Hold a wish : เส้นคั่นระหว่างความเจ็บปวด

*แนะนำให้เปิดเพลงก่อนอ่านเพื่ออารมณ์ที่เข้ากับเนื้อหานะคะ*
 
 
 
 
 
 
 
                    ''กริ๊งงงงงง!'' เสียงออดดังขึ้น
นักเรียนทุกคนต่างแยกย้ายนั่งประจำที่เตรียมตัวเรียน
 
 
 
''นักเรียน เคารพ!'' เสียงทุ้มๆของหัวหน้าห้องที่ กำลังสั่งทำความเคารพครูผู้สอน
 
 
''ว่าไง! ยัยดา ..วันนี้แกมาเช้าจังแฮะ'' เบอร์รี่ทักทายฉันตามปกติ แต่ไม่ปกติสำหรับวันนี้ จู่ๆเธอก็ชักสงสัยว่าทำไมฉันถึงมาโรงเรียนเช้า
''ทำไม! ฉันจะมาเช้าไม่ได้เลยรึไง'' ฉันพูดไปพลางขำไป แต่ดูเหมือนเบอร์รี่ไม่มีวี่แววจะเชื่อฉันเลยซักนิด
 
''แล้ววันนี้เป็นไงบ้างล่ะ ไม่แย่เหมือนวันก่อนๆใช่ไหม''เบอร์รี่รีบซักถามด้วยความเป็นห่วง
''ก็ดี เอ่อ..วันก่อนๆฉันดูเป็นยังไงเหรอ'' ฉันตอบกลับเบอร์รี่ไปด้วยความสงสัย
''ซึมเหมือนคนอกหักเลยก็ว่าได้ ฮ่าๆ!'' พอพูดเสร็จเบอร์รี่ก็หัวเราะคิกคักเสียงดัง
 
''นักเรียนสองคนนั้น!! เงียบๆหน่อยครับ เพื่อนๆกำลังใช้สมาธิในการเรียนหนังสือ!'' เสียงครูประจำวิชาที่กำลังสอนอยู่ตะโกนดุพวกเรา ที่กำลังหัวเราะกันสนุกสนาน 
 
''ค่าาาา'' เราสองคนตะโกนตอบไปอย่างมึนๆ แต่ก็ยังคงขำไม่หยุด
 
 
หลังจากนั้นพวกเราก็เรียนตามปกติจนได้เวลาพักเที่ยง
@12.00
 
ในขณะที่ฉันกำลังนั่งรับประทานอาการกับเบอร์รี่อยู่นั้น จู่ๆก็..
 
''พร้วด!'' เสียงน้ำโกโก้ปั่นค่อยๆหกราดลงมาจากด้านบน ลงบนเสื้อของฉัน
''อึ่ก!'' ฉันสะดุ้งตกใจ ก่อนจะรีบหันหน้าขึ้นไปมอง
''นายอีกแล้วเหรอ!!'' ฉันกับเบอร์รี่อุทานพร้อมกัน ด้วยความโมโห
 
 
'ผู้ชายคนนี้.. อีกแล้วงั้นเหรอ!'
 
''อ- เอ่อ ข- ขอโทษครับ พี่ไม่ได้ตั้งใจ'' ชายหนุ่มคนนั้นรีบโค้งขอโทษด้วยสีนหน้ารนๆ
''ไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ! ราดเต็มเสื้อขนาดนี้ เรียกไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ!!'' เบอร์รี่ฉุนจัด รีบเหวี่ยงตะโกนด่าโหวกเหวกโวยวาย
''เบอร์รี่ใจเย็นๆก่อนนะ'' ฉันรีบห้ามเบอร์รี่เอาไว้ เพราะตอนนี้คนมองเราทั้งโรงอาหารแล้ว
 
''ไม่ต้องมาห้าม! ก็เห็นๆกันอยู่ว่าเสื้อเธอเปียกและเปื้อนไปหมดแล้ว'' เบอร์รี่ไม่ฟังคำของฉัน พร้อมทั้งโวยวายหนักขึ้นเรื่อยๆ 
''ข-ขอโทษจริงๆนะครับ ต้องไปแล้วจริงๆค-ครับ'' พูดยังไม่ทันเสร็จชายหนุ่มก็รีบวิ่งออกไป
 
''อะไรกัน! ขอโทษแล้วก็หนี ให้ตายเถอะ!'' 
''ไปกันเถอะ ยัยดา! ฉันไม่มีอารมณ์กินละ'' เบอร์รี่เหวี่ยงด้วยความโกรธจัด พร้อมกับดึงแขนของฉัน พาลุกออกไปจากที่นี้
 
 
'หลังจากนั้นเบอร์รี่ก็พาฉันพาไปล้างเสื้อ ทำความสะอาด แต่ยังไงก็ตามเสื้อยังคงเปื้อนสีของโกโก้อยู่ดี เดินผ่านไปทางไหนๆ ก็มีแต่สายตาจับจ้องมาที่เสื้อขาวบางที่เปียกเปื้อนของฉัน มันหน้าอาย!! ที่เปิดเทอมมาไม่กี่วัน ฉันก็ต้องมาเจอเรื่องซวยๆแบบนี้ซะแล้ว..'
 
 
 
พอถึงเวลาเลิกเรียน
@16.00
 
 
เราสองคนก็เดินออกมารอรถหน้าโรงเรียนพร้อมกัน เหมือนกับทุกๆวัน
 
 
''ยัยดา! วันนี้ฉันจะนั่งรอเป็นเพื่อนรอส่งเธอ จนกว่าเธอจะขึ้นรถ'' เบอร์รี่พูดขึ้นด้วยความฉุนปนความจริงใจลึกๆ
''ไม่เป็นไรหรอกน่า เธอกลับก่อนเลย'' ฉันรีบพูดแทรกขึ้น ก่อนที่เบอร์รี่จะโทรไปบอกคนขับรถของเธอ
 
''ทำไมกันล่ะ! ฉันไม่ชอบสายตาของคนพวกนั้นเอาซะเลย ดูสายตาที่พวกเขามองเธอสิ'' เบอร์รี่ดุดันฉันด้วยความเป็นห่วงเป็นใยมาก
''เอาน่า! ฉันอยู่ได้ เธอรีบกลับเถอะ'' ฉันดุดันเธอกลับ ด้วยความที่ฉันก็เป็นห่วงเธอมากเหมือนกัน 
 
''ต-แต่..''
''ฉันขอล่ะ!'' ฉันรีบแทรกขึ้นมา ก่อนที่เธอจะหัวดื้อไปมากกว่านี้
''เอางั้นก็ได้.. แต่ถ้าใครทำอะไรเธอ ต้องรีบโทรมาบอกฉันนะ!!'' เบอร์รี่ตอบกลับมาด้วยท่าทางหงอยๆ แต่ยังไงเธอก็ยังแสดงออกให้เห็นเสมอว่าเธอเป็นห่วงฉันตลอดเวลา
 
หลังจากนั้นเบอร์รี่ก็โทรบอกให้คนขับรถของเธอมารับกลับบ้านไป
 
''น-น้องครับ'' เสียงทุ้มๆจากชายหนุ่มคนหนึ่งที่ดังมาจากข้างๆตัวฉัน 'อืม..เสียงนี้คุ้นๆแฮะ'
''คะ'' ฉันรีบตอบกลับไปโดยที่ยังไม่ทันมองเลย ว่าเป็นใครกันแน่
''เอ่อ..พี่ขอโทษสำหรับเรื่องแย่ๆในวันนี้นะครับ'' ชายหนุ่มคนนั้นพึมพำ พูดขอโทษอย่างกล้าเกร็งๆ
 
 
''ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันชินแล้ว'' ฉันแหงนหน้าขึ้นไปมองหน้าเขา และตอบกลับไปอย่างเฉื่อยๆ
 
''ไม่ได้นะครับ! เรื่องนี้พี่เป็นคนทำผิด ต้องขอโทษสิครับ'' ชายหนุ่มรีบเถียงขึ้นมา พูดเสร็จก็รีบแทรกตัวมานั่งข้างๆฉันอย่างรวดเร็ว
''อึก! ..ฉันไม่ได้โกรธหรอกค่ะ แต่ฉันแค่สงสัยว่า ทำไมตอนนั้น.. นายต้องรีบรนด้วย รีบ..ไปไหนสักแห่ง'' ฉันซักถามด้วยความสงสัยพลางดุชายหนุ่มคนนั้นไปด้วย
''อ-เอ่อ..คือ คือว-ว่า..''
''แม่พี่ป่วยน่ะครับ ทุกครั้งที่ท่านอาการไม่ดี พี่ก็ต้องรีบโดดเรียนไปหาท่านที่โรงพยาบาล กลับมาอีกทีก็น่าจะช่วงเย็นๆเลยล่ะ''
 
''น-นาย.. โดดไปทุกวันเลยงั้นเหรอ''
''ไม่เชิงหรอก แต่ช่วงนี้ท่านอาการแย่ลงมาก เลยต้องไปทุกๆเที่ยงน่ะ'' ชายหนุ่มตอบมาด้วยท่าทางเศร้าๆซึมๆ
''เอ่อ..ฉันต้องขอโทษแทนยัยเบอร์รี่ด้วยนะ ที่เหวี่ยงใส่ตลอดเลย'' ฉันตอบกลับเชิงปลอบเขาไปพลางๆ ก่อนที่เขาจะรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้ ...
 
''ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษน้อง ที่ต้องมาซวยเพราะพี่ตลอดเลย''
 
''เรื่องนั้น..อย่าได้คิดมากไปเลยค่ะ ฉันก็ไม่ได้คิดมากอะไรเท่าไหร่'' .....
''ว่าแต่..ที่คุณเรียกตัวเองว่าพี่นี่ อยู่ชั้นไหนเหรอคะ'' คำถามนี้เป็นคำถามที่ฉันสงสัยมานาน
 
''มัธยมปลายชั้นที่6ครับ แล้วน้อง...'' พอตอบคำถามของฉันเสร็จเขาก็รีบถามกลับมา
''มัธยมปลายชั้นที่5ค่ะ แหะๆ'' ฉันตอบไปอย่างอายๆ เพราะก่อนหน้านี้ฉันแทนว่าฉันกับนายตลอดเลย -[]-
 
''เอ้อ..ว่าแต่เราชื่ออะไรงั้นเหรอ''
เขารีบเปลี่ยนสรรพนามที่เรียกฉันว่าน้องมาเป็นเราแทน
 
''ดะ..ดาค่ะ'' ฉันชอบกลับไปอย่างรวดเร็ว ด้วยความอายจึงไม่ได้มองหน้าของเขา
''พี่ชื่อพาวน์นะครับ ยินดีที่ได้รู้จักเรานะ'' ชายหนุ่มตอบกลับมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มสดใส
 
''ง-งั้น เพื่อเป็นการขอโทษ วันเสาร์นี้ ไปหาอะไรกินด้วยกันนะครับ'' ชายหนุ่มชวนด้วยน้ำเสียงสั่นคลอ พร้อมกับท่าทางเขินๆอายๆ 
''อ-เอ่อ.. ขอลองคิดดูก่อนละกันนะคะ'' ฉันรีบตอบกลับไป แล้วก็รีบเบี่ยงหน้าไปทางอื่น เพราะหน้าของฉันเริ่มแดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ ราวกับลูกมะเขือเทศที่กำลังสุกออกผล
 
 
''ได้ครับ! ไว้พี่จะรอคำตอบนะ'' 
 
 
ในขณะนั้นรถของเขาก็มาพอดี ส่วนรถของเราก็มาในช่วงเวลาห่างกันไม่ถึง 30วินาที เราสองคนต่างโบกมือลากัน แล้วแยกย้ายกลับบ้านอย่างสวัสดิภาพ
 
 
 
 
 
 
 
#Ending Chapter 3
#ฝากคอมเม้นท์ติ/ชม และติดตามให้กำลังใจกันด้วยนะคะ