รักออกแบบไม่ได้

-ตัดคาบไปที่เรียนคณิต-
หัวหน้าห้อง:นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ
ทุกคน:สวัสดีคะ/ครับ
ออม:ครับ. วันนี้นะครับเราจะมาเรียนเรื่องsin cos tan ใครนับนิ้วเป็นบ้างครับ
นร.หญิง:หนูคะ
ออม:งั้นวันนี้ครูจะให้นร.ทุกคนไปท่องsin cos tan มุม30 45 60นะครับแล้วก็ให้จดนิยามในหนังสือหน้า63-65ส่งครูท้ายคาบนะครับ
ออดออด~~
ออม:เอาสมุดมาส่งเลยครับ.ครูขอตัวแทน2คนยกไปส่งให้หน่อยครับ
นร.หญิง:หนูรีบกลับบ้านคะ
นร.ชาย:ผมด้วย
นิด:ไม่ต้องเถียงกันเดี๋ยวหนูเอาไปส่งให้คะ
พริม:ยัยนิด
นิด:เออหน่าา
ออม:ขอบใจเธอมากนะนภา
นิด:คะ
พริม:นี่แกรู้หรือเปล่าว่าฉันโกรธเค้าอยู่
นิด:ไม่รู้สิ.ยังไงแกก็ต้องบอกกับเค้าไป
พริม:ฉันไม่เอาด้วยหรอกแกบอกคนเดียวสิ
นิด:แกจะให้ฉันบอก.ได้ๆจัดให้
นิด:ครูออมคะ
พริม:ยัยนิด
นิด:เอาสมุดไว้ห้องพักครูใช่มั้ยคะ
ออม:ใช่ครับ
พริม:ค่อยยังชั่ว
นิด:ไปก่อนนะคะ.เอ่อครูคะฝากยัยพริมกลับด้วยนะคะ
ออม:ครับๆ
นิด:ไปก่อนนะแกรีบกลับล่ะฝนจะตกล่ะ
พริม:แกก็เช่นกันนะ(กัดฟันพูด)
นิด:บายย
มิ้น:ออม
ออม:มีไรหรอมิ้น
มิ้น:กลับบ้านกัน
ดาว:พริม
พริม:ครูดาวสวัสดีคะ
ดาว:กลับบ้านกันป่ะ
พริม:คะๆ
มิ้น:กลับกันออม
ออม:อื้อ
-หน้ารร.-
ดาว:ไปก่อนนะพริมไปแล้วนะออม
พริม:สวัสดีคะ
ออม:กลับบ้านดีๆ
มิ้น:ฝนตกอ่ะออม
ออม:ร่มมิ้นอ่ะ
มิ้น:ลืมเอามาอ่ะ
ออม:แล้วพริมล่ะ
พริม:ไม่เป็นไรคะว่าจะเดินกลับบ้านคะ
มิ้น:กลับด้วยกันสิอยู่ได้สามคนนะ
พริม:ไม่ล่ะคะ
ออม:เดี๋ยวสิครูจะไปส่ง
พริม:ปล่อยคะ
ออม:ไม่
พริม:เลิกยุ่งกับพริมเถอะคะ
ออม:พริมเดี๋ยวก่อน
มิ้น:ปล่อยเค้าไปเถอะคะ
ออม:มิ้นกลับบ้านเองเหอะ
มิ้น:ไม่นะอย่าทิ้งมิ้นไม่ไม่ๆ
'ฉันรู้สึกว่าน้ำตาหยดลงมามากสุดๆเลยล่ะแต่ฉันคิดได้ว่าฝนตกแต่ทำไม่มันดูเหมือนจะไม่ตกแล้วล่ะ'
พริม:เอาเสื้อครูออมออกไปคะ
ออม:ไม่
พริม:ไม่กลับกับพี่มิ้นหรอคะ
ออม:ฉันห่วงเธอนะพริม
พริม:พริมเคยบอกแล้วไงคะว่าให้ไปดูแลคนของครูออมเถอะคะ
ออม:ฉันขอโทษเรื่องวันนั้นนะ
พริม:ครูไม่ผิดอะไรหรอกคะ
ออม:พี่ผิดจริงๆนะ
พริม:ครูอย่าแทนตัวเองว่าพี่เลยคะเราเป็นครูและนักเรียนครูควรอยู่ห่างๆหนูเถอะคะพริมไม่ต้องการให้ครูลงมาต้อยต่ำเหมือนพริม
ออม:ครูไม่คิดว่ามันต้อยต่ำเลยนะ
พริม:ครูปล่อยพริมไปเถอะคะ
ออม:ฉันชอบเธอฉันไม่รู้ว่าเกิดขึ้นตอนไหนแต่ฉันชอบเธอฉันขอโทษนะที่ทำให้เธอลำบากใจฉันขอโทษแทนมิ้นที่ทำให้เธอไม่พอใจฉันขอโทษที่รักเธอไปโดยไม่รู้ตัวฉันขอโทษจริงๆทั้งๆที่เราเป็นครูกับนักเรียนแท้ๆแต่ครูดันชอบเธอ
พริม:ครูออม...แต่พริมก็ชอบครูไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่มันเกิดขึ้นได้ไงแต่พริมชอบครูไปแล้วทั้งๆที่รู้ว่ามันผิดก็ตามแต่ชอบครูไปแล้ว
ออม:พริมก็ชอบครูหรอ
พริม:ไม่ชอบจะบอกขนาดนี้หรอคะ
ออม:ครูดีใจนะที่เธอก็ชอบครูแต่เรายังคงคบกันไม่ได้ใช่มั้ย
พริม:ใครว่าล่ะ.คบได้แต่ขอแอบๆนะคะพี่ออม
ออม:ไม่โกรธพี่แล้วหรอ
พริม:งั้นกลับไปโกรธเหมือนเดิมก็ได้
ออม:ไม่เป็นไรพี่เกรงใจ
พริม:กลับบ้านกัน
ออม:เดี๋ยวสิไปหาไรกินกันก่ินไหม?
พริม:ก็ได้
ออม:ตกลงนี่เราเป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ย
พริม:ไม่รู้สิ
ออม:อ้าว
พริม:เป็นสิคะ
ออม:ขอจับมือหน่อยได้ไหม
พริม:ใครห้ามล่ะ
ออม:นิ่มจัง
พริม:พี่จะพาพริมไปกินข้าวที่ไหน
ออม:ไปกินไอติมที่สยาม
พริม:เย้ๆไปกันเลย
ออม:เด็กน้อยจริงๆ
พริม:ไปเถอะพี่ออมพริมหิวแล้ว
ออม:ทำไมหายโกรธไวจังทั้งๆที่ดราม่าอยู่
พริม:ไม่บอกมันคือความลับ.ไปเถอะพริมไม่อยากกลับบ้านเย็น
ออม:จ้ะๆ
-ตัดไปที่บ้านพริม-
พริม:ขอบคุณนะคะที่มาส่ง.เข้าบ้านไปกินน้ำก่อนไหม
แม่:กลับมาแล้วหรอลูก
พริม:กลับมาแล้วคะ.แม่คะนี่พี่ออมคะ
ออม:สวัสดีครับคุณแม่
แม่:ไหว้พระเถอะจ้ะ.เข้าบ้านก่อนสิ
ออม:เอ่อ
แม่:ไม่ต้องเกรงใจ
ออม:ครับๆขอบคุณครับ
แม่:พริมไปเอาน้ำให้พี่เค้าดื่มสิลูก
พริม:จริงด้วย.รอแปปนะคะคุณพี่
แม่:ชื่ออะไรหรอจ้ะ
ออม:ชื่อออมครับ
แม่:แล้วนี่ทำงานอะไรล่ะ
ออม:ผมเป็นนักศึกษาปี3ครับเป็นครูฝีกสอนอยู่ครับ
แม่:ตอนนี้ก็ยังเป็นครูล่ะสิ
ออม:ครับ
แม่:เป็นไรกับลูกสาวแม่ล่ะ
พริม:เป็นแฟนพริมไงค้าาา
แม่:ดูแลพริมดีๆนะออม
พริม:แม่ไม่ตกใจหรอคะที่ได้แฟนเป็นครู
แม่:ก็ยังฝึกสอนอยู่ไม่ได้ครูราชการก็คบได้สิจ้ะ
พริม:ขอบคุณนะคะที่แม่เข้าใจพริม
แม่:ยังไงๆออมก็สอบบรรจุครูให้ได้นะจะได้วางใจได้หน่อยว่าแม่ฝากถูกคนจริงๆ
ออม:ครับคุณแม่ผมจะดูแลพริมให้ดีที่สุดครับ
พริม:หยี๋ ขอให้จริง
ออม:ก็รอดูวันสำเร็จของพี่ล่ะกันนะ.ขอตัวกลับก่อนนะครับ
พริม:กลับบ้านดีๆนะคะ
ออม:รับแอดพี่ด้วยล่ะ
พริม:รับทราบคะ
ออม:ฝันดีนะครับ
พริม:เช่นกันคะ