รักออกแบบไม่ได้

พริม:ทำไม ไม่ให้คนอื่นยกสมุดไปส่งล่ะคะ
ออม:ก็ฉันรูัจักเธอมากกว่าคนอื่นไง
พริม:หมายความว่าไงคะ
ออม:ก็หมายความว่าฉันรู้จักเธอหรือสนิทกับเธอมากกว่าคนอื่นๆไง
พริม:สนิทงั้นหรอ?
ออม:ทำงานต่อเถอะ
'ห้องพักครูเงียบสงบ ไม่มีใครจะพูดอะไรต่อ ทิ้งไว้แค่ความสงสัยของฉัน แต่ใครจะคิดล่ะมีเสียงๆหนึ่งพูดขึ้นมาว่า'
ดาว:อ้าว ออมยังไม่กลับบ้านหรอ
ออม:ยังเลย เรายังเช็คงานไม่เสร็จ
พริม:หวัดดีคะครูดาว
ดาว:หวัดดีจ้ะพริมมา
ออม:รู้จักกันแล้วหรอ
ดาว:ใช่ เจอกันวันนี้แหละ
ออม:อ้อ
พริม:งานเสร็จแล้วคะ พริมขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ
ออม:เดี๋ยวครูไปส่ง
พริม:ไม่เป็นไรคะ ไปส่งครูดาวดีกว่านะคะ
ดาว:กลับด้วยกันสิ
พริม:ไม่เป็นไรคะ พอดีอยากกลับคนเดียวคะ
ดาว:งั้นก็กลับบ้านดีๆนะจ้ะ
พริม:หวัดดีคะ
---ตัดมาที่รถเมล์---
พริม:หรือเราจะชอบครูเค้าจริงๆ คงไม่หรอกมั้ง ก็แค่ความหวั่นไหวเท่านั้นแหละ
--บ้านพริม--
พริม:กลับมาแล้วคะ
แม่:วันนี้กลับช้าจังลูก
พริม:วันนี้เคลียร์เอกสารที่โรงเรียนคะ พรุ่งนี้ขอตังค์คืนเพื่อน50บาทนะคะ แล้วก็ขอเพิ่มอีก10บาทยืมครูมาคะ
แม่:ได้จ้ะ แม่ลืมให้
พริม:ไม่เป็นไรคะ
แม่:ไปอาบน้ำนะ ดื่มนมก่อนนอนด้วยล่ะ
พริม:งั้นขอตัวก่อนนะคะ ฝันดีคะแม่
แม่:จ้าๆ
--ห้องนอนพริม--
'ฉันลุกขึ้นมาโพสต์ในเฟสบุ๊คอะไรบางอย่างว่า'
พริม:ถ้ามันไม่ใช่เรื่องจริงคงดีสินะ :)
พริม:เห้ออ เราคิดมากไปเองแหละ ฉันต้องเป็นสาวแก่นๆคนเดิมสิ...
วันต่อมา~
พริม:แม่คะไปก่อนนะคะ
แม่:วันนี้แปลกๆนะลูก
พริม:ไม่มีอะไรแปลกหรอกคะ
แม่:มีอะไรเล่าให้แม่ฟังได้นะ
พริม:คะ ถ้าหนูพร้อมที่จะบอกหนูจะบอกแม่เป็นคนแรกเลยนะคะ
แม่:จ้ะๆ
โรงเรียน~
พริม:นิดฉันเอาตังค์มาคืน
นิด:ไม่ต้องคืนก็ได้
พริม:รับไป เดี๋ยวฉันมา
ห้องพักครู~
พริม:ครูออมคะ พริมเอาตังค์มาคืนคะ
ออม:ไม่ต้องก็ได้
พริม:ไม่เป็นไรคะ สวัสดีคะ
ออม:เป็นอะไรของเค้านะ
ห้องเรียน~
นิด:นี่พริม
พริม:ว่า
นิด:วันนี้แกดูผิดปกติอ่ะ
พริม:หรอ ยังไง่ะ
นิด:ก็ไม่เหมือนแกคนเดิมอ่ะ
พริม:ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้แหละ
นิด:อ้อๆ มีอะไรปรึกษาเราได้นะ
พริม:ขอบใจนะ
อ๊อดด~
นิด:ไปกินข้าวกัน
พริม:ไม่อ่ะ แกไปกินเถอะ
นิด:แต่ว่า...
พริม:ฉันอยากอยู่คนเดียว
นิด:อ้อ อื้ม
'ฉันเหนื่อยอยากพ้นจากเรื่องบ้าๆซักที เมื่อไหร่จะม.6นะ ช้าเหลือเกิน ฉันได้แต่ฟุบโต๊ะ ความรู้สึกของฉันมันอธิบายยากจริงๆ'
เลิกเรียน~
นิด:แกฉันกลับก่อนนะ
พริม:อื้ม กลับดีๆล่ะ
นิด:แกก็ด้วย
พริม:โอเค 'ฝนหยดเม็ดที่12345จนเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ จนฉันแทบหลบฝนไม่ทัน'
ออม:นี่
พริม:คะ
ออม:กลับบ้านกัน เดี๋ยวครูไปส่ง
พริม:ไม่เป็นไรคะ
ออม:เอาหน่า
พริม:ไม่คะ
ออม:ไปเร็ว เดี๋ยวไปส่ง
พริม:รถเมล์ยังไม่มาเลยคะ
ออม:เดินกลับบ้านกัน
พริม:ไม่ดีกว่ารอสักพักก็ได้คะ
ออม:ฝนยังตกอยู่เลย เร็วเดี๋ยวครูไปส่ง
พริม:เอ่อๆก็ได้คะ
ออม:เข้ามาในร่มสิ
พริม:คะ
ออม:บ้านอยู่ตรงไหนล่ะ
พริม:เลี้ยวซ้ายเลยคะ
ออม:หลังไหนบอกครูด้วย
พริม:ได้คะ ครูคะ?
ออม:ว่า
พริม:ทำไมครูชอบมายุ่งกับหนูล่ะ
ออม:เธอมันน่าแกล้งดี
พริม:เฮ้อ
ออม:ถอนหายใจทำไม?
พริม:เบื่อครูอ่ะ
ออม:ขนาดนั้นเลย
พริม:ช่ายย
ออม:พริมมา
พริม:คะ
ออม:ไม่มีไรหรอก
พริม:ถึงแล้วคะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง :)
ออม:อาบน้ำแล้วนอนเลยนะ อย่าลืมกินยาล่ะ
พริม:ครูก็เหมือนกันนะคะ ฝันดีคะ
ออม:ฝันดี...ครับ
--บ้านพริม--
พริม:รู้สึกใจเต้นแรงแบบนี้ใช่ความรักหรือเปล่านะ เพ้อเจ้อจริงๆคนอย่างครูเค้านี่นะจะสนใจเด็กดื้อๆแก่นๆ ;(