[ Fic : Assassination Classroom ] the sound (?xOC)

 
  นักเรียนเครื่องจักรก็ป๊อบปูล่าขึ้นเพียงชั่วข้ามคืน   กลายเป็นหุ่นยนต์แสนเฟรนลี่ถามอะไรตอบได้ อยากสร้างอะไรสร้างได้ แถมฉลาดสุดๆ
 
 
"จะว่าไปเราน่าจะตั้งชื่อเล่นให้เธอนะ" คาตาโอกะเสนอ "เรียกปืนใหญ่อัจฉริยะอัตโนมัติมันดูไม่ติดปากน่ะ"
 
 
[...คะ?]
 
 
"จริงด้วย งันย่อชื่อให้สั้นลงแล้วกัน" ฟูวะพูดอย่างร่าเริง "ริทสึเป็นไง?"
 
 
"ไม่เอา" จิบะปฏิเสธแทบทันที
 
 
"่เอ๋ น่ารักดีออก"
 
 
[ริทสึ...]
 
 
"เธอชอบมั้ยล่ะ?" มาเอฮาระถาม
 
 
[ค่ะ ชอบมากค่ะ กรุณาเรียกดิฉันว่าริทสึด้วยค่ะ]
 
 
 
"ไปได้สวยนะ"
 
    นางิสะเดินมาที่โต๊ะของคารุมะ
 
 
"ก็ใช่นะ แต่ว่าอย่างที่เทราซากะพูด" คารุมะเหยียดยิ้ม "เธอก็แค่ทำตามที่อาจาร์ยโคโระโปรแกรมขึ้นมาเท่านั้น"
 
 
"............"
 
 
  ยูเมะเองก็คิดไม่ต่างกัน
 
         ส่วนหนึ่งคงเพราะ....เธอไม่ได้ยินเสียงความคิดความคิดของเด็กใหม่เลยมั้ง
 
 
"การที่เธอจะเดินไปทางไหนนั้น ขึ้นอยู่กับผู้สร้างของเธอกำหนดเท่านั้นแหล่ะ"
 
 
.
 
 
.
 
 
[อรุณสวัสดิ์ค่ะทุกคน]
 
 
"....................."
 
   ในวันใหม่อีกครั้ง นักเรียนใหม่ผู้ร่าเริงกลับไปเป็นนักเรียนใหม่ผู้เย็นชาเช่นเดิม
 
 
"ข้อตกลงคืออย่าทำอันตรายนักเรียนเด็ดขาด การอัพเกรดคือการทำอันตราย"
 
อาจาร์ยคาราสุมะดุเสียงเข้ม "พวกเธอก็เหมือนกัน ถ้าไปมัดหรือทำให้เธอพังจะต้องเป็นคนชดใช้ค่าเสียเอง"
 
 
"ชิ" เทราซากะ
 
 
"นี่คือสิ่งที่เจ้าของเธอต้องการ เราขัดข้องไม่ได้"
 
 
"ผมแค่อยากให้นักเรียนทำตามใจตนเองมากกว่าพ่อแม่น่ะครับ" อาจาร์ยโครโระพูดอย่างเสียดาย
 
  'เงินที่ผมเสียไปเพราะอัพเกรดเธอ สุดท้ายมันไร้ค่าเหรอเนียะ ไม่นะ!!!!!!!'
 
 
"........"
 
   เกือบดีแล้วอาจาร์ย...
 
 
 
-คาบแรก-
 
 
'ถ้าเธอถูกดาว์นเกรด..' ซูกิโนะ
 
'เราจะต้องรับมือกับการลอบสังหารนั่งอีกรึเปล่า?' อิโซไก
 
'การโจมตีน่ารำคาญ' เทราซากะ
 
 
  หวืด..
 
 
'มาแล้ว!'
 
 
 ปัง!!!
 
 
"................................................................................"
 
 
    กลีบดอกไม้ปลิวว่อนไปทั่วห้อง
 
 
[ดิฉันได้สัญญาว่าจะสร้างช่อดอกไม้ให้]
 
 
สิ่งที่ออกมาจากเครื่องไม่ใช่ปืนแต่เป็นช่อดอกไม้ที่งดงาม
 
 
[อาจาร์ยโคโระได้ต่อเติมโปรแกรมของฉันทั้งหมด985ครั้ง เจ้านายของฉันคิดว่าที่อาจาร์ยต่อเติมไม่จำเป็น ถอดมัน ลบมัน ตั้งค่ามันให้กลับเป็นดังเดิม]
 
 
'ริทสึจัง...' ยาดะ
 
 
[แต่สิ่งที่ฉันได้เรียนรู้มาจากห้องEทำให้ดิฉันคิดว่า การร่วมมือกันเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ในการลอบสังหาร ก่อนจะถูกลบดิฉันจึงซ่อนมันไว้ในมุมลับเล็กๆของหน่วยความจำค่ะ]
 
 
"มหัศจรรย์!!" อาจาร์ยโคโระพูดอย่างตื่นเต้น "ถ้าอย่านั้นคุณริทสึก็...."
 
 
[ค่ะ ดิฉันขัดขืนคำสั่งเจ้านายดิฉันค่ะ] ภาพริทสึจังยิ้มน่ารักๆปรากฎบนจอประมวลผล [อาจาร์ยโคโระ ดิฉันทำแบบนี้ถือว่าทำตัวดื้อรั้นรึเปล่าคะ?]
 
 
"ไม่ครับ คุณเป็นเด็กม.3ที่น่ารักมากคนนึงต่างหากล่ะครับ"
 
 
 
"ฮะฮะ ไม่เลวนี่" คารุมะหัวเราะออกมา
 
 
"ดีจังนะ"
 
 
   เสียงเล็กๆของคนไม่ค่อยออกความคิดเห็นเรียกความสนใจคารุมะให้หันมามอง
 
 ภาพที่เขาเห็นคือซากุระดะกำลังยิ้มอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
 
 
     จนถึงวันนี้ ที่ริทสึพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าเธอมีความคิดเป็นของตัวเอง...ยูเมะก็ไม่ได้ยินเสียงเธอเลย  ก็นะหุ่นยนต์
 
      ....แต่อาจจะดีก็ได้ที่เป็นแบบนั้น ที่ได้เจอคนที่อ่านไม่ออก
 
 
แชะ!
 
 
   ยูเมะสะดุ้งเล็กน้อยแล้วหันไปทางคารุมะ "คะ?"
 
 
 
. . .
 
 
 ในที่สุดก็เข้าฤดูฝน
 
 
      วันนี้ไม่ได้มีอะไรพิเศษนัก แค่ฝนตกทั้งวัน หัวของอาจาร์ยโคโระใหญ่ขึ้น33% และเห็ดงอกขึ้นใต้หมวกของอาจาร์ยโคโระ และอาจาร์ยโคโระก็กินไปแล้ว
 
จุดอ่อนข้อที่12 : เป็นพวกชุ่มชื้น
 
 
"ขอหน่อยได้มั้ย เธอไม่กินสตอเบอร์รี่นี่นา"
 
 
"ไม่ได้ย่ะ" คายาโนะดึงของในมือให้ห่างจากซูกิโนะทันที "ของอร่อยต้องเก็บไว้กินอย่างสุดท้ายต่างหากล่ะ"
 
 
   ขณะนี้ยูเมะกำลังเดินกลับบ้านพร้อมกับนางิสะ คายาโนะ ซูกิโนะ และโอคาโนะ
 
 
'นั่นมาเอฮาระ?'
 
ได้ยินเสียงความคิดของโอคาโนะก่อนที่เจ้าตัวจะชี้บางอย่างให้ทุกคนดู "เฮ้ ดูนั่นสิ"
 
 
"นั่นมาเอฮาระไม่ใช่เหรอน่ะ ยังป๊อบเหมือนเดิม" ซูกิโนะออกความเห็น
 
 
"ถ้าจำไม่ผิด เด็กคนนั้นสึชิฮะ คาโฮะ ห้องC"
 
 
"นุรุฟุฟุฟุฟุ อืม มาเอฮาระคุงกำลังกางร่มให้สาวน้อย"
 
 
"นิสัยชอบรู้เรื่องรักๆไคร่ของคนอื่นยังเหมือนเดิมนะครับอาจาร์ย" ซูกิโนะหันไปแซะอาจาร์ยโคโระที่โผล่มาจดบางอย่างใส่สมุดยิกๆ
 
 
"นุรุฟุฟุฟุ มันเป็นหน้าที่ของครูน่ะครับ เทอมหน้าผมกะจะเขียนนิยายเลิฟๆของนักเรียนในห้องน่ะ บทแรกเป็นเรื่องของความรักที่ไม่มีวันได้สารภาพขอซูกิโนะคุงกับดอกฟ้าสูงศักดิ์คันซากิจัง"
 
 
"ผมต้องฆ่าอาจาร์ยให้ได้ก่อนเรื่องนี้จะถูกเผยแพร่ต่อสาธารณะชนแน่"
 
 
"ถ้างั้นบทของมาเอฮาระคุงต้องยาวแน่ๆ" นางิสะออกความเห็น "เขาดังในหมู่สาวๆนี่นา แถมยังเปลี่ยนแฟนบ่อยอีก"
 
'หน้าตาดีแล้วก็เล่นกีฬาได้หลายชนิด ถ้าหากอยู่โรงเรียนอื่นอาจมีสาวๆสนใจมากกว่านี้ก็ได้'
 
 
 
"คาโฮะจัง?"
 
 
  ทันใดนั้นคาโฮะก็ผละจากมาเอฮาระไปหาผู้ชายอีกคนทันทีท่ามกลางสายตาตกใจของทุกคน
 
 
"เซโอะคุง ไม่ใช่ว่านายกำลังทำงานอยู่ในสภานักเรียนเหรอ?"
 
 
"วันนี้ฉันทำงานเสร็จเร็วกว่าปกติน่ะ แล้วหมอนั่นคือ...?"
 
 
"นายกำลังเข้าใจผิดนะเซโอะคุง ฉันไม่มีร่มแล้วคนๆนั้นก็พยายามกางร่มให้ฉันน่ะ"
 
 
"วันนี้เธอพกร่มมาไม่ใช่เหรอ?"
 
 
"เอ่อ....ฉันลืมร่มไว้ที่โรงเรียน"
 
 
  'อ้าวเฮ้ย ไม่เหมือนที่คุยกันไว้น่าหว่า' ความคิดเหล่าคนแอบดู(?)ทั้งหลาย
 
 
"อ๋อ ฉันพอจะเข้าใจแล้ว"
 
  มาเอฮาระพูดขึ้นมา เรียกความสนใจจากทั้งสองชายหญิงอย่างดี
 
"ที่เดี๋ยวนี้เธอไม่ค่อยรับโทรศัพท์ฉัน และเปลี่ยนจากขี่จักรยานกลับบ้านพร้อมกันเป็นนั่งรถไฟกลับแทน เพราะเธอมาใกล้ชิดกับฉันเฉพาะเวลาที่แฟนใหม่เธอติดงานสภาสินะ"
 
 
"คาโฮะ นี่เธอ.." เซโอะหันไปมองแฟนตัวเองด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ
 
 
"ไม่นะ! ไม่ใช่!" คาโฮะรีบปฎิเศษพัลวัน "ไม่ใช่อย่างนั้นนะ...."
 
  '....ที่จริงเขาเป็นเด็กห้องEนี่นา...'
 
ตอนนั้นเองที่คาโฮะมองมาเอฮาระด้วยแววตาแปลกๆ
 
  'เพราะงั้นไม่ว่าฉันจะพูดหรือทำอะไรฉันก็เป็นฝ่ายถูกอยู่แล้วนี่'