[ Fic : Assassination Classroom ] the sound (?xOC)
เขียนโดย 
ฮานามิจัง
วันที่ 14 สิงหาคม พ.ศ. 2560 เวลา 20.20 น.
แก้ไขเมื่อ 30 กรกฎาคม พ.ศ. 2561 12.29 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
3) คาบสอง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความหลังจากพักเที่ยงอันหน่วงใจ คาบถัดไปก็ได้เริ่มต้น
"งั้นเรามาเขียนกลอนทันกะที่เข้ากับธีมกันนะครับ และต้องมีคำว่าหนวดในเจ็ดพยางสุดท้ายด้วยนะครับ ผมจะดูที่ไวย์กรณ์ที่ถูกต้องและดูว่าคุณลำเลียงความสวยงามของหนวดได้มากแค่ไหน"
'มีความสวยงามกับเขาด้วยเรอะ หนวดน่ะ'
"ตัวอย่างครับ พายุมิได้พัดพาสวนดอกไม้ บุบผาร่วงโรย แต่เป็นหนวดที่แตกหน่อมานานนม ทำเสร็จกลับบ้านได้เลยครับ"
'นม-นาน-มา-หน่อ-แตก-ที่-หนวด เจ็ดพยางค์จริงๆด้วย'ยาดะ
'หนวดตามฤดูกาล?'ฮายามิ
'ตูอยากจิบ้า ทำไงดีฟะ'อิโซไก
'ของกล้วยๆ'อืม...อันนี้เป็นความคิดของคุณคันซากิ
ยูเมะมองกระดาษตรงหน้านิ่งๆ บอกตามตรงจิตใจแทบไม่อยู่กับตัวเลย
"นุรุฟุฟุฟุ เคร่งเครียดกันน่าดูเลยนะครับ ไถลไหลลื่น ไถลไหลลื่น ไถลไหลลื่น"
"หยุดไถลไหลลื่นได้แล้วโว้ยครับ!!"มาเอฮาระ
"คำถามค่ะอาจาร์ย"คายาโนะยกมือขึ้น
"......ครับ? คุณคายาโนะ"
"อาจจะช้าไปหน่อย...แต่อาจาร์ยชื่ออะไรเหรอคะ?"
'จริงด้วย..ยังไม่เคยบอกเลยนี่เนอะ'คิมูระ
"ชื่อของผม...ผมยังไม่มีชื่อเลยแฮะ ถ้าคุณไม่รังเกียจก็ลองเสนอมาซักชื่อสิ"หลังจากอาจาร์ยตัวเหลือพูดประโยคนั้นจบ มาเอฮาระก็โพล่งว่าเอาจริงเรอะขึ้นมาทันที"แต่ตอนนี้คุณควรมีสมาธิอยู่กับงานนะครับ"
"ค่า~~"
"หลังจากนี้ผมเองก็จะพักซักหน่อยล่ะกัน.."
และจู่ๆผิวเหลืองก็กลายเป็นชมพูออกส้ม
'.....ตอนนี้ล่ะ'
กึก!
"โฮ่ เสร็จแล้วเหรอครับนางิสะคุง?"
'หึหึหึหึหึ...'
หลังกระดาษนั่น มีดพิเศษสำหรับฆ่าอาจาร์ยถูกซ่อนไว้
'หลังจากพักกลางวันอาจาร์ยมักจะง่วงนอน ณ จุดนั้นอาจาร์ยบางครั้งก็เปลี่ยนเป็นสีชมพูออกส้ม. ปฎิกิริยาในการตอบคำถามของคายาโนะก็ช้าลงไปด้วยแสดงว่านี่คงเป็นช่วงเวลาที่อาจาร์ยประมาทที่สุด..'
'นางิสะ...จะทำงั้นสิ!' คนอื่นๆเองก็เริ่มสังเกตุเห็นแล้ว
'จุดด่างพร้อยของโรงเรียนอย่างเรามักคิดเสมอว่า. [ต้องกลับไปให้ได้]
[ ถ้ า พ ย า ย า ม ก็ ท ำ ไ ด้ ]
พ่อแม่ ครอบครัว และเพื่อนๆ พูดกับเราไว้แบบนั้น
ถ้า - ฉัน - ฆ่า - เขา - ได้ '
ฟึบ!!
'ทุกคนก็จะยอมรับฉัน'
ปึก!!
ถูกหยุดไว้อย่างง่ายดาย...
"บอกแล้วไงครับ ยังต้องสร้างสรรค์---"
หมับ!
'เราต้องพิสูจน์ตัวเรา ไม่ว่ายังไงก็ตาม.....ฮะฮะ'
ตู๊มมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!!!
แรงดีดกระสุนBBกระเจิงไปทั่วห้อง รวดเร็วและรุนแรงจนต้องยกมือป้องกัน. กลุ่มหัวโจกที่เป็นเบื้องหลังร้องชัยโยกันยกใหญ่ ยูเมะเบิกตากว้างด้วยความช็อก
"ไม่คิดว่าจะมีคนระเบิดพลีชีพสินะไอ้สัตว์ประหลาด. ฮ่าๆๆๆ"
เธอด้วย....
เธอไม่ห้ามนางิสะที่จะฆ่าอาจาร์ยเหลืองก็จริงแต่..
เธอไม่คิดว่าจะออกมาในรูปนี้!!!!
"พวกคุณส่งอะไรให้เขาน่ะ!!"
'โอ๊ะ จนได้นะยัยเด็กใหม่ แต่ช่างเถอะแผนก็สำเร็จแล้ว' ตัวหัวโจกแหงะหน้ามองเธอ ก่อนแสยะยิ้มเหี้ยม "ก็แค่ระเบิดของเล่นเอง..แค่อัดดินปืนลงไป เพราะงั้นมันจะยิงกระสุนBB 300นัดในความเร็วไม่น่าเชื่อไงล่ะ"
'ไอ้เทราซากะแม่ง...'ซูกิโนะ
'ไอ้*** เมิงไม่สนใจนางิสะเลยสินะ' นากามูระ
ยูเมะเม้มปากเป็นเส้นตรง...บางที
บางที...ถ้าเธอใส่ใจมากขึ้นกว่านี้ซักนิด เรื่องแบบนี้อาจไม่เกิดขึ้นก็ได้
เทราซากะ มองสายตาของคนทั้งห้องก่อนแค่นยิ้มเยาะ
"แต่มันไม่แรงพอที่จะฆ่าคนหรอกนะ เดี๋ยวแบ่งเงินรางวัลส่วนหนึ่งจ่ายค่าหมอให้---"
'...ไม่บาดเจ็บ? แล้วเยื่อหุ้มนี่มันอะไรน่ะ?!'
"ก็อย่างที่เห็นแหล่ะครับ"
ทุกคนรวมถึงนางิสะที่พึ่งรู้สึกตัวเงยหน้ามองขึ้นไปพร้อมเพรียง
ที่นั่น........อาจาร์อยู่ตรงนั้น...
ด้วยใบหน้าที่ดำสนิท
"ผมลอกคราบทุกเดือนและผมปกป้องนางิสะด้วยเยื่ออันเก่า... เทราซากะ โยชิดะ มุรามัตสึ แผนของพวกแกสินะ?"
"ม ไม่ใช่ครับ! นางิ---ซ..ซากุระโกะเป็นคนคิดครับ!"
เทราซากะไม่ยอมรับผิดพูดโกหกต่อไป. อาจาร์ยส่งเสียงหัวเราะ'หึ'ในลำคอก่อนหายวับไปจากสายตา
ฟึบ!!
ฟึบ!!
เคร้ง!
และอาจาร์ยกลับมาพร้อมบางอย่างหล่นตรงหน้าพวกเขา
'เฮ้ย! ป้ายชื่อหน้าบ้านของพวกเรา!?' และของใครอีกหลายคนที่อาจาร์ยอุ้มอยู่
"ข้อตกลงของผมกับรัฐบาลคือจะไม่มีการทำร้ายพวกคุณเด็ดขาด แต่ถ้าพวกคุณใช้วิธีแบบนั้นอีกล่ะก็..."
เคร้ง!
ป้ายชื่อหน้าบ้านของคนอื่นๆปล่อยทิ้งอย่างไม่ใยดี "ผมจะทำร้ายคนอื่นแทน ครอบครัวของคุณ เพื่อนของคุณ หรือกวาดล้างมนุษย์ทุกคนยกเว้นพวกคุณก็ยังได้เลย"
"..."
ยูเมะกลัว ทุกคนเองก็กลัว แค่เวลาไม่ถึงวินาทีทุกคนมีความคิดแบบเดียวกันหมด
'ต่อให้พวกเรารอดมาได้ แต่ไม่ว่าที่ไหนในโลกนี้พวกเราก็หนีเขาไม่พ้น
ถ้าเราอยากรอด เราต้องฆ่าเขาให้ได้!!! '
"บ..บ้าไปแล้ว!"
เทราซากะกรีดร้องย่างสิ้นสติ"จู่ๆก็โผล่มาบอกว่าเป็นตัวการระเบิดดวงจันทร์บ้างล่ะ จะระเบิดโลกมั่งล่ะ ตัวประหลาดแบบแกใช้แผนน่ารำคาญกับตัวน่ารำคาญผิดตรงไหนฟระ!!?"
"น่ารำคาญ...?"
ปิ้งป่อง~
"ถูกต้องนะครับ ไอเดียคุณนี่บรรเจิดจริงๆ"
"......................"
'...ห...ห๊ะ'
'เล่นซะปรับฟิลลิ่งไม่ทันเลย..'จิบะ
"โดยเฉพาะนางิสะคุง"หนวดของอาจาร์ยลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ"คุณได้คะแนนเต็มร้อยสำหรับการเคลื่อนไหวเป็นธรรมชาติ เป็นการลอบสังหารทึ่วิเศษเลยครับ"
"อา..."
"แต่ว่า!"หนวดชี้ไปที่แก๊งค์หัวโจก"พวกคุณไม่คำนึงถึงตัวนางิสะคุงเลยซักนิด แถมยังโยนความผิดให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องอย่างซากุระดะอีก นักเรียนแบบนั้นไม่มีทางฆ่าใครได้หรอกครับ!"
"..."หัวโจกหงอแล้ว
"เราต้องการ การลอบสังหาร ที่มีค่าพอที่จะยืดอกรับอย่างภาคูมิ ทุกคนเองก็มีความถัดและวิธีการเป็นของตนเองครับ......นี่คือคำแนะนำของอาจาร์ย"
'โกรธจนใช้ความเร็วมัค20 แล้วก็ชมโดยขยับหนวดไปมา การสอนที่ไม่เหมือนใครนี้ทำผมดีใจที่อาจาร์ยเห็นค่านักเรียนทุกคน'
"คำถามครับ!"หลังจากไล่หัวโจกไปนั่งที่แล้วอาจาร์ยก็หันไปหานางิสะ"ผมไม่เจตนาให้ถูกฆ่า และผมจะอยู่กับพวกคุณจนมีนาปีหน้าที่โลกระเบิด...ถ้าไม่พอใจจะทำยังไงเหรอครับ?"
'เราไม่เคยฆ่าใครมาก่อน รวมถึงคนอื่นๆในนีัด้วย..อาจยกเว้นคุณซากุระดะไว้คนนึง..มั้ง อาจจะแค่คนธรรมดาก็ได้แต่...เอ่อ.. ช่างเถอะ ไม่เคยฆ่าใครมาก่อนแต่ถ้าเป็นอาจาร์ยคนนี้ล่ะก็...'
"ก่อนที่โลกจะถูกทำลาย ผมจะฆ่าอาจาร์ยครับ"
"นุรุฟุฟุฟุ ใครฆ่าอาจาร์ยได้กลับได้เลยครับ!!"
"เอ๋!!!!?"
'ใครจะฆ่าอาจาร์ยได้ล่ะครับ!!'มาเอฮาระ
'อยากกลับบ้าน...'โอคุดะ
ยูเมะมองบรรยากาศอบอุ่นตรงหน้า พลันยิ้มจางๆ...
"อาจาร์ยที่ฆ่าไม่ได้.."
คายาโนะโพล่งขึ้นมา"โคโระเซย์ไน..โคโระ...โคโระเซนเซ(อาจาร์ยโคโระ)เป็นไงคะ?"
"เนี้ยะ?"
'และเรื่องราวของพวกเราห้อง3-Eกับอาจาร์ยโคโระก็ได้เริ่มต้นขึ้น'
++++++++++++
:: แถม ::
เทราซากะ : ซากุระโกะเป็นคนทำครับ!
ยูเมะ : จะโบ้ยความผิด แต่ยังเรียกชื่อผิดอยู่เลยนะคะ
ฮานามิ : ไรท์ไม่ได้พิมท์ผิดนะคะ อิ_อิ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
