(Fic One piece) Love Danger [ law x nami ]

     
“ โนจิโกะ ไม่เป็นไรนะ !” ทันทีที่ฉันมาถึงเกาะบ้านเกิดฉันก็ตรงดิ่งเข้าไปหาพี่สาวของตัวเองทันทีเพื่อดูว่าเธอนั้นปลอดภัยดีหรือไม่
“ อ่ะ ! นามิ ทำไมถึงมาที่นี่ !!“
“ ก็ฉันเป็นห่วงเธอนี่ “
“ ฉันไม่เป็นไร “
“ แล้วมันเกิดอะไรขึ้น ไอ้อารองมันทำอะไรกับเธอบ้าง!” ฉันกัดฟันพูดทันทีที่ถามว่าเกิดอะไรขึ้นและสายตาก็มองตามเรือนร่างของพี่สาวของตัวเอง ตัวของโนจิโกะนั้น มีบาดแผลทั่วตัวจนทำให้เธอ รู้สึกอยากจะฆ่าไอ้คนที่ทำร้ายพี่สาวเธอ อารอง .
“ ก็นิดหน่อยน่ะ มันมาคั้นฉันว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหนแต่ฉันไม่ได้บอกก็เลยโดนสั่งสอนนิดหน่อย แหะ ๆ”
“ ทำไมไม่ห่วงวตัวเอง ปกป้องฉันทำไม!”
“ ก็เธอเป็นน้องสาวฉันนี่ นามิ “
“ โนจิโกะ “ ไม่พูดเปล่าฉันและโนจิโกะก็วิ่งเข้าหากันละสวมกอดกันด้วยความคิดถึงและคะนึงหา
“ งั้นฉันขอแวะไปหาคุณเบลเมลหน่อยละกันนะ “
“ จ้ะ “
ฉันเดินออกจากบ้านเพื่อมาไหว้หลุมศพผู้เป็นแม่ของตน นานเท่าไหร่แล้วนะที่เธอออกจากเกาะแล้วไม่ได้กลับมาเยี่ยมคุณเลย ‘คุณแม่’
“ แม่คะ หนูคิดถึงคุณนะคะ หนูสัญญาว่าจะปกป้องโนจิโกะด้วยชีวิตของหนูเหมือนกับที่ คุณแลกชีวิตตัวเองเพื่อปกป้องพวกเราสองคน แม้ว่าหนจะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม หนูจะไม่ยอมให้มันทำร้ายโนจิโกะอีกเป็นอันขาด เป็นกำลังให้หนูด้วยนะคะ “
กริ๊ก !
“ ใครน่ะ “
“ แลกด้วยชีวิตงั้นเหรอ ?” เสียงปริศนาดังขึ้นมาจากหลังต้นไม้ใหญ่ข้างหลังฉันไม่ไกลจากฉันทำให้ได้ยินเสียงพูดชัดเจนว่า คนปริศนานั้นพูดอะไร
“ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายไม่ทราบยะ”
“ ก็ไม่เกี่ยวจริงๆนั้นล่ะ “ และเสียงนั้นก็เดินออกจากหลังต้นไม้ปรากฎให้เห็นว่าใครคือเจ้าของเสียงและที่ นามิตกใจคือ คนคนนั้น ‘ ทราฟาลก้า ลอว์ ‘
“ นาย !!! มาอยู่ที่ได้ยังไง !”
“ ก็มากับพวกหมวกฟางน่ะสิ “
“ ละ-ลูฟี่อยู่ที่นี่เหรอ “ เธอเสียงสั่นทันทีที่ได้ยินว่า เพื่อนของเธอตามมาถึงนี่เร็วขนาดนี้เลยเหรอ
“ อื้อ ทุกคนเป็นห่วงเธออยู่นะ”
“ ฉันรู้ แต่ฉันไม่อยากให้ใครต้องมาเจ็บตัวเพราะเรื่องของฉันอีก”
“ ทุกคนพร้อมปกป้องเธอเสมอ”
“ ก็นั่นแหละที่ฉันกังวล เพราะฉันมันเป็นตัวถ่วงของกลุ่ม ถ้าโดนทำร้ายหรือสู้ใครไม่ได้ถ้าฉันกำลังจะโดนฆ่า ทุกคนไม่ว่าใครก็ต้องปกป้องฉันอยู่ดี นั่นคือสิ่งที่ฉันกลัวและหนีมาคนเดียวนี่ไง! “
“ อืมม ที่เธอห่วงกลัวเพื่อเธอมาตายแทนคุณผู้หญิงว่างั้น “
“ ก็เออสิยะ ฉันผิดตรงไหน “
“ งั้นถ้าเป็นฉันที่ไม่ใช่เพื่อนในกลุ่มเดียวกับเธอ ก็สามารถตายแทนเธอได้ใช่มั้ย คุณผู้หญิง “
“ นะ- นายพูดอะไรของนาย ลอว์ “
“ ป่าว ก็แค่พูดลอยๆ น่ะ “
“ ฉันไม่ต้องการ ให้ใคร มา ตาย แทน ฉัน เป็นอันขาด แม้ว่าจะเป็นนายก็ตาม !!”
“  อ่าห้ะ “
“ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันไปล่ะ “
“ เธอยังไปไหนไม่ได้ “ เขาไม่พูดเปล่า เดินดุ่ม ๆเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็วจนตอนนี้ ใบหน้าของ ลอว์นั้น ห่างจากนามิไม่ถึงศอกนึง
“ นะ- นายจะทำอะไรน่ะ “
“ กลับไปพร้อมกับฉัน “
“ ทำไมฉันต้องกลับไปพร้อมกับนาย “
“ เพราะหมวกฟางสั่งมา”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่ฉันต้องไปกับนายล่ะ “
“ เธอต้องกลับไปพร้อมกับฉัน คุณผู้หญิง นี่คือคำสั่งของกัปตันของเธอ “
“ ไม่มีแต่ทั้งนั้น หน้าที่ที่หมวกฟางมอบให้ฉันคือปกป้องเธอ ซึ่งฉันไม่ยอมให้เธอทำอะไรที่มีอันตรายต่อชีวิตแน่คุณผู้หญิง”
“ ทำไมต้องปกป้องฉัน ถ้ามันไม่ใช่ความปรารถนาของนายก็ไม่ต้องไปเชื่อฟังลูฟี่นักหรอกนะ “
“ มันคือความปรารถนาของฉัน คุณผู้หญิง”
“ ลอว์ . . .นะ-นายหมายความว่าไง”
ลอว์พึ่งคิดได้ว่าเมื่อกี้ตัวเองหลุดพูดอะไรออกไปจนทำให้เขาหูแดงแปร๊ด /////
“ ก็ฉันไม่ได้อยากช่วยชีวิตคุณผู้หญิงหลายๆรอบ มันน่ารำคาญ”
“ ก็ไม่ต้องช่วยสิ ใครขอยะ !”
“ ไม่มีใครขอ แต่มันคือหน้าที่ของฉัน !!”
“ จิ๊ เรื่องของนาย”
หลังจากที่นามิกับลอว์นั้นได้ถกเถียงกันไปมา จนเดินมาถึงบ้านของเธอซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วย ประชากร ของกลุ่มหมวกฟาง
.
.
.
“ นามิ !!!!!!!!!!!!!!!!”
“ อะ-อะ-อะไรหรอลูฟี่ “ นามิเหงื่อแตกพลั่กทันทีที่ได้ยินเสียงของผู้เป็นกัปตันของตนเองพูดด้วยน้ำเสียงแห่งความโกรธ
“ เธอหนีมาทำไม ฉันบอกแล้วใช่มั้ย “
“ ก็ฉันเป็นห่วงโนจิโกะกับคนในหมู่บ้านนี่ละฉันก็ไม่อยากให้พวกนายมาเจ็บตัวเพราะเรื่องของฉันอีกเป็นครั้งที่สอง”
“ ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้ว! ไม่ว่าเมื่อไหร่พวกฉันก็พวกปกป้องละสู้เพื่อเธอ!ไม่ว่าคนสำคัญของเธอคนไหนได้รับภัยอันตรายฉันก็พร้อมจะช่วยเธอไม่ว่าอะไรก็ตาม!”
“ ฉันรู้  ขอบคุณนะลูฟี่ ทุกคน แล้วก็ ขอโทษด้วย “
“ ฉันไม่ยกโทษให้ !”
“ โธ่ลูฟี่ ฉันขอโทษ ยกโทษให้ฉันนะ “
“ ฉันจะยกโทษให้ก็ต่อเมื่อ เธอรับปากว่าจะไม่ทำอะไรอันตรายด้วยตัวคนเดียวอีก !!”
“ ฉันสัญญา “
“ เธอสัญญากับฉันแล้วนะ นามิ” และทั้งสองคนก็มองหน้ากันด้วยแววตาที่มีความหมายลึกซึ้งที่ไม่อาจอธิบายได้ว่าสายตาที่ทั้งสองคนมองกันมันหมายความว่า
ยังไงมีเพียง หญิงสาวคนนึงที่ยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า ใช่ เธอรู้ทุกอย่างทุกความรู้สึกของทุกคนในกลุ่มไม่เว้นแม้แต่ พันธมิตรที่ช่วยเหลือเรา
ทุกคนตกตะลึงกับกัปตันของตนเองที่ถึงกับพูดคำนี้ต่อหน้านามิด้วยแววตาที่ไม่สามารถอธิบายได้ว่า ต้องการสื่อถึงอะไร มีเพียงแต่ชายหนุ่มคนนึงที่พอได้เห็นแววตาของหมวกฟางที่มองไปยัง ผู้หญิงคนนี้ละสายตาที่ผู้หญิงคนนี้มองกัปตันของเธอ มันทำให้เค้ารู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจขึ้นมา
‘ ทำไมเรารู้สึกแย่แบบนี้กันนะ ‘ ลอว์ได้แต่คิดในใจและเบือนหน้าหนีออกจากคนทั้งคู่และเดินไปยังหลังบ้านเพียงลำพัง
.” งั้นก็ไปขอโทษโทราโอะละก็ขอบคุณหมอนั่นด้วยล่ะ “ ลูฟี่พูดขึ้นหลังจากที่คีนดีกับนามิแล้ว
“  ขอโทษ ? ขอบคุณ ? โทราโอะ นายนั้นน่ะเหรอ ทำไมล่ะ “
“ ที่พวกเรามาถึงเกาะเธอได้โดยไม่หลงไปยังเกาะอื่นเพราะไม่มีเธอนำทางหมอนั่นก็ช่วยเรียกให้พรรคพวกของตนเองมาช่วยเดินเรือให้เรามาถึงที่หมายโดยไม่ต้องไปหลงอยู่กับเกาะต่างๆ และก็ ไปขอโทษเขาด้วยที่ทำให้เขาเป็นห่วงเธอจนไม่เป็นอันหลับอันนอนอะนะ”
“ละนายรู้ได้ไงว่าหมอนั่นห่วงฉัน ?”
“ ไม่รู้สิ แต่เพราะทุกคนเป็นห่วงเธอ ฉันเป็นห่วงเธอ ก็เลยคิดว่าหมอนั่นก็คงห่วงเหมือนกัน ไม่งั้นคงไม่ช่วยกันขนาดนี้”
“ ก็ได้ งั้นเดี๋ยวฉันมานะ”
 
หลังจากพูดคุยกับลูฟี่จบฉันก็เดินมายังสวนส้มของฉันที่ ณ ตอนนี้ ชายหนุ่มคนนึงก็ได้เดินไปทั่วสวนส้มเพื่อดมกลิ่นส้มที่หอมหวานจนกระทั่ง
“ ลอว์ “
“ อะไร “
“ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ “
“ ถ้าฉันพูดว่าไม่ยกโทษให้ล่ะ เธอจะทำยังไงคุณผู้หญิง”
“ ไม่รู้สิ อยากให้ทำอะไรบอกฉันได้เลย จนกว่านายจะยอมยกโทษให้ แต่ยกเว้นเรื่องเงินนะ แหะ ๆ”
“ หึ !”
“อะไรของนายเล่าสรุปจะยกโทษให้ฉันได้มั้ย”
“ เดินเข้ามาใกล้ๆหน่อยสิ”
“ ทำไมหรอ” ละเธอก็ค่อยๆเดินเข้าไปหาคุณหมออย่างสงสัย
“ เข้ามาอีก “
“นี่ก็ใกล้แล้วนะ “
“ เข้ามาใกล้อีก “
“มันใกล้เกินไปแล้วลอว์ !” ตอนนี้หน้านามิแดงแปร๊ดมาก เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะอีตาบ้าลอว์นี่สิ ให้เข้ามาใกล้ ๆจนตอนนี้หน้าฉันกับหน้าเขาห่างกันแค่ฝ่ามือเดียวแล้ว!! “ ฉันไม่เข้าใกล้มากกว่านี้แล้วถ้านายไม่ยกโทษให้ก็ไม่ต้องยกโทษให้!” ฉันพูดเสร็จกำลังจะถอยออกห่าง แต่ไม่ทันไรนั้น ฝ่ามือใหญ่ก็ได้รวบตัวเธอเข้ามา รัดเธอไว้เหมือนเธอคือหมอนข้าง!! “ ละ-นายทำไรอะไรของนาย ??-/////-“
“ ขออยู่แบบนี้สักพักนะ”
“ นะ-นายเป็นอะไร”
“ อย่าทำให้เป็นห่วงแบบนี้อีก”
“หมายความว่ายังไง”
“ป่าว ช่างมันเถอะ”
“ อ่าวแต่ฉันได้ยินนี่!!”
“แล้วก็ ฉันขอเธออีกเรื่องได้มั้ย คุณผู้หญิง”
“ อะไรอีกยะ”
“ ที่เธอพูดที่หลุมศพนั้น เธอจนถอนคำพูดซะ!”
“.คำไหนเร่า ฉันพูดไปตั้งเยอะ” “ที่ว่าเธอจะยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อคนอื่น”
“ แต่-“
“ ได้มั้ยคุณผู้หญิง”
“ ฉันไม่รับปากเรื่องนี้”
“ ทำไม”
“ถึงเวลาตอนนั้นถ้าคนสำคัญของฉันเกิดอันตรายขึ้นมายังไงฉันก็จะปกป้อง”
“ เฮ้อ ก็ได้ครับคุณผู้หญิง”
“ แต่ ปล่อยได้แล้ว “
“ ขออีกนิดนะ” “แต่ฉันหายใจไม่ออกนะ”
ละความเงียบก็เข้าสู่พวกเราสองคนใช้เวลาไม่นานนักก็ได้ยินเสียงคนมา
“ นามิ ไปกันเถอะ” เสียงลูฟี่ได้เรียกนามิทำให้นามิและลอว์ ตื่นขึ้นจากภวังค์แห่งความเงียบและลอว์ก็ได้ปล่อยแขนของตัวเองออกจากตัวของเธอ นามิพอเธอได้เป็นอิสระแล้วเธอก็จะกลับหลังหันเพื่อจะกลับไปหาเพื่อนเธอแต่
หมับ
ลอว์คว้าข้อมือเล็กๆของนามิไว้ ละดึงหมวกปิดหน้าตัวเองเพื่อหลบซ่อนใบหน้าแห่งความเขินอาย
“ อะไรอีกลอว์ ลูฟี่เรียกแล้วนะ”
“ ขอบคุณนะ”
“ ขอบคุณอะไรฉัน ฉันไม่ได้ทำอะไรนี่ ฉันต่างหางที่ต้องขอบคุณนายที่ช่วยหาฉัน”
“ ขอบคุณครับ ขอบคุณที่ยังไม่ได้เกิดอะไรขึ้นกับเธอ”.