คุณท.หที่รัก

 
 
 
 
5
 
 
 
 
 
 
 
“อ้าวน้องฟาง ไม่ยักรู้นะครับว่ามาวิ่งออกกำลังกายตอนเช้ากับเขาเหมือนกัน” ป๊อปปี้วิ่งตามฟางมา ก่อนจะถอดหูฟังอีกคนเพื่อกล่าวทักทาย
 
 
 
“ฉันจะมามันก็เรื่องของฉัน แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณ” ฟางวิ่งไปเรื่อยๆพร้อมเอาหูฟังมาเสียบหูต่อ
 
 
 
“ก็ไม่เกี่ยว แต่น้องฟางมาวิ่งมันก็ดีต่อตัวน้องฟางนะครับ เพราะน้องฟางมีพุง” ป๊อปปี้เอาหูฟังฟางออกอีกทั้งรู้สึกสนุกที่ได้แซวฟางเล่น
 
 
 
“...”
 
 
 
“น้องฟางครับ”
 
 
 
“...”
 
 
 
“น้องฟาง” ป๊อปปี้เริ่มหุบยิ้มทันทีที่เห็นฟางเงียบไปเหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่
 
 
 
“...”
 
 
 
“น้องฟาง พี่พูดอะไรผิด ทำไมน้องฟางไม่พูดกับพี่ล่ะครับ” ป๊อปปี้เริ่มหน้าถอดสีที่เห็นฟางเงียบไป
 
 
 
“คุณคิดจะพูดอะไรก็พูดโดยไม่สนใจความรู้สึกคนอื่นเลยใช่ไหมคะ” ฟางหยุดวิ่งก่อนจะจ้องหน้าป๊อปปี้ด้วยความโกรธ
 
 
 
“พี่ไม่เคยเห็นน้องฟางเป็นคนอื่นเลยนะครับ”
 
 
 
“ยิ่งพูดฉันก็ยิ่งสมเพชตัวเอง วันนั้นฉันน่าจะให้หมอนั้นปล้ำฉันให้ตายไปตรงนั้น คุณจะได้ไม่ต้องมาเห็นฉันในสภาพแบบนั้น จะได้ไม่ต้องมาพูดถึงรูปร่างของฉันแบบนี้!” ฟางพูดตะคอกใส่ป๊อปปี้อย่างแรงด้วยความโกรธจัดพอคิดถึงเรื่องในวันนั้นก็รู้สึกสมเพชตัวเองขึ้นมาอย่างหยุดคิดไม่ได้
 
 
 
“เอ่อพี่ยังไม่ได้คิดถึงเรื่องวันนั้นเลยนะครับ น้องฟางคิดมากรึเปล่า พี่แซวเล่นเฉยๆเองนะ” ป๊อปปี้ยิ้มขำกับท่าทางของฟางที่ดูจะซีเรียสกับเรื่องหุ่นตัวเองมากๆ
 
 
 
“มันไม่ใช่เรื่องที่จะมาแซวเล่นแบบนี้นะคะ ฉันขอตัวแล้วก็ไม่ต้องตามฉันมาเลยนะคะ” ฟางรีบเดินหนีป๊อปปี้ แต่เขาก็ดื้อรั้นที่จะตามฟางไป
 
 
 
“พี่ขอโทษครับน้องฟาง พี่ไม่ได้ตั้งใจเลยนะ พี่จะไม่พูดแล้วครับพี่สัญญา” ป๊อปปี้รีบตามมาง้อฟางพร้อมชูนิ้วก้อยสัญญา
 
 
 
“นี่คุณ! เลิกยุ่งกับฉันเถอะค่ะ เรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว เลิกที่จะตื๊อ เลิกที่จะตามฉันสักที อีกอย่างฉันมีพี่ชายแค่คนเดียว เลิกเรียกน้องสักทีได้ไหมคะ” ฟางตะคอกเสียงดังใส่ป๊อปปี้อีก
 
 
 
“ไม่ให้เรียกน้องแล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะครับ”
 
 
 
“เรียกฉันว่าคุณฟาง แล้วก็ไม่ต้องแทนตัวเองว่าพี่ด้วยนะคะ เพราะฉันบอกไปแล้วว่าฉันมีพี่แค่คนเดียว”
 
 
 
“แต่”
 
 
 
“ไม่มีแต่ค่ะ แล้วก็ช่วยหลบด้วยนะคะฉันจะกลับบ้านพัก มาทำให้อารมณ์เสียแต่เช้าเลย” ฟางรีบเดินจ้ำๆออกไปจากตรงนั้นด้วยความหงุดหงิด ป๊อปปี้ได้แต่มองฟางที่เดินห่างไปไกลแล้วพร้อมคอตกด้วยความเซ็ง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ้า หายไปไหนกันหมดเนี่ย” แก้วที่พึ่งลุกจากที่นอนก็เดินออกมามองรอบๆ ไม่เห็นวี่แววของสองสาวเพื่อนรักเลยสักคน ก่อนจะเหลือบไปเห็นกระดาษโพสอิทแผ่นหนึ่งจึงรีบเข้าไปอ่าน
 
 
 
‘ฉันออกไปทำข่าว ฝากทำความสะอาดบ้านด้วยนะ จาก เจ๊ขนมจีน’
 
 
 
“โอ้โห ออกไปทำข่าวไม่บอกกันเลยนะยัยเจ๊!” แก้วส่ายหน้าก่อนจะไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อมาทำความสะอาดบ้านตามคำสั่งขนมจีน แต่..
 
 
 
“ไฟไม่ติด เอ้า ทำไงล่ะทีนี้จะได้อาบน้ำไหมเนี่ย” แก้วกดสวิซต์ไฟไปมาแต่ไม่มีทีท่าว่าไฟจะติดจึงตัดสินใจไปล้างหน้าแปรงฟันก่อน แล้วค่อยเดินออกไปหาคนช่วย
 
 
 
 
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณแก้ว” โทโมะเดินสวนกับแก้วพอดีจึงทักหญิงสาว
 
 
 
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ เอ่อ คุณมาก็ดีแล้วค่ะ คือไฟห้องน้ำที่บ้านพักไม่ติด คุณช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ”
 
 
 
“ได้สิครับ” โทโมะยิ้มก่อนจะเดินตามแก้วไปที่บ้านพัก
 
 
 
“จริงๆแล้วคุณหาเก้าอี้กับหลอดไฟมาให้ฉันก็ได้นะคะ เดี๋ยวฉันเปลี่ยนเอง” แก้วว่า
 
 
 
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเปลี่ยนให้ก็ได้ คุณแก้วจับเก้าอี้ให้ผมก็พอครับ” โทโมะบอกแก้วก่อนจะจัดการเปลี่ยนหลอดไฟ แก้วจ้องโทโมะตาไม่กระพริบพร้อมยิ้มหยาดเยิ้มให้เขา “คุณแก้วครับ คุณแก้ว”
 
 
 
“...”
 
 
 
“คุณแก้ว”
 
 
 
“ห้ะ เอ่อ คะๆ” แก้วหลุดสะดุ้งก่อนจะรีบสะบัดหน้าไล่ความคิดบ้าๆออกไป
 
 
 
“เรียบร้อยแล้วครับ” โทโมะยิ้มขำแก้ว
 
 
 
“ขอบคุณนะคะ ถ้าไม่บังเอิญเจอคุณนี่ฉันแย่เลย”
 
 
 
“ไม่เป็นไรครับ มีอะไรให้ช่วยก็บอกพวกผมได้ตลอด พวกผมยินดีรับใช้ประชาชนครับ”
 
 
 
“ได้เลยค่ะ มีอะไรฉันจะเรียกคุณคนแรกเลย” แก้วมองโทโมะพร้อมยิ้มหวานไม่ต่างจากเขาที่ยิ้มให้เธอเหมือนกัน ทั้งสองจ้องตากันอยู่นานเหมือนหยุดเวลาเอาไว้ตรงนั้น..
 
 
 
“ยัยแก้ว” ทั้งสองสะดุ้งตามเสียงเรียกก่อนจะหันไปมองตามเสียงนั้น
 
 
 
“อ้าวฟาง ไปไหนมาอ่ะ”
 
 
 
“ผมขอตัวนะครับคุณแก้ว คุณฟาง” โทโมะก้มหัวยิ้มเขินนิดๆก่อนจะรีบเดินออกไป ฟางรีบหันมามองหน้าแก้วพร้อมหรี่ตามองทันที
 
 
 
“ยังไงเนี่ย แกกับผู้หมวดหน้าหล่อคนนั้น”
 
 
 
“เปล่าซะหน่อย ก็ไฟห้องน้ำมันไม่ติดฉันก็เลยไปเรียกเขามาช่วยแค่นั้นเอง”
 
 
 
“แล้วทำไมต้องจ้องตากันซะหวานเยิ้มขนาดนั้นหรอ นี่ถ้าฉันไม่มาแกคงทำเหมือนในซีรี่ย์ที่จ้องตาแล้วก็จุ๊บกันไรงี้ไปละ”
 
 
 
“ก็คิดว่าจะทำอยู่เหมือนกัน แกก็ไม่น่ารีบมาเลย” แก้วส่ายหน้าก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ
 
 
 
“ความผิดฉันอีก” ฟางชี้ไปที่ตัวเองพร้อมส่ายหน้าหัวเราะให้กับคำพูดของเพื่อนรัก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“วันนี้กินกันให้เต็มที่เลยนะครับ ผมเลี้ยงเอง” ป๊อปปี้นั่งหัวโต๊ะพร้อมบอกทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนี้โดยมีฟาง แก้ว ขนมจีน โทโมะและธามไท
 
 
 
“หูย มีคนเปย์แล้วจะรอไรอ่ะ ลุย!!!” แก้วพูดพร้อมเปิดเมนูอาหารเพื่อที่จะสั่ง วันนี้พวกเขาและเธอมาทานอาหารเย็นกันที่ร้านอาหารที่อยู่ใกล้ๆค่าย
 
 
 
“แฮ่มๆ ขอร่วมโต๊ะด้วยคนได้ไหมคะ” จู่ๆมีหญิงสาวสองคนใส่ชุดทหารเดินมาที่โต๊ะอาหารพร้อมยิ้มให้ทุกคนอย่างเป็นมิตร
 
 
 
“อ้าว น้องพิม น้องโบว์ มาสิครับพอดีเลยมานั่งกันก่อน” ป๊อปปี้รีบลุกไปจับเก้าอี้ให้พิมและโบว์นั่ง โดยมีสายตาคู่หนึ่งมองตามด้วยความหงุดหงิดในใจ
 
 
 
“มีเพื่อนใหม่มาเต็มเลย ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” พิมยิ้มหวานให้ทุกคน
 
 
 
“เอ่อทุกคนครับนี่น้องพิมเป็นแพทย์ทหาร และนี่น้องโบว์เป็นทหารหญิงทั้งสองคนที่ประจำการอยู่ที่นี่ ส่วนนี่ก็คุณแก้ว คุณขนมจีน แล้วก็..คุณฟาง เป็นนักข่าวที่มาทำข่าวเรื่องการค้ามนุษย์ครับ” ป๊อปปี้มองหน้าฟางที่ตอนนี้เธอก็มองหน้าเขาอยู่ด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก ป๊อปปี้แนะนำทุกคนให้ได้รู้จักกันก่อนจะกลับมานั่งที่ตัวเองที่อยู่หัวโต๊ะ
 
 
 
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะคะคุณพิม คุณโบว์” ขนมจีนยิ้มให้ทั้งสองก่อนที่อาหารจะมา ทุกคนตั้งหน้าตั้งตากินกันอย่างเอร็ดอร่อย
 
 
 
“อร่อยไหมครับน้อง..เอ่อ คุณฟาง” ป๊อปปี้เอ่ยถามฟางที่นั่งอยู่ทางด้านขวาของป๊อปปี้ ตั้งแต่ที่มาที่นี่เธอยังไม่พูดอะไรสักคำ แถมยังสีหน้าบึ้งตึงราวกับหงุดหงิดอะไรอยู่
 
 
 
“ก็อร่อยดีค่ะ”
 
 
 
“ร้านนี้เป็นร้านโปรดของผมเลยครับ ต้องอร่อยอยู่แล้ว” ป๊อปปี้ยิ้มให้ฟางทันทีที่เจ้าตัวบอกว่าอร่อย
 
 
 
“ฉันไม่ได้ถามค่ะ” ฟางยกยิ้มครู่เดียวแล้วรีบหุบยิ้ม เพราะเธอไม่ได้เต็มใจยิ้มสักเท่าไหร่
 
 
 
“เอ่อ นี่ผมภูมิใจนำเสนออันนี้เลยนะ ปลากะพงนึ่งมะนาวของโปรดคุณฟางครับ” ป๊อปปี้หน้าเจื่อนไปนิดนึงก่อนจะกลับมายิ้มตามเดิม เขาตักปลากะพงให้ฟาง
 
 
 
“ขอบคุณค่ะ แต่ไม่ต้องก็ได้ ฉันตักเองได้” ฟางว่าให้ ป๊อปปี้ได้แต่มองอย่างหงอยๆ โบว์ที่มองอยู่ทุกการกระทำจึงรีบพูดแทรกขึ้นมา
 
 
 
“เป็นไงบ้างคะพี่ป๊อป ได้ข่าวว่าพวกนั้นมันหนีไปได้ พี่จะเอาไงต่อคะ” โบว์ถามป๊อปปี้
 
 
 
“ก็คงต้องจับตาดูพวกมัน เพราะเรามีหลักฐานไม่แน่นพอ แต่ยังไงพี่ก็ไม่มีทางปล่อยให้พวกมันลอยนวลหรอก ไอ้กวิน ไอ้กั้ง” ป๊อปปี้พูดพร้อมส่ายหน้าอย่างเครียดๆ ก่อนจะกินข้าวต่อ
 
 
 
“อย่าทำงานหนักเกินไปนะคะ พิมไม่อยากให้พี่เครียดมาก”
 
 
 
“ใช่ค่ะ โบว์ก็ไม่อยากให้พี่เหนื่อยด้วย แถมยังเสี่ยงอันตรายอีก นี่ถ้าโบว์ได้ออกนอกพื้นที่ได้โบว์ไปกับพี่นานละ”
 
 
 
“นี่ไม่ต้องเลย ทำงานอยู่ในห้องแอร์เย็นๆนั่นแหละดีแล้ว ขืนเราเป็นไรขึ้นมาพี่จะซวยเข้า” ป๊อปปี้ยิ้มให้กับความเป็นเด็กของโบว์
 
 
 
“ฉันอิ่มแล้ว ขอตัวนะคะ” ฟางกินน้ำก่อนจะทำท่าลุกออกไป
 
 
 
“ทำไมคุณฟางทานน้อยจังเลยล่ะคะ” โบว์ถามฟางด้วยความสงสัย
 
 
 
“พอดีว่าฉันไม่ค่อยหิวเท่าไหร่น่ะค่ะ เชิญพวกคุณตามสบายเลย” ฟางยิ้มให้โบว์และพิม ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น
 
 
 
“เป็นอะไรของเขานะ” ป๊อปปี้มองตามฟางที่เดินออกไปแล้วพร้อมพูดพึมพำคนเดียว
 
 
 
“มันท่าทางไม่ดีตั้งแต่เห็นคุณสองคนนั้นมาแล้วค่ะ ผู้กองก็ลองไปดูมันหน่อย ไม่เสียหายนะคะ” แก้วกระซิบบอกป๊อปปี้ เพราะเธอเห็นอาการของเพื่อนรักไม่ดีตั้งแต่เห็นป๊อปปี้ที่รีบไปจัดเก้าอี้ให้พิมและโบว์นั่ง ป๊อปปี้พยักหน้าให้แก้วก่อนจะรีบเดินตามฟางไป
 
 
 
 
 
 
“หึ สาวๆรุมล้อมขนาดนี้ให้ตายเถอะ อะไรจะฮอตเบอร์นั้น” ฟางเบะปากพลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ที่ทำให้เธอกินข้าวไม่ลง “แล้วเราจะไปอะไรกับเขาทำไม ใช่เรื่องที่จะต้องมาหงุดหงิดไหมเนี่ย”
 
 
 
“หึงผมหรอครับคุณฟาง” ป๊อปปี้เดินตามฟางมาและเห็นว่าเธอกำลังยืนชมวิวอยู่ที่จุดชมวิวของร้านอาหาร
 
 
 
“ใครหึงคุณ”
 
 
 
“ก็คุณฟางไงครับ”
 
 
 
“ใครเขาหึงคุณไม่ทราบ หลงตัวเอง”
 
 
 
“แล้วที่คุณฟางเดินงอนมาอยู่ตรงนี้คนเดียวนี่เรียกว่าอะไรล่ะครับ” ป๊อปปี้ทำหน้าทะเล้นใส่อีกคนที่ตอนนี้กำลังหงุดหงิดอยู่ แต่ตัวเขากลับรู้สึกชอบใจ
 
 
 
“ฉันอิ่มแล้วก็เลยมาเดินย่อย ไม่ได้หึงอะไรทั้งนั้น เชิญคุณกลับไปดูแลคนของคุณเถอะค่ะ ฉันจะรออยู่ตรงนี้” ฟางพูดจบก็หันหลังให้ป๊อปปี้
 
 
 
“ผมก็อิ่มเหมือนกัน งั้นขอมายืนกับคุณได้ไหมครับ” ป๊อปปี้เดินไปอยู่ข้างหน้าฟาง พร้อมยิ้มให้อย่างกวนๆ
 
 
 
“นี่คุณจะมาอยู่กับฉันทำไม บอกให้ไปดูแลสาวๆของคุณไง อย่ามายุ่งกับฉัน”
 
 
 
“เนี่ยแบบนี้เขาเรียกว่าหึง ยอมรับซะดีๆเถอะครับ”
 
 
 
“หึงบ้า หึงบออะไรกันล่ะคุณ โอ้ย ฉันไม่คุยกับคุณละ ยิ่งคุยกันยิ่งไม่รู้เรื่อง” ฟางเดินชนป๊อปปี้ออกไป แต่แล้วดันสะดุดก้อนหินที่อยู่แถวนั้น
 
 
 
“ว้ายยยยย” ฟางร้องเสียงหลง ป๊อปปี้รีบคว้าตัวเธอมาไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะจ้องหน้าฟาง
 
 
 
“เดินดีๆหน่อยสิครับ” ป๊อปปี้จับเอวฟางพร้อมดุเธอที่ชอบดื้อรั้น
 
 
 
“ปล่อยฉันนะ” ฟางรู้สึกตัวก็รีบดิ้นอยู่ในอ้อมกอดป๊อปปี้
 
 
 
“ปล่อยก็ได้ครับ แต่ช่วยเดินดีๆก็แล้วกัน” ป๊อปปี้ปล่อยฟางก่อนที่เธอจะขมวดคิ้วให้ป๊อปปี้แล้วจะเดินหนีไปต่อ แต่...
 
 
 
“คุณ!!!!” ฟางลื่นก้อนหินที่อยู่แถวนั้น เธอรีบดึงเสื้อป๊อปปี้มา ทำให้...
 
 
 
“คุณฟาง!!”
 
 
 
 
 
จุ๊บ!!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
TBC
ฉับ!!! 55555555 ปากแข็งอะไรเบอร์นี้ล่ะคะน้องฟาง มัวแต่เล่นตัวอยู่ได้เดี๋ยวก็โดนสาวๆมางับไปหรอก แหะๆ จะเป็นไงต่อต้องติดตาม!! งือ ติชมกันได้นะคะ คือที่แต่งแนวนี้เพราะไปดูซีรี่ย์ภารกิจรักมาเลยเกิดแรงบันดาลใจไง อาจจะคุ้นๆกับบางฉาก ก็อย่าด่ากันเลยนะคะ เอามาต่อยอดฟิคเฉยๆฮืออออ ชอบไม่ชอบก็อ่านกันไปเรื่อยๆก่อนเนอะ เม้นโหวตกันให้หญิงมีกำลังใจด้วยนะค่าาา :’)