Fic naruto ภาค พายุโลหิต

 
เช้าวันต่อมา เหล่านินจาได้มารวมตัวกันรอที่หน้าโรงแรมชิอินะเพื่อไปยังคฤหาสน์คามิโนะ ซาสึเกะนั้นไม่ได้ไปด้วย เค้าจะไปบ้านยัยแสบ คอยดู เค้าต้องเอาคืนยัยเด็กเลี้ยงแกะให้ได้!! หน๊อยย!บังอาจหลอกให้อยากแล้วจากไปแบบนี้ ร้ายกาจเกินไปแล้ว...
รถม้าคันใหญ่ เทียมด้วยม้าสีน้ำตาลท่าทางกำยำสี่ตัวได้แล่นมา ซามุยเลิกหมวกฟางขึ้น “ขออภัยที่ทำให้ทุกท่านรอนานขอรับ”
ชายหนุ่มลงจากรถม้าแล้ว เปิดประตูให้”เชิญขอรับ”
“ซากุระล่ะ”
“ท่านเบนิไปที่คฤหาสน์คามิโนะตั้งแต่เช้ามืดแล้วขอรับ”
“ดี…”
ในรถม้านั้นเงียบไม่มีใครเอื้อนเอ่ยอะไรออกมา
จนกระทั่ง…
“ถึงแล้วขอรับ”
คฤหาสน์คามิโนะ เป็นคฤหาสน์สไตล์ญี่ปุ่น ที่แฝงไปด้วยบรรยากาศอันน่าสะพรึง
นารูโตะรู้สึกกลัวเพราะเค้าไม่ถูกกับของพวกนี้ ทำให้ฮินาตะต้องคอยปลอบ
ชิกามารุบ่น”สรุปใครเป็นผัวใครเป็นเมียฟะ แต๋วจริง”
เทมาริเลยตบเข้าให้ทีหนึ่ง”ขี้บ่นจริง”
“อะไรกันเล่า”
“นายเองก็ขาสั่นไม่ใช่เหรอ”
“พูดมากน่า…”
ซาสึเกะคิด…ถ้านารูโตะไปบ้านชิอินะ ทางใต้ ไม่กรี๊ดแต๋วแตกไปแล้วรึไงฟะ ขนาดมาที่นี่ ยังตัวสั่นเลย…
“ยินดีต้อนรับ…”เสียงแหบของชายชรา ร่างเตี้ยสวมยูกาตะสีม่วงเข้ม ก้าวออกมา ก่อนจะผ่ายมือเชิญ”กรุณาลดเสียงลงด้วย เดี๋ยวนายน้อยจะตื่นขอรับ”
อิโนะอุทาน”นายน้อย”
“ขอรับ ลูกของท่านริวเซย์กับท่านริรินขอรับ วัยกำลังน่ารักเชียว…ครบขวบแล้ว”
อิโนะงงเพราะริรินนั้นอายุไม่น่าจะมากไปกว่าพวกตนซักเท่าไหร่ ไหงมีลูกเร็วจัง
ชายชราเดาใจสาวผมทองออกก็เฉลย”ท่านริวเซย์กับท่านริริน อายุ ยี่สิบห้าปีแล้ว ท่านแต่งงานกันเมื่อสิบเอ็ดปีก่อนขอรับ”
ทุกคนทำตาโต ด้วยลักษณะของริรนนั้นไม่เหมือนคนเคยมีลูกมาก่อน แถมดูลักษณะแล้วเจ้าหล่อนยังชอบไปไหนมาไหนตามใจชอบซะอีก
ริรินพร้อมชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ท่าทางสง่างามสวมยูกาตะที่เข้าคู่กันกับริริน เค้ามีผมสีดำ ตาสีอำพัน ผิวซีด สาวผมแดงยิ้มให้แล้วกล่าวต้อนรับ”ยินดีต้อนรับ มาเถอะ เราจะพาไปที่ห้อง ขอบอกไว้ก่อนนะว่า ชั้นช่วยให้พบผู้ที่จากไปคนละครึ่งชั่วโมง วิญญาณละสามหมื่นเยน”
เท็นเท็นเอ่ยถาม”คิดเงินด้วยเหรอคะ”
ชายร่างสูงใหญ่เอ่ยขึ้น”ข้าชื่อ คามิโนะ ริวเซย์ ขอบอกไว้ก่อนว่าทุกอย่างย่อมมีมูลค่า การที่นำคนตายมาพบคนเป็น พลังวิญญาณของเราต้องเสียไปมาก จงใช้เวลาครึ่งชั่วโมงให้คุ้มค่าเถอะ”
ริรินหัวเราะอย่างอารมณ์ดี”นี่เห็นแก่พวกเจ้าเป็นสหายของซากุระนะ”
ซาสึเกะเอ่ยถาม”ซากุระไปไหนล่ะครับ”
“ออกไปแล้ว เค้ามาทำธุระเล็กน้อย”
“ผมขอตัว”
แต่ริวเซย์ตรงมาจับไหล่”เดี๋ยวก่อน ไม่สนอยากแก้คำสาปเหรอ”
“คำสาป?”
“ไม่รู้ตัวเลยสินะ การที่เจ้า”เค้ามองไปที่นารูโตะก่อนจะหันมามองซาสึเกะ”ต้องมีเหตุสูญเสียคนในครอบครัวไป มันไม่ใช่เรื่องของความโชคร้าย แต่มันคือคำสาป จากคนที่พวกเจ้าเคยร่วมมือกันสังหารเมื่อชาติที่แล้ว…”
นารูโตะเอ่ยถาม”หมายความว่ายังไง”
“ข้าแค่มองเห็น แต่ไม่อาจบอกได้ เจ้าต้องหาทางเอาเอง”
ซาสึเกะเห็นว่านารูโตะอยากคุยกับเนจิ”ชั้นไปเอง ชั้นไปแค่คนเดียวก็พอใช่มั้ย”
“ใช่ ตามข้ามาสิ”
ริรินหันไปบอกคนที่เหลือ”ตามชั้นมา”
…
ซาสึเกะได้ตามหลังริวเซย์ไปจนกระทั่งถึงบ่อน้ำแห่งหนึ่ง ริวเซย์ไม่พูดอะไรจัดการผลักซาสึเกะลงบ่อน้ำในทันที “ตัวเจ้าในอดีตจะเป็นคนบอกทุกอย่างเอง”
…
ร่างของชายชราวัยเกือบร้อยหอบแฮ่กๆพลางกระชับดาบในมือให้มั่น พลางมองผู้ที่มาขอให้เป็นคู่มือ”ข้าคงจะแก่แล้วจริงๆ แต่แกฝีมือพัฒนามาก…น่าตกใจจริงๆ”
หญิงสาววัยสิบเก้าที่สวมชุดฮากามะสีดำที่ถือดาบเอ่ยด้วยรอยยิ้ม”ต้องขอบคุณปู่ด้วยค่ะ ที่สละเวลามาเป็นคู่ซ้อมให้”
“ไม่หรอก งานนี้ แกเองคงจะโดนพวกเจ้านายฝากความหวังเอาไว้มากสินะ หลานข้า”
“ค่ะ แต่หนูคิดว่ามันคงไม่ง่ายนัก และอีกไม่นานปัญหาอันน่าปวดหัวคงจะตามมาแน่ๆค่ะ”
“ข้าไม่เชื่อหรอกว่า เจ้าจะไม่เตรียมการณ์อะไรไว้”
“หึๆถ้าถึงเวลานั้น หนูคงต้องรบกวนให้คุณปู่ออกหน้านะคะ”
“ได้ซี่ ได้…ขอพักซักหน่อยนะ”
“ค่ะ หนูเองก็จะไปว่ายน้ำสักหน่อย”
“เออๆ ไปๆข้าจะพักผ่อนแล้วนังหนู”
…
ซาสึเกะที่จมน้ำเค้ากลับรู้สึกว่าตัวเค้าไม่ได้จมน้ำ แต่กลับอยู่ในสภาพสีขาว
เมื่อลองเดินไปก็ไม่เห็นทาง จนกระทั่งเค้าก็พบกับร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มยาวกลางหลัง
“นายคือ…”
พออีกฝ่ายหันหน้ามา เค้าจำได้ในทันที นั่นคือ อินทรา อดีตชาติของเค้าเอง…
“เค้ามาเพื่อหาคำตอบสินะ…”
“ใช่ ชั้นอยากรู้ว่าคำสาปที่ชั้นเจอมันคืออะไรกันแน่ และต้องแก้ยังไง”
อินทรายิ้มเย็น“มันเริ่มต้นตอนข้ายังเยาว์กระมัง ตอนที่ข้าได้เจอกับนาง…”
มือหนาได้แตะที่หน้าผากของตัวตนในชาติปัจจุบัน
ภาพที่ซาสึเกะได้เห็นคือ เซียนฮาโกโมโระ ได้นำอินทรากับอาชูร่ามาฝากใครบางคน
“สองคนนี้คือบุตรชายของข้า คนพี่ชื่อินทรา คนน้องชื่ออาชูร่า อินทราเป็นเด็กดี อาชูร่าจะซนหน่อย ข้าขอฝากเจ้าด้วยนะ ฮานะ”
“เจ้าค่ะ”
เจ้าของนามฮานะนั้น คือเด็กหญิงวัยเดียวกันกับอินทราและอาชูร่า มีรูปร่างเล็ก แต่ที่ทำให้ซาสึเกะตกใจคือ เด็กหญิงคนนี้คือซากุระวัยเด็ก เวอร์ชั่นผมยาว เธอสวมชุดมิโกะสีขาวแดง ผมสีชมพูปล่อยยาว มัดปลายด้วยผ้าสีขาว
เด็กหญิงกล่าวอย่างนอบน้อม”ข้าน้อยชื่อฮานะ จะมาเป็นพี่เลี้ยงของท่านทั้งสอง ขอฝากตัวด้วย”
อาชูร่าเอ่ยขึ้น”พูดอย่างกับว่าเจ้าอายุมากกว่าพี่ข้าและตัวข้าอย่างนั้นแหละ”
“ท่านอาชูร่า ข้าน้อยไม่ใช่มนุษย์เช่นพวกท่าน เรามีช่วงเวลาที่ต่างกัน”
อินทรามองเด็กหญิงอย่างสำรวจก่อนจะตั้งคำถาม”แล้วเจ้าอายุเท่าไหร่เล่า”
“สิบหกเจ้าค่ะ แต่ร่างกายของเราเหล่า ภูติต้นไม้จะมีสภาพเหมือนเด็กห้าขวบเจ้าค่ะ”
ฮานะเงยหน้าสบตากับอินทรา หน้าขาวๆของอินทราพลันขึ้นสี
“ท่านอินดราไม่สบายรึเจ้าคะ”
อาชูร่าหัวเราะคิกคัก”พี่ชายเขินเหรอ”
คนพี่ต้องส่งสายตาดุๆมาให้น้องชาย แต่เจ้าจอมกะล่อนไม่สน เข้าไปจูงมือร่างเล็กไปเล่นด้วยกัน อินทรามองสองคนนั้นห่างๆ
‘ข้าเริ่มสนใจนาง..’
ภาพต่อมาที่เห็นคือ ภาพของอาชูร่านำลูกนกน้อยมาให้
“เจ้าชอบมั้ย ฮานะ”
“น่ารักดีเจ้าค่ะ”
“ข้าให้นะ”
เด็กหญิงรับเจ้าลูกนกน้อยที่ขนยังไม่ขึ้นดีมา ก่อนจะเดินออกไปด้านนอกเรือนไม้ แล้วปีนขึ้นต้นไม้ใหญ่ที่อยู่หลังเรือน เธอแหงนหน้าไปยังบนต้นไม้ที่มีรังนกอยู่
เธอเอ่ยกับนกน้อยอย่างอ่อนโยน”ไม่ต้องกลัว ข้าจะพาเจ้าไปยังบ้านของเจ้านะ”
“อาชูร่า ให้มันมานะ”อินทราเอ่ยขึ้น
ฮานะยิ้มหวาน”มันเป็นของข้าน้อย ข้าน้อยจะทำเยี่ยงไร มันก็คือสิทธิ์ของข้าน้อยเจ้าค่ะ และตอนนี้ข้าจะพามันกลับบ้าน”
เด็กหญิงค่อยๆปีนป่ายขึ้นบนต้นไม้ด้วยมือเดียว อีกมือถือเจ้านกน้อยไว้
เมื่อส่งมันถึงรังแล้ว เด็กหญิงก็ค่อยๆไต่ลงมาแต่ ก้าวพลาด และกำลังร่วงลง
อินทรารีบมารับร่างของเด็กหญิงได้ทัน กลิ่นกายของนางช่างหอมกลิ่นพฤกษานัก
“ข้าน้อยขออภัย”ฮานะถอยออกจากอ้อมแขนของผู้เป็นนาย
ฮานะหันมา “ท่านบาดเจ็บรึไม่”
“นิดหน่อย ไม่หนักหนาอะไรหรอก เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
“มาค่ะ ข้ารักษาให้”
แสงสีเขียวอ่อนก็ปรากฏบนสองมือ อาการเคล็ดขัดยอกก็พลันหาย
‘ข้าเริ่มหลงรักนางมากยิ่งขึ้น อาชูร่าเองก็เช่นกัน…ข้ารัก รักทุกอย่างที่เป็นนาง อยากให้นางมาเคียงข้าง’
ภาพต่อมาที่ฉายให้เห็นคือ อินทราอาชูร่า ที่เติบโต ไปพร้อมๆกัน ฮานะเองก็ค่อยๆเติบโตเป็นสาวงาม เหมือนซากุระ ในเวอร์ชั่นผมยาว
ซาสึเกะคิดว่า ถ้าเธอไว้ผมยาว คงจะกลายเป็นหญิงสาวที่สวยที่สุดคนหนึ่งเลยทีเดียว
‘วันหนึ่งที่ข้าได้รับรู้ สิ่งที่ทำให้เจ็บปวดที่สุด ข้ารู้ว่านางมีคนที่รักและกำลังจะแต่งงานด้วยอีกไม่นาน…วันนั้นข้ากับน้องชายกำลังนำของขวัญไปมอบให้นาง’
ภาพที่เค้าเห็นคือ ฮานะในวัยสาวแรกรุ่น กำลังยืนเคียงข้างชายหนุ่มรูปร่างสง่างาม ในชุดขาว
“ท่านอินทรา ท่านอาชูร่า ขอแนะนำ นี่ซึโยมารุ คู่หมั่นของข้าน้อยเจ้าค่ะ ท่านซึโยมารุ ทั้งสองคือนายของข้าน้อย”
ซึโยมารุ นั้น ใบหน้าแทบไม่ต่างจากทาเคโนมารุเลยสักนิด เค้าโค้งศีรษะให้บุตรชายของผู้นำอย่างนอบน้อม’ยินดีที่ได้รู้จักขอรับ ข้าซึโยมารุ หัวหน้าด่านชายแดนขอรับ ข้ากับฮานะกำลังจะวิวาห์กันในอีกสามเดือนข้างหน้า
อินทราซ่อนความรู้สึกไว้ได้ดี ส่วนอาชูร่านิ่งราวกับถูกสาป
อินทรายิ้ม”ยินดีด้วย”
สองหนุ่มสาวต่างโค้งศีรษะให้
‘ปากของข้านั้นยินดีแต่ในใจข้า แทบอยากจะชักดาบออกมาสังหารมันผู้นั้นให้ตายแล้วนำนางมาจูบห้รับรู้ความรู้สึกที่มี แต่ข้าต้องห้ามใจไว้  และข้าก็ได้วางแผนจะสังหารมัน โดยยุยงให้อาชูร่าเป็นคนลงมือ โดยที่ข้าจะช่วยเหลือ”
ภาพที่เห็นคือ ซึโยมารุ ถูกฟันสะพายแล่ง หัวขาดกระเด็กจมกองเลือดแต่ศีรษะที่ขาดออกจากตัว นั้นกลับลั่นวาจาออกมา”ข้าขอสาปแช่ง มันผู้ใดที่ร่วมมือกันสังหารข้า มันผู้นั้นชักสูญเสียผู้เป็นที่รักไป…”
สองผู้ลงมือสังหารนั้นไม่สนใจกลับเดินจากไปราวกับไม่มีสิ่งใด
ภาพต่อมาคือ ฮานะในชุดเจ้าสาวกอดศีรษะของซึโยมารุพลางร้องไห้ปริ่มใจจะขาด ใบหน้าที่งดงามกลับเต็มไปด้วยคราบน้ำตา
“ไม่จริง ไม่จริง ยอดรักของข้า เมื่อวานท่านยัง ท่านยังอยู่ดี ทำไมท่านทิ้งข้าไว้แบบนี้ อึก ฮือๆๆๆ”
หญิงสาวคว้าดาบของชายคนรัก ออกมาหมายจะบั่นคอตัวเองตามคนรักไป แต่มือหนาของอินทราได้จับไว้ “อย่าทำร้ายตัวเองเลยนะ คนที่เจ้ารักคงไม่ดีจที่เจ้าทำแบบนี้แน่”
“อย่าห้ามข้าน้อย ท่านอินทรา อยู่ไปก็ขายหน้า เป็นม่ายขันหมาก เป็นตัวกาลกิณี ข้าขอตายเสียดีกว่า”
อินทราจัดการแย่งดาบในมือของฮานะออกมาแล้วโยนไปอีกทาง หันไปสั่งคนที่ยืนอยู่”เอาศพไปประกอบพิธีซะ”
“ไม่นะ เค้ายังไม่ตาย ไม่ๆๆๆ ม่ายยยยยยยยย”ฮานะกรีดร้องออกมาสุดเสียง พยายามกันศีรษะที่ของคนรักไม่ห้คนแย่งไป อินทราจึงกระชากออกไปเสียเอง พร้อมอุ้มร่างของหญิงสาวไปอีกทาง
ฮานะกรีดร้องอย่างเจ็บปวด น้ำตาไหลตลอด
‘ข้าให้ท่านพ่อ จับอาชูร่าออกเรือนไปกับเจ้าหญิงเนตรสีขาว โดยยอมแลกกับตำแหน่งผู้นำของท่านพ่อ ข้าไม่ต้องการ สิ่งที่ข้าต้องการคือ การได้ฮานะมาเคียงข้าง ข้าใช้เวลาเนิ่นนานร่วมสามปี กว่านางจะใจอ่อน ปลงใจกับข้า’
ซาสึเกะช็อค ถ้าอินทราสละตำแหน่งให้น้องชายเพื่อรัก แล้วทำไมถึงกลับมาแย่งตำแหน่งจากน้องชายอีกล่ะน้ำเสียงของอินทราในประโยคนี้ดูมีความสุขมากและภาพต่อมาคือ
อินทรากำลังนั่งพิงต้นไม้ โดยโอบกอดฮานะไว้
“ท่านไม่รังเกียงข้าเหรอ ข้าเป็นม่ายขันหมากเยี่ยงนี้”ฮานะถามเสียงเศร้า
“ไม่เลย ไม่เลยสักครั้ง ข้ารักเจ้ามาโดยตลอด…ข้าจะปกป้องเจ้าและดูแลเจ้าเอง ข้าสัญญา”
ฮานะสบตาของอินทรา ก่อนทั้งคู่จะจูบกัน
ภาพก็พลันเปลี่ยนเป็นภาพอินทราและฮานะกำลังเข้าพิธีวิวาห์ สีหน้าของทั้งสองดูมีความสุข
…
 
 
เดี๋ยวมาต่อ อย่าลืมเม้นกันด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ