Fic naruto ภาค พายุโลหิต

อุจิวะ ซาสึเกะ เร่งเดินทางกลับมายังหมู่บ้านโคโนฮะด้วยความรีบร้อนด้วยความที่เดินทางติดต่อกันนานถึง ห้าชั่วโมงโดยไม่พัก  ทำให้ร่างกายเริ่มประท้วงให้พัก ชายหนุ่มนั่งพักอยู่บนต้นไม้ มองมองพื้นที่รอบๆก็พบว่า อีกเดี๋ยวก็ถึงโคโนฮะแล้ว

“อึก”ร่างของใครบางคนล้มลง นินจาหนุ่มกระโดดลงมาดู ก็พบว่าคนที่ล้มเป็นชายอายุรุ่นราวมากกว่าเค้าสามสี่ปี สภาพมอมแมม บาดเจ็บหลายแห่ง คราบเลือดแห้งกรัง อันแสดงให้เห็นว่า แผลพวกนี้ มันได้มานานแล้ว  และเค้าสังเกตว่า ที่ข้างเอวเหน็บดาบคาตานะอยู่ “ซามูไร เหรอ”เมื่อเห็นร่างนั้นเริ่มหายใจรวยระรินก็ตบแก้มเรียกสติ“เฮ้ ทำใจดีๆไว้”

ร่างนั้นลืมตาปรือๆ”พะ...พาไปพบทะ...ท่าน...เบนิ ที...”ร่างนั้นก็หมดสติไป”

อุจิวะหนุ่มสบถอย่างขัดใจ ก่อนจะแบกร่างนั้น มุ่งไปยังโรงพยาบาลโคโนฮะทันที

โรงพยาบาลโคโนฮะ

ซาสึเกะได้พาชายปริศนามารักษาตัวที่โรงพยาบาล ก็พบแต่อิโนะ

“ซาสึเกะคุง รู้จักคนๆนี้ด้วยเหรอ”

“ไม่รู้ พบแถวโคโนฮะเลยพามา แล้วซากุระล่ะ”

อิโนะเม้มปาก ก่อนจะเอ่ยเสียงเศร้า ”ซากุระ เกิดอุบัติเหตุจนต้องได้รักษาตัวที่อื่นน่ะ”

“หมายความว่ายังไง” ใครมันทำร้ายเธอ

“คือ ซากุระมีประวัติการรักษาที่อื่นน่ะ ทางโรงพยาบาลเลยต้องส่งตัวไปน่ะจ้ะ”

“เธอไปตั้งแต่เมื่อไหร่”

“สองวันก่อนน่ะ”

ซาสึเกะรีบดิ่งไปที่ห้องทำงานของโฮคาเงะทันที

“มีเรื่องอะไรด่วนรึ ซาสึเกะ”

ชายหนุ่มไม่พูด แต่วางใบประกาศจับลงตรงหน้า ผู้เป็น อาจารย์คาคาชิ

งานนี้ทำเอาโฮคาเงะรุ่นหกตาเบิกโพลงทันทีที่เห็นใบประกาศจับ

“เหมือนมาก...”

ภายในห้องทำงานของโฮคาเงะถูกความเงียบเข้ามาปกคลุมแทน แต่แล้ว

“ซาสึเกะ ขอถามอะไรหน่อยสิ เธอเคยเห็นซากุระ ตอนสมัยเรียนโรงเรียนนินจาไหม”

“เคย จำได้ว่า เธอกลับมาเรียนตอนใกล้จะจบนะ”

โฮคาเงะรุ่นที่หก เริ่มตั้งคำถามกับลูกศิษย์“มันดูคลุมเครือนะ ว่ามั้ย?”

“หือ ?”

“เด็กคนนั้น มีประวัติการรักษากระดูกสันหลังหักจากที่อื่นน่ะ แถมยังเป็นช่วงอายุสิบเอ็ดซะอีกนะ”

“มันแปลกรึ? แล้วนายรู้ได้ยังไง”

“ก็ เมื่อสองวันก่อน เค้าตกต้นไม้หลังกระแทกพื้นเต็มแรง  จนกระดูกสันหลังช่วงเอวเกิดร้าวและกระดูกคอเดาะ เลยรู้น่ะ อาจจะเป็นเพราะว่าเค้าทำงานหนักมาก นอนดึกตื่นเช้าทุกวันเลยตกต้นไม้ แต่ที่น่าแปลกใจ ก็คือ ซากุระไปทำอะไรมา ในช่วงอายุสิบเอ็ด กระดูกสันหลังถึงได้หัก ตามประวัติ จากโรงพยาบาลที่เค้าไปรักษาตัวในตอนนี้ มันระบุว่า ซากุระกระดูกสันหลังหัก แขนสองข้างและขาซ้าย หัก ขาขวาเดาะ ดูแล้วอาการสาหัสราวกับว่า เธอไปออกรบมา พอลองถามพ่อแม่ พ่อแม่ก็ไม่ยอมพูดอะไร บอกว่าเกิดอุบัติเหตุแค่นั้น แต่พอเห็นประกาศจับพวกนี้แล้ว มันชักจะแหม่งๆแฮะ”

“ชั้นเองก็สังหรณ์ใจไม่ดีเหมือนกันและอีกอย่าง ก่อนมา ก็ดันไปเจอกับคนที่น่าจะเป็นซามูไรด้วย มาพบคนที่ชื่อว่าเบนิ”

อีกด้าน ณ ร้านขายของเก่าแห่งหนึ่ง

กริ๊งๆ

“ใคร”เจ้าของของร้านถามเสียงแข็งขณะยังไม่เงยหน้า

ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย

หญิงชราเงยหน้าละจากการดูดปล้องยาสูบ ผู้มาเยือน ใบหน้าเหี่ยวย่นที่มีสีหน้าบึ้งตึงก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม “นึกว่าใคร ไม่ได้เจอกันนานนะ เบนิ”

เจ้าของนามยิ้มรับ “ชั้นมาเอาของน่ะ และก็ อยากรู้ข่าวด้วย”

“คงรู้นะ ว่ามันไม่ฟรี”

ร่างบางควักเงินออกมา พร้อมกับขวดสาเกชั้นเลิศ”รู้อยู่แล้ว ค่าเสียเวลาและของฝาก”

“ช่างรู้ใจจริงๆนะ ไปนั่งพักที่ด้านหลังก่อนเถอะ”

“ค่ะ”

กลับมาทางด้านโคโนฮะ

คาคาชิและซาสึเกะได้มาดูอาการของชายปริศนา ที่น่าจะเป็นซามูไร ที่ห้องพักฟื้นเดี่ยว ในตอนนี้อาการถือว่าปลอดภัยแล้ว แต่ต้องพักรักษาตัวอีกสักพักถึงจะหายเป็นปกติ

คาคาชิมองดูร่างที่นอนบนเตียงก็พอรู้ว่า คนๆนี้น่าจะเป็นซามูไรแน่ เพราะรูปร่างก็กำยำ สมกับเป็นนักรบ ไหนจะดาบคาตานะของเจ้าตัวอีก มันคือดาบที่ทำจากเหล็กชั้นดี ถึงแม้ว่าจะถูกใช้งานมา อย่างหนักและนาน อันแสดงให้เห็นว่า เค้าต้องผ่านการต่อสู้มาแน่ๆ เท่าที่ฟังจากหมอก็ทำให้รู้ว่าชายคนนี้โดนฟันแทงมาหลายแผล ดีที่ไม่โดนจุดสำคัญแต่ก็นับว่าอึดมาก

ไม่นาน คนที่นอนบนเตียงก็เริ่มรู้สึกตัว

“ที่นี่”เสียงที่เปล่งออกมาช่างแหบแห้ง คนเจ็บพยายามมองไปรอบๆห้อง

คาคาชิเอ่ยถาม”ลุกไหวไหม”

ชายหนุ่มพยักหน้า แล้วค่อยๆลุกนั่งอย่างช้าๆ แล้วคว้าแก้วน้ำที่วางไว้ข้างเตียงมาจิบ

ซาสึเกะเห็นว่าคนๆนี้ท่าทางแข็งแรงพอสมควร ขนาดเพิ่งฟื้นมา ก็สามารถช่วยตัวเองได้แบบนี้

ชายคนหนุ่มดื่มน้ำพอแก้กระหายแล้ว จึงเอ่ยถาม”ที่นี่ ที่ไหนขอรับ ใช่หมู่บ้านโคโนฮะรึไม่ ขอรับ”

“ใช่”คนตอบรับคือซาสึเกะ

แต่ยังไม่ทันที่จะได้ถามชื่อ ชายปริศนาก็ชิงถามขึ้นมาซะก่อน “รู้จักคนที่ชื่อ ฮารุโนะ ซากุระบ้างไหมขอรับ”

คาคาชิมองคนถามอย่างจับผิดเพราะท่าทีของซามูไรคนนี้ดูร้อนรนมาก”รู้จักสิ ว่าแต่ เธอมีธุระอะไรกับเค้าล่ะ”

“ผมมีข้อความสำคัญ ถึงท่านผู้นั้นครับ ขอให้ผมได้พบท่านผู้นั้นด้วยขอรับ”ว่าจบชายหนุ่มก็ก้มหัวลง

สองศิษย์อาจารย์ต่างแปลกใจกับคำพูด ที่ดูเคารพและยำเกรง เจ้าของนามมาก ราวกับว่าเธอคือคนสำคัญ ราวกับว่าเธออยู่ในฐานะสูงส่ง

คาคาชิเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “เงยหน้าขึ้นเถอะ เค้าไม่อยู่ที่นี่หรอกนะ ในตอนนี้”

ชายหนุ่มเงยหน้า “แล้ว...ท่านอยู่ที่ไหนแล้วล่ะขอรับ”

“ตอบคำถามเรามาก่อน นายคือใคร”ซาสึเกะถามเสียงเคร่ง

“ผมชื่อ ซามุย เป็นซามูไรไร้สังกัดครับ ว่าแต่ ท่านซากุระไปอยู่ที่ไหนแล้วขอรับ ในตอนนี้ พอจะทราบบ้างไหมขอรับ”

ซาสึเกะ หรี่ตามองอีกฝ่ายอย่างจับผิด เค้านึกอยากจะใช้คาถาลวงตาถามไอ้คนๆนี้จริงๆ“แล้วคนที่ชื่อเบนิ ล่ะ ชั้นจำได้ว่า ตอนที่ช่วยนาย นายเรียกชื่อนี้นิ แล้ว คนที่ชื่อ ฮารุโนะ  ซากุระมาเกี่ยวอะไรด้วย”

ซามุยมีทีท่าอึกอัก ใบหน้าที่ซีดอยู่แล้วก็ซีดเข้าไปอีก

อุจิวะหนุ่มเริ่มหมดความอดทน  ตาสีนิลเริ่มจะแปรเปลี่ยน คาคาชิจึงหันไปทางอื่นเมื่อรู้ว่าลูกศิษย์จะใช้คาถาลวงตา

‘เนตรวงแหวน’

ซามุยช็อคทันทีที่โดนเนตรวงแหวน

“ข่าวที่แกต้องการบอกซากุระ มาจากใคร แล้วว่าอะไร”

ซามุยที่อยู่ในสภาพเหมอลอย ตอบ”ข่าวนี้มาจาก ท่านบันไซ หัวหน้าของผม ท่านบอกว่า...พวกนั้นกำลังจะตามล่า...ให้อยู่แต่ในโคโนฮะ ยะ..อย่าตามมาช่วยเด็ดขาด”

“คนที่ชื่อบันไซเป็นอะไรกับซากุระ”

“ไม่แน่ใจ น่าจะญาติกันขอรับ กระผมเคยเห็นหน้าของทั้งคู่ เหมือนฝาแฝด”

สองศิษย์อาจารย์เบิกตากว้าง ซาสึเกะตะคอกถาม”พูดจริงรึเปล่า!”

ซามุยที่ตกภายใต้คาถาลวงตาเอ่ยตอบในขณะที่จะจวนเจียนสลบเต็มที“จะ..จริงขอรับ

“ทำไม โดนข้อหากบฏ”

“ขะ..ขุนนางยามาซารุ ขุนนาง เสนาบดีฝ่ายพลเรือนกล่าวหาว่าเป็นกบฏ เพราะนายเหนือหัวติดราชการที่อื่น มันเลยอาศัยจังหวะที่นายเหนือหัวไม่อยู่ ใส่ร้ายว่าเป็นกบฏและออกประกาศจับขอรับ”

“บันไซ ถูกจับไปแล้วใช่ไหม”

“ขะ..ขอรับ ท่านบันไซถูกพวกนารากุ จับตัวไป คะ...คงอีกไม่นาน นะ..น่าจะโดนประหารแน่ อึก ท่านบันไซเลยให้ผมมาเตือนเธอ”

ซามูไรหนุ่มสลบลง เพราะทนฤทธิ์คาถาลวงตาไม่ไหว

คาคาชิกุมขมับ “ว่าแล้วเชียว เธอเฝ้าเจ้านี่ไปก่อน เดี๋ยวชั้นจะไปที่บ้านฮารุโนะ”

“ผมไปด้วย”

“ถ้าเกิด ซามุยหนีไปล่ะ จะทำยังไง”

“ให้ร่างแยกเฝ้า”ว่าแล้วซาสึเกะก็ใช้คาถาแยกเงาออกมา