เพลิงพิษ

 
 
 
 
 
"ป๊าจะไม่ฟื้นขึ้นมาจริงๆหรอ แล้วฟางจะอยู่ยังไง"ฟางจุดธูปพร้อมกับพูดขึ้นต่อหน้ารูปของอยู่หมินผู้เป็นพ่อ
 
 
 
 
"อาฟางมาหาอาม่านี่มา"อาม่าเรียกฟางให้เข้าไปหาเมื่อเห็นหลานสาวร้องไห้ต่อหน้ารูปลูกชายตน
 
 
 
 
"อาม่ามีอะไรรึเปล่าคะ"ฟางเดินไปนั่งลงที่โซฟาใกล้กับอาม่าพลางเช็ดน้ำตา
 
 
 
 
"ลื้อต้องเข้มแข็งน้ะ ในเมื่อแก๊งพยัคฆ์เมฆาของเราได้เสียหัวหน้าแก๊งคืออายูหมินพ่อของลื้อไปแล้วลื้อนั่นแหละอาฟางที่จะต้องขึ้นเป็นหัวหน้าแก๊งพยัคฆ์เมฆาสืบต่อไปแทนยูหมินพ่อของลื้อ"
 
 
 
 
"ได้ไงม๊า ในเมื่ออาฟางเองอีก็เป็นผู้หญิงจะให้ขึ้นเป็นหัวหน้าแก๊งมาเฟียของเราได้ยังไง"
 
 
 
 
"เจ๊กเหวิน"ฟางเรียกผู้เป็นอาที่พึ่งเดินเข้ามา
 
 
 
 
"อาเหวินลื้อก็รู้ว่าอายูหมินต้องการอะไรก่อนตาย ก็เปิดพินัยกรรมไปแล้วไงลื้อจะคัดค้านอะไรอีก แล้วอีกอย่างอาฟางก็เป็นลูกสาวคนเดียวของยูหมินทำไมจะไม่มีสิทธิ์ขึ้นดำรงตำแหน่งหัวหน้าพยัคฆ์เมฆา"อาม่าลุกขึ้นพูดก่อนจะเดินหนีไป ฟางได้แต่ก้มหน้าไม่พูดอะไร
 
 
 
 
"อ้าวคุณหนูจะไปไหนหรอครับ"
 
 
 
 
"เฮียโทโมะนี่ฟางบอกกี่ครั้งแล้วเลิกเรียกฟางว่าคุณหนูได้ล่ะน้ะ"ฟางว่าก่อนจะยิ้มให้โทโมะที่เป็นบอดี้การ์ดมือขวาของยูหมินที่รักเขาเหมือนลูก
 
 
 
 
"ไม่ได้หรอกครับ แล้วคุณหนูจะไปไหนหรอครับ สถานการณ์ตอนนี้ไม่ค่อยดีนักเฮียว่าคุณหนูอย่าพึ่งไปไหนเลยน่ะครับ"โทโมะบอกพลันคิดถึงสถานการณ์บ้านเมืองที่ทำให้เกิดการสูญเสียครั้งใหญ่
 
 
 
 
"ฟางให้เฮียไปด้วย คงไม่เป็นไรหรอกใช่มั้ย เฮียคงต้องปกป้องฟางได้เหมือนที่ป๊าบอก"ฟางว่าก่อนจะซึมลงแล้วเดินขึ้นรถไปทันที
 
 
 
 
"คุณหนูมาที่นี่ทำไมหรอครับ"โทโมะเอ่ยถามในใจลึกๆแอบเป็นห่วงฟาง ทุกอย่างที่เธอเจอมันยากที่จะเยียวยาคงเป็นเวลาเท่านั้นที่จะช่วยเธอได้
 
 
 
 
"ฟางแค่คิดถึงป๊า เฮียรู้มั้ยว่าตอนที่ป๊าไปรับฟางที่โรงเรียนตอนเด็กๆหลังจากเลิกเรียนป๊ามักพาฟางมานั่งกินไอติมที่นี่ด้วยกันทุกวันนานแค่ไหนแล้วที่ป๊าไม่ได้พาฟางมาแบบนี้"ฟางพูดพลางเช็ดน้ำตา โทโมะนั่งลงข้างๆเธอก่อนจะลูบหัวเบาๆ
 
 
 
 
"เป็นเพราะเฮียเองที่ดูแลนายไม่ดีจนต้องมาสูญเสียนายไปแบบนี้"โทโมะได้แต่ก้มหน้ารับผิด
 
 
 
 
"เฮียไม่ได้ผิดหรอกพวกมันที่ฆ่าป๊าต่างหากที่ผิด"ฟางพูดแล้วกำมือแน่นด้วยความคับแค้นใจ"ฟางไม่ได้อยากมาอยู่ในวงการมาเฟียฟางไม่ได้อยากขึ้นเป็นหัวหน้าพยัคฆ์เมฆา แต่ในเมื่อป๊าต้องการฟางก็จะทำ และฟางจะหาตัวไอ้ชั่วที่มันฆ่าป๊าให้เจอให้ได้"ฟางว่าก่อนน้ำตาหยดสุดท้ายจะหยดลงที่มือของโทโมะอีกข้างสายตาที่แลดูอ่อนโยนกลับกลายเป็นแข็งกร่าว
 
 
 
.
 
.
 
.
 
 
"ม๊าอั้วไม่เห็นด้วยที่จะให้อาฟางขึ้นครองตำแหน่งไหนจะเรื่องบริษัท ทั้งการค้าระหว่าประเทศต่างๆผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวจะทำได้ที่ไหน"เหวินคัดค้านไม่เห็นด้วยพร้อมกับอธิบายเหตุผลต่างๆกับผู้เป็นแม่บุญธรรม 
 
 
 
 
"แต่อั้วว่าอั้วทำได้อาเจ๊กเหวินไม่ต้องห่วงว่าอั้วจะทำไม่ได้ อั้วจะพิสูจให้ทุกคนเห็นเอง"ฟางเดินเข้ามาพร้อมกันยืนยันด้วยน้ำเสียงที่เข้มแข็ง
 
 
 
 
"งั้นอาโทโมะลื้อไปดำเนินงาน อั้วจะจัดงานแสดงความยินดีให้กับหลานอั้วให้สมเกียรติกับการขึ้นครองตำแหน่งคนใหม่ของพยัคฆ์เมฆา"อาม่าสั่งโทโมะก่อนที่โทโมะจะรับคำ เหวินได้แต่ทำหน้านิ่งแล้วเดินหนีไป
 
 
 
 
"ลื้มมั่นใจแล้วใช่มั้ยอาฟาง"อาม่าถามฟางอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
 
 
 
 
"ฟางมั่นใจในเมื่อเป็นสิ่งที่ป๊าต้องการฟางก็จะทำไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม"ฟางได้แต่ยืนยันคำเดิม
 
 
.
 
.
 
.
 
 
 
"สารวัตรครับมีสายรายงานมาว่าคืนนี้จะมีการส่งของออกต่างประเทศทั้งยาเสพติดและอาวุธเถื่อนครับ"
 
 
 
 
"ขอบใจมากหมวดกั้ง เตรียมกำลังให้พร้อมคืนนี้เราจะไปลุยกันจับให้มันคาหนังคาเขาไปเลย"เขื่อนบอกก่อนที่กั้งจะรับคำ
 
 
 
 
"งานด่วนหรอคะสารวัตร"สาวสวยในชุดราชการตำรวจนอกเครื่องแบบเดินมาหาเขื่อนพร้อมกับจิบกาแฟยิ้มแหยะ
 
 
 
 
"อ้าวหมวดแก้ว ชิวจังเลยน่ะครับ"เขื่อนทักแก้วพร้อมกับขำ
 
 
 
 
"แน่นอนคะช่วงนี้งานสืบไม่มี แต่ถ้ามีก็หนักเอาการเลยค่ะสารวัตร"แก้วพูดพลางขำตัวเองที่พอจะสบายก็สบายเอาจริงๆแต่พองานมาทีก็ทำเอาเธอเหนื่อยหนักเลยทีเดียว
 
 
 
 
"นี่แหละครับชีวิตตำรวจ ภารกิจของเราที่ต้องทำทุกวันให้ขึ้นใจก็คือจับคนร้ายเข้าคุกคืนความสุขให้บ้านเมือง"เขื่อนยิ้มก่อนจะเดินออกไปแก้วได้แต่ส่ายหัวเบาๆกับคำที่เค้ามักพูดกับเธออยู่ประจำ
 
 
 

 
 
      "ต่อจากนี้ไปให้ทุกคนรู้ไว้ว่าอั้วนี่แหละคือหัวหน้าพยัคฆ์เมฆาคนใหม่"
 
 

 
 
ง่าาาาอัพตอนที่1ไปแล้วน้ะ ฝากติดตามฝากเม้นด้วยน่ะคะ
                                    สนุกไม่สนุกบกพร่องอะไรยังไงบอกไรเตอร์ได้น้าาา