วิวาห์...ไร้รัก

10.0

เขียนโดย Kzlovepf

วันที่ 11 พฤษภาคม พ.ศ. 2561 เวลา 17.15 น.

  40 ตอน
  21 วิจารณ์
  41.79K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 11 พฤษภาคม พ.ศ. 2561 20.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

13) ตัวสร้างเรื่อง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

                            

 

 

                                 หลังจากที่ทำการตรวจและเช็คร่างกายเรียบร้อยแล้วโทโมะก็อยู่เฝ้าแก้วจนเช้า เวลาประมาณ 9 โมงแก้วก็ยังไม่รู้สึกตัว โทโมะตรวจชีพจรและเช็คดูอาการของแก้วเรื่อยๆ จนกระทั่ง บ่ายโมงกว่าๆ แก้วถึงฟื้น 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: แก้วฟื้นแล้วค่ะ 

 

 

 

 

 

                               ทุกคนต่างรอให้แก้วฟื้นเมื่อแก้วฟื้นแล้วโทโมะเลยตรวจอาการแก้วอีกครั้ง 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ปวดหัวมั้ย

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ถ้าปวดหัวรีบบอกนะ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ....

 

 

 

 

 

 

 

 

                           เมื่อโทโมะตรวจเสร็จ ทุกคนก็รีบเข้ามาดูอาการแก้ว ตามร่างกายของแก้วที่รอบศรีษะต้องพันผ้าเอาไว้ เพราะมีแผล รวมทั้งขาและเท้าที่แพลง เลยต้องใส่เฝือกไว้ที่ขาข้างซ้าย ที่มือก็มีเฝือกอ่อนพันอยู่เพราะตอนที่ล้มตัวของแก้วดันไปทับแขนไว้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่แก้ว: เจ็บรึเปล่าลูก

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็เจ็บนิดหน่อยค่ะ 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ดีนะลูกไม่ตกมาจากขั้นสูงๆ ไม่งั้นแย่แน่ แม่ล่ะเป็นห่วงจริงๆ

 

 

 

 

 

พ่อแก้ว: แล้วตกลงมาได้ไงล่ะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เป็นความผิดของผมเองครับ ผมผิดเอง เราทะเลาะกันแก้วเลยตกลงไป

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่ใช่หรอกค่ะ แก้วสะบัดตัว เลยล้มลงไปเอง ไม่เกี่ยวกับเค้าหรอกค่ะ ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วงแก้วหรอกค่ะ แก้วไม่ได้เป็นอะไรแล้วจริงๆ 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: ว่าแต่หิวรึเปล่า เดี๋ยวพี่ไปซื้ออะไรมาให้กินล่ะกัน 

 

 

 

 

 

ตุลย์: งั้นโทโมะก็อยู่เฝ้าแก้วละกัน ผมว่าพวกเราออกไปหาอะไรทานด้วยเลยดีกว่านะครับ ยังไม่ได้ทานข้าวเที่ยงกันเลย

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: จริงด้วย งั้นโทโมะดูแลน้องดีๆนะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                            เมื่อทุกคนออกไป แก้วก็เอาแต่จับแขนตัวเองและจับขาตัวเองข้างที่ใส่เฝือก โทโมะเลยเดินมานั่งข้างๆเตียงคนไข้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: จะไปจับทำไมนักหนาห้ะ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ยุ่งไรด้วยอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ขอโทษนะที่ทำให้เจ็บตัว

 

 

 

 

 

 

แก้ว: จะมาขอโทษทำไม แก้วทำตัวเอง พี่ไม่รู้เหรอว่าแก้วตั้งใจให้ตัวเองเป็นแบบนี้ อย่างที่พี่เคยพูดไว้ไง  

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เลิกพูดประชดประชันสักทีได้มั้ย...คนเค้าอุส่าห์อยู่เฝ้า คอยดูแลยังมาพูดเถียงอีก  

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วขอเหรอค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: จะไปไหนก็ไปเถอะค่ะ แก้วอยู่คนเดียวได้ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: โอเค อยากอยู่คนเดียวก็เชิญ ตามสบาย ชั้นก็เบื่อเหมือนกันที่ต้องเฝ้าเธออ่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                           เมื่อโทโมะออกไป แคทที่รอจังหวะก็เข้ามาหาแก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

แคท: ว้าว ดูท่าทางจะแย่นะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ใครอนุญาตให้คุณเข้ามาค่ะ

 

 

 

 

 

 

แคท: โทโมะค่ะ เห็นเค้าบอกว่า ไม่อยากอยู่ เค้าเบื่อนะค่ะ ชั้นก็เลยมาดูว่าเค้าเบื่ออะไร แต่ก็น่าเบื่อจริงๆนะค่ะ ดูจากสภาพแล้ว อยู่เฝ้าก็คงจะเบื่อจริงๆ 

 

 

 

 

 

 

                           แก้วเมื่อได้ยินก็โมโหมาก รีบไล่แคทออกไป

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ออกไปเดี๋ยวนี้ ออกไป !!!

 

 

 

 

 

 

แคท: ใจเย็นๆซิค่ะ สภาพนี้ยังอยากจะสู้อยู่อีกเหรอ

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้นบอกให้ออกไป 

 

 

 

 

 

 

แคท: ชั้นไปก็ได้ ปล่อยโทโมะไว้นาน เดี๋ยวเค้าจะเหงา ไปนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                              เมื่อแคทออกไปแก้วก็ร้องไห้ออกมาเสียใจกับสิ่งที่แคทบอกเพราะโทโมะพูดว่า เบื่อไว้จริงๆ แต่จริงๆแล้วโทโมะไม่ได้ไปบอกอะไรแคท แคทสร้างเรื่องขึ้นมา และที่โทดมะพูดไปก็ไม่ได้คิดอย่างที่พูดจริงๆ เพียงแค่ต้องการพูดประชดแก้วกลับบ้าง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา