ตราบาปสีขาว

 
 
 
 
 
“เจอแล้วเศรษฐศาสตร์เบื้องต้น เดี๋ยวมีควิชศุกร์นี้ต้องรีบอ่านซะแล้ว อ๊ะ พวกพี่ๆ”ฟางกำลังยืมหนังสือในหอสมุดกลางต้องแปลกใจเมื่อเห็นจินนี่และ
เฟย์มาดักรอ ก็รีบหันไปมองหากวินและโทโมะด้วยความระแวงว่าจะมาแกล้งเธออีกทันที
 
 
 
“นี่จะมองหาเพื่อนของชั้นอีก2คนล่ะก็ สบายใจได้เพราะพวกนั้นไม่ชอบเข้าห้องสมุด”เฟย์พูดดักคอ
 
 
 
 
“หึ ทีกวินกับโทโมะผลัดกันจีบล่ะเล่นตัว แต่กลับไปหาป๊อป นี่กะจะเหมาเพื่อนชั้นหมดยกกลุ่มเลยล่ะสิท่า”จินนี่รีบว่า
 
 
 
 
 
“ที่นี่มันห้องสมุด ถ้าจะมาหาเรื่องกันฟางว่าพวกพี่ออกไปเถอะค่ะ”ฟางพูดพลางเดินหนี จินนี่ไม่รอช้ารีบปรี่เข้าไปดักไว้
 
 
 
 
 
“จะไปไหนล่ะ รุ่นพี่พูดด้วยก็คุยกับพวกชั้นสิ รึคิดว่าตัวเองเก่งเป็นนักศึกษาทุนดีเด่นแล้วเป็นแฟนกับเพื่อนชั้นไปแล้วจะทำตัวยังไงก็ได้ เชิดหน้าใส่ชั้น
แบบนี้ได้งั้นหรอ”จินนี่รีบว่าทำให้เฟย์ที่ถูกย้ำเรื่องของฟางและป๊อปปี้ยิ่งรู้สึกเจ็บกว่าเดิม
 
 
 
 
 
“ฟางไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นเลยนะคะ ฟางแค่เห็นว่า นี่มันห้องสมุดไม่ควรจะส่งเสียงดังในนี้เพราะมันจะรบกวนคนอื่นได้”ฟางพยายามอธิบาย
 
 
 
 
 
 
“ชั้นก็ไม่อยากอยู่ที่จืดชืดแบบนี้นานหรอกย่ะ แต่แค่จะมาบอกว่าศุกร์นี้จะมีปาร์ตี้เปิดตัวป๊อปปี้ในแวดวงสังคม ชั้นเห็นว่าเธอเป็นแฟนเพื่อนชั้นก็ควรจะ
ไปทำความรู้จักกับพ่อแม่ป๊อปเค้าเอาไว้”จินนี่พูด
 
 
 
 
 
“งานเลี้ยงหรอคะ ทำไมพี่ป๊อปไม่บอกเรื่องนี้กับฟางนะ”ฟางแปลกใจก่อนที่พูดขึ้น
 
 
 
 
 
“ก็คงไม่เห็นว่าเธอสำคัญพอล่ะมั้ง อุ๊ปส์555ไม่สิ รักกันปานจะกลืนกินจนยอมทิ้งเพื่อนที่คบมานานแบบนี้ต้องยิ่งไปทำความรู้จักกับที่บ้านของป๊อปเค้า
เอาไว้ล่ะเข้าใจมั้ยจ้ะ นี่พี่มาบอกข่าวเพราะหวังดีเลยนะเนี่ย”จินนี่พูดแล้วยิ้มให้กับฟาง
 
 
 
 
 
 
“แต่งานในสังคมแบบนั้นฟางไม่เคยไปหรอกค่ะ บางทีฟางอาจจะไม่เหมาะ”ฟางพูดอย่างเจียมตัว
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย จะมาคิดเล็กคิดน้อยอะไรอีกล่ะยะ เอ้า ที่อยู่ของบ้านป๊อปที่จัดงานเลี้ยงส่วนเสื้อผ้า ใส่อะไรก็ใส่ไปเถอะ เป็นงานเล็กๆไม่ได้หวือหวาอะไร ไป
ล่ะ”จินนี่รีบพูดด่วนสรุปก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องสมุด
 
 
 
 
 
“หวังว่าเธอจะเป็นคนที่อยู่กับป๊อปนนานที่สุดนะ หึ”เฟย์มองฟางหัวจรดเท้าก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแล้วเดินกระแทกไหล่ชนไหล่ของฟางอย่าง
แรงจนหนังสือหล่นลงกับพื้น
 
 
 
 
 
 
“งานเลี้ยงงั้นหรอ”ฟางที่เก็บหนังสือแล้วมองการ์ดเชิญไปงานเลี้ยงของป๊อปปี้แล้วพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อปมาทำอะไรที่คณะของฟางคะ”ฟางแปลกใจเมื่อเห็นแฟนหนุ่มมายืนรอเธออยู่ที่หน้าคณะ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็มารอรับแฟนไงเดี๋ยวพี่ช่วยถือนะ”ป๊อปปี้พูดพลางช่วยฟางถือกระเป๋าก่อนที่จะเดินพามาที่รถของเขาก่อนที่ทั้งคู่จะกลับมาถึงหอด้วยกัน
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางไปได้มันมาจากไหน”ป๊อปปี้แปลกใจที่จู่ๆการ์ดเชิญไปงานกาล่าการกุศลของบ้านเขามาอยู่กับฟางได้
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าฟางไม่ได้มันมาพี่ก็จะไม่บอกฟางเลยใช่่มั้ยคะว่ามีงานเลี้ยง”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ก็พี่เห็นว่ามันไม่ได้สำคัญอะไรนี่ฟางมันก็แค่งานธรรมดาๆงานหนึ่งที่พ่อแม่พี่จัดแบบที่ชอบจัดเป็นประจำเท่านั้นและอีกอย่างที่พี่ไม่บอกเราเพราะพี่เอง
ก็ไม่ค่อยอยากไปงานนี้สักเท่าไหร่ ถ้าหนีไปได้พี่คงหนีไปเที่ยวกับฟางแล้วล่ะ เอ๊ะ พี่ว่าหนีไปเลยดีกว่า”ป๊อปปี้อธิบายก่อนที่จะด่วนสรุปคิดหนีจนฟาง
ต้องตีแขนแฟนหนุ่มเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“พอเลยค่ะพี่ป๊อป อย่าดื้อสิคะ ถ้ามันเป็นงานที่พ่อแม่พี่ป๊อปตั้งใจจัดให้พี่ พี่ก็ไปสิคะอย่าทำให้ท่านต้องเสียใจเลย”ฟางพูดเตือนสติป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“งั้นเอาอย่างงี้ไหนๆฟางก็ได้การ์ดเชิญไปงานแล้ว งั้นศุกร์นี้ฟางไปงานนี้นะมาอยู่เป็นเพื่อนพี่ใส่ชุดอะไรก็ได้สบายๆเป็นกันเองเจอกันที่บ้านพี่
นะ”ป๊อปปี้พูดแล้วชวนแฟนสาวไปก่อนที่ทั้งคู่จะออกไปหาอะไรกินด้วยกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“น้ำตาลเดี๋ยวเย็นนี้แก้วไปดูหนังด้วยไม่ได้แล้วนะ พอดีวันนี้ต้องพานักมวยที่ค่ายไปแข่งกับป๋าน่ะ พอดีเป็นรอบชนะเลิศแล้ว”แก้วพูดขณะเดินออกมา
จากห้องเรียนกับแฟนสาว
 
 
 
 
 
 
“อะไรนะนี่แก้วเบี้ยวอีกแล้วนะติดไปคุมนักมวย เอานักมวยไปแข่ง โอ๊ยถ้าหายใจเข้าออกมีแต่นักมวยที่บ้านก็หาแฟนเป็นนักมวยไปเลยสิ”น้ำตาลหัว
เสียเดินหนีแก้วไป
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวสิน้ำตาลรอแก้วก่อน”แก้วตกใจรีบตามแฟนสาวไปแต่โทโมะเดินเข้ามาขวางแก้วไว้และดักไม่ยอมให้แก้วตามน้ำตาลไปได้สำเร็จ
 
 
 
 
 
“นี่แน่ะ ไม่หลีกใช่มั้ย”แก้วหงุดหงิดเมื่อเห็นโทโมะกวนประสาทเธอจึงเตะเข้าที่หน้าแข้งพร้อมกับเดินหนีแต่ครั้งนี้โทโมะไม่รอช้ากระชากแก้วเข้าไปใน
ห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดแคบๆทันที
 
 
 
 
 
 
“ไอ้บ้าจะมาหาเรื่องกันงั้นหรอ ปล่อยชั้นออกไปนะ”แก้วพยายามทุบอกกว้างโทโมะแล้วโวยวาย
 
 
 
 
 
 
 
“เห้ย เจ็บนะเลิกทุบได้แล้ว ทำไมอยู่ในนี้กับชั้นมันจะตายรึไง”โทโมะรีบว่าเพราะจริงๆแล้วเขาตกลงกับกวินไว้โดยที่เขามากันแก้วออกจากน้ำตาลเพื่อ
ให้กวินตามจีบนั่นเอง
 
 
 
 
 
 
“เออ มันจะตายเพราะชั้นเกลียดคนอย่างนายเห็นหน้าแล้วอยากจะอ้วกไม่อยากหายใจร่วมออกไปนะ”แก้วรีบว่า
 
 
 
 
 
“แล้วคิดว่าชั้นชอบเธอรึไง ดีในเมื่อเกลียดชั้นชั้นก็จะไป อยู่มันในห้องนี้ล่ะ”โทโมะผลักแก้วล้มใส่พวกไม้กวาดแล้วรีบปิดประตูขังแก้วเอาไว้โดยที่ตัว
เองดันประตูไว้แล้วปิดไฟในห้องเพื่อแกล้งแก้ว
 
 
 
 
 
 
“ไอ้เลวปิดไฟทำไมวะ ปล่อยนะ”แก้วโวยวายแล้วเริ่มกลัวเมื่อทุกอย่างมืดลง ภาพความทรงจำในวับเด็กที่เธอเคยซนแล้วไปติดในห้องเป็บอุปกรณ์
เก่าๆที่บ้านก็ผุดเข้ามาก่อนที่แก้วจะเหงื่อซึมและหายใจติดขัดแล้วกรีดร้องออกมาก่อนที่จะสลบไป
 
 
 
 
 “เห้ย ยัยทอม”โทโมะได้ยินเสียงร้องของแก้วก่อนที่จะแน่นิ่งไปก็รีบเข้ามาแล้วพบว่าแก้วเป็นลมไปแล้วก็พยายามเรียกแก้วแต่แก้วนิ่งไม่ไหวติงก่อนที่
เขาจะตัดสินใจผายปอดแก้ว
 
 
 
 
 
 
“แค่กๆ”แก้วที่เริ่มหายใจออกเริ่มไอออกมาโทโมะตกใจและกลัวว่าแก้วจะเอาเรื่องก็รีบวิ่งออกไปแล้วให้ภารโรงที่เดินมาช่วยแก้วแทน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ”ฟางมองประตูทางเข้าบ้านของป๊อปปี้ที่ใหญ่อย่างกับวังตรงหน้าแล้วถอนหายใจที่สุดท้ายเธอก็มาร่วมงานเมื่อเข้าไปในงานเธอต้องตะลึงเมื่อพบ
ว่าบรรยากาศในงานนั้นไม่ได้สบายๆอย่างที่ป๊อปปี้บอกเลย มันคืองานกาล่าหรูหราของสังคมไฮโซที่ทุกคนใส่ชุดราตรี ใส่สูทสวยงามผิดกับเธอที่ใส่แต่
เดรสสีชมพูลูกไม้ยาวคลุมเก่าๆเชยๆ
 
 
 
 
 
“ว้าว ก็นึกว่าใครที่แท้น้องฟางคนสวยนี่เอง นี่เอาผ้าปูโต๊ะในงานมาใส่หรอจ้ะทำไมมันเก่าแบนั้นล่ะ”ฟางที่กำลังจะเดินกลับแต่แล้วกวิน จินนี่ เฟย์และ
โทโมะก็เดินมาดักพลางพูดถึงเสื้อผ้าที่ฟางใส่แล้วหัวเราะเยาะทำให้ฟางกำมือแน่นไม่มั่นใจในตัวเองเหลือเกิน
 
 
 
 
 
“ฟางมาทางนี้ดีกว่า”ป๊อปปี้เห็นเพื่อนของเขากำลังรุมว่าให้ฟางอยู่นั้นก็รีบปลีกตัวแล้วพาฟางมานั่งอีกมุมเล็กๆของงานก่อนที่จะขอตัวไปคุยกับเพื่อน
ของพ่อแม่เขาในงาน ฟางมองภาพที่ป๊อปปี้ออกงานในสังคมแล้วมองกลับมาที่ตัวเองก็ได้แต่คิดว่านี่เธอมาทำอะไรที่นี่ ทั้งหน้าตาในสังคม ฐานะของ
เธอและเขามันช่างต่างกัน ฟางคิดแบบนั้นก็ลุกขึ้นก่อนที่จะกลับออกจากงาน
 
 
 
 
 
 
“นี่ไงคะคุณน้า ฟางแฟนสาวของป๊อปปี้เค้า สาวนักเรียนทุนของมหาลัยเรียนดีแต่ขาดแคลนทุนทรัพย์ที่จินนี่เล่าให้ฟัง มาเรียนไม่ถึงเทอมกลับได้หัวใจ
ของป๊อปปี้ไปแบบนี้ไม่รู้ว่ามาเรียนรึมาหาอะไรกันนะ”แต่ก่อนที่ฟางจะกลับไปนั้นจินนี่ที่พาแม่ของป๊อปปี้เดินเข้ามาก็พูดขึ้นเมื่อฟางสบตากับหญิงสูงวัย
ที่อยู่ตรงหน้าก็รู้สึกหนวๆร้อนๆเมื่อแม่ของป๊อปปี้ชายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้า
 
 
 
 
 
 
 
“ไหนๆก็มางานแล้วจะรีบกลับทำไม ถ้าว่างมากก็ไปช่วยพวกแม่บ้านพวกเด็กเสิร์ฟที่ครัวโน่น”แม่ป๊อปปี้พูดพลางเชิดหน้าขึ้นไม่สนใจฟางทำให้ฟางยิ่ง
รู้สึกแย่และอึดอัดก่อนที่จะยอมทำตามที่แม่ป๊อปปี้สั่งยิ่งทำให้จินนี่และเฟย์หัวเราะเยาะก่อนที่จะเดินตามไปหาเรื่องแกล้งฟางอีก
 
 
 
 
 
 
“ตั้งใจจะมาไหว้แม่แฟนแต่สุดท้ายก็กลายมาเป็นคนใช้ อุ๊ยไม่สิเด็กเสิร์ฟ นี่ล่ะน้าผลจากการหวังสูงอยากเชิดหน้าชูตา ไม่เจียมเอาซะเลย มันเหมือน
อะไรนะเฟย์”จินนี่เห็นฟางช่วยแม่บ้านเก็บแก้วคอกเทลไปที่ครัวก็รีบว่า
 
 
 
 
 
 
“คางคกขึ้นวอรึเปล่าจินนี่ พวกที่มาจากบ้านนอกไม่เข้ากับสังคมแบบนี้หรอก อยู่ที่นี่เหมาะกว่า”เฟย์เออ ออรีบว่าฟางกลับไปบ้างด้วยความแค้นใจที่
ฟางปาดหน้าไปคบป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“เอ้า กำมือด้วยไม่พอใจหรอยะ จะทำอะไรชั้นได้ล่ะตบหรอ แต่ถ้าตบชั้นระวังแม่ป๊อปปี้จะไล่ออกจากงานล่ะ การที่อยากเป็นลูกสะใภ้จิระคุณก็จะไม่มี
วันเป็นจริง”จินนี่เห็นฟางกำมือแน่นมองจินนี่ด้วยสายตาโกรธจัดก็ตรงเข้าไปเอาเรื่องฟางถอนหายใจไม่อยากจะตอบโต้พยายามจะเดินหนีก่อนที่จินนี่
จะกระชากฟางกลับมาแต่กลับกระชากแรงทำให้ฟางโดนเหวี่ยงไปชนกับถาดแก้วในครัวแตกกระจาย
 
 
 
 
 
 
“นี่เอะอะเสียงดังอะไรกัน”พ่อแม่ป๊อปปี้เดินเข้ามาพร้อมกับป๊อปปี้ก็รีบว่า
 
 
 
 
 
 
 
“จินนี่กับเฟย์แค่เข้ามาดูฟางเค้าน่ะค่ะเห็นทำสีหน้าไม่พอใจตอนที่คุณแม่บอกให้มาช่วยทำงานในครัวนี่ก็คงจะใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวคงอยากออกไปหา
ป๊อปเค้าเลยทำข้าวของร่วงไปขนาดนี้”จินนี่รีบใส่ไฟว่าฟาง
 
 
 
 
 
 
“ใช่ค่ะเฟย์เป็นพยานได้น้องเค้าอยากมางานนี้เพราะอยากมาออกงานกับป๊อปปี้นี่ก็คงจะรีบเลยทำข้าวของหล่นเสียหายขนาดนี้ ตายล่ะชุดเครื่องแก้ว
จากสแกนดิเนเวียของคุณแม่”เฟย์ว่าฟางก่อนที่จะอุทานออกมาเมื่อเห็นข้าวของหล่นแตก
 
 
 
 
 
 
 
 
“อุ๊ย เลือด”แต่แล้วทุกคนต้องหันไปที่ฟางเป็นตาเดียวเมื่อแม่ของป๊อปปี้เห็นฟางที่ลุกขึ้นมาแล้วเอามือกุมที่เอวมีเลือดออกจากอุบัติเหตุเมื่อกี้นี้ ฟาง
มองทุกคนในงานและมองป๊อปปี้ที่ยืนนิ่งยิ่งรู้สึกผิดคิดว่าเธอมาป่วนงานของเขาก่อนที่จะรีบวิ่งร้องไห้ออกไปจากงานนี้ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวสิฟาง จะไปไหน เลือดออกหมดแล้วนะ”ป๊อปปี้รีบวิ่งเข้ามาตามฟางแล้วรั้งฟางไว้
 
 
 
 
 
 
 
“เพราะฟาง ถ้าฟางไม่มาเรื่องก็คงไม่เกิดทุกอย่างเป็นเพราะฟาง ฟางขอโทษค่ะพี่ป๊อป”ฟางร้องไห้พลางยกมือไหว้ขอโทษป๊อปปี้ทำให้ชายหนุ่มนิ่ง
เงียบมองฟางที่เอาแต่ร้องไห้โทษตัวเองอยู่แบบนั้นไม่สนใจเลยว่าตัวเองเจ็บตัวอยู่
 
 
 
 
 
 
“อย่าร้องสิคนดีของพี่ อยู่รอพี่ตรงนี้นะเดี๋ยวพี่จะไปเอารถมา แล้วเราออกไปจากงานนี้ด้วยกัน”ป๊อปปี้พูดจบก็กลับไปเอารถก่อนที่จะขับรถพาฟางออก
ไปโดยไม่ลืมแวะซื้ออุปกรณ์ทำแผลแล้วมุ่งหน้าไปที่ชลบุรี
 
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อปพาฟางมาที่นี่ทำไมคะ”ฟางแปลกใจเมื่อป๊อปปี้ัขับรถมาจอดที่บ้านริมทะเลหลังหนึ่งแล้วพาฟางเข้ามา
 
 
 
 
 
 
“บ้านของพี่เองพอดีพ่อพี่ยกบ้านหลังนี้ให้พี่มานั่งตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวพี่ทำแผลให้ฟางเอง”ป๊อปปี้พูดพลางพาฟางไปนั่งที่โซฟาก่อนที่จะหายไปที่ห้อง
นอนแล้วกลับมาพร้อมกับกะละมังและผ้าขนหนูผืนเล็ก
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ พี่ป๊อป”ฟางหน้าแดงเมื่อป๊อปปี้รูดซิบจากด้านหลังชุดเดรสฟางออกก่อนที่จะบอกให้ฟางถอดชุดออกเผยให้เห็นบราตัวจิ๋วสีขาวชายหนุ่มนิ่งมองสัก
พักก่อนที่จะค่อยๆทำแผลให้กับฟางที่เอวจนเสร็จ
 
 
 
 
 
 
“พี่ขอโทษนะฟางที่ทิ้งให้ฟางต้องเจ็บตัวแบบนี้เป็นแผลเป็นแบบนี้ด้วยพี่ขอโทษนะครับคนดี”เมื่อทำแผลเสร็จป๊อปปี้ก็สวมกอดฟางจากด้านหลังก่อน
ที่จะกระซิบข้างหูพูดกับเธอพลางจูบลงที่ต้นคอแล้วโลมเลียลงมาถึงแผลที่ถูกทำเสร็จเรียบร้อยเมื่อกี้นี้
 
 
 
 
 
 
“อย่าค่ะพี่ป๊อป ฟางยังไม่เคย อย่าทำแบบนี้เลยค่ะพี่ป๊อป”ฟางพูดและขนลุกซู่ใจเต้นรัว
 
 
 
 
 
 
“ทำไมล่ะฟาง รึว่าฟางโกรธพี่ ไม่ให้อภัยพี่ พี่ขอโทษนะฟาง”ป๊อปปี้พูดพลางพลิกตัวฟางมาสบตา ฟางที่สบสายตาคมและสายตาที่เว้าวอนของเขายิ่ง
ทำให้ฟางใจสั่น
 
 
 
 
 
“ไม่ค่ะฟางไม่โกรธพี่ แต่แค่ฟางกลัว ฟางคิดว่ามันไม่เหมาะ”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
“ทำไมล่ะครับ คนเป็นแฟนกันรักกันทำเรื่องแบบนี้ไม่แปลกนอกซะจากฟางจะไม่รักพี่”ป๊อปปี้เศร้าลงไปเมื่อเห็นฟางตั้งแง่ปฏิเสธตัวเอง
 
 
 
 
 
“ไม่ใช่ค่ะฟางรักพี่ป๊อป แต่แค่ฟางกลัวเท่านั้นเอง ไหนจะเรื่องวันนี้ที่บ้านพี่ทำให้ฟางได้รู้ว่าพวกเราต่างกันมากแค่ไหน”ฟางโผเข้ากอดป๊อปปี้แล้ว
สารภาพออกมา
 
 
 
 
 
 
“อย่ากลัวไปเลยคะดีของพี่มันไม่มีอะไรน่ากลัวเลยครับพี่จะพิสูจน์ให้ฟางได้รู้ว่าเราไม่ได้ต่างกันเลยความรักมันไม่ต้องเอาเรื่องพวกนี้มายึดติด
หรอก”ป๊อปปี้ดึงฟางออกมาแล้วจับที่แก้มเนียนก่อนที่จะพูดและบรรจงจูบฟางโดยที่ฟางเคลิบเคลิ้มและรับสัมผัสนั้นก่อนที่ชายหนุ่มจะอุ้มฟางขึ้นแล้ว
พาฟางเข้าไปในห้องนอนของเขาแล้วฟางต้องใจเต้นรัวเมื่อรอบห้องถูกจุดไปด้วยเทียนหอม ป๊อปปี้หย่อนฟางลงที่เตียงนอนก่อนที่จะจูบฟางอีกครั้ง
แล้วค่อยๆซุกไซร้ไปตามตัวเพื่อกระตุ้นอารมณ์แล้วปลดตะขอบราของฟางออกก่อนที่จะค่อยๆก้มลงขบเม้มยอดอกสวยของฟางที่เคลิบเคิล้มกับสัมผัส
ของเขาพลางเอามือขยุ้มที่ผมชายหนุ่ม สักพักฟางเริ่มรู้สึกตัวว่าเสื้อผ้าของเธอถูกถอดออกจนเปลือบเปล่าก็เอามือปกปิดสัดส่วนของเธอ
 
 
 
 
 
“จะเอามือปิดไปทำไมล่ะฟาง ฟางสวยมากเลยนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะค่อยๆถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกแล้วค่อยๆทาบทับร่างบางอีกครั้งก่อนที่จะค่อยๆ
สอดใส่แกนกลางเข้าไปในตัวหญิงสาว
 
 
 
 
 
“อ๊ะ เจ็บ/ไม่ต้องเกร็งนะฟาง”ฟางร้องออกมาพลางเอามือโอบรอบลำคอชายหนุ่มก่อนที่เขาจะกระซิบข้างหูฟางพลางบดขูบฟางอีกครั้งแล้วสอดลิ้น
เข้าไปในโพรงปากสวยโดยที่ฟางเริ่มโอนอ่อนไปกับสัมผัสของป๊อปปี้ก็จูบตอบชายหนุ่มก่อนที่ป๊อปปี้จะค่อยๆขยับสะโพกอีกครั้ง
 
 
 
 
“อ๊ะ พี่ป๊อป”ฟางร้องครางออกมากับสัมผสร้อนที่เขาปรนเปรอให้พลางกอดชายหนุ่มแน่นราวกับกลัวว่าเขาจะหายไป ป๊อปปี้ได้ยินเสียงครางของร่าง
บางใต้ร่างก็ยิ่งขยับสะโพกเร็วและแรงขึ้น
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อปขา ฟางไม่ไหวแล้ว อ๊ะ/อดทนอน่อยนะฟาง พี่ใกล้แล้วฟาง”ฟางร้องครางออกมาไม่เป็นจังหวะเมื่อสัมผัสร้อนของเขาเร็วขึ้นก่อนที่ชายหนุมจะ
ตอบแล้วดึงฟางขึ้นมานั่งและกระแทกสะโพกเข้าออกอย่างร้อนแรงพลางบดจูบร่างบางเพื่อกระตุ้นอารมณ์ก่อนที่จะพลิกให้ฟางมาอยู่ด้านบนเขามองดู
คนตัวเล็กที่เด้งสะโพกอยู่ด้านบนยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของเขามากขึ้นพลางเอามือขยำสะโพกมนเพื่อบีบเคล้นกอนที่จะพลิกตัวฟางกลับมานอนใต้ร่างอีก
ครั้งก่อนที่เขาจะฉีดสายธารสีขาวเข้าไปในร่างบาง เมื่อถึงฝั่งฝัน ป๊อปปี้ค่อยๆพลิกถอนตัวออกจากฟางมานอนข้างๆแล้วดึงฟางไปกอด ฟางมองร่างสูง
ที่หลับตาไปแล้วก็กอดเขาแน่นด้วยความรักและเต็มใจมอบความสาวนี้ให้กับเขา
 
 
 
 
 
                                        ตั้งใจจะมาอัพบ่อยๆแต่ไม่ค่อยว่างอัพสักที เหลือคนยังอ่านอยู่มั้ยอ่าาา