ตำนานจ้าวยุทธภพ

               เมื่อซื่อหลาง ถูกอาวุโสทั้ง 4 รุม เพื่อให้เผยเคล็ดวิชาประจำตัวออกมา ซื่อ
 
หลางจึงหลีกเลี่ยงที่จะใช้ วิชาของพรรคเฮยหลง เป็นพรรคที่ยิ่งใหญ่และมีอำนาจมาก
 
ทั่วทั้งปฐพีไม่เป็นสองรองใคร ซึ่งครองอำนาจร่วมกับพรรคไป๋หมู่ตัน โดยซื่อหลาง
 
เลือกที่จะใช้วิชาที่ตนเองเป็นผู้คิดค้นขึ้น และยังไม่เคยได้ใช้กับผู้ใด ซื่อหลางอดที่จะ
 
มีความรู้สึกตื่นเต้นดีใจไม่ได้ที่จะได้ใช้ วิชาพญามังกรจตุรทิศ เป็นครั้งแรก และยิ่งได้
 
ใช้กับคู่ต่อสู้ที่ สมน้ำสมเนื้อ ทั้ง 4 ด้วยแล้ว วิชาพญามังกรจตุรทิศ เป็นวิชาที่ซื่อหลาง
 
ได้ ดัดแปลงนำเอา กระบวนท่าที่ ลึกล้ำ ซับซ้อน และดุดัน มาจากวิชามังกรดำสยบ
 
มาร ผสานเข้ากับ กระบวนท่าที่ รวดเร็ว หลอกล่อ และโจมตี ของวิชา มังกรดำพัน
 
หน้า ทำให้ วิชานี้เป็นวิชาที่ แข็งแกร่งมาก เมื่ออาวุโสทั้ง 4 ต่างปล่อยอาวุธลับและ
 
วิชาออกมาอย่างเต็มที่ แต่มิได้หมายเอาชีวิต ซื่อหลางจึงใช้วิชาพญามังกรจตุรทิศ
 
เพียงแค่ ห้าสิบกระบวนท่า จาก หนึ่งร้อยเก้ากระบวนท่า ซื่อหลางรวบรวมพลังวัตรขึ้น
 
มาจากท้องน้อยแล้วหมุนตัวราวกับพายุหมุนด้วยความรวดเร็ว ทำให้อาวุโสทั้ง 4 มอง
 
เห็น หน้าซื่อหลางเป็น สิบ ๆ หน้า และนี่คือที่มาของวิชามังกรดำพันหน้า ทำให้
 
อาวุโสทั้ง 4 ไม่อาจโจมตีถูกตัว ซื่อหลางได้ ในขณะที่ อาวุโสทั้ง 4 กำลังสับสนอยู่
 
นั้น ซื่อหลาง ก็หมุนตัว ครั้งสุดท้าย และค่อย ๆ เหาะลงมายืนบนพื้นดิน และอาวุโสทั้ง
 
4 ก็ได้ตามลงมา โดยที่ ทั้ง 4 ไม่ทันรู้ตัวเลยว่า ซื่อหลางได้อาศัยความว่องไวใน
 
จังหวะที่ ทั้ง 4 กำลังสับสน ตัดเคราของไต้ซือเฉิน ลูกประคำของซือไท่หลิน หนวด
 
ของหลิวเต๋อหัว และ ผมของหล่อเจียเหลียงได้แล้ว
 

หลิวเต๋อหัว :      ฮะ ๆ ฮ้า ๆ ฝีมือเจ้านี่ไม่เลวจริง ๆ แต่ก็ ...... (เอาดาบพาดไว้ที่ไหล่
 
ซ้ายตัวเอง แล้ว ให้นิ้ว ม้วนหนวดที่ยาวและเริ่มมีสีขาวปนดำทางด้านขวา แต่ปรากฏ
 
ว่า ควานหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ) ชะ เฮ้ย เฮ้ย หนวด หนวดข้า หายไปไหน (จากควาน
 
หากลายเป็นลูปเปะปะไปทั่วใบหน้าของตนเอง ซึ่งก็เจอแต่หนวดยาว ๆ ด้านซ้าย) ฮ้า
 
เป็นไปไม่ได้ โธ่หนวดข้า
 
 
                   เมื่อหลอเจียเหลียงเห็นหลิวเต๋อหัวร้องโอดครวญ จึงได้หัวเราะเยาะ
 
ชอบใจ ในท่าทางหมดสภาพของหลิวเต๋อหัว ซึ่งเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งแต่หนุ่มยัง
 
แก่
 
 
หลอเจียเหลียง : ฮ่าๆๆๆ ฮะ ๆๆๆ สมน้ำหน้า
 
 
หลิวเต๋อหัว :      หนอย ๆ นี่เจ้า ๆ (ชี้หน้าหลอเจียเหลียง และเห็นผมของหลอเจียเห
 
ลียงที่แหว่งไปก็หัวเราะออกมาเหมือนกัน) ฮะๆๆๆ เจ้าก็เหมือนกันแหละ เหอะ ทำเป็น
 
มาหัวเราะเยาะข้า อิโธ่
 
 
หลอเจียเหลียง :   (เริ่มรู้สึกเสียว ๆ อยู่เหมือนกัน) เอ้ย....อะไรกันข้าไม่มีหนวดน่า
 
เกลียดเหมือนเจ้าสักกะหน่อย อย่ามามั่วนิ่มนะ
 
 
หลิวเต๋อหัว :      ข้าก็ไม่ได้หมายถึงหนวดเจ้าสักกะหน่อย นิ ข้าหมายถึงผมเจ้าต่าง
 
หาก เหอะ ผมแหว่งแล้วยังไม่รู้ตัวอีก
 
 
หลอเจียเหลียง :   หา ผม หรอ (เอามือควานจับผมตัวเอง) เฮ้ย ผม ผมข้า หมดกัน
 
 
                   แล้วซื่อหลางก็ชู มือขวาขึ้นมา อาวุโสทั้ง 4 จึงหันมามองพร้อมกัน สิ่ง
 
ที่อยู่ในมือซื่อหลางคือ หนวดของ หลิวเต๋อหัว ผมของหลอเจียเหลียง เคราของไต้ซือ
 
เฉิน และลูกประคำของซือไท่หลิน เมื่อเห็นดังนั้น ซือไท่หลิน และไต้ซือเฉิน รีบสำรวจ
 
ลูกประคำกับเคราของตนเอง ก็พบว่า สร้อยคอลูกประคำนั้นหายไปแล้ว ส่วนเคราด้าน
 
ซ้ายของไต้ซือเฉิน ก็แหว่งไปแล้วเหมือนกัน (ต่อจากนี้ขอเรียกเฉินเฮ่าหมิ่นว่า    ไต้
 
ซือเฉินละกันนะ)
 
 
ไต้ซีอเฉิน :        ยอดเยี่ยมเจ้านี่ฝีมือร้ายกาจมาก ยากนักที่จะได้เจอเด็กหนุ่มที่มีฝีมือ
 
ขนาดนี้
 
 
                   อาวุโสทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย แล้ว หลิงหลงก็เข้ามาสมบท
 
 
หลิงหลง :          เอ่อ อาวุโสทุกท่าน ข้าต้องขอโทษด้วย จริง ๆ คือว่า ข้าพึ่งนึกขึ้น
 
มาได้ ว่า ข้ายังไม่ได้หาที่พักเลย นี่ก็ใกล้ค่ำแล้ว ไว้คราวหน้าถ้ามีโอกาส ข้าก็จะขอ
 
ให้พวกท่านชี้แนะด้วย
 
 
                   เมื่อ หลิงหลงเอ่ยเรื่องที่พักขึ้นมา ทำให้อาวุโสทั้ง 4 และ ซื่อหลาง เริ่ม
 
คิดขึ้นมาได้ จึงรีบพากันกลับไปที่ โรงเตี้ยม เหม่ยลี่ อีกครั้งเพื่อไปหาห้องพัก
 
 
ซือไท่หลิน :      เอ่อ เฒ่าแก่เนี้ย ข้าขอห้องพัก 1 ห้อง
 
 
ได้ซือเฉิน :        อาตมาก็ด้วย นะ
 
 
หลิวเต๋อหัว :      เอ่อ ข้าก็ขอห้องพัก ด้วย แต่ ขอห้องที่ อยู่ไกล ๆ ไอ้บ้านั่นก็แล้วกัน
 
(ไม่พูดเปล่า ทำท่าบุ้ยใบ้ไปทางหลอเจียเหลียง)
 
 
หลอเจียเหลียง :   อ่าว ๆ ทำอย่างกับข้าอยากจะอยู่ใกล้กับเจ้างั้นแหละ อิโธ่ ข้าก็ขอ
 
ห้องที่อยู่ไกล ๆ ไอ้แก่หนวดแมวนั่นเหมือนกัน
 
 
หลิงหลง :          พวกเราก็ขอห้องนึง (หมายรวมถึงชิง ชิง ที่ตอนนี้กำลังหอบหิ้ว
 
ของพะรุงพะรังอยู่)
 
 
ซื่อหลาง :             ข้าก็ขอห้องนึงเหมือนกัน อืม ดูแล้ว ทั้งหมดก็ 6 ห้องพอดี ครับ
 
เฒ่าแก่เนี้ย
 
 
เฒ่าแก่เนี้ย :       เอ่อ.....ต้าย ตายแล้ว คือว่า ตอนนี้ เราเหลืออยู่แค่ 4 ห้องเอง ค่ะ
 
แต่ว่า ห้องนึงนี่พักได้ 2 คน นะคะ ไม่ทราบว่าพวกท่าน จะพอแบ่งห้องกันได้รึเปล่าละ
 
คะ
 
 
ทุคคน : ฮ้า (ร้องพร้อมกันซะด้วย)
 
 
หลิงหลง :          เอ่อ...เฒ่าแก่เนี้ยท่านพอจะบอกเราได้มั้ยว่า มีโรงเตี้ยม ใกล้ ๆ
 
แถวนี้อีกรึเปล่านะ
 
 
ซื่อหลาง :          นั่นสิ
 
 
เฒ่าแก่เนี้ย :       โอ้ย แถวนี้มีแค่ที่นี่ แหละค่ะ ที่เดียว จะมีอีกก็ 50 ลี้ ข้างหน้าโน่น
 
แหนะ นี่ค่ำแล้วด้วย พวกท่านเดินกันไม่ไหวหรอก
 
 
หลิวเต๋อหัว :      อ่าวแล้วจะเอายังไงกันละทีนี้
 
 
เฒ่าแก่เนี้ย :       เอ่อ ข้าเห็นพวกท่านมีผู้ติดตาม 2 คน ถ้ายังไง ให้ผู้ดิตตามของ
 
ท่านไปพักที่ห้องเก็บฟืน ก็ได้นะคะ
 
 
เฉินกัง :              อืม ๆ พวกเรายังไงก็ได้ ใช่มั้ย (หันไปถามชิง ชิง)
 
 
ชิงชิง :                หา ...เจ้าหมายถึงข้าหรอ จะให้ข้าพักที่เดียวกับเจ้าหรอ
 
เอ่อ....(หันมาหาหลิงหลง)
 
 
เฉินกัง :              อ่าวแล้วทำไมเจ้ามีปัญหางั้นหรอ
 
 
หลิงหลง :          เอ่อ คือ ๆ งั้น ข้าไปพักที่ ห้องเก็บฟืนกับอาชิง ก็ได้พวกท่าน....
 
ซื่อหลาง :             อะไรกัน ให้อาชิงของเจ้าไปพักที่ห้องเก็บฟืนกับเฉินกังนะดีแล้ว
 
เจ้ากับข้าจะได้พักห้องเดียวกัน ดีมั้ย พวกเราจะได้รู้จักสนิทสนมกันมากขึ้นไง ข้ารู้สึก
 
ถูกชะตากับเจ้าเป็นพิเศษเลย(ไม่พูดเปล่า เอื้อมมือมาโอบไหล่ของหลิงหลง)
 
 
หลิงหลง :          หยาย~ย~ย (ร้องเบา ๆ แล้วพยายามแกะมือของซื่อหลางออกแต่
 
ก็ไม่สำเร็จ) คือ ๆ ข้า ๆ ข้าก็รู้สึกดีใจมากเลยที่ พี่ซื่อหลางรู้สึกถูกชะตากับข้า ข้าก็
 
ถูกชะตากับท่านเหมือนกันแต่ ๆ ว่า ข้าเกรงใจ ให้ข้าไปพักกับคนของข้าดีกว่า ท่านจะ
 
ได้พักกับคนของท่าน.....
 
 
ซื่อหลาง :             ฮะ ๆ เอาตามนี้แหละ เฉินกังฝากดูแลคนของน้องหยางหลงด้วย
 
ละกัน เฒ่าแก่เนี้ย ข้ากับน้องหยางหลงจะพักห้องเดียวกัน ถ้างั้นให้คนนำข้าไปด้วย
 
 
เฒ่าแก่เนี้ย :       อ่อ ค่ะ ได้เลยค่ะ เหล่าฟุ (เรียกคนงาน) พาคุณชาย 2 ท่านนี้ไป
 
พักที
 
 
เหล่าฟุ :              ครับ ๆ เชิญคุณชายทั้ง 2 ครับ
 
 
ชิง ชิง :              คะ ๆ คุณชาย ๆ (จะรังไว้แต่โดยเฉินกังขวางไว้ก่อน) โอ้ย
 
 
เฉินกัง :              (เอาห่อผ้า ข้าวของของชิง ชิงที่วางไว้ ขึ้นมาโยนใส่ชิง ชิง) อ่าว
 
เจ้านี่ ยืน เอ่อ อ่า อยู่ได้ ไปเร็วสิ เร็วเข้า (ว่าแล้วก็ ลากชิง ชิงไป)
 
 
                   และแล้วก็เหลือ อาวุโสทั้ง 4 ทั้ง 4 กับ ห้องเพียง 3 ห้อง ซึ่งแน่นอนว่า
 
ซือไท่หลิน ก็ได้ห้องไป หนึ่งห้อง
 
 
ซือไท่หลิน :      เอ่อ คือ ข้า คงต้องไปพักก่อนละนะ แฮะ ๆ ไปละ
 
 
หลิวเต๋อหัว :      อ่าวตอนนี้เหลือ 2 ห้องกับ ไต้ซือเฉิน แล้วก็เจ้าหลอเจียเหลียงนี่
 
 
ไต้ซือเฉิน :        อามิตาพุทธ อาตมา ยินดี จะร่วมห้องกับ พี่หลิว หรือพี่หลอ ก็ได้ไม่มี
 
ปัญหา แต่ว่า คืนนี้ แรม15 ค่ำ เดือน 2 อาตมาจะต้องเข้าฌาน หากพี่หลิว พี่หลอไม่
 
รังเกลียด กลิ่นกำยานละก็ ......
 
 
                   และแล้ว ไต้ซือเฉินก็ได้ห้องไป เหลือห้องสุดท้ายกับ หลอเจียเหลียง
 
และหลิวเต๋อหัวที่จะต้องอยู่ด้วยกัน ทางด้านซื่อหลางกับ หลิงหลง เมื่อเข้าไปอยู่ใน
 
ห้องด้วยกันแล้ว ซื่อหลางจึงพูดกับหลิงหลงว่า
 
 
ซื่อหลาง :             เอ่อ น้องหยางหลง ข้า ขอถาม ว่าเจ้าจะเดินทางไปที่ใดกัน พอ
 
จะบอกข้าได้รึเปล่า เผื่อว่าเราจะไปทางเดียวกัน จะได้มีสหายร่วมทาง
 
 
หลิงหลง : (กำลังหันมองดูห้องอยู่) เอ่อ ๆ ข้า..... (หลิงหลงจึงหยุดคิดขึ้นมาว่า
 
นางนั้นยังไม่มีจุดหมายปลายทางที่จะไป หากแต่ตอนที่ออกเดินทางมานั้น ด้วยหวังแค่
 
เพียงจะหลบหนี การแต่งงาน จึงได้ปลอมตัวเป็นชาย มากับสาวใช้คู่ใจ แต่ตอนนี้กลับ
 
มีสถานการณ์แปลกประหลาดเกิดขึ้น ตอนนี้นางกำลังคิด ถึง อาวุโสทั้ง 4 ที่นางได้
 
พบปะมา ในวันนี้ อาวุโสทั้ง 4 นั้น คือ ยอดฝีมือในตำนาน ที่เคยประลองกับ โอหยาง
 
เจี้ยนหนิง แม่ของนางมาแล้วทั้งนั้น และการที่ อาวุโสทั้ง 4 มารวมตัวกันได้นั้น นางจึง
 
คิดว่าอาวุโสทั้ง 4 อาจจะมีเบาะแสของคัมภีร์จิ่วหลงแล้วก็เป็นได้) ข้าก็ยังไม่มีจุด
 
หมายปลายทางที่แน่นอนหรอก ข้าก็ คิดว่าจะเดินทางไปเรื่อย ๆ นะ แล้วท่านละ
 
 
ซื่อหลาง :             เดิมที ข้าก็คิดว่าจะท่องยุทธภพ ไปเรื่อย ๆ ก่อน แต่ว่า ข้าพึ่งจะ
 
เปลี่ยนใจ ตอนนี้ข้าจะเดินทางไปร่วมงานชุมนุมชาวยุทธ์ ที่พรรคอสรพิษ เป็นเจ้าภาพ
 
จัดขึ้น ข้าคิดว่า อาวุโสทั้ง 4 ก็คงมาร่วมงานนี้เหมือนกัน
 
 
หลิงหลง :          เอ่อ ไม่ทราบว่า ท่านจะรังเกียจมั้ย ถ้าข้าจะขอร่วมทางไปกับท่าน
 
ด้วย ข้าชักจะอยากไปงานชุมนุมชาวยุทธ์นี่ด้วยละ
 
 
ซื่อหลาง :             ไม่หรอก ข้ากลับจะยินดีซะอีก ข้าบอกแล้วว่าข้านะถูกชะตากลับ
 
เจ้ามาก เอาละ น้องหลางหลง เจ้าพักผ่อนซะเถอะ ข้าก็จะพักผ่อนเหมือนกัน
 
 
                   ภายในห้องพักมีเตียงมุก 4 เสา เล็ก ๆ อยู่ 2 ตัว ตั้งเป็นมุมฉาก หลิง
 
หลงเลือกขึ้นไปนอนเตียงหนึ่ง เมื่อหลิงหลงขึ้นไปนอนบนเตียงแล้ว ซื่อหลางจึงดับไฟ
 
ที่ตะเกียง แล้วขึ้นไปนอนที่เตียงอีกตัว เมื่อซื่อหลางนอนแล้ว หลิงหลงจึงแอบ
 
พิจารณา ซื่อหลาง
 
 
หลิงหลง :          (พูดกับตัวเองเบา ๆ) อืม...พี่ซื่อหลางคนนี้ ดู ๆ ไปก็เป็นคนดีนะ
 
หน้าตาหล่อเหลา รูปร่างสมชายชาตรี ฝีมือฉกาจ แถมยังนอนเงียบไม่กรนเสียงดังอีก
 
ด้วย คงจะตรงกับข้ามกับ อีตาซ่างกวานซื่อหลางลิบลับแน่ ๆ อืม...ถ้าพี่ซื่อหลางกับ
 
ซ่างกวานซื่อหลางเป็นคน ๆ เดียวกันจะดีมั้ยน้า....(รู้สึกตัวขึ้นมา) หึย~ย ! นี่ โอ
 
หยางหลิงหลง เจ้ากำลังคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย นอน ๆ
 
 
                   แล้วหลิงหลงก็ลงนอน และแล้วเช้าวันใหม่ก็มาเยือน ในขณะที่หลิง
 
หลงกำลังหลับสบายอยู่นั้นก็ต้องตื่นเพราะเสียงใครคนหนึ่งปลุกขึ้น
 
 
ซื่อหลาง :             น้องหยางหลง ตื่นเถอะ (สะกิดเบา ๆ) น้องหยางหลง
 
 
หลิงหลง :          (งัวเงีย พึมพำ) ฮืม อา ราย เนี่ย ข้า ยังง่วงอยู่เลย
 
 
ซื่อหลาง :             นี่ก็สายมากแล้วนะ
 
 
หลิงหลง :          (ลุกขึ้นมา) เช้าแล้วหรอเนี่ย พี่ซื่อหลางท่านตื่นนานแล้วหรอ
 
 
ซื่อหลาง :             อืม ข้าตื่นนานแล้วละ นานพอที่จะรู้ว่า อาวุโสทั้ง 4 พวกเขาไป
 
แล้ว
 
 
หลิงหลง :          ไปแล้วหรอ
 
 
ซื่อหลาง :             อืม ใช่ ข้าว่าไม่แน่พวกเราอาจไปเจอ อาวุโสทั้ง 4 ที่งานชุมนุม
 
ชาวยุทธ์ก็ได้
 
 
                   แล้วหลิงหลงก็รีบเก็บข้าวของแล้วไปหาชิง ชิง ที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร
 
ของโรงเตี้ยม เหม่ยลี่แล้ว
 
 
หลิงหลง :          อาชิง ๆ เมื่อคืน เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า
 
 
ชิงชิง :                เอ่อ คุณชายไม่ต้องห่วงข้าหรอก ข้าไม่เป็นไร
 
 
หลิงหลง :          ข้าจะร่วมทางไปกับพี่ซื่อหลาง
 
 
ชิงชิง :                แล้วเราจะไปไหนกันหรอ
 
 
หลิงหลง :          เราจะไปงานชุมนุมชาวยุทธ์
 
 
ชิงชิง :                งานชุมนุมชาวยุทธ์
 
 
ซื่อหลาง :             ข้าว่าเราต้องเตรียมเสบียงอาหารเผื่อไว้ด้วยนะ เพราะว่าหนทาง
 
ยังอีกไกลมาก
 
***โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรในระหว่างการเิดินทาง***