Bad Boy & Girl ... ภารรักภารกิจร้าย

 
        ภายในห้องD ทุกคนพร้อมใจกันส่งเสียงเซ็งแซ่สดใสซาบซ่าสะท้านยุทธภพ ไม่เว้นแม้แต่ฉันที่เป็นเด็กใหม่ แต่ทำตัวไม่ใหม่วิ่งไปกลุ่มนั้นทีกลุ่มนี้ทีตั้งแต่หน้าห้องยันหลงห้องเป็นที่สนุกสนาน
               
        "ข้าว่าสองคนนี้ มันต้องกิ๊กกันแหงเลยว่ะ" นายกำปั้น หัวคิ้วเข้มขมวดมุ่น หรี่ตามองสองหนุ่มสาวที่นั่งหัวเราะคิกคักกันตรงหน้าเป็นเชิงวิเคราะห์
               
        "ไม่มั้ง ข้าว่าไอ้เวียร์มันมีแฟนเป็นเด็กนอกว่ะ ข้าเคยเห็นอยู่" นายปังปอนพูดค้าน พร้อมกับยื่นหน้าไปวิเคราะห์สถานการณ์เช่นเดียวกัน
               
        "แต่ข้าว่า เอ็งสองคนเลิกพูดเรื่องนี้เถอะว่ะ เดี๋ยวเกิดยัยมัดหมี่ได้ยินเข้าจะเรื่องใหญ่" สองหนุ่มช่างวิเคราะห์หันมองหน้าคนพูด ก่อนจะชำเลืองมองสองหนุ่มสาวในหัวข้อสนทนา 
                
        "ใช่! พวกนายเลิกยุ่งเรื่องชาวบ้านแล้วมาเคลียการบ้านของตัวเองให้เสร็จก่อนเถอะไม่งั้นฉันไปแล้วนะ" ว่าแล้วฉันก็ทำท่าจะลุกขึ้น ให้สองหนุ่มที่กำลังหันกลับไปวิเคราะห์ต่อรีบยกมือยอมแพ้ทำตาปริบๆ ฉันมองทั้งสองอย่างหมั่นไส้ก่อนจะกระแทกตัวลงนั่งที่เดิมอย่างมีจริตจะก้าน
                
        "แล้วเธอทำรายงานยุคก่อนประวัติศาสตร์เสร็จหรือยัง...ตาล" น้ำเงินเอ่ยถามเสียงเรียบ
               
        "อืม ใกล้แล้วแหละเหลือสรุปอย่างเดียว" ฉันตอบผ่านๆ แต่คนฟังกับคนบังเอิญได้ยินอย่างสองหนุ่มช่างวิเคราะห์ไม่ยอมปล่อยผ่านง่ายๆ
               
        "หา! เธอมันปีศาจชัดๆ ฉันยังไม่ได้แตะซักกระติ๊ดเลย"
 
        "หึ! นายกำปั้น" ฉันเข้นเสียงเย็นลอดไรฟัน แต่ไอ้คนที่ไม่รักชีวิตอีกคนดันสวนขึ้นเสริม
               
        "ใช่ๆ เธอต้องเป็นปีศาจในร่างสาวสวยแน่ๆเลย อ๊ากกกก น่ากลัว~ >O<" คนถูกชมว่าสวยเริ่มหรี่ตามองไอ้คนพูด ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มเย็น แต่ไอ้ตัวแสบทั้งสองคนยังไม่รู้ชะตาชีวิตตัวเอง หันไปพยักเพยินในคำพูดของกันและกันอย่างถูกใจ
               
        "อะ...ไอ้ปั้น ไอ้ปอน"
 
         น้ำเงินสะกิดกำปั้นเบาๆ คนถูกสะกิดหันไปมองเพื่อนที่ส่งสายตาประหลับประเหลือกมาทางลูกตาล กำปั้นเลิกคิ้วน้อยๆก่อนหันไปมองลูกตาลอย่างงงๆ ก็ต้องสะดุ้งเฮือก ยังดีที่ไอ้แสบอีกคนหันมองตามจึงปะทะสายตาเยือกเย็นของสาวเจ้าอย่างจัง
               
        "ไอ้ปังปอน!!!"
               
        "จ๊ากกก!" ไอ้สองตัวแสบสะดุ้งโหยงร้องจ๊ากวิ่งไปหลบหลังเพื่อนอย่างรักตัวกลัวตาย
               
        "ไอ้เงินๆ ช่วยตูสองคนด้วย" ปังปอนเขย่าแขนเพื่อนเบาๆ
 
        "เหอะ! ถ้างั้นเชิญพวกนายทำกันเองแล้วกัน ชิ!" ฉันสะบัดหน้าหนี ก่อนจะเดินกระทืบเท้าไปอีกทาง ทิ้งให้สองตัวแสบที่เริ่มสำนึกผิดกลับไปทำการบ้านต่ออย่างปวดขมองโดยมีน้ำเงินนั่งมองอย่างระอาใจ
               
        ฉันกระแทกตัวลงนั่งคร่อมเก้าอี้หน้ากระดานหมากรุก หน้าหงิกงอ
 
         "ตาล เป็นไร" ซอสถาม
               
        "ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่ไอ้แซนมันหายไปไหนอะ ทำไมทิ้งเพื่อนให้มานั่งเล่นกับสาวได้เนี่ย" ฉันปฏิเสธผ่านๆ ก่อนจะย้อนถามหาไอ้คนที่ควรนั่งตรงที่สาวผมเปียสองข้างนั่ง แต่กลับหายหัวไปซะงั้น
               
        "ไปคุยเรื่องงานกับแป้งน่ะ" แป้งหอมน่ะหรอ  คิดแล้วก็ไหวไหล่น้อยๆก่อนจะหันไปสนใจหมากกระดานตรงหน้า ที่ดูยังไงๆ นายซอสก็เสียเปรียบเห็นๆ
               
        "รุก" เสียงใสดังขึ้น พร้อมแย้มยิ้มให้ซอสอย่างน่ารักน่าเอ็นดู... ดูภายนอกขอบอกว่าเธอคนนี้ดูเรียบร้อยม๊ากมาก แต่! ความจริงกลับสวนทางกับสิ่งที่เห็นโดยสิ้นเชิงดูจากสาวเจ้าที่กำลังยักคิ้วยียวนกวนประสาทคู่ต่อสู้อย่างน่าจับตีก้นซักป้าบ เฮอะๆ เด็กห้อง D ไม่มีคำว่าเรียบร้อยหรอกนะ
               
        "อ้าวๆๆ ว่าไงซอสจะแพ้หญิงหรอ" ฉันแซวทันที เมื่อนายซอสเริ่มคิ้วขมวดมุ่น
               
        "ยัง! ใครว่าแพ้ยังซะหน่อย" ไอ้คนไม่ยอมแพ้เริ่มหน้าเครียดขึ้นตามลำดับ เมื่อม้าเพียงตัวเดียวถูกกินไปต่อหน้าต่อตา
               
        "ฮ่าๆๆ ให้ฉันช่วยปะ" ฉันรีบอาสาช่วยอย่างนึกสนุก
               
        "ไม่!"
               
        เสียงปฏิเสธทันควันของซอสเรียกรอยยิ้มจากสาวผมเปีย ฉันมองหน้าเปื้อนยิ้มของเพื่อนสาวก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้
               
        "สู้ๆนะหมอนอิง" ฉันชูสองนิ้วให้หมอนอิงก่อนจะหันไปตบบ่าซอสสองสามป้าบ แล้วรีบชิ่งหนีอย่างรวดเร็ว เดินไปนั่งที่โต๊ะประจำมองดูหวายปั่นการบ้านวิชาต่อไป
               
        "เฮ้อ~ ในที่สุดก็เสร็จซะที" หวายโยนปากกาลงบนโต๊ะ "ถ้ามีการบ้านยากๆแบบนี้ทุกวัน ฉันต้องตายก่อนได้เข้ามหาลัยแหงๆ"
 
        "ช่ายยย ขนาดฉันยังทำไม่ได้เลย...ดีนะที่เมื่อวานพี่ต่ออยู่บ้านไม่งั้นก็แย่เหมือนกัน" ฉันพูดเสริมเห็นด้วยทันที ก็แหมมันยากจริงๆนี่นา
 
        "ว่าแต่เธอไปติวการบ้านให้ไอ้สองแสบนั้นเป็นไงบ้างล่ะ" ฉันส่งเสียงเหอะเป็นคำตอบ
 
        เพราะมัวแค่ครื้นเครงสำราญบานตะไทกันอยู่ ทุกคนในห้องเลยไม่ทันได้สังเกตประตูที่ถูกเปิดและปิดลง
                               
        "คนไหนล่ะเบล์ลที่เธอบอกฉันน่ะ"
 
        สามสาวแปลกหน้า ที่ยืนจังก้าหน้าห้อง คนกลางยืนกอดอกอย่างมาดมากหน้าเชิดขึ้นผมสีดำแกมแดงที่ถูกดัดเป็นลอนถูกรวบม้วนขึ้นอย่างมีเทคนิคทิ้งปอยผมลงมาเป็นแห่งๆ โชว์ลำคอระหง ส่วนสาวทางด้านซ้ายมัดแกละหลวมๆทั้งสองข้าง และอีกคนที่น่าจะเป็นคนชื่อเบล์ลก็ม้วนผมเช่นกันเพียงแต่ผมเจ้าหล่อนเหยียดตรง ดวงตารีที่ถูกแต่งแต้มด้วยอายโชว์เดอร์กวาดสายตาไปรอบห้อง แล้วสายตาก็หยุดทางสี่สาว ลูกตาล ฟาง แอร์และหวาย...
               
        "นั่นไงจูน!" คนชื่อเบล์ลพูดพร้อมชี้นิ้วมาทางพวกฉันที่เริ่มไหวตัวน้อยๆ ส่วนคนที่ชื่อจูนสาวเท้ามาหยุดยืนตรงหน้าโต๊ะแอร์กับหวายโดยที่ฟางกับฉันนั่งด้านหลัง ตาเรียวคมจากการแต่งเติมตวัดมองหน้าที่ละคนช้าๆ ริมฝีปากบางสีแดงสดคล้ายไปกินเลือดมาเหยียดยิ้มและ...!!!
               
        -เผียะ!!!-