Bad Boy & Girl ... ภารรักภารกิจร้าย

  
        เวลาเที่ยงตรง ณ รังพยัคฆ์ที่ชั้นสาม
  
        "ตาล ฉันว่าเธอกับไม้งานเข้าแล้วล่ะ" หวายพูดขึ้นขณะกระโดดกอดคอฉัน
               
        "งานอะไรหรอ" ฉันถามกลับพร้อมกับเบี่ยงตัวหลบหวายอย่างคล่องแคล้ว
               
        "ก็ปีนี้เค้าเพิ่มรายการคู่หูรู้ทุกเรื่องขึ้นอีกรายการน่ะสิ" แอร์เป็นคนตอบ ก่อนจะหัวเราะลั่นเมื่อหวายไม่ละความพยายามกระโดดใส่ฉันที่เบี่ยงหลบได้อีกจนต้องลงไปกองที่พื้น กร๊ากกกกก
               
        "หา! คู่หูรู้ทุกเรื่อง"
               
        "ใช่แล้วล่ะ...เพื่อเป็นการบ่งบอกว่าคนเป็นดาวนั้นสนใจคนรอบข้างแค่ไหนไง" ฟางขยายเนื้อหา
               
        "แล้วทำไมถึงต้องฉันกับไอ้ เอ้ย! ไม้ด้วยล่ะ" ต้องรีบเปลี่ยนคำเพราะนึกขึ้นได้ว่าอยู่ในถิ่นเขา
               
        "อ้าว ก็เธอเลือกที่จะเต้นรำกับไม้เค้านี่"
               
        ฟางตอบกลับ ก่อนจะขยายความอีกเพราะแน่ใจว่าเพื่อนของเธอคนนี้ไม่เข้าใจแน่ๆ
               
        "ก็ส่วนมากคนที่เข้าประกวดเนี่ยเค้าจะเลือกคนที่ค่อนข้างจะสนิทกันมาเป็นคู่เต้นรำ ทางคณะกรรมการจึงเพิ่มกิจกรรมนี่ขึ้นเพื่อพิสูจน์ว่าเธอให้ความสำคัญกับคนรอบข้างแค่ไหน โดยการให้คนที่เราเลือกเนี่ยไปอยู่อีกด้านของเวทีแล้วตอบคำถามที่คณะกรรมการตั้งขึ้นจากนั้นก็ให้คนเข้าประกวดเลือกคนที่เป็นคู่เต้นรำให้ถูกต้อง เท่านี้แหละ"
 
         "อย่างเช่น! อีกฝ่ายชอบกินอะไรหรืออาจจะถามถึงขั้นใส่รองเท้าเบอร์อะไรเลยด้วยนะ ฉันว่า...ดังนั้นเธอจะต้องจับจุดให้ได้ว่าคนไหนคือนายไม้และคนไหนไม่ใช่"
               
        "ไม่เห็นจะยากเลยก็คนที่พูดเสียงไร้อารมณ์ตอบห้วนๆ ไง ฉันว่าใช่ชัว!" ฉันตอบอย่างมั่นอกมั่นใจไม่นำพาต่อสายตาดุๆ ของคนที่กล่าวถึงแม้แต่น้อย ฮิฮะ กัดนิดกัดหน่อยเองน้า~ >_<
               
        "มันก็ไม่แน่เสมอไปนะ" แอร์พูดขัด "ของอย่างงี้มันต้องป้องกันไว้ก่อน"
               
        เท่านั้นแหละค่ะพี่น้อง เท่านั้นเองที่ฉันจะต้องสละเวลาของฉันให้กับการสอบถามข้อมูลของไอ้ขี้เก๊กไม้ที่มันก็ไม่ค่อยให้ความร่วมมือเท่าไหร่ต้องให้บังคับขู่เข็นอยู่เลย ชิ! ไหนจะต้องซ้อมเดิน นั่ง พูดและก็การวางตัวโดยอาจารย์ (จำเป็น) อย่างสามสาวฟาง แอร์และหวายอีกและฉันก็ค้นพบตัวเองว่าเริ่มเบื่อขี้หน้าไอ้หุ่นยนต์ขี้เก๊กมากขนาดไหน
 
 
...............................................
 
               
        "ตาล ตกลงเธอจะเข้าชมรมอะไร" ฟางถามขณะที่กำลังเก็บข้าวของลงกระเป๋า เตรียมไปเข้าชมรมที่เป็นสมาชิกอยู่
               
        "อืม...ก็ดูๆ ไว้เหมือนกันแหละ" แต่ไอ้ที่ดูๆ ของฉันเนี่ย หมายถึงดูอย่างหมายมาดและก็ยื่นใบสมัครไปเรียบร้อยแล้วด้วย                
 
        "แล้วจะเข้าชมรมอะไรล่ะ?"
               
        ฟางถามต่อเพราะเคยชวนให้อยู่ชมรมทำขนมเหมือนกัน แต่ฉันก็ปฏิเสธท่าเดียว ให้ฉันไปทำขนมเนี่ยนะ...ไม่ไหวม๊างง
               
        "ถ้าให้ฉันเดาคงไม่พ้นอะไรที่ดูเถื่อนๆ แหงๆ เลย ใช่ปะ" หวายสอดขึ้นอย่างรู้เท่าทัน
                
        "บ้าหรอ! ชมรมการป้องกันตัวและการต่อสู้มันเถื่อนตรงไหนไม่ทราบ" พูดไปแล้วก็ต้องรู้สึกกังวลที่เห็นหน้าเพื่อนสาวทั้งสามที่จ้องมาตาแทบไม่กระพริบ "ทำไมต้องมองอย่างงั้นล่ะ?"
               
        "ฉันขอแนะนำให้เธอรีบเปลี่ยนใจซะ" แอร์ตอบทันควัน
                
        "ขอเหตุผลได้มั้ย" เพราะยังไงๆ ก็อยากเข้าชมรมนี้นี่นา    
            
        "ก็เพราะ..."
               
        แอร์จะกำลังอธิบาย แต่อยู่ๆ แป้งหอมก็เอ่ยขัดขึ้นซะก่อนอย่างร้อนรนว่า
               
        "แย่แล้วฟาง ห้องชมรมทำขนมไฟไหม้! แอร์หัวหน้าเรียกประชุมด้วยเรื่องเดียวกัน"
               
        พวกสาวๆ มีสีหน้าตื่นตะลึงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะรีบรับคำแล้วจึงพากันวิ่งไปที่เกิดเหตุทิ้งให้ฉันมองตามตาปริบๆ จะตามไปก็ไม่รู้ว่าจะไปทำไมเพราะว่าฟางกับหวายอยู่ชมรมเดียวกัน ส่วนแอร์ก็อยู่ชมรมเดียวกับแป้งหอม ฉันเลยตัดสินใจเดินไปที่ชมรมการป้องกันตัวและการต่อสู้ดีกว่า วะฮู้!
 
 
...............................................
 
 
 
 
        ชมรมการป้องกันตัวและการต่อสู้ เป็นชมรมที่ค่อนข้างใหญ่ที่เดียวเพราะใช้ด้านหลังของโรงยิมที่มีเนื้อที่เกือบครึ่งเป็นที่ตั้ง ถูกทาสีและตกแต่งใหม่ทั้งหมดมีประตูสีแดงแบบเปิดมีรูปมังกรทางด้านขวาและมีรูปหงส์ทางด้านซ้าย พอเดินเข้าไปด้านในที่มีการจัดวางเครื่องซ้อมของแต่ละประเภทอย่างเป็นระเบียบ ทางด้านซ้ายสุดของห้องมีเบาะนวมที่สูงกว่าตัวฉันวางซ้อนกันอยู่ ถัดไปมีเวทีมวยขนาดย่อมวางเข้ามุม นอกจากนั้นยังมีพวกหอกกระบองและดาบที่ถูกออกมาตั้งโชว์เพิ่มความขลัง (มั้ง) ทางกำแพงอีกด้าน
               
        ด้วยความอยู่ไม่สุขประกอบกับไม่มีใครอยู่ซักคน ร่างบางที่ยืนละล้าละลังอยู่หน้าประตูก็เดินไปที่ตั้งของพวกทวนและกระบองก่อนจะหยิบกระบองยาวขึ้นมาพลางหมุนเล่น ทำให้นึกถึงหนังจีนกำลังภายในขึ้นมาเรื่องหนึ่งที่ดูเป็นประจำทุกวันเสาร์–อาทิตย์
                               
        ฉันมองซ้ายมองขวาก่อนจะเริ่มตั้งท่าของนางเอกอย่างสง่างาม อะโชะๆ
               
        "เรามาพิสูจน์กันว่าใครเหมาะที่จะครอบครองตำแหน่งจ้าวยุทธภพระหว่างข้าหรือเจ้า =_= (สาบานได้ว่านี่คือสายตาของนางเอก)"
               
        ว่าแล้วฉันก็พุ่งกระบองยาวไปทางด้านหน้าพร้อมร่ายรำ (เลียนแบบ) ท่าทางในเรื่องอย่างเมามัน จนไม่ได้สังเกตถึงผู้มาใหม่เลยซักนิด!
               
        "แหะๆ จงยอมแพ้ซะถ้าเจ้ายังไม่อยากตาย!" ถึงจะเหนื่อยหอบแค่ไหนฉันก็เล่นไม่เลิก ยังทำท่าทำทางเป็นจ้าวยุทธภพอย่างภาคภูมิ แบบว่าชอบค่าาา
               
        -แปะ แปะ แปะ-
               
        เสียงปรบมือที่ดังจากทางด้านหลัง ส่งผลให้คนเป็นจ้าวยุทธภพ (จำเป็น) สะดุ้งโหยงรีบหันไปมอง ก่อนจะรีบซ่อนกระบองยาวที่ถือพัลวัน แต่ด้วยความยาวของมันซ่อนยังไงก็ซ่อนไม่มิดจึงทำเนียนแอบไว้ทางด้านหลังก่อนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ อ๋า~ อายค่ะพี่น้อง >///<
               
        "อ้าว ท่านจะรีบเก็บอาวุธไปใย เมื่อครู่ข้าน้อยได้เห็นฝีไม้ลายมือของท่านแล้วก็เกิดความเลื่อมใสอยากจะลองปะเพลงดาบด้วยซะครั้ง..." ฉันมองร่างสูงของนายไม้ที่ประสานมือเหนืออก ใบหน้าเริ่มร้อนด้วยความอาย ชิชะ คิดจะแกล้งกันเหรอไอ้บ้าไม้!
               
        แต่ยังไม่ทันจะตอบรับหรือปฏิเสธฝ่ายชายก็รุกซะก่อน ด้วยการพุ่งตัวเข้าหา!
               
        "รับมือ..."
               
        นี่เป็นคำพูดสุดท้ายที่ฉันได้ยิน เพราะหลังจากนั้นนายนั่นก็พุ่งตัวตรงเข้าใส่ ดีนะที่ฉันเบี่ยงตัวหลบทันอย่างฉิวเฉียด แฮกๆ ไอ้บ้าเอ๊ย!
               
        "แต่นายมือเปล่า?"
               
        "ไม่เป็นไร"
               
        "งั้นเชิญ!"
               
        ฉันตอบกลับอย่างประชดประชันพร้อมเบี่ยงตัวหลบร่างสูงอีกรอบพร้อมกับโยนกระบองยาวทิ้ง บังเอิญฉันไม่ชอบเอาเปรียบใคร ถ้านายไม่ใช้ฉันก็ไม่ใช้
               
        ไม้มองตามการกระทำนั้นอย่างแปลกใจ แต่เพียงไม่นานรอยยิ้มพึงใจก็ปรากฎเมื่อร่างบางเริ่มเป็นฝ่ายรุกบ้าง เขาปล่อยหมัดซ้ายเมื่อเห็นจุดเปิดแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่ออีกฝ่ายสามารถแก้จุดได้อย่างทันท่วงที มือบางยกขึ้นปัดวิถีหมัดอย่างมีชั้นเชิง ก่อนจะกวาดเท้าหวังล้มอีกฝ่ายแต่ก็ต้องกัดฟันเมื่อร่างสูงกระโดดหลบได้ทันเหมือนล่วงรู้ลูกไม้เล็กๆ น้อยๆ นั่น แต่มีหรือคนอย่างลูกตาลจะยอมแพ้!
 
        เวลาผ่านไปเกือบ 20 นาที คนทั้งคู่ก็ผละออกจากกัน ก่อนต่างคนต่างหาที่นั่งพักอย่างเหน็ดเหนื่อย
               
        "แฮกๆ นายมัน...บ้าจริงๆ ฉันบอก...ให้...ให้เลิกตั้งนาน...ไม่ยอมเลิก เหนื่อยนะว๊อย"
               
        ฉันบ่นผสมโวยวายไปพลางโบกมือเรียกลมคลายความร้อนให้กับตัวเองไปพลาง ขณะนั่งหันหลังให้ร่างสูง แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อมีเสียงปรกมือดังขึ้นทางประตู (อีกครั้ง -_-^)
               
        ฉันกับไม้หันขวับไปที่ประตูแทบจะพร้อมเพรียงกัน จึงได้เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิง และเป็นผู้หญิงที่สวยคนหนึ่งเลยทีเดียวในสายตาของฉัน ใบหน้านวลใสไร้การแต่งแต้มมีเพียงเนื้อแป้งบางเบากับริมฝีปากบางที่ถูกเคลือบโดยลิปกรอสอย่างเล็กน้อยเท่านั้น ผมที่หยิกเป็นลอนถูกมัดเป็นแกละสูงสองข้างเหมือนตุ๊กตาก็ไม่ปาน ยืนปรบมืออย่างเมามันก่อนจะหยุดชะงักเมื่อรู้สึกตัวว่ามีคนมอง ใบหน้าเริ่มเป็นสีแดงจางๆ พูดตะกุกตะกัก                
        "เอ่อ...คือ...จีจี้ขอโทษค่ะ...ง่า... T///T"
               
        "เธอไม่ใช่คนในชมรมนี่!"
               
        นายไม้สวนขึ้นด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ ไอ้หมอนี่มันจะอ่อนหวานกับผู้หญิงหน่อยไม่ได้หรือไงเนี่ย  -_-^ ฉันคิดพลางส่ายหน้าก่อนเดินไปทางร่างบางที่เริ่มตัวสั่นอย่างน่าสงสาร
               
        "คะ...คือ จีจี้เพิ่งสมัครเข้าชมรมค่ะ T_T"
               
        "จริงหรอ! ฉันก็เพิ่งสมัครเข้าชมรมเหมือนกัน"
               
        "ค่ะ หนูชื่อจีจี้อยู่ ม.5 ค่ะ" อีกฝ่ายแนะนำตัว
               
        "อ้าว อยู่ ม.5 หรอกหรอ"
               
        ฉันอุทานพลางยกมือขึ้นเกาท้ายทอย แหะๆ น่าแตกค่ะ  แหม~ ก็ตั้งแต่มาเรียนที่นี่ไม่ค่อยได้เจอรุ่นน้องนี่นา
               
        "อ้อ...แล้วนี่นายอยู่ชมรมนี้เหมือนกันหรอ?" ฉันหันไปถามอีกคนเพื่อเปลี่ยนเรื่องคุยแก้เขิน
               
        "อืม" ไม้ตอบกลับสั้นๆ
               
        "ชิ! ว่าแต่ทำไมไม่มีคนเลยล่ะเนี่ย" ฉันถามกลับไปอีกเพราะตั้งแต่มาถึงก็มีเพียงไอ้หุ่นยนต์ตรงหน้ากับน้องจีจี้คนสวยนี่แหละที่เห็นในที่นี้ อย่าบอกนะว่ามีสมาชิกแค่เนี่ย! O_O
               
        "ไม่รู้" หน็อย! ไอ้บ้าเอ้ย! แอบด่าในใจค่ะ
               
        "เอ่อ...คือที่จริงแล้ว พวกเรามากันเร็วต่างหากล่ะคะพี่...เอ่อ"
               
        "อ่า~ พี่ชื่อลูกตาลจ้ะ เรียกพี่ตาลก็ได้ ว่าแต่อะไรมาเร็ว?"
 
        "คะ? ก็ชมรมการป้องกันตัวและการต่อสู้เนี่ยจะเปิดช้ากว่าชมรมอื่น 10นาที ไงคะ"
               
        "10นาที ทำไมต้องช้ากว่า 10นาทีด้วยล่ะ?"
               
        "ก็มีไว้เตรียมอุปกรณ์ให้พร้อม เวลาที่สมาชิกมาก็จะได้เริ่มฝึกซ้อมกันเลยไง ยัยโง่!"
               
        ไม้ที่นั่งฟังการเจรจาของสองสาวมานานก็เริ่มทนความโง่ของว่าที่ดาวโรงเรียนไม่ไว้ ลุกขึ้นเดินไปหาสาวเจ้าที่มองหน้าเขาอย่างงงๆ ก่อนจะหน้าดำหน้าแดงเมื่อเขาพูดคำสุดท้ายใส่หน้า
 
        "อะ...ไอ้ ไอ้ ฮึ่ม!" ฉันได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ในใจ ท่ามกลางความตกตะลึงของรุ่นน้องจีจี้ที่ได้แต่มองตามไอ้บ้านั่นเข้าไปในประตูห้องด้านหลัง ย้ากกกกกก! ฉันเกลียดนายที่สุดเลย!!!
               
        "เอ่อ...พี่ตาลคะ?"
               
        "อะไร! เอ่อ...อะไรคะน้อง" ฉันรีบเปลี่ยนคำพูดทันทีเพราะร่างบางๆ ของรุ่นน้องเริ่มสั่นอีกครั้ง โธ่~ น้องเอ๋ยทำไมถึงได้อ่อนแอเยี่ยงนี้ล่ะลูก~