Love Hormone สัมผัส(รัก)หน่อยนะ My Darling

 
“หาให้เจอด่วนเลยนะอลิซัน”เสียงของอินฟินิตี้ออกคำสั่งไปทางปลายสายที่กำลังตระเวนหาเป้าหมายอยู่อย่างกระวนกระวาย
 
“ครับท่านอิน”
 
‘อลิซัน’ คนสวนประจำคฤหาสน์ที่เคยเป็นลูกน้องอยู่ในกลุ่มแก๊งเดียวของอินฟินิตี้ ชายหนุ่มสวมหน้ากากกันสารเคมีที่เขามีติดตัวไว้ตลอดเวลากันเหตุฉุกเฉินที่อาจเกิดขึ้นได้ภายในคฤหาสน์องค์กรการค้าขนาดใหญ่แห่งนี้ และตอนนี้ก็มีสารเคมีสีเขียวๆที่ลอยคละคลุ้งเต็มไปหมดบนชั้นสองของตัวคฤหาสน์ ชายหนุ่มเดินลัดเลาะไปตามพื้น เป็นเพราะจำนวนคนที่ถูกสารเคมีดังกล่าวแผลงฤทธิ์เข้าใส่นั้นมีจำนวนค่อนข้างมาก ไม่ว่าจะเป็นแม่บ้าน พ่อบ้าน คนรับใช้ เหล่าองคลักษณ์ บอดี้การ์ดต่างๆนานับๆแล้วเกินกว่าสิบคงเป็นอุปสรรคพอในการหาตัวบงการดังกล่าว แถมควันพวกนี้ยังเป็นม่านบดบังความสามารถในการมองเห็นของเขาซะอีก งานนี้ช่างหนักหน่วงพอๆกับการลอบสังหารศัตรูเลยทีเดียว
 
“ให้ตายเหอะนั่นปุ่มไม่ใช่เหรอรออะไรอยู่เล่า กดสิ!กด!”ออร์แกนเร่งออกัสด้วยความกังวลใจว่าจะถูกจับได้ก่อนแผนการจะลุล่วง
 
“ฉันพยายามอยู่นี่ไง แต่เครื่องมันไม่ยอมรับลายนิ้วมือฉันซักทีนี่สิ”
 
“ฮะ!นี่นายตั้งค่าลายนิ้วมือไว้เหรอ! โถ่เจ้าโง่ ทำไมไม่คิดบ้างล่ะว่าอาจจะเกิดเหตุฉุกลหุกแบบนี้ขึ้นมาก็ได้น่ะ!”
 
“แล้วทำไมเธอไม่ช่วยกันคิดล่ะ! จะมาบ่นฉันคนเดียวมันถูกที่ไหนเล่า!”
 
“เฮ้! ก็งานนี้นายบอกเองนี่ว่าไม่ต้องยุ่ง ฉันก็ไม่ยุ่งน่ะสิเจ้าทึ่มเอ้ย!”
 
“เธอนี่มัน!”ทั้งสองคนเริ่มมีปากเสียงกันในขณะที่ออกัสกำลังพยายามที่จะสั่งการกับดักให้ทำงานด้วยลายนิ้วมือของเขา
 
ปัง!!!
 
เสียงผลักประตูของใครบางคนทำให้พวกเขาสะดุ้งเฮือก
 
“คุณหนู!!!!หยุดเดี๋ยวนี้นะคร้าบบบบบ!” และในที่สุดอลิซันก็ตามหาตัวพวกเขาทั้งสองเจอ เขารีบวิ่งเข้าไปจะตะครุบออร์แกนและออกัสเพื่อยุติภารกิจที่พวกเขากำลังกระทำอยู่ แต่เพราะความไม่ระวังทำให้เขาสะดุดเข้ากับเก้าอี้โทรมๆที่ตั้งขวางทางเดินอยู่...ก็นี่มันห้องเก็บของนี่ หัดระวังซะบ้างสิ!
ออกัสรีบหันกลับไปงุ่นอยู่กับการสแกนลายนิ้มมือของเขาทันทีที่อลิซันล้มลงกับพื้น ส่วนออร์แกนเธอรีบวิ่งไปขึ้นคร่อมคอขออลิซันก่อนจะพยายามดึงหน้ากากกันสารเคมีนั่นออกแต่อลิซันก็ไม่ยอมที่จะเอามันออกเช่นกัน
 
“เอามานี่นะ!”
 
“คุณหนู! ได้โปรดเลิกเถอะครับ!”
 
“ไม่! ออกัสได้ยังฉันจะต้านมันไม่ไหวแล้วนะ!>[]<!!!!”
 
“เดี๋ยวสิ! ทำไมมันไม่รับนะ ปัดโถ้!!!!”
 
จึกกกกก!ติ้ง!
 
0_0! /0_0 !/O[]O!!!
 
 
ครืนนนน~
 
“เฮ้! เมื่อกี้ที่พื้นมันเหมือนมีอะไรสั่นๆ”ชายหนุ่มวัยประมาณยี่สิบปลายๆในชุดสูทสีเทาหรือ ‘น้ำ’ หัวหน้าแก๊ง Nepenthes Tanax­­­­­­HMc (หม้อข้าวหม้อแกงลิงแนพเพนแทส) พูดออกความคิดเห็นขึ้นมา
 
ตึกๆ!
 
“เฮ้ย! ดึงเท้าอออกไม่ได้ ถอดรองเท้าก็ไม่ได้!”สาวน้อยดวงตากลมโตอายุราวยี่สิบตอนต้นหรือ ‘ริน’ หัวหน้ากลุ่ม Mimic octopusHMc  (ปลาหมึกมิมมิค) ร้องขึ้นด้วยความตื่นตระหนกเนื่องจากเธอไม่สามารถขยับเท้าของเธอได้เลยซักนิดเดียว ซึ่งไม่แตกต่างไปจากคนอื่นๆเลยเช่นกัน
 
“บ้าชิบ! จริงๆด้วย” ต่างคนพากันโวยวายเมื่อเท้าตัวเองไม่สามารถก้าวออกจากที่ๆตนยืนก่อนเกิดการสั่นไหวของพื้นได้เลย ไม่เว้นแม้แต่เฟลอร์เพราะตอนนี้เธอไม่สามารถจะวิ่งหรือกระโดดเข้าไปปกป้องไอซ์หรือเอโม่น้องสาวของเธอได้เลย
 
ขืดดดดดดด!
 
0-0!...9-9?...
และแล้วเวลานี้ก็มาถึง ทุกคนยกเว้นไอซ์แหงนหน้าขึ้นมองที่มาของเสียงที่เหมือนอะไรซักอย่างเคลื่อนที่เสียดสีกับอะไรบางอย่างมาจากข้างบน มันคือเพดานที่กำลังเกิดการแยกออกเป็นช่องสี่ช่องเต็มพื้นที่ และเมื่อมันถูกแยกออกจนกลายเป็นของโหว่ อยู่ๆก็เหมือนมีอะไรซักอย่างขาวกำลังพุ่งตรงลงมา และ...
 
พูมมมมมมมมมมม!!!!
 
หล่นใส่พวกเขาจังๆ อยากรู้ล่ะสิว่ามันคืออะไรที่สามารถทำให้พวกเขาข้าวโพลนไปทั้งตัวแบบนี้...ใช่แล้วคำตอบคือ ผงแป้งมัน!
 
“กรี๊ดดดดด! อะไรกันเนี่ย!>{}<!!!!” ‘เกรส’หัวหน้ากลุ่ม Black Widow SpiderHMc (แมงมุมแม่ม้ายดำ) ที่เคยอยู่ในชุดเดรสสีหวานกรีดร้องเสียงหลงเมื่อเห็นสภาพเสื้อผ้าที่ขาวโพลนของตัวเอง...แต่มันกลับยังไม่หมดเพียงแค่นี้เมื่อมีอีกสิ่งหนึ่งเหมือนกำลังจะลงมาจากที่เดียวกันเช่นกัน
 
ตูมมมมมม!ซ่า~~~....
 
...ใช่แล้วมันคือ น้ำ น่ะเอง
 
“ไอเด็กเวรรรร!!!”เนตตะโกนลั่นด้วยความเจ็บใจและแค้นมากเป็นที่สุดเพราะเป็นอีกครั้งที่เขาต้องพ่ายแพ้ให้แก่เด็ก14ขวบ...
 
 
ส่วนอีกด้านหนึ่งของผู้บงการ
 
0_0/0_0/O[]O....
....u_u/u_u/O[]O....
......^U^+/^U^+/O[ ]O!!!!!!!!!!!!!!!
...... แฉ่ง! / แฉ่ง! /อ๊ากกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!
 
แปะ!
 
“เย่ๆๆๆ! สำเร็จแล้วๆเย่ๆๆๆ!” ออร์แกนและออร์กัสจับมือกับกระโดดโหยงๆด้วยความดีใจในขณะที่อลิซันนั้นกลับฟุบลงกับพื้นด้วยความอ่อนล้าทั้งแรงกายและแรงใจ เขาทำมันพลาดซะแล้ว เฮ้อ!~
 


555+ กำลังมันส์กับการสร้างตัวละครค่ะ ฝากด้วยนะคะ^^