บทเพลงรักสะกิดใจ นายสุดฮอต!!

 

2 วันต่อมา.......

 

“โอ้ย! ร้อนๆๆๆ ร้อนๆๆจะตายอยู่แล้วทำไมวันนี้มนุษย์มันดูเยอะแยะเต็มไปหมดว่ะเนี่ย”

 

“อ่าวๆๆๆ   บ่นเข้าไป บ่นให้มันได้อะไรขึ้นมา เดี๋ยวอีกไม่กี่นาทีเขาก็จะเอาบอร์ดประกาศผลสอบออกมาแล้ว แกไม่ตื่นเต้นบ้างหรอ”

 

     อากาศที่ร้อนอบอ้าว...ตอนนี้ มันทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิด ก็เลยได้แต่ บ่นๆๆ และก็บ่นไปเรื่อยๆๆจนทำให้คนที่มาด้วยเริ่มจะทนไม่ได้กับตัวของฉัน สายตาที่เป้ยส่งมาประมาณว่า ‘ถ้าแกยังไม่ลิกบ่น เครื่องในแก  หายแน่ หึหึ’ มันน่ากลัวใช่ไหมล่ะ  เหอะๆๆๆ

 

 

     ไม่นานนักก็มีนักเรียนชายประมาณสิบกว่าคน ยกบอร์ดออกมาตั้งที่หน้าหอประชุม พอบอร์ดตั้งถึงพื้นเท่านั้นแหละ สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า มนุษย์ ก็แห่กันเข้าไปมุงดูผลการสอบของตนเอง จะมีก็แต่ฉันเนี่ยแหละที่ดูจะไม่กระตือรือล้นกับชาวบ้านชาวช่องเขา......

 

 

" นียา แกไม่ไปดูผลสอบเหรอ"

 

" ไม่อ่ะ  แกดูคนดิ ขืนฉันเข้าไปตอนนี้ มีหวัง เละ"  หึหึ  ถึงจะเข้าไปดูก็เปล่าประโยชน์  เพราะอะไรน่ะเหรอ  โหะๆๆๆๆ ..... ก็รู้ๆกันอยู่

 

 

" งั้น...แกรอฉันอยู่ตรงนี้นะ  ฉันจะเข้าไปดูให้เอง"

 

"อือ......"  ฉันพยักหน้าเป็นการตอบรับ ในขณะที่ฉันรอเป้ยอยู่นั้น สายตาก็มองสำรวจโรงเรียนไปรอบๆ...โรงเรียนนี้มีสิ่งแวดล้อมที่น่าอยู่ ตึกอาคารดูสะอาดหูสะอาดตา มีต้นไม้น้อย ใหญ่ พอสมควร แต่ถึงมันจะมีเสน่ห์มาดึงดูดใจฉันมากแค่ไหน มันก็ไม่ได้ทำให้อคติที่ฉันมีลดน้อยลงเลย   เอ๊ะ! นี่มันก็นานแล้วนะ ทำไมเป้ยไปนานจัง พอนึกถึง......เจ้าของร่างบางก็วิ่งมาทางฉันอย่างรีบเร่ง สีหน้าแตกตื่นตกใจ เป้ยไม่พูดอะไร ทว่ามือบางก็คว้าข้อมือของฉันแล้ววิ่งไปที่หน้าหอประชุม ที่ๆบอร์ดประกาศผลสอบตั้งอยู่.....

 

 

"เฮ้ยๆๆๆ  ใจเย็นๆๆ มีอะไร เป้ย ทำไมต้องวิ่งด้วย ฉันเหนื่อยแล้วนะ" เป้ยไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไร มือเรียวชี้ไปที่บอร์ด ไล่หารายชื่อของฉันอย่างตั้งใจ และมือเรียวก็ต้องหยุดชะงักลงตรงชื่อของฉัน ' นางสาว  นียา    วัฒนไพศาล หมายเลขประจำตัว 1361773 หมายเลขที่นั่ง 084 ห้องสอบ 236 จำนวนข้อสอบ  100 ข้อ จำนวนที่ทำได้ 50 ข้อ "ผ่าน!".....  ตอนนี้ฉันพูดไม่ออก ตาเบิกโพลง อ้าปากค้าง 120 องศา ถ้าตอนนี้มีแมลงวันบินผ่านมา มันคงได้ที่อยู่ใหม่ ห๊า!   ม่ายยยยยย   จริ้งงงงงงงงง~~~~

 

 

" นียา นียา นียา  แกสอบผ่าน  แกสอบผ่าน! เย้~~~ วู้ฮู้....  แกทำได้ แกทำได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"อาการดีใจจนออกนอกหน้าของเป้ยทำให้คนในละแวกนั้นหันมามองเป็นระยะๆ คงคิดว่า นังนี่มันต้องโรตจิต ซาดิสก์ เถื่อน หึหึ......

 

 

" แกดีใจขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ นียา ยืนอึ้งอยู่ได้ ปากอ่ะ ช่วยกรุณาหุบลงได้แล้ว ดีใจเป็นเพื่อนกันมั่งดิว่ะ  ยู้ฮู้~~~" ความเงียบเข้าครอบคลุมจิตใจ สติไหลวนครบมาบรรจบเป็นหนึ่งเดียว (มากไป) เพียงแค่นั้นแหละ... ห๊า! อะไรนะ! ฉันสอบผ่านงั้นเหรอ นี่มันเรื่องอะไรกัน ไม่จริง ไม่มีทางเป็นไปได้ กะ...ก็ๆๆ....ฉันทำข้อสอบมั่วหมดเลยนะ โจทย์สักข้อก็ไม่ได้อ่าน โอ้ววววว  ไม่นะ  พระเจ้ากำลังกลั่นแกล้ง นียา หญิงสาวผู้มีพรหมจรรย์บริสุทธิ์ผุดผ่อง (ใช่ไหมเนี่ย) เฮ้อออ...  ไม่เป็นไร ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ฉันต้องอยู่เพื่อต่อสู้กับมารทั้งหลาย  ฮัดช่า ชะล่าล้า~~ ลัลล้า~~ (มันบ้าไปแล้ว) ทุกคนจะได้รู้ว่า นียา คน(สวย) +(น่ารัก)นี้ ไม่เคยย่อท้อ และไม่เกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น!! .... (แพล่มจบยัง)

 

 

 "นียา...ไอ้นียา! แกเป็นอะไรเนี่ย ยืนเป็นตอไม้อยู่ได้"

 

" ฮะ...หา! อะไรนะ มีอะไรหรอ  ปะ...เปล่าจร้า  แหะๆๆ"  ฉันสะดุ้งเฮือก!ทันทีที่เป้ยตะโกนใส่หู... ชิชิ  ยังด่าฉันว่าเป็นตอไม้อีกต่างหาก เชอะ!ทำให้ฉันปรับสีหน้าแทบไม่ทันแหนะ ไอ้เพื่อนบ้า....

 

"เออ...แกทำได้ไงเนี่ย คะแนนคาบเส้น ผ่าไฟแดงพอดีเป๊ะ  เป็นนักเรียนการเรียนดีแท้ๆ แต่ก็ดีแล้วล่ะ เพราะถึงยังไง แกก็สอบผ่าน จริงไหมเพื่อน"

 

"โชคดีงันเหรอ...ฉันว่าโชคร้ายต่างหาก..."

 

"เมื่อกี้แกพูดว่าไงนะ ฉันไม่ค่อยได้ยิน"

 

"เปล่า...แค่บอกว่ะ ฉันเนี่ยดีใจโครตๆขอย้ำ(โครตๆ)ที่สอบติด"

 

"อืมม...จร้าๆๆ  เออ....เมื่อกี้ที่บอร์ดเขาติดประกาศว่าให้คนที่สอบติดไปมอบตัวบนหอประชุมน่ะ แกรีบๆขึ้นไปเลย จะได้รีบๆกลับ"

 

"อ่าว..แล้วแกล่ะเป้ย ไม่ขึ้นไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยเหรอ"

 

"อาจารย์บอกว่าบุคคลที่ไม่เกี่ยวข้องห้ามเข้าน่ะ แกรีบไปเหอะ ถ้าเสร็จแล้วก็โทรมาหาฉันนะ" พอเป้ยพูดจบก็กลับหลังหันเดินไปห้องสมุด ปล่อยให้ฉันต้องยืนทำใจอยู่กับชะตากรรมของตัวเอง ปลงซะเถอะ!นียาเอ๋ย อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เราทุกคนเลือกที่จะเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะ สวย ได้ หุหุ^0^ มุ่งหน้าสู้หอประชุมอัน ใกล้ โพ้นกันเลยดีกว่า ฮุเล่ ฮูล่า~~

 

 

            บรรยากาศในหอประชุมแตกต่างจากข้างนอกโดยสิ้นเชิง สายลมเย็นๆจากเครื่องปรับอากาศ(โตชิบา)ได้ทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีเยี่ยม จนทำให้ฉันคนนึงเนี่ยแหละ ง่วงนอน เหอะๆๆ   ในหอประชุมตอนนี้มีกลุ่มมนุษย์ ไม่มากนัก ประกอบกับเหล่าคณาจารย์ทั้งหลายที่มาควบคุมการทำงานด้วยตนเอง เก้าอี้ หลายตัวถูกจัดอย่าเป็นระเบียบเพื่อให้นักเรียน(ที่สอบติด)ได้ไปนั่งเพื่อรอแถลงการณ์จากท่านผู้อำนวยการโรงเรียนซึ่งจะกล่าวถึงขั้นตอนการมอบตัวที่จะเกิดขึ้นในอีกไม้ช้านี้และกฎเกณฑ์ระเบียบต่างๆในโรงเรียนและอื่นๆอีกมากมาย  ฉันเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่งที่อยู่ระหว่างแถวกลางด้านขวาแต่ไม่ใช่ที่ริมสุดที่อยู่ข้างหน้า แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจ...เดี๋ยวก็คงจะมีคนมานั่งเองแหละ....

 

 

 

"ขอโทษนะคะ....ตรงนี้ว่างไหมคะ ขอนั่งด้วยคน"

 

"ชะ...ชะ...เชิญญญญเลยค่ะ" น้ำเสียงที่ตอบออกไปนั้น ไม่ค่อยมั่นใจว่าสัตว์ เอ้ย! คนๆนี้มาดีหรือมาร้าย...

 

"ขอบคุณค่ะ ^_^" น้ำเสียงและแววตาขี้เล่นของคนที่พูดเอ่ยขึ้นด้วยความดีใจ เมื่อผ.อ.ได้ขึ้นมาพูดแถลงการณ์ต่างๆ ฉันก็ฟังมั่งจดมั่ง แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันเกร็งมาก ก็ยัยคนข้างๆเนี่ยสิจ้องฉันอยู่ได้ จะมองทำไมก็ไม่รู้ จะพูดอะไรก็พูดมาสิ ฉันอึดอัดจะแย่อยู่แล้วนะ ในที่สุด ฉันก็ทนไม่ไหว เลยเปิดประเด็นพูดขึ้นมา....

 

"เอ่อ...หน้าฉันมีอะไรติดเหรอ"

 

"อะ! ปะ...เปล่า...ฉันแค่สงสัยว่าฉันเคยเจอเธอที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า มัน คุ้นๆน่ะ" พอได้ยินเท่านั้นแหละ สะดุ้งครับพี่น้อง...หรือว่ายัยนี่จะเป็นแฟนคลับของฉันนะ ทำไงดี.....

 

"มะ....ไม่นิ เราไม่เคยเจอกันหรอก...เออ! เธออยู่ห้องไหนเหรอ" ฉันรีบเปลี่ยนประเด็นทันที

 

"ห้อง4 จ๊ะ แล้วเธอล่ะ"

 

"เฮ้ย!จริงเหรอ ฉันก็ห้อง4เหมือนกัน ดีจังฉันมีเพื่อนเพิ่มมาอีกคนแล้ว

 

 "ดีใจจัง งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันนะ ฉันชื่อ โซดา  นะ ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการ"

"ฉัน นียา ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันจร้า"

               

     เราสองคนคุยกันอย่างออกรส ในที่สุดฉันก็มีเพื่อนกับเขาสักที (ยกเว้นไอ้เป้ย) ดีนะที่เจอเพื่อนนิสัยคล้ายๆกัน ถึงรูปร่างและหน้าตาจะต่างกันลิบลับ แต่คำว่า "เพื่อน"ไม่ได้มองกันที่ตรงนี้หรอก....โซดา เป็นผู้หญิงที่มีอัธยาศัยดี พูดเก่ง หัวเราะก็เก่ง กินก็ยังเก่ง หึหึ แต่มีลักษณะเด่นตรงรูปร่าง และใบหน้า ก็เพราะคุณเธออ้วนกระปุ๊กรุก เหมือนโดเรมอน... ผมยาวสีดำเข้ากับดวงตาสีนิล ผิวของเธอเป็นผิวสองสี และถ้าสังเกตมองบนใบหน้าของเธอดีๆ หน้าต่างชิดซ้าย ประตูชิดขวา เพดานขึ้นหน้า กระเบื้องถอยหลัง บอกแค่นี้แหละ คิดกันเอาเองนะจ๊ะ (เหลี่ยมๆทั้งนั้น)หุหุ... เวลาผ่านไปไม่นานก็ทำให้ฉัน สนิทกับคนๆนี้ได้มาก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรฉันถึงรู้จักไว้ใจและเชื่อมั่นว่าคนๆๆนี้คงจะเป็นเพื่อน....ที่ดีที่สุดของฉัน

     เมื่อฉันมอบตัวเสร็จเรียบร้อย พร้อมทั้งจ่างค่าเทอม ค่าหนังสือครบทุกอย่าง อาจารย์ก็ได้แจกตารางนัดหมายกำหนดการต่างๆให้ทุกๆคน ซึ่งฉันและโซดาก็ได้รับเช่นเดียวกัน

 

 

"สวัสดีค่ะ..นักเรียนทุกๆคน ช่วยหันไปสนใจกับกระดาษที่อยู่ในมือกันก่อนนะคะ...อาจารย์จะมีอะไรมาชี้แนะนักเรียนให้ทราบ  ในวันที่ ๕ พฤษภาคม ที่จะมาถึงนี้  นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ทุกห้อง จะต้องมาปฐมนิเทศที่โรงเรียน ในเวลาตั้งแต่ 7.30-15.30น.  หากผู้ใดไม่มาในวันที่อาจารย์ประกาศนี้ คนนั้นถือว่าสละสิทธิออกจากการเป็นนักเรียนโดยที่ไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น!"

 

     เสียงฮือฮาของเหล่านักเรียนในหอประชุมกำลังจับประเด็นคุยกันในเรื่องที่อาจารย์ประกาศเมื่อสักครู่....และเมื่ออาจารย์เดินลงจากเวที ก็มีนักเรียนบางคนวิ่งเข้าไปหาอาจารย์คนนั้นเพื่อถามถึงราละเอียดในงานปฐมนิเทศ แต่อาจารย์ก็ได้แต่ส่ายหน้า ไม่ยอมพูดอะไรก่อนที่จะเดินออกจากหอประชุมไป

 

 

"โซดา  ฉันว่างานปฐมอะไรเนี่ย มันต้องมีอะไรบางอย่างแน่เลย"

 

 "อืมม...ฉันก็คิดเหมือนแกอ่ะ แต่ก็ช่างเหอะ ยังไงวันนั้นเราก็ต้องมากันอยู่แล้ว เดี๋ยวก็รู้เองแหละ ไม่ต้องคิดมากหรอก"

 

"จร้าๆๆๆ  เออ..แล้วนี่แกจะกลับบ้านยังไงล่ะ"

 

"อ๋อ...พ่อฉันจะมารับน่ะ แล้วแกล่ะ  กลับพร้อมฉันไหม"

 

"ไม่เป็นไร คือ ฉันมากลับเพื่อนอีกคนน่ะมันเป็นเด็กเก่าที่นี่" พอพูดถึงคนๆนั้นก็โผล่หน้ามาเลย เป้ยวิ่งหน้าตั้งมาหาฉันก่อนที่จะหยุดยืนหอบอยู่ข้างๆฉัน

 

"โซดา..นี่เป้ยนะ  ฉันมากับยัยนี่และคงต้องกลับพร้อมยัยนี่แหละ อิอิ " ฉันแนะนำทั้งสองให้รู้จักกันก่อนที่จะพูดแดกดันใส่คนที่ยืนหอบอยู่ข้างๆ ทักสองยิ้มทักทายกันตามมารยาท ก่อนที่โซดาจะขอตัวแยกออกไป โดยที่ไม่ลืมหันมาพูดว่า

 

"วันที่ ๕ เจอกัน หน้าห้องน้ำหญิงนะ อย่าลืม" ฉันโบกมือลาให้เพื่อนใหม่ และหันมามองหน้าคนข้างๆ

 

"เป็นไงเพื่อนใหม่ของฉัน อยู่ใกล้ๆแล้วดูอบอุ่นเนอะ ว่าไหม"

 

"อื้อ  ก็ว่างั้น..เรากลับบ้านกันเถอะ เย็นมากแล้ว"

 

"คร๊าบบบป๋มมม....." 

 

    

     แล้วเราทั้งสองก็ได้มุ่งหน้าสู่ทางออกของประตูโรงเรียน แต่ก่อนที่ขาจะก้าวพ้นประตู ฉันก็รู้สึกว่า มีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมองมาจากข้างบน...บนดาดฟ้าตึกหอประชุม...ฉันหันกลับไปมองแต่ก็ไร้วี่แววของสายตานั้น....คงไม่มีอะไรหรอกมั่ง คิดมากไปเอง  จากนั้นฉันก็รีบวิ่งตามหลังเป้ยที่ยืนรออยู่ที่ป้ายรถประจำทาง โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าได้มี เสียงกระซิบจากสายลมบอกว่า "กลับบ้านดีๆนะ  ทานตะวัน......."

 

 

===============