นาฬิกาทราย

 


ตอน พรหมลิขิตหรือแค่เรื่องบังเอิญ
 
วันแรกที่เขา…ก้าวเข้ามาในชีวิตของเธอ เธอแทบจะไม่รู้ตัวเลยว่า เธอเผลอมอบใจให้เขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
 
เช้าวันแรกของการเปิดเทอมของชั้น ม.1 ของโรงเรียนมีชื่อแห่งหนึ่งในตัวอำเภอ
 
“หวัดดีจ้าเพื่อนๆทุกคน เป็นไงมาไงกันมั่งจ๊ะ”
 
เสียงทักทายกันของทั้งเพื่อนเก่าเพื่อนใหม่ดังเซ็งแซ่ไปทั่วทั้งห้อง ม.1/1 กับวันเปิดเทอมอันสดใสวันแรกของพวกเรา
 

 
เวลาต่อมา ภายในห้องเรียน ตอนนี้ทรายยังคงมีท่าทางตื่นๆ เธอรู้สึกไม่คุ้นเคยกับใครมากเป็นพิเศษเลยในห้องเรียนนี้ เธอจึงอาศัยเกาะกลุ่มไปกับเพื่อนโรงเรียนเดิมที่จบมาจากที่เดียวกัน
 
เขา…เจตน์…ยังคงไม่รู้จักเธอ…ทราย และเธอก็ยังคงไม่รู้จักเขาเช่นเดียวกัน จนกระทั่ง…
 

 
เสียงบอกเล่าของเพื่อนคนหนึ่งในชั้นเรียนวิชาภาษาไทย ทำให้ทรายเริ่มรู้จักเขา
 
“นี่ทราย เธอรู้จักหมอนั่นมั๊ย เขาเคยไปแข่งตอบปัญหาวิทยาศาสตร์ที่โรงเรียนของพวกเรา และทีมของเขานี่แหละที่ได้รางวัลชนะเลิศที่ 1 ล่ะ หมอนั่นน่ะเขาเรียนเก่งมาตั้งแต่อยู่ประถมนู่น เขาชื่อ นายเจตน์ล่ะ ”
 
ทรายหันไปมองตามที่เพื่อนพยายามพยักพเยิดให้ดู เธอได้แต่แอบนึกในใจ
 
“อ้อ เป็นเขานี่เอง หมอนี่นะเหรอที่ตอบปัญหาวิทยาศาสตร์ชนะทีมของโรงเรียนเราเมื่อครั้งนั้น ดูท่าทางเขาคงจะเก่งมิใช่น้อยเลยทีเดียว”
 
ทรายเพ่งพิจารณาเขาชั่วครู่ เธอสังเกตว่าเขามีอะไรน่าสนใจมากกว่าจะเป็นเพียงแค่ “คู่แข่งคนสำคัญ” ของเธอเท่านั้น
 
ตั้งแต่วันนั้น ทรายก็ได้แต่เฝ้ามองเจตน์ไม่วางตา ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ตาม ก็ดูน่าสนใจ น่าจับตามองไปแทบทุกอย่าง
 
ทำไมนะ? ทำไมเราต้องไปสนใจเขาด้วย ทั้งๆที่เขาไม่เคยรู้จักเธอเลยแม้สักนิด ทรายได้แต่แอบเก็บความสงสัยไม่เข้าใจตัวเองไปไว้เพียงลำพัง เอ! หรือว่า…
 
วันหนึ่งขณะที่ทรายนั่งอยู่ที่โต๊ะเรียนตัวหนึ่งภายในห้องเรียน เธอก็เจอกับอักษรของเด็กมือบอลที่ไหนไม่รู้มาสลักความในใจเอาไว้ เมื่อเธออ่านมันจบเธอก็รู้สึกหน้าชาไปทั้งแถบทันที
 

 
“เจตน์ Love … มากๆ”
 
“เขามีคนที่เขาชอบอยู่แล้วเหรอเนี่ย ทำไมเราถึงรู้สึกอ่อนล้า หน้ามืดตาลาย คล้ายจะเป็นลมขึ้นมาเสียเฉยๆ นี่เราเป็นอะไรไปเนี่ย เธอเป็นอะไรของเธอกันแน่นะทราย”
 
หลังจากนั้นมา ทรายก็เก็บเอาความผิดหวังและความเศร้าโดยที่เธอเองก็แทบจะไม่รู้ตัวกลับไป พร้อมกับบอกตัวเองว่า “เลิกสนใจเขาเสียทีเถอะ”
 
วันต่อมาทรายก็มาโรงเรียนเหมือนปกติ เธอเก็บความรู้สึกต่างๆถูกเก็บกดเอาไว้ในส่วนลึกที่สุดของหัวใจเธอ ที่มีเธอคนเดียวเท่านั้นที่รับรู้มัน
 
ทรายเลิกสนใจ นายเจตน์ ไปโดยปริยาย ขณะที่ในชั่วโมงเรียนหนึ่งมีเพื่อนชายคนหนึ่งพยายามจะแกล้งทำเป็นแซวๆเธอว่าเธอน่ารัก เจตน์หันมามองการกระทำของเพื่อนคนนั้น แล้วก็พลอยเห็นเป็นเรื่องขำขันไปด้วยซะอย่างนั้น
 
และแล้วในชั่วโมงเรียนวิชาประวัติศาสตร์ มีการจับกลุ่มกัน โดยให้แต่ละกลุ่มช่วยกันตั้งคำถาม เพื่อให้คนที่อยู่กลุ่มอื่นตอบแล้วจะได้คะแนนพิเศษจากคุณครูด้วย
 
กลุ่มของทราย ทรายจับฉลากได้เป็นประธานกลุ่มทั้งๆที่เธอไม่ปรารถนาตำแหน่งนี้เอาเสียเลย ในเมื่อหลีกเลี่ยงไม่ได้ เธอจึงต้องตกกะไดพลอยโจนไป
 
ทรายลุกขึ้นอ่านคำถามของกลุ่มเธอ แล้วเพื่อนๆในกลุ่มอื่นก็ยกมือกันสลอน เพื่อชิงกันตอบคำถามข้อนี้ สงสัยกลุ่มของเธอจะตั้งคำถามง่ายเกินไปซะแล้วล่ะงานนี้
 
ทรายและเพื่อนๆในกลุ่มชี้มือเลือกให้เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มข้างๆกลุ่มของนายเจตน์ให้เป็นผู้ได้สิทธิ์ตอบคำถามข้อนี้และเขาก็ได้คะแนนพิเศษจากคุณครูไปในที่สุด
 
ทรายสังเกตเห็นว่า นายเจตน์มีสีหน้าไม่พอใจเธอที่ไม่เลือกให้เขาเป็นผู้ตอบ ทั้งๆที่เขาก็พยายามจะยกมือขึ้นเพื่อต้องการตอบคำถามนี้เช่นกัน ทรายเห็นเขาทำหน้ายักษ์ใส่เธอเต็มๆ
 
พอถึงทีกลุ่มของนายเจตน์อ่านคำถามของกลุ่มตัวเอง เขาทำท่าทางยืดอกอย่างภาคภูมิใจด้วยคิดว่าคำถามที่กลุ่มเขาช่วยกันตั้งมาคงจะได้มาตรฐานพอ เพราะจนแล้วจนรอดก็ไม่มีใครยกมือขึ้นเพื่อชิงกันตอบเหมือนกับคำถามของกลุ่มอื่นๆ
 
แต่จู่ๆ นายเจตน์ก็ต้องทำหน้าแปลกใจ เมื่อมีใครคนหนึ่งยกมือขึ้น พร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้นั่งแต่เพียงผู้เดียว เธอคนนั้นก็คือ…ทราย นั่นเอง
 

 
ทรายหาคำตอบเจอในขณะที่เพื่อนคนอื่นกำลังก้มหน้าก้มตาค้นหาคำตอบกันอยู่ เธอจึงอาศัยจังหวะที่ปราศจากคู่แข่งนี้ยกมือขึ้น พร้อมกับยืนขึ้นทันที เมื่อได้รับการพยักหน้าให้ตอบ เธอก็ตอบอย่างฉะฉาน
 
“ถูกต้องครับ”
 
สิ้นสุดเสียงของท่านประธานกลุ่ม…เจตน์ ครูผู้สอนก็เขียนคะแนนลงในสมุดให้เธอ หลังจากหมดชั่วโมงเรียนคุณครูก็อนุญาตให้นักเรียนไปพักทานข้าวได้
 

 
ถ้าทรายตาไม่ฝาดล่ะก็ เธอจะเห็นว่า เจตน์มองมาที่เธอด้วยความสงสัยปนทึ่งนิดๆ แต่ทรายกลับทำเป็นไม่สนใจ ทั้งๆที่เธอกลับนึกกระหยิ่มในใจว่า
 
“ฮึ เป็นงัยล่ะ ถึงกลับอึ้งไปเลยล่ะสินายเจตน์ นึกว่ามีแต่ตัวเองที่เก่งเป็นคนเดียวหรือไง ไม่รู้จักทรายคนนี้ซะแล้ว”
 
(โปรดติดตามตอนต่อไป)