Angel's quest Part II Staff of angel
imppreal
1) Staff of angel ภาค2 บทที่1 พบกันอีกครั้ง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความAngel Fantasy
Staff of angel ภาค2
บทที่1
“มาแล้วรึ ลูกข้า”
เสียงของฟลอริกซ์ดังขึ้นด้วยความดีใจ เขาไม่ได้เจอหน้าลูกสาวของตนมานานหลายปีแล้ว ความปลื้มปิติของฟลอริกซ์ทำให้รอบด้านของภายในถ้ำลับมีชีวิตชีวาหลังจากถูกกดดันแย่ยิ่งกว่าทาสนานแรมปี
“ข้าคิดถึงท่านพ่อ”
เสียงอาทีน่าดังขึ้นบ้าง บัดนี้เธอกำลังคุกเข่าต่อหน้าราชาแห่งดาร์กหลังจากที่หนีการจับกุมมาได้นับเดือน เธอยังไม่กล้าที่จะเจอหน้าท่านพ่อจนถึงวันนี้ วันที่เธอตัดสินใจ ตายเป็นตาย ไม่ว่าเหตุการณ์ใดจะเกิดขึ้น เธอก็ต้องเจอหน้าท่านพ่อของเธอให้ได้
“แล้วทำไมเจ้าขึ้นมาที่นี่ ดีเชโน่ไม่สะดวกสบยอีกแล้วรึ”
มันเป็นคำถามที่ยากจะตอบสำหรับเธอ ความผิดพลาดครั้งก่อนทำให้เธอละอายยิ่งนัก
“แล้วทำไมต้องกินยาปีกมืดด้วย บอกมาซิ”
“คือข้าต้องขออภัยท่านพ่อ พวกมันจับได้ ข้ากำลังจะฆ่าอัศวินตามคำทำนายได้แท้ๆ ในที่สุดพวกมันก็ทำให้ข้าหมดทางเลือก ไม่งั้นข้าคงไม่รอด”
“อย่าพูดอย่างงั้นเลยลูกพ่อ เจ้าทำได้ดีทีเดียว อย่างน้อยเจ้าก็สามารถบอกพวกเราได้ว่าอัศวินนั่นมันเป็นใคร แต่ตอนนี้ไปพักผ่อกันเถอะลูกข้า เจ้าคงเหนื่อยมามากหลังจากหนีหน้าไม่กล้าเจอข้ามาเป็นเดือน”
อาทีน่าทำความเคารพก่อนจะเดินไปยังห้องที่เธอเคยให้นอนหลับเมื่อสมัยอยู่ที่นี่ เธอรู้ดีว่าท่านพ่อฟลอริกซ์ของเธอมีวิชาอ่านใจแต่ตอนนั้นพลังของเธอยังอ่อนแรง กำแพงที่สร้างจึงพังทลายลงมา แต่ยังดีที่ฟลอริกซ์ไม่ได้อ่านความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเดสโฟรไม่งั้นคงโดนเนรเทศทั้งสองคน
อาทีน่าถึงเตียงที่เธอเคยนอนหลับเมื่อหลายปีก่อน เธอฟุบหลับสนิททันที ความอ่อนล้าและความเครียดเป็นต้นเหตุของมัน
วายุหาผียายแก่ไม่เจอ เขาเรียกหล่อนรอบๆวิหารแต่ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ เพื่อนร่วมทางของเขาก็คอยช่วยให้กำลังใจเพราะถึงอย่างไรพวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้ วายุกำลังจะสิ้นหวังอยู่รอมๆ เกิดมีเสียงกระซิบมาจากไหนก็ไม่รู้ดังขึ้นว่า
“มาหาที่ห้องผนึกซิ”
ความคิดของวายุเริ่มก่อตัวขึ้น ใช่แล้ว เขานึกออกว่าสถานที่แรกที่เขามาอยู่ที่นี่คือห้องผนึก วายุย้อนถามบลู แต่บลูเงียบเหมือนจะหลับอยู่ เขาเองก็ไม่กล้าปลุกด้วย ในที่สุดก็ตัดสินใจได้ เขาต้องไปห้องผนึกถึงจะถูก
“รอตรงนี้นะครับ เดี๋ยวผมมา ห้ามใครตามมานะ”
วายุไม่ฟังคำคิดเห็นของใคร เขาวิ่งพรวดไปยังห้องผนึกใจกลางวิหาร แล้วไม่กี่อึดใจเขาก็ถึงที่นั่น วายุเปิดประตูเข้าไปในห้องผนึก สภาพมันยังเป็นเหมือนเดิม ซากปรักหักพังไร้ยังเคลื่อนย้ายยังกองอยู่ที่เดิมทุกอย่าง ภายในห้องวายุไม่เห็นแม้แต่เงาผียายแก่ เขากำลังคิดว่าหูแว่วแล้ว
“สวัสดี วายุ”
วายุหันไปตามต้นเสียง ผียายแก่ล่องลอยอยู่เหนือเขาไป ดูเหมือนเธอจะมีชีวิตชีวากว่าครั้งก่อน เขาเองก็ไม่ได้กลัวเธออีกแล้ว
“ข้ารู้ เจ้ามาเรื่องคทา”
“ใช่ครับ คุณยายบอกผมได้ไหม ว่าคทานางฟ้าอยู่ที่ไหน”
“ยายไม่รู้หรอกวายุ แต่พอมีเบาะแส”
วายุเริ่มยิ้ม เขากะไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ ผียายแก่ไม่ยอมบอกความจริงง่ายๆหรอก เพราะมันเป็นของที่มีค่าเกินจะตีราคา
“เบาะแสอะไรหรือยาย”
“พอดีร้อยปีก่อนยายมีลูกศิษย์คนหนึ่งสวยมาก ผิวพรรณงดงาม กิริยาเรียบร้อย...”
“ยายครับ ผมมีเวลาไม่มากนะครับ มีคนบอกผมว่าพวกดาร์กเองก็เคลื่อนไหวแล้ว”
“ยังหรอกจ้า พวกมันได้แค่ทักทายลูกสาวของราชาเท่านั้นเองตอนนี้”
“ลูกสาวราชา ของดาร์กหรอครับ ผมไม่รู้จักหรอก”
“แน่นอน เธอรู้จัก ก็ครูที่จะฆ่าเธอไงจ๊ะ แต่ฆ่าไม่ได้เลยหรีไป”
“อาทีน่าเป็นลูกสาวราชาแห่งดาร์กหรอครับ”
“ใช่จ๊ะ แต่นี่ยายยังพูดถึงลูกศิษย์ไม่จบ”
“แล้วลูกศิษย์ยายมีเฃความเกี่ยวข้องกับคทารอครับ”
วายุถอนหายใจ ถึงจะเกี่ยวไม่เกี่ยวเขาก็ต้องทนฟังผียายแก่พูดให้จบ ไม่งั้นอาจจะทำให้ผียายแก่ไม่พอใจแล้วหนีเขาไปก็ได้
“เกี่ยวซิจ๊ะ ก็หล่อนเป็นคนเอาคทาไปแอบนี่จ๊ะ”
วายุเงยหน้าขึ้น พลางเตือนตัวเอง เขาฟังไม่ผิดใช่ไหม ที่ลูกศิษย์ของผียายแก่เอาคทาไปซ่อน
“ใช่จ๊ะ หล่อนชื่อ ไลล่า หล่อนเอาคทาไปซ่อนร้อยปีก่อน เพื่อปกป้องมันจากพวกดาร์ก”
“แล้วยายรู้ไหมครับว่า คุณไลล่าอยู่ที่นี่”
“นี่แหละจ้าวายุ นี่คือปัญหาของเธอ ยายไม่รู้แล้วหลังจากนั้น ยายไม่รู้ว่าไลล่าอยู่ที่ไหน ยายรับรองว่าไลล่ายังไม่ตายจ๊ะ เผ่าไลท์เรามีอายุยืนยาวพอๆกับเผ่าดาร์ก”
“แล้วที่ยายช่วยผมครั้งก่อนมันเป็นใครครับ”
“มันเป็นคนเดียวกันที่ทำลายวิหารเมื่อร้อยปีก่อนจ๊ะ ขอบอกไว้ก่อนว่าเผ่าไลท์เราอายุที่สูงสุดประมาณ 300 ปีเห็นจะได้ นี่วายุ ยายไปก่อนนะ ยายคงมีข้อมูลให้เธอเพียงเท่านี้ แต่เดี๋ยวยายลืมบางอย่าง เอานี่ไปจ๊ะ”
ผียายแก่ใช้คาถาเรียกของ แหวนสีแดงลอยเขามือวายุ มันเปล่งประกายในที่มืดเช่นนี้
“ถ้าหาเซ็ตนางฟ้าแต่ละชิ้นเจอแล้วให้เก็บไว้ในแหวนนี้นะจ๊ะ”
“แล้วจะต้องทำยังไงผมถึงจะรู้”
“เมื่อถึงเวลาจะรู้เองจ๊ะ”
ผียายแก่หายไปทิ้งวายุให้อยู่ลำพัง กับแหวนอีกวงที่ได้มาเขาคงต้องใส่จนนิ้วงอเลยหรือ แต่นั้นไม่ใช่ปัญหาของเขา สิ่งเดียวที่ต้องการทำคือไปบอกข้อมูลนี้กับแร็กทิวซึ่งรอเขาอยู่ด้านนอก เขาจึงรีบออกไปจากที่นี่ โดยไม่ได้หันกลับมามองห้องผนึกอีกเลย
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
