My Secret ความลับคือรักเธอ

ฉันนั่งอยู่ในห้องกับนท ซึ่งตอนนี้นทก็นั่งอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้งเพื่อเตรียม
 
ตัวไปเรียนเช่นเดียวกับฉัน ที่กำลังเก็บกระเป๋าอยู่
 
นท : ลั้ลลา ล้าลา ลั้ลลา…
 
นทฮัมเพลงอย่างอารมดีกับใบหน้าเปื้อนยิ้มนั้นทำให้ฉันสงสัยเพราะเมื่อ
 
วันก่อนยังซึมๆอยู่เลย
 
แอปเปิ้ล : นท เป็นอะไรอ่ะ ยิ้มทั้งวันเลย
 
นท : คนมันมีความสุขนี่น่า ^^+
 
นทหันมายิ้มหวานให้ฉัน มีความสุขอะไรน้อออ
 
แอปเปิ้ล : ความสุขอะไรเอ่ย
 
นท : กะ ก็ >///< นทคบกับเนียร์แล้วนะ >///<
 
ใบหน้าขาวๆของยัยนทเปลี่ยนเป็นแดงจัดทันที คบหรอ…
 
พอนึกถึงเรื่องของตัวเองแล้วมันก็ต่างกันจริงๆ … เฮ้อออ
 
นท : แอป แอป เงียบทำไมล่ะ
 
แอปเปิ้ล : อ่ะ อ้อ แอปแค่อึ้งนิดหน่อยนะ เหอะๆ ยินดีด้วยละกัน
 
นท : ขอบใจนะแอป >o<
 
ก๊อกๆๆ
.
.
.
นทเดินไปเปิดประตูและคนๆนั้นคือจูเนียร์นั่นเอง…
 
จูเนียร์ : ไปกันครับ
 
จูเนียร์ทำเนียนจับมือนทส่วนนทก็เนียนกลับไม่ว่าอะไร ไม่เหมือนกับ
 
ฉันเลย ความรักของฉัน กับของนท… น้ำใสๆเริ่มไหลออกมาช้าๆ
 
เหมือนไม่มีที่ระบาย … วินาทีนี้ปัญหามันมากมายเหลือเกิน…
 
ที่โรงเรียนแอปเปิ้ล :
 
เลิกเรียนแล้ว ตั้งแต่เรียนมา ฉันไม่กล้าสบตากวางเลย และแล้ว
 
ฉันก็อยู่ในห้องเรียนกับกวางสองคนอีกแล้วล่ะ… ไม่ชอบเลย…
 
กวาง : แอป…
 
นั่นไง ลางร้ายมาแล้ว YOY ยัยแอปเปิ้ลลล
 
แอปเปิ้ล : หะ กวาง มีอะไรหรอ ^^
 
ฉันยิ้มสู้หน้ากวาง บอกได้คำเดียว ฉันหน้าด้านนนน
 
กวาง : แอปชอบตามแล้วทำไมไม่บอกกวางแต่แรก
 
แอปเปิ้ล : แอปเปล่านะกวาง ถ้าแอปชอบแอปจะช่วยกวางทำไมล่ะ
 
กวาง : กวางไม่เชื่อ ! ที่แอปช่วยกวางจริงๆแล้วแอปต้องการจะหักหลังกวางใช่มั้ย!!
 
แอปเปิ้ล : เปล่านะกวาง !
 
กวางไม่พูดอะไรแล้วเดินมาหาฉัน พั๊ววว !! กวางตบฉัน !!!
 
แอปเปิ้ล : กวาง แอปพูดจริงๆนะ
 
กวาง : เธอเลิกเล่นละครสักทีแอปเปิ้ล เสียแรงที่ฉันเคยไว้ใจเธอ
 
พลั่ก ! กวางผลักฉันจนล้มลงแล้วเธอก็เดินออกไป ปล่อยให้ฉันกลาย
 
เป็นคนเจ้าน้ำตาที่ไม่เหลือใครเลย พลั่ก !!! อยู่ๆประตูห้องก็ถูกเปิดออก
 
แอปเปิ้ล : ตูมตาม นะ นายมาได้ยังไง
 
 
ฉันน้ำเสียงสั่นคลอนแล้วรีบปาดน้ำตาให้หมดไป แต่ปาดยังไงก็ไม่หมด
 
เสียทีเพราะมันยังไหลมาเรื่อยๆ
 
ตูมตาม : คือฉันเห็นเธอกลับคอนโดช้ากว่าปกติเลยเป็นห่วงแล้วขอที่อยู่
โรงเรียนเธอจากนทน่ะ แต่ว่าเธอ…ร้องไห้…
 
แอปเปิ้ล : คือฉัน …
 
ตูมตามเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆแล้วเค้าก็ย่อลงมานั่งกับฉัน
 
ตูมตาม : เธอไม่ต้องพูดอะไรแล้วล่ะ …
 
แอปเปิ้ล: ฮือๆๆ นะ นาย …
 
ฉันไม่สามารถทำอะไรได้อีกต่อไปนอกจากวินาทีนี้ที่สวมกอดเค้าอยู่
 
ความเจ็บปวดที่มีเริ่มทุเลาลงบ้าง เค้าถอนกอดฉันแล้วเราก็สบตากันอย่าง
 
ลึกซึ้งและเนิ่นนานมาก เค้าขยับตัวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
 
ตูมตาม : เธออย่าบอกว่าไม่มีใครเลยนะ เธอจำไว้ว่าฉันจะอยู่ข้างๆเธอไม่ว่า
วันไหนก็ตาม …
 
เค้าโน้มตัวลงมาหาฉันแล้วปาดน้ำตาที่หลงเหลืออยู่บนใบหน้าฉันแล้วเค้า
 
ก็เข้ามาใกล้อีกเท่าตัวนั้นจนหัวใจฉันเต้นแรงเหมือนถูกบีบ และแล้วฉันก็
 
หลับตาลงรับความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้น ฉันรับรู้ได้ว่าริมฝีปากของเค้า
 
ได้ทาบลงที่ริมฝีปากของฉันเป็นที่เรียบร้อย เราเริ่มแลกลิ้นกันด้วย
 
ความร้อนแรงแต่อ่อนหวานปนเปไปด้วย … จนรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศ
 
หายใจเลย… แล้วเค้าก็ถอนมันออก >///< ตอนนี้ใบหน้าแดงฉันกว่าอะไร
 
เสียอีก ไม่ให้เขินได้ไงล่ะ เมื่อกี้เราเพิ่ง…กันนี่นา
 
ตูมตาม :อะ เอ่อ ฉันว่าเรารีบกลับกันดีกว่านะ ^^+
 
แอปเปิ้ล : นะ นั่นสิ กลับดีกว่า ><+