Bad Boy [ zu' ] แรงอย่างเธอต้องเจอมาเฟีย !

ฉัยค่อยๆเดินเตาะแตะเหมือนเดกสาบขวบ แอร๊ยยย น่าดื่มไปหมดเลยยย มีแต่ยี่ห้อเจ๋งๆทั้งนั้น!
 
เฮือกกกก O_O
 
นะ...นั่นมัน Perrier Jouet Belle Epoque Blanc Blanc!!
 
งง....งงอ่ะดิว่ามันคืออะไร -_-
 
ไอ้ที่ชื่อยาวๆนั่นมันคือแชมเปญที่แพงอับดับต้นๆของโลก ราคาประมาณห้าหมื่นยูโรO_O เท่านี้พอ! ฉันน้ำตาจะไหล...ฮึก....จะได้ลองจิบมันแล้วโว้ยยย >O<
 
ฮึก!
 
ไอ้แชมเปญนี่เปิดยากจิงๆ โชคดีนะที่ไม่มีไครอยู่ในห้องนี้เลย ฉันได้ไม่ต้องกังวลว่าจุกคอร์จะกระเด็นไปเฉาะหน้าใครเข้านะสิ -..-
 
ฮึ่ยยย ฮึบบบ ฮับบบ แฮก >_<
 
ป๊อก!!
 
ครืดดด เคร้ง
 
อะไรมันดังเคร้ง ชั่งหัวมันก่อน จุดคอร์กหลุดแล้ว! วู้ฮู้ ฮ้าาา ขอเจ้จิบหน่อยน้ะจ้ะ
 
ครืดดดดด
 
เสียงอะไร ไครขัดเจ๊! เดี๋ยวโดนตบ
 
ฉันกวาดสายตามองไปทั่ว ก้อนเค้กขนาดมหึมานั่นกำลังเอนมาทางฉันช้าๆ และช้าๆ อา....
 
เกิดความสำเร็จทางกระบวนการความคิดภายในสามวินาที
 
อิ๊บอ๋ายแล้ว!! T0T กรีดร้องง กรี้ดดดดดดด!!
 
ครืดดด
 
ฉันวางแก้วแชมเปญแล้วรีบวิ่งปราดเข้าไปประคองขาตั้งเค้กที่หักเอาไว้ TT0TT โอ้ยยยย เกือบแล้วมั้ยล่า ไอ้ก้อนหายนะนี่โงนเงนโซเซอยู่สองสามวินาทีก่อนจะกลับมาตั้งตรงเช่ลเดิมอีกครั้ง
 
ฟู่!!!
 
ฉันถอยหายใจอย่างโล่งอก.....อุ๊ย!! แชมเปญที่รัก O_O ยังไม่ได้จิบเลยนี่
 
ฉันกำลังเดินไปหยิบแชมเปญที่อยู่ห่างออกไปสามก้าว แต่ทันทีที่ฉันปล่อยมือ
 
ครืดดด ไอ้เสียงบ้านี่มาอีกแล้วหรอ!
 
คะ...เค้กเอียงกระเท้เร่อีกแล้วว T0T
 
ฉันรีบจับขาตั้งเค้กไว้อีกรอบ โอ้ว เกือบไปแล้ว เอ๊ะ...แล้วแบบนี้ฉันไม่ได้ไปไหนกันพอดีนะสิ ไม่นะ!
 
ขวับๆๆ (-_-))(( -_-) ฉันมองรอบตัว....
 
นิ่งสงบ... ไม่มีอะไรมารองขาตั้งเค้กได้เลย แงงง T___T
 
อะไรจะซวยขนาดนี้วะเนี้ย นี่เท่ากับว่าฉับขยับตัวไปไหนไม่ได้เลยหรอไง ถ้าปล่อยมือเค้กก้คว่ำ ถ้าเรียกให้คนมาช่วยล่ะ เอิ่ม....เค้าก้รุ้นะสิว่าฉันทำอะไรบ้าง
 
หวืดดด
 
หนาววว (พึ่งจะรู้สึก) โอ๊ย!!!ขนลุกไปหมดแล้ว จะเย็นไปไหนแค่แช่เหล้ากว่าร้อยขสดเอง ไม่ได้เลี้ยงนกแพนกวินซักหน่อยนะ หิมะจะตกแล้วโว้ยยยย!
 
ใครก้ได้ช่วยด้วยย!!! (ช่วยลับๆ แต่ห้ามไปฟ้องแม่เค้าน้าT^T)
 
"คิกๆๆ จะดีหรอ"
 
"น่า...ห้องนี้ไม่มีไครอยู่หรอก แถมไม่ร้อนด้วย"
 
"พูดอย่างเคยมา"
 
"เคยสิ เมื่อปีก่อนมั้ง ก้วันเกิดยัยแก่นั่นปีที่แล้วไง"
 
"งั้นแปลว่าปีที่แล้วเคยพาผู้หญิงมาห้องนี้ด้วยนะสิ"
 
เสียงคนคุยกันอยู่ที่หน้าประตู O_O เอาไงดี! จะเรียกให้ช่วยดีมั้ยหรือว่า....
 
แอ๊ดดดด
 
ยังไม่ทันคิดเลย พวกเขาเปิดประตูเข้ามาแล้ว ขอบใจมาก -_-
 
"ฉันอุตส่าให้โอกาสเธอ....เฮ้ยยยย!!!"
 
"มีอะไรหรอตูม...กรี้ดดด เธอเปนใครมาทำอะไรที่นี่!"
 
ดูท่าพวกเขาจะตกใจที่เหนคนอยู่ในห้องเยนนี่ แถบยังเอามือจับฐานตั้งเค้กไว้ข้างหนึ่ง =_= ฉันหันไม่ยิ้มสวยให้ ภาวนาขอให้ไม่ไช่คนรู้จัก
 
"ดีจังที่พวกคุณเข้ามา...โอ้วววววว O_O"
 
"-_-"
 
"โว้ววววววว...."
 
ฉันร้องค้างเมื่อได้เหนหน้าผุ้ชายที่เข้ามาจะจะคาตา หล่ออ่ะ แงๆๆ เทพเจ้าช่างรังสรรค์ใบหน้าชายคนนี้ราวกับว่านี่คือศิลปะขั้นเทพจริงๆ ตา หู จมูก ปาก มันเป๊ะมากอะเค่อะ!
 
"ยัยนี่ปัญญาอ่อนหรือเปล่าเนี้ย"
 
"ไม่ได้ปัญญาอ่อนนะ! ฉันแค่...เจอปํญหานิดหน่อย"
 
ฉันโพล่งออกมาผู้ชาย(หล่อมากก)กับนังชะนีชุกสีทองมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วก้คง งงสงสัยว่าฉันมายืนซื่อบื้อจับขาตั้งฐานรองไว้ข้างนึงทำไม ในเมื่อคนเขาจะมาจู๋จี๋กันในห้องนี้
 
"ออกไป!" สุดหล่อสั่ง
 
"อยากออก...แต่ออกมะ...ไม่ได้ กึกๆๆ"
 
หนาวจนปากสั่นไปหมดแล้ว
 
"นับหนึ่งถึงสามถ้าเธอยังไม่ออกไป ฉันจะเตะเธอออกไปเองเดี๋ยวนี้ละ"
 
มันแมนจังว่ะ! เตะผุ้หญิงเว้ยเฮ้ย
 
"ฉันยังออกไปไม่ได้ เพราะว่า.....กรี้ดดดดด"
 
ไอ้หน้าหล่อนี่ผลักฉันไปทางประตูทั้งๆที่ฉันยังพูดไม่จบ และทันทีที่มือฉันหลุดจากขาตั้งฐานรองเค้ก สมดุลก้เริ่มเสีย เค้กโงนเงนอีกครั้ง
 
"ตูมตาม! เค้กจะคว่ำแล้ว!"
 
ยัยแปดหลอดชุดทองตะโกนบอกเมื่อเหนเค้กเริ่มเอียงมาทางนี้แทบจะในทันที ไอ้บ้านี่ดึงตัวฉันกลับมาที่เค้กเพราะกลัวว่าจะคว่ำใส่ตัวเอง เลยเกาะฉันเปนโล่เต็มที่สินะ -_- ไอ้นี่มัน...ผุ้ชายจริงเปล่าว่ะ
 
ห้าวินาทีผ่านไป...
 
เค้กกลับมาตั้งตรงเหมือนเดิม
 
ฉันกลับไปยืนจับขาตั้งเค้ดเหมือนเดิม
 
ฉันยังซวยเหมือนเดิม
 
ขอบใจ TOT
 
"ตูมตาม เราออกไปจากที่นี่กันดีกว่า ปล่อยยัยนี่ไว้ในห้องนี้เหอะ"
 
เฮ้ย! เดี๋ยวนะ ตูมตามหรอ O_o
 
ตูม-ตาม ชื่อลูกชายของตระกูลมาเฟียนี่! ฉันหันไปมองไอ้หน้าหล่อนั่นอีกครั้ง-_- เฮ้ย..มันใช่อ่ะเจ้นท         มันช่ายยอ่ะเค่อะ อย่างที่เจ้บอกไม่มีผิด!
 
"เออ -_-ไปเถอะ"
 
"เดี๋ยว!"
 
"-_-"
 
"ถ้านายคือตูมตาม เรามีเรื่องต้องคุยกัน"
 
"คิวเต็ม"
 
อ้าว ทำไมพูดตัดบทกันงี้ว่ะ! ไอบ้านี่กับยัยชุดทองกำลังเดินออกไปจากห้องเย็น หัวสมองแล่นปรี้ดดด พยายามหาทุกวิถีทางที่จะหยุดเขาให้ได้ ยังไงฉันก้ต้องทำให้เขามาเป็นผัวฉัน เอ๊ย! แฟนปลอมๆ ฉันให้ได้
 
"นี่! นายจะไม่เอามรดกหรือไงย่ะ"
 
ฉันตะโกนดังลั่น ประตูปิดแล้ว
 
พังหมดแล้ว เจ๊งหมด ฉันจะ...
 
แอ๊ดดด
 
เฮ้ย! เขากลับมา วู้ฮู้
 
"ไหน...เธอมีอะไรจะพูดเกี่ยวกับมรดกของพ่อฉันฮะ!"
 
นี่มันหน้าเงินนี่หว่า -_-