นิยาย : ฉันกับเธอ. . .รักนี้จะเป็นอย่างไร

Lessson 1 : ชั้นอยากเป็นเพื่อนกับเธอนะ

“นี่นาย  นายช่วยไปให้ไกลจากตัวฉันได้ไหม”  เสียงเด็กสาวขับไล่ชายหนุ่มร่างสูง ที่กำลังมาขอโทษเรื่องเมื่อวานที่ชายหนุ่มได้เตะบอลใส่กระจกบ้านของตัวเอง

 

“ก็ ชั้นบอกเธอไปแล้วไงว่าชั้นไม่ได้ตั้งใจ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับทำท่าทางรู้สึกผิดในการที่ตัวเองกระทำเมื่อวันก่อน

 

“เห้ย  ไอกล้ามึงกับมาเหอะว่ะ” เสียงชายหนุ่มเรียกเพื่อนกลับมาที่เบาะหลังรถเมล์

 

“ไอต่อ กูดูน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยไงว่ะ” ชายหนุ่มพูดเสียงดังเหมือนประชดเพื่อให้เด็กสาวคนนั้นได้ยินในสิ่งที่ตนเองพูด

 

“ไอเหี้ย กูเพิ่งเห็นมึงไม่มันใจในตัวเองก็วันนี้แหละ” เพื่อนชายหนุ่มพูดอย่างกวนตีน นิด ๆ

 

-------------------ป้ายรถเมล์หน้าหมู่บ้าน-------------------

 

-------------------กล้า-------------------

 

“เออ กูลงละกลับบ้านดี ๆ เว้ย.เพื่อน ๆ น้อง ๆ” ผมพูดพร้อมกลับยกมือลาเพื่อน ๆ ผม

 

“พี่กล้า หวัดดีคับ” เสียงรุ่นน้องผมหลาย ๆคนยกไหว้ลา คนบนรถเมล์มองมาที่ทางผมคนเดียว

 

“แห่ม~ พ่อนักเลง ผู้เป็นใหญ่เป็นโต” เสียงด่าที่คุ้นเคย

 

“เค้ามีธรรมเนียมกัน อย่างเธอจะไปรู้อะไร” ผมพูด

 

“ของชั้นก็มีย่ะ เพียงแต่ไม่โอเว่อร์ ขี้เก็กแบบนายแค่นั้นเอง” เธอพูดพร้อมกับค้อนใส่ผมแล้วเดินจากไป

 

“ยัยหัวกะทิเอ้ย” ผมพูดเบา ๆ แล้วเดินตามเธอไป

 

เธอหันหลังกลับมาพร้อมยกกำลังปั้นขึ้น “นี่นาย ชั้นบอกแล้วไงชั้นก็มีชื่อให้นายเรียกนะ”

 

“ก็เธอเรียนเก่ง อ่ะ” ผมพูดแบบอ้อน ๆ

 

“…” เธอไม่พูด ยิ้มอย่างกุลสตรีไทย

 

“แถมยัง ขาว สวย หมวย อึ๋ม ชั้นละปวดใจ” ผมพูดพร้อมกับนำมือมาจับที่หน้าอก

 

“อีตาบ้า” เธอพูดพร้อมกับน้ำกระเป๋านักเรียนแบบถือสีดำมาทุบผม

 

“โอ๊ย !! โอเค ๆชั้นยอมเธอแล้วปุ๋ย” ผมพูดพร้อมกับเอามือมาป้องกัน

 

“ที่แท้. . .นายก็ได้แต่ท่าแหละ ไอ่ขี้เก็ก” เธอพูดแล้ว แลบลิ้นปริ้นตา ก่อนที่จะวิ่งหนีผมไป

 

“นี่..ยัยหัวกระทิ หยุดเด๋วนี้นะ” ผมพูดพร้อมกับวิ่งตามเธอไป

 

ผมรู้สึกมีความสุขมากที่ได้เจอกับเด็กผู้หญิงคนนี้  ผมรู้สึกว่าเธอมีความแปลกไม่เหมือนใครทั้งด่าเก่ง กวนตรีนเก่ง เรียนก็เก่งอีกตังหาก ระหว่างทางผมเห็นเธออยู่ตรงวินมอเตอร์ไซ ผมรีบวิ่งเข้าไปทันที

 

“นี่เธอ. .ชั้นบอกให้หยุดไงเล่า”  ผมตะโกน พร้อมกับเสียงที่เหนื่อยหอบ

 

ลักษณะท่าทางเธอชี้มาทางผมพร้อมกับพูดกับชายวัยพ่อคนแล้วชี้มาทางผมด้วยท่าทางตกใจ

ผมวิ่งไปถึงวินมอเตอร์ไซ ชายคนนั้นเข้ามาทักผม “ไอ่หนู ตัวเล็กแค่นี้ริอาจเป็นนักเลง ไถ่ตังชาวบ้านเค้ารึ ?”

 

ผมยืนเกาหัว พูดว่า “เอ่อ...คุณลุงคับคงมีการเข้าใจอะไรผิดแล้วหล่ะคับ”

 

“ก็...หนูคนนี้เค้าบอกว่านายหน่ะ มารีดไถ่ตังเค้า” ตาแก่นั่นพูดพร้อมยกมือชี้ไปทางยัยหัวกะทิ

 

“ผมป่าวทำเลยนะ” ผมพูดพร้อมกับทำเสียงแข็ง เพราะโดยส่วนตัวผมแล้วผมไม่ชอบให้ใครมาใส่ร้ายท่าสิ่งในผมทำผิดผมก็จะยอมรับ

 

ตุ้บ ตับ ๆ ๆ ๆ !!!!!

 

“หยุด ค่ะคุณลุง คนที่มาไถ่ตังหนูไม่ใช่คนนี้ค่ะ คนนี้เค้าเป็นเพื่อนหนู” เสียงยัยหัวกระทิที่แกล้งผมช่วยแก้ตัวให้

 

“เอ้าหรอ ??” เสียงตาแก่พูดพร้อมกับสั่งให้ลูกน้องของมันหยุด

 

“ลุงขอโทษละกัน ป่ะเด๋วลุงไปส่งบ้านให้ฟรี” ตาแก่นั่นเปลี่ยนสีหน้าอย่างชัดเจน

 

ผมมองหน้ายัยนั่น เธอทำท่าทางสมน้ำหน้าหัวเราะผม ผมได้แต่เก็บความแค้นครั้งนี้ไว้คนเดียว

 

“เอ่อ. . .ไปหมู่บ้าน.....ครับ” ผมพูดกับตาแก่ที่พึ่งลุมกระทืบผมเมื่อกี้

-------------------หน้าบ้าน-------------------

 

“เฮ้ นายทำไม ไม่เข้าบ้านหล่ะ เกะกะลูกหูลูกตา” เสียงยัยหัวกะทิ พูดกับผม

 

“ชั้นทำกุญแจบ้านหาย” ผมพูดพร้อมกับอารมณ์ที่ฉุนเฉียวอย่างแรงขณะนั่งบนฟุตบาทหน้าบ้าน

 

“สมน้ำหน้า” เธอพูดแล้วหัวเราะ

 

“สนุกมากมั้ย กับการที่แกล้งคนอื่น ทั้ง ๆ ที่ชั้นก็อยากเป็นเพื่อนกับเธอ” ผมพูดพร้อมท่าเสียงอ้อน ๆหวังให้เธอหลงกลผม

 

“ชั้น ขอโทษ T^T  ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลงอย่างเห็นได้ชัด

 

ผมเงยหน้าช้า ๆ พร้อมทำหน้าเก็กเต็มที “จะขอโทษชั้นทำไมชั้นไม่ได้โกรธเธอหนิ”

 

“ก็ชั้นรู้สึกไม่ดีหนิ งั้นท่าบ้านนายยังไม่มีคนกลับมา เด๋วมากินข้าวเย็นบ้านชั้นก็ได้หนิ” เสียงยัยนั่นเมื่อรู้สึกสำนึกผิด

 

ผมทำหน้าตาแหย๋แก๋ “เธออาจจะวางยาเบื่อชั้นก็ได้”

 

“ชั้นมีเหตุผลอะไรที่จะต้องวางยาเบื่อนาย” เสียงยั่ยนั่นเริ่มเปลี่ยนมาเป็นบทโหด

 

“เห็นชั้นหล่อเกินหน้าเกินตา กลัวแฟนเธอหล่อสู้ชั้นไม่ได้อ่ะเซ่” ผมพูดพร้อมยักคิ้ว

 

“แน่นอนอยู่แล้วย่ะ” เธอพูดอย่างมั่นใจ

 

“….” ผมไม่พูด  รู้สึกเหมือนว่าตัวของเราว่างเปล่าทันที  หรือว่า เราจะชอบยัยนี่ จริง ๆไม่สิ ยัยนี่พึ่งแกล้งเราเมื่อกี้

 

“เธอ. . . เข้าบ้านไปเหอะ เด๋วชั้นไปเดินเล่นแปปนึง 6โมงชั้นจะไปหา” ผมพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปที่ที่ผมอยากไปนั่งกับคนที่ผมรัก