นายไม่คิดจะรักเพื่อนคนนี้เลยหลอ...

เธอรู้??
เช้าวันต่อมาฉันเดินมาโรงเรียนพร้อมกับไข้ประมาณ42องศาฉันจำเป็นต้องมาหาคนที่ฉันรักน่ะ... 
เอิญ:แค่กๆดีจ๊ะแก้ว
แก้ว:อือ
ฉันตอบเอิญอย่างสั้นๆปกติฉันจะคุยยาวเอิญเลยมาเตะหน้าผาก
เอิญ:ตัวร้อนจี่เลย!!
แก้ว:ฉันไม่เป็นไรหลอกเอิญ
ฉันเลยเตะหน้าผากเอิญคือแต่มันก็ร้อนแต่ไม่มาก
เอิญ:ฉันว่าเราไปนอนพักห้องพยาบาลกันไหมจ๊ะ
แก้ว:ก็ดีนะ
เอิญ:ป่ะ
ฉันกับเอิญเราขออนุญาติอาจาร์ยกันไปพักซึ่งอาจาร์ยก็เข้าใจดีแต่ฉันหนักสุดเมื่อวานร้องไห้ทั้งคืนเลยไข้
เลยขึ้นน่ะฉันมันงี่เง่าจังเนอะ
เอิญ:อยากกลับบ้านมั๊ย??
ฉันส่ายหน้าแทนคำตอบน้ำที่ไหลออกมาเพเราะเห็นหน้าคนที่ไอ้โมะชอบคือเอิญ
เอิญ:เพราะโมะใช่มั๊ย
คราวนี้ฉันไม่ตอบอะไรกลับปล่อยน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่หยุดสายเอิญเข้ามากอดให้ความอบอุ่น
เอิญ:ฉันรู้นะแก้วว่าเธอเจ็บมากเพียงใดฉันเข้าใจจ๊ะ
แก้ว:เอิญ...
ฉันกอดเอิญแน่นทีเดียวเจบรึเกินแผลใจฉันยิ่งนับยิ่งช้ำ
พักกลางวันฉันกับเอิญเราเดินไปเรียนต่อร้องเพลงน่ะก็เราจะไปแออกงานทั้งที่ไม่สบาย...
       2ชั่วโมงผ่านมาฉันกับเอิญซ่อมเสร็จก็ขี้นห้องเจอเพื่อนป่วยอยู่
แก้ว:เกล้าเป็นไรอ่ะ??
เกล้า:ไม่หรอกฉันปวดหัวน่ะ
เอิญ:เด๊วเราเอาผ้ามาเช็ดตัวให้นะ
เกล้า:อื้อ
เกล้าพยักหน้าแทนคำตอบเมื่อฉันกับเอิญเช็ดตัวให้เอิญฉันก็เห็นเอิญร้องไห้
แก้ว:เอิญเป็นอะไร
เอิญ:ปล่าวจ๊ะ
แก้ว:แกเสียใจเรื่องที่แกชอบหมอนั้นแต่หมอนั้นชอบหยกใช่มะ
คนที่เอิญชอบนะคือป่านแต่ป่านชอบหยกนะเอิญเลยเสียใจ
เอิญ:อืม
เอิญตอบอย่างแผ่วเบา
แก้ว:ฉันมากกว่าที่ควรเสียใจ
ฉันพูดต่ออีกว่า
แก้ว:แกรู้ใช่ไหมคนที่ฉันรักมันรักแก
เอิญ:ฉันรู้แต่ฉันไม่ได้รักไอ้โมะ
แก้ว:อืม
ฉันลุกขึ้นพยายามปาดน้ำตาเอาอีกแล้วนะน้ำตาบ้าๆแกไหลทำไมอีกละ
 
เอิญ
ฉันเห็นแก้วร้องไห้นะฉันรู้ว่าแก้วเจ็บแต่แก้วไม่ได้ว่าอะไรทำเป็นเดินออกไปทั้งที่ร้องไห้น้ำตาที่เปื้อนพื้น
ฉันเห็นฉันขอโทษแก้วฉันไม่ได้ต้งใจทำให้เธอเจ็บเลย
 
---------------------------------------------------------------------------------------------