Thank you ที่ทนรัก Sorry ที่ฉันร้าย

ตอนที่ 17
 
Part: Tomo
ก็แค่ผมขอยัยพิม ยืมหลังร้านนอนงีบหลับสักพักเอง ยัยนี้กล้าใช้ผมยังกับทาส ให้เช็ดโต๊ะ เก็บก้าวอี้ ทั้งๆทีพนักงานร้านตัวเองก็มีกลับไม่ให้ทำ แต่กลับให้พนักงานกลับบ้านไปเฉยเลย เลยเหลือผมแล้วยัยพิมไว้สองคน
“โทโมะ เรื่องแก้ว นายจะเอาไง นายรอเธอมาตั้งสองปี”
แล้วพิมก็ถามผมขึ้น
“…”
“แล้วเธอบอกว่า ตอนนี้นายกำลังคบกับเพื่อนของเธออยู่ จริงรึเปล่า”
“อื้ม”
“นายไม่ได้จริงจังกับผู้หญิงที่เป็นเพื่อนแก้วใช่มั้ย ฉันรู้นิสันนายดี”
“…”
“นายจะปล่อยเธอไปงั้นเหรอ”
“แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ”
“ผู้หญิงที่ มีจิตใจขาวใสบริสุทธิ์อย่างเธอ ไม่ใช่ว่าจะหาแต่ง่ายๆนะ มันไม่เหมือนกับพวกผู้หญิงที่นายควงไปวันๆ
พวกนั้นแค่ชอบนาย ที่นายหล่อ เท่ รวย หวังจะเกาะนายอยู่นะ”
“แล้วเธอว่ายัยนั้นจะกลับมาหาฉันเหรอ เธอมีคนค่อยดูแลอย่างดีแล้วนิ”
“ฉันเชื้อว่ายังถ้านายได้ปรับความเข้าใจกลับเธอ เธออาจจะยอมใจอ่อนก็ได้”
“คงจะยอมเพราะฉันทำร้ายจิตใจเธอขนาดนั้น”
“ฉันมองแววตาของเธอ เธอเหมือนกำลังรอนายอยู่นะ”
“หึ”
 ----------------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากที่ผมช่วยยัยพิมเก็บร้านเสร็จ
“นายสนใจจะมาเป็นพาร์ทไทม์ ที่ร้านมั้ย ^^”
ยัยพิมถามผมอย่างติดตลก
“ขอบอกเลยว่าค่าจ้างตัวฉันแพง อย่าน้อยห้าหลักขึ้น”
“ไอ้คุณชายจอมงก ชิ!”
ซ่า~
เราสองคนกำลังจะก้าวออกจากร้าน แล้วอยู่ๆฝนก็ตกหลักอย่างแรงเลย
“อ้าวอยุ่ๆฝนตกซะงั้น พอดีเลยที่ร้านมีร่มสองคัน”
ยัยพิมเดินไปหยิบร่มที่หลังร้านมา
“นี่ของนาย กว่าจะเดินไปถึวรถคงจะเปียก เพราะฝมตกหนักขนาดนี้”
“อื้ม”
“แยกกันตรงนนี้แหละ”
แล้วผมก็เดินตรงไปที่รถของตัวเองที่จอดไว้
-----------------------------------------------------------------------------------------------
อะไรกันตอนเช้าๆอาการยังดีอยู่เลย ทำไมฝนตกซะงั้นล่ะ ฉันพูดแล้วเดินตรงไปปิดผ้าม่าน เมื่อกี้ก็เพิ่งว่างสาย
จากเควิน
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ~
แล้วเสียงโทรสัพท์ของฉันก็ดังขึ้น เบอร์ที่โทร.เข้ามาเป็นเบอร์ที่ฉันไม่อยากจะรับเลย แต่ฉันก็ต้องตัดสินใจรับมัน
“ฉันไม่ว่างจะนอนแล้วไม่อยากคุย”
“ออกมาหาฉันที่หน้าบ้านหน่อยได้มั้ย”
น้ำเสียงเรียบๆของโทโมะพูดขึ้น
“ทำไมฉันต้องออกไป”
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”
ฉันเดินออกไปเปิดผ้าม่านออก แล้วมองไปยังประตูหน้าบ้าน โทโมะอยู่หน้าบ้านฉันจริงๆด้วย
“นายเป็นบ้าเหรอไง ทำไมไปยืนตากฝนแบบนั้น”
“แค่ออกมาหาฉันไม่ได้เหรอไง”
“ฉันไม่ออกไป นายกลับไปได้แล้ว”
ติ๊ด!
แล้วฉันก็กดตัดสายโทโมะไป ฉันเดินไปปิดไฟในห้องแล้วกลับมานอนลงที่เตียง ฉันไม่อยากสนใจเค้าอีกแล้ว
เชิญนายยืนตากฝนให้หนาวตายไปเลย
-----------------------------------------------------------------------------------------------
เวลา ตี 3 กว่าๆ
ฉันนอนพลิกตัวไปพลิกตัวมาหลายครั้งแล้วก็ยังนอนไม่หลับสักที ฉันเด้งตัวจากเตียงแล้วกดเปิดไฟที่หัวเตียง
ไม่รู้ว่าเค้าจะกลับไปรึยัง ฉันว่าก็คงกลับไปแล้วล่ะ ใครจะโง่ยืนตากฝนแบบนั้นตั้งหลายชั่วโมง ต่อมอยากรู้
ก็ทำให้ฉันเดินไปที่ประตูหน้าต่างแล้วเปิดผ้าม่านออก ฉันมองไปที่ประตูหน้าบ้านแต่ก็กลับไม่เห็นอะไรเลย
กลับไปแล้วจริงๆ
-----------------------------------------------------------------------------------------------
เช้าวันรุ่งขึ้น
ฉันเดินลงมาจากทั้งสองแล้วก็เห็นพ่อกับแม่กำลังอยุ่ที่โต๊ะอาหาร
“อ้าวยัยแก้วมาพอดีเลย”
พ่อที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ ละสายตาแล้วมองมาที่ฉัน
“วันนี้พ่อกับแม่ไม่ไปทำงานกันเหรอ”
“ไปสิ แต่มีประชุมตอนบ่ายๆ วันนี้เลยอยากกินข้าวเช้ากับลูกรัก”>>>แม่
“คิดว่าทำแต่งานแล้ว ลืมไปแล้วซะอีกว่ามีลูกสาวอยู่”
“ประชดพ่อกับแม่ใช่มั้ยเนี่ย”>>>พ่อ
”ไม่ได้ประชดแค่น้อยใจ กินกันเลยดีกว่าแก้วหิวแล้ว”
“แก้ว เมื่อคืนเพื่อนหนูมาหารึเปล่า”
“เมื่อคืนเหรอ ไม่นิ เพื่อนแก้วไม่ได้มา ทำไมเหรอคะ”
“ก็เมื่อคืนนี้ แม่ลงมาชั้นล่างตอนตีสามแล้วเห็นรถจอดอยู่หน้าบ้านเรา พอแม่จะออกไปดู เค้าก็ไปซะแล้ว”
รึว่าจะเป็นเค้า นี้เค้ายืนอยู่นั้นถึงตีสามเลยเหรอ บ้าน่ะ
“แม่ว่าคงจะมาหาคนข้างบ้านเรามั้ง”
“คะ”
นายทำแบบนี้ทำไมโทโมะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้พ่อกับแม่ก็ออกไปประชุมแล้ว วันนี้ฉันขอยู่บ้านสักวันแล้วกัน ไม่ค่อยอยากอกไปไหนเลย
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด~
เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น
พิมนิ เจ้าของเบอร์ที่โทร.เข้ามาหาฉัน คือพิม เราสองคนแลกเบอร์กันตั้งแต่เมื่อวานแล้ว โทร.มามีธุระอะไรรึเปล่า
“ว่าไงพิม”
“หวัดดีแก้ว เธออยู่ที่บ้านรึเปล่า”
“อื้มๆ ฉันอยู่ที่บ้านแล้วเธอมีธุระอะไรกับฉันเหรอ”
“แก้วตอนนี้โทโมะ ไม่สบาย เมื่อเช้านี่ฉันโทร.ไปหาหมอนั้น แล้วเสียงดูไม่ดีเลย”
“แล้วมาบอกฉันทำไมเหรอ เธอก็รู้ว่าฉันกับเค้า...”
“ฉันเข้าใจนะแก้ว เมื่อคืนฝนตกหนักมาก นายนั้นเหมือนจะไปตากฝนอยู่ที่ไหนสักแห่งก็เลยไม่สบาย วันนี้ฉันไม่ว่าง
วันนี้ลูกค้าที่ร้านฉันเยอะมาก ฉันไม่รู้จะทำไงดี ช่วยไปดุโทโมะหน่อยมั้ย ถึงว่าฉันขอร้องนะ”
“ฉะ...ฉัน”
“ถ้าไม่มีเธออาการนายนั้นคงแย่มากๆเลย”
“อื้มๆ”
“ขอบใจมากนะแก้ว”
ฉันไม่รู้ทำไมว่าฉันถึงตอบตกลงพิมไป แต่ฉันไม่อยากจะไปที่นั้นอีก แต่ว่าหวายคงช่วยได้ ถ้าให้เธอไปดูแลโทโมะ
คิดได้ดังนั้นฉันจึงต่อสายไปหาหวายทั้งที ฉันรอเธอยุ่นานกว่าจะรับ
“ฮัลโหลหวาย”
“แก้วขอโทษนะตอนนี้ฉันไม่ว่างเลย ไว้ค่อยโทรมาใหม่แล้วกัน”
“หวายแต่ว่า...”
ตู๊ดๆ แล้วเธอก็ตัดสายไป 
-----------------------------------------------------------------------------------------------
นี่คงจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะมาที่นี่ ตอนนี้ฉันยืนอยู่ที่หน้าห้องของโทโมะ ในตายเถอะฉันไม่อยากจะมาสักเท่าไร
ฉันฉันถอนหายใจแล้วเสียบคีย์การ์ดพร้อมกับผลักประตูห้องเค้าเข้าไป
ฉันกวาดสายตาไปด้วยห้องแล้วก็เห็นโทโมะนอนอยู่ที่โซฟา น่าของเค้าบ่งบอกว่าไม่สบายเพราะตอนนี้หน้าของเค้าซีดมาก
ฉันเดินมาหยุดตรงโซฟาที่โทโมะนอนอยู่ ฉันเอื้มมือไปอังที่หน้าผากของเค้า
“เฮ้ย! ตัวนายร้อนมากเลยนะ”
ฉันเอื้อมไปแตะที่หน้าผากของเค้า แต่ต้องรับชักมือนั้นออกเพราะตัว เค้าร้อนมาก ทำไงดี ต้องหาผ้าชุบน้ำแล้ว
เช็ดตัวให้เค้า
To Be Continued...