second love รักครั้งนี้หัวใจไม่ผิดหวัง

7
ความรู้สึกดี
                หลังจากวันนั้นฉันก็เริ่มรู้สึกดีๆกับมาร์ชมากขึ้นเรื่อยๆ จนฉันลืมคนเก่าได้ ฉันคงยังไม่ได้บอกน่ะสินะ รักครั้งแรกของฉันน่ะเกิดขึ้นตอนเรียนอยู่ม.ต้น คนนั้นมีชื่อว่าแบงค์ ฉันน่ะแอบชอบแบงค์มาตั้ง 3 ปี ที่จริงแล้วเรารู้จักกันตั้งแต่อยู่โรงเรียนเก่าแล้วก็มาสอบเข้าที่เดียวกัน พอย้ายมาที่โรงเรียนนี้ตอนม.1 ฉันก็แอบชอบแบงค์จนถึงม.3 เพื่อนฉันไปถามแบงค์ ฉันเลยรู้ว่าแบงค์ก็ชอบฉันเหมือนกันแต่แบงค์ไม่เคยบอกฉันจนกระทั่งถึงตอนนี้ แบงค์ย้ายไปเรียนโรงเรียนอื่นแล้ว เราเลยไม่ค่อยจะได้เจอกัน
                ตอนที่ใจฉันเริ่มเปลี่ยน ตอนที่แบงค์หายไปจากหัวใจฉันทีละนิดทีละนิด เนื่องจากมีมาร์ชเข้ามาแทนที่จนตอนนี้มันเกือบจะเต็มหัวใจแล้วแหละ
                ส่วนเรื่องของเบญกับแก๊ปก็ยังไม่คืบหน้าเลย ดูเหมือนว่าแก๊ปจะแอบชอบใครคนหนึ่งที่อยู่ต่างห้องกัน แก๊ปชอบคนนั้นตั้งแต่ตอนอยู่โรงเรียนเก่าแล้ว เฮอ แล้วฉันจะทำอะไรได้
                วันนี้พวกฉันเรียนแค่ครึ่งวัน เนื่องจากมีคอนเสิร์ตมาเปิดที่โรงเรียน 3 วง รปภ.หน้าโรงเรียนป้องกันเด็กจากโรงเรียนอื่นเข้ามาเป็นอย่างดี เช่น เด็กจะออกก็ออกไม่ได้ จะเข้าก็เข้าไม่ได้
                “เมย์ไม่ไปดูนักร้องด้วยกันเหรอ”หวานถามฉัน
                “ไม่อะ ไปเถอะเดี๋ยวฉันนั่งอ่านนิยายอยู่ตรงนี้กับบีดีกว่า”ฉันบอกแล้วชูนิยายให้หวานดู
                “โอเค งั้นฉันไปก่อนนะ”
                “อื้ม”พอฉันตอบเสร็จหวานก็วิ่งไปหาเพื่อนๆที่ยืนอยู่ตรงสนามฟุตบอลเพื่อยืนดูนักร้องที่ร้องเพลงอยู่บนเวทีหน้าเสาธง
                “บีเอาน้ำปะ ฉันจะเข้าไปในโรงอาหารน่ะ”ฉันบอกบีพลางหยิบที่คั่นหนังสือมาคั่น
                “ไม่อะเมย์”บีตอบแล้วนั่งเล่นเกมในมือถือต่อ
                ฉันลุกขึ้นมาแล้วเดินไปยังโรงอาหาร ระหว่างที่เดินผ่านฉันก็เห็นมาร์ชเต้นอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย มาร์ชเต้นแบบเหมือนเพลงมันมันส์มากๆ เต้น กระโดด สุดฤทธิ์สุดเหวี่ยง ฉันขำกับตัวเองเมื่อเห็นมาร์ชเต้น
                ฉันซื้อน้ำเปล่ามาขวดหนึ่ง ก่อนจะเดินกลับไปนั่งอ่านนิยายที่เดิม
                “เป็นไงบ้าง เต้นกันมันส์เลยสิ”ฉันทักเมื่อหวานเดินมา
                “สุดๆเลย”หวานพูดแล้วชูนิ้วโป้งให้ พร้อมกับเพื่อนๆที่ทยอยเดินมากัน
                “มาร์ชฉันเห็นแกเต้นแบบสุดๆอะ”ฉันทักเมื่อเห็นมาร์ชเดินมา
                “นิดหน่อยๆ”มาร์ชพูดแล้วยิ้มแบบเขินๆ
                “แหมๆ เขินใหญ่เลย”ตาลแซวมาร์ช
                “ปะ...กลับบ้านกันเถอะ”บีพูดหลังจากที่เก็บมือถือเข้ากระเป๋ากระโปรงเสร็จแล้ว
                “แป๊บนะ เดี๋ยวเก็บหนังสือนิยายก่อน”ฉันบอกพลางเก็บหนังสือนิยายใส่กระเป๋า ส่วนคนอื่นๆก็เดินมาหยิบกระเป๋ากัน
                หลังจากนั้นพวกฉันก็เดินออกมาจากโรงเรียน ระหว่างทางมาร์ชก็แยกไปรับน้อง ส่วนฉันแยกย้ายกับคืนอื่นๆตอนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ วันนี้ฉันนั่งรอรถเมล์ฟรีดีกว่าไม่อยากเสียเงินจะได้เก็บไปซื้อนิยายเยอะๆ
                “อ้าว ยังไม่กลับอีกเหรอ”มาร์ชเดินมาทักฉัน พร้อมกับเด็กตัวอ้วนๆ อยู่ประมาณชั้นประถม ซึ่งน่าจะเป็นน้องของมาร์ช
                “อื้ม รอรถอยู่อะ”
                “งั้น ฉันไปก่อนนะ”มาร์ชพูดพลางโบกมือให้ฉันก่อนจะเดินไปตรงที่จอดรถมอเตอร์ไซค์ แล้วขึ้นรถกลับบ้านไปพร้อมกับน้อง
                เอ๊ะ นั่นรถเมล์ฟรีมาพอดีเลย ฉันเดินไปขึ้นรถเมล์ฟรี แล้วก็ได้พบว่าคนแน่นมาก คราวหน้านั่งรถธรรมดาดีกว่า ยืนจนขาชาไปหมดแล้วก็ยังไม่ได้นั่งสักที
                เฮอ ผู้ชายสมัยนี้เป็นอะไรกันไปหมดนะ เห็นเด็กไม่ลุกให้นั่ง แต่พอเห็นผู้หญิงอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับตัวเองดันลุกให้นั่งเฉยเลย
                ตอนเย็นๆลมกำลังสบายๆฉันนั่งเล่นเกมในคอมพิวเตอร์อย่างสบายใจโดยไม่สนใจการบ้านต่างๆนาๆ
                ♫ต่อให้ฉันจะรักเธอมากเท่าไหร่   แต่ก็รู้ว่าเธอคงจะไม่สนใจ♫
                เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น เมื่อเหลือบไปมองก็เห็นชื่อคนที่โชว์อยู่บนหน้าจอ ‘มาร์ช’
                “ฮัลโหล”ฉันกรอกเสียงเข้าไปในโทรศัพท์
                (ฮัลโหล ว่างเปล่า)
                “ว่างๆ แป๊บนึงนะ”ฉันบอกก่อนจะเอามือปิดที่คุยแล้วหันไปพูดกับน้อง “เนยเล่นคอมไหม”ฉันหันไปถามน้องที่นั่งดูทีวีอยู่
                “เล่นๆ เนยตอบก่อนจะเดินมานั่งที่คอม”หลังจากที่น้องฉันเดินมานั่ง ฉันก็ออกไปปั่นรถจักรยานแล้วก็คุยโทรศัพท์ไปด้วย
                “อื้มๆ มีอะไรเหรอมาร์ช”ฉันพูดขณะขับรถจักรยานไปด้วย
                (เมย์ ต่อไปนี้ฉันจะออกห่างจากเมย์นะ)มาร์ชพูดเล่นเอาฉันปั่นรถจักรยานต่อไม่ถูกเลย
                “มาร์ชรู้ได้ไง”
                (ตอนแรกฉันก็ไม่แน่ใจหรอก แต่ว่าหลังจากที่เบญมาถามก็เลยมั่นใจ)ทุกคนในกลุ่มรู้แล้วว่าฉันชอบมาร์ช สงสัยเบญคงอยากจะช่วยฉันให้สมหวัง แต่มันกลับตรงกันข้ามน่ะสินะ
                “อื้ม”
                (งั้นแค่นี้ก่อนนะ)มาร์ชพูดก่อนจะตัดสายไป
                (ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด)
                ฉันไม่รู้จะโทรไปหาใครดี ก็เลยเลือกที่จะโทรไปบอกเล็ก(เพื่อนที่สนิทกับมาร์ชและรู้ว่าฉันก็ชอบมาร์ช) แล้วเล่าทุกอย่างให้เล็กฟัง พอฉันระบายกับเล็กเสร็จฉันก็วางสายแล้วปั่นรถจักรยานต่อ
♫ต่อให้ฉันจะรักเธอมากเท่าไหร่   แต่ก็รู้ว่าเธอคงจะไม่สนใจ♫
เสียงสายโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ฉันจึงหยุดรถก่อนจะเอาโทรศัพท์มือถือออกมาดูก่อนจะเห็นหน้าจอโชว์ชื่อ ‘เล็ก’
“มีอะไรเหรอเล็ก”
(ฉันโทรไปว่ามาร์ชมา)
“ว่าทำไมอะ”
(ก็มาร์ชทำเกินไปนี่นา)ใช่ทำเกินไปมากๆด้วย ไม่คิดถึงใจคนฟังอีกต่างหาก (มาร์ชฝากมาขอโทษที่พูดอะไรแบบไม่ได้คิด)
“วันหลังหน้าจะบอกให้มาร์ชคิดก่อนพูดนะ”
(ฮาๆ นั่นสิ)
“เล็กมีอะไรอีกปะ”
(ไม่มีแล้วจ้ะ)
“งั้นแค่นี้ก่อนนะ”
(จ้า)
หลังจากวางสายไปแล้ว ฉันก็ปั่นรถจักรยานต่อ พรุ่งนี้ฉันจะทำยังไงดีพอเจอหน้ามาร์ช ฉันทำตัวไม่ถูกแล้วนะ  มาร์ชนี่พูดแทงใจดำชะมัดเลย ไม่นึกถึงจิตใจฉันเลยสักนิด แต่ทำไมฉันถึงไม่ร้องไห้นะ หรือว่าเจ็บจนชินซะแล้ว ^^ฉันยิ้มให้กับความผิดหวังของตัวเอง ก่อนจะปั่นจักรยานกลับบ้าน
เช้าวันถัดมาฉันไม่ยอมให้ไม้หลบหน้าหรือทำห่างไกลกับฉันหรอก แต่ฉันเป็นฝ่ายหลบหน้ามาร์ชเอง ไม่ว่าจะทำอะไร ที่ไหน ฉันจะเป็นคนหลบหน้ามาร์ช แต่บางทีก็ต้องยอมรับแหละนะว่าฉันอยากเจอมาร์ชแบบนานๆเห็นหน้าแบบเต็มๆ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะฉันต้องคอยหลบหน้ามาร์ช
วันครูซึ่งเป็นวันหยุดแต่ฉันกลับต้องมาช่วยเพื่อนทำงานภาษาไทย แต่ฉันก็มาทำด้วยความเต็มใจนะ มาร์ชคือคนที่อยู่ในกลุ่มที่ฉันกำลังจะช่วยทำงาน ฉันมาพร้อมกับเล็ก ก่อนจะเดินไปบ้านไอซ์พร้อมๆกัน ถึงแม้ว่าฉันจะหลบหน้ามาร์ชก็เถอะแต่ขอเจอหน่อยก็ดีเหมือนกัน ก็แค่โทรบอกให้มาร์ชเอางานมาให้แล้วถ้าจะกลับบ้านก็กลับไปซะ
“มากันเร็วจังเลย”ไอซ์ทักหลังจากที่เปิดประตู
“ไม่เร็วหรอก”ฉันพูดก่อนจะเดินเข้าไปในห้องโดยมี เล็กเดินตามหลังมา
“ทีนี้ก็เหลือแค่โทรบอกให้มาร์ชเอาของมาให้แค่นั้นสินะ”เล็กพูดก่อนจะใช้โทรศัพท์ฉันโทรหามาร์ช
“ฮัลโหลมาร์ช”
“คือ จะให้เอางานภาษาไทยมาให้น่ะ”
“อ้าว ทำไมไม่มาอะ”
“เหรอๆ ไม่เป็นไร”
“มาร์ชไม่มาน่ะสินะ”ฉันพูดหลังจากที่เล็กวางสายจากมาร์ช
ฉันก็พอจะดูออกจากการฟังน่ะนะ การพูดแบบนั้นแปลว่ามาร์ชคงจะไม่มาหรอกนะ
“ใช่ แล้วจะทำไงกันดีอะ”
“เดี๋ยวรอตอนเที่ยงๆค่อยโกหกมาร์ชว่าฉันกลับไปแล้ว ก็แล้วกันนะ”
“อื้ม แบบนั้นก็ได้”
“ตกลงมาร์ชมาไหม”ไอซ์เดินกลับเข้ามาพร้อมกับน้ำ
“ไม่มา”เล็กตอบพลางส่ายหน้า
“แต่เดี๋ยวค่อยโกหกว่าฉันกลับไปแล้วตอนเที่ยง”ฉันบอกไอซ์
“อื้มแบบนั้นก็ได้ มานั่งดูคอนเสิร์ตกันเถอะ”ไอซ์พูดก่อนจะเดินไปเปิดคอนเสิร์ต
พวกฉันนั่งดูคอนเสิร์ตกันถึงประมาณ 11 โมง ก็ออกจากบ้านไอซ์แล้วเดินไปบิ๊กซีที่อยู่ข้างๆโรงเรียน พวกฉันเดินมาหยุดอยู่หน้าร้านเกมส์ก่อนที่จะให้เล็กใช้ตู้โทรศัพท์สาธารณะโทรหามาร์ช
“เมย์เบอร์มาร์ชเบอร์อะไรอะ”เล็กถามฉันขนานที่หยอดเหรียญ
“086-009xxxx”
“แหมจำแม่นเลยนะ”ไอซ์แซว
“อย่าลืมบอกนะ ว่าฉันกลับไปแล้ว”ฉันกระซิบบอกเล็ก เล็กพยักหน้าเล็กน้อย
“ฮัลโหล”
“เมย์กลับไปแล้วจะมาไหม”
“มาดิจะได้เอางานมาทำกัน”
“ไม่เชื่อ? กลับไปแล้วจริง”
“โอเค รออยู่ที่ศูนย์อาหารบิ๊กซีนะ”
ในที่สุดมาร์ชก็ยอมที่จะมาเพราะคิดว่าฉันกลับไปแล้ว ไม่อยากเจอหน้าฉันขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย ฉันไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลย
“กินข้าวเสร็จแล้วฉันกลับบ้านก่อนนะ”ฉันบอกกับเล็กและไอซ์ ในขณะที่นั่งอยู่ที่ศูนย์อาหาร
“ทำไมรีบกลับล่ะ”เล็กถาม
“ใช่ๆ”ไอซ์ต่อ
“ก็มันไม่อยากเจอฉัน จะให้ฉันอยู่ไปทำไมล่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก”เล็กพูด
“นั่นสิ”ไอซ์ต่อ
หลังจากที่กินข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ขอตัวขึ้นไปรอที่ร้านขายหนังสือ เวลามาที่บิ๊กซีที่ไร ฉันก็จะขึ้นไปที่ร้านขายหนังสือทุกที มันเหมือนเป็นที่ประจำ แล้วฉันก็รู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่อยู่ในดงที่มีหนังสือเยอะๆ
ฉันเดินเข้ามาอยู่ตรงแผนกหนังสือนิยาย เดินดูหนังสือนิยายไปเรื่อยๆ จนมีเสียงโทรศัพท์เข้ามา
“ฮัลโหล เล็กมีอะไรเหรอ”ฉันรับสายเล็ก ก่อนจะเดินไปทางด้านหลังที่เป็นหนังสือเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ แล้วฉันก็ก้มหน้าเดินผ่านแผนกหนังสือตลก
(เมย์อยู่ไหนอะ)หางตาฉันเหลือบเห็นผู้ชายคนหนึ่งตัวสูงๆ ใส่เสื้อสีฟ้า ยืนอยู่ที่แผนกหนังสือการ์ตูน แต่ฉันไม่ได้สนใจเลยไม่รู้ว่าหน้าคนนั้นเป็นยังไง
“อ๋อ อยู่ร้านหนังสือ ทำไมเหรอ”
(เดี๋ยวออกไปเจอฉันข้างในห้างตรงที่ขายแผ่นซีดีนะ)ฉันเดินผ่านไปอีกแผนกหนึ่งก็จะ เดินก้มหน้ากลับไปที่แผนกหนังสือนิยาย
                “อื้ม”หลังจากที่เล็กตัดสายไป ฉันก็เดินไปรอเล็กตรงที่ขายแผ่นซีดีในห้าง
                พอฉันมารอได้สักพักเล็กก็ไม่ยอมมาสักทีฉันโทรตามเท่าไหร่ก็ไม่ติด จึงตัดสินใจเดินเข้ามาในร้านหนังสืออีกครั้ง ฉันยืนดูหนังสือนิยายได้สักพัก เล็กกับไอซ์ก็เดินเข้ามาภายใจร้าน
                “หายไปไหนมา ไปรออยู่ตรงนู้นตั้งนานก็ไม่เห็นมาเลย”ฉันถามเล็ก
                “ขอโทษที พอดีเดินไปดูของอะไรนิดหน่อย”
                “แล้วมาร์ชมายัง”
                “ยัง”
                “ฉันว่าแล้ว ว่ามาร์ชคงไม่เชื่อหรอกว่าฉันกลับไปแล้ว”ฉันกระซิบกับเล็ก
                “ไม่หรอกมั้ง เดี๋ยวก็คงมา”
                “ไม่มีทางฉันว่ายังไงมาร์ชก็คงไม่มาหรอกเพราะว่าฉันยังอยู่”ฉันพูดแล้วเดินไปดูหนังสือต่อ
                “เล็กโทรตามยังอะ”
                “โทรแล้วแต่ไม่ติด”
                “ปล่อยมันไปเถอะ กลับบ้านไอซ์กัน”
                “อื้ม”
                “แต่เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวฉันไปเอาหนังสือที่สั่งไว้ก่อน”
                “มาร์ชยังไม่มาอีกเหรอ”ไอซ์เดินเข้ามาถามฉัน
                “ยัง”ฉันพูดพลางส่ายหน้า “ฉันว่ามาร์ชคงรู้ว่าฉันยังไม่กลับมาร์ชก็เลยไม่มา”
                “ไม่หรอกเมย์ รออีกสักพักไหมล่ะ”
                “ไม่ต้องรอหรอก อีตาขี้เก๊ก นั่นน่ะ”
                “นินทาฉันนี่สนุกไหม”เสียงใครหว่าที่ดังมาจากข้างหลัง แต่เสียงดูคุ้นๆนะ ฉันค่อยหันหน้าไปข้างหลังก่อนจะพบกับคนที่ฉันพึ่งนินทาไปเมื่อกี้
                มาร์ช