เผื่อวันพรุ่งนี้

เช้าวันรุ่งขึ้น

"โทโมะตื่นรึยังลูก"ยืนเรียกอยู่หน้าประตูห้องก็ตั้งแต่เมื่อวานโทโมะก็หลับเป็นตายเพาะกินเหล้าเธอก็เพิ่งเคยเห็นลูกชายเมาขนาดนี้ก็เมื่อคืนแหละแต่ก็พอจะรู้สาเหตุว่ามาจากอะไรเพราะเขื่อนเคยเล่าให้ฟัง

"ครับ"เสียงตอบเอื่อยๆตอบมาก่อนที่คนในห้องจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วคว้าผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป

"เราทุเรศขนาดนี้เลยหรอวะ"ยืนมองตัวเองในกระจกอย่างสมเพชใบหน้าแดงเหมือนคนเมาไม่สร่างผมยุ่งเหยิงดวงตาบวมช้ำเพราะร้องไห้เมื่อคืนแถมตตัวก็มีแต่กลิ่นเหล้าคลุ้งไปหมดก่อนจะรีบชำระล้างร่างกายอย่างเร็วแล้วรีบออกมากแต่งตัว

"แม่ครับไอ้เขื่อมารึยัง"วิ่งลงมาข้างล่างถามแม่ก่อนจะจัดเสื้อผ้าตัวเองให้ดูดีขึ้น

"มาแล้วลูกโทโมะแต่งตัวให้ดีๆก่อนมั้ย"

"ไม่เป็นไรครับผมไปก่อนสวัสดีครับ"สวัสดีแบบลวกแล้ววิ่งออกไปหน้าบ้าน

"มาช้านะไอ้ผีดิบ"

"เออเรื่่องของฉันไปขึ้นรถเถอะฉันขี้เกียจฟังแกพูดมากน่ารำคาญ"ตัดปัญหาด้วยการเปิดประตูโดยการเข้านั่งในรถ

"เป็นไงเมื่อคืนแกยังละเมอถึงแก้วใจอย่างนั้นถึงแก้วใจอย่างนี้เลยไม่ใช่หรอวะวันนี้หลังจากเราถ่ายรายการเสร็จเราก็ซ้อมเต้นกันที่RSนะอ้อสามสาวมาด้วยนะเว้ย"

"สามสาว FFKน่ะหรอ"

"เออนั่นแหละสนใจไปหาที่ห้องซ้อมเต้นข้างๆเปล่าวะ"

"ฉันว่าฉันจะเลิกยุ่งกับแก้วสักพักแล้วว่ะไอ้เขื่อนฉันว่าการที่ฉันรักแก้วมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นสู้ฉันไม่รักเขาไม่ดีกว่าหรอวะ"เหม่อมองออกไปริมทางก่อนที่ทุกอย่างในรถจะเงียบลงแม้แต่เขื่อนหนุ่มแสนพูดมากก็เงียบเช่นกันเขาก็ให้คำปรึกษาเพื่อนไม่ได้เหมือนกันเพราะเขาก็ตกอยู่ในสภาวะเดียวกับโทโมะคือการแอบรักคนมีเจ้าของ

"ฉันกับแกมันก็เหมือนกันว่ะไอ้โทโมะฉันก็รักคนมีเจ้าของเหมือนแกฉันยังไม่รู้เลยว่าจะได้เขามาเป็นคนรักของฉันรึเปล่า"

"แกก็คงเข้าใจฉันดีนะไอ้เขื่อน"

"อืมเข้าใจแต่ฉันก็แอบรักเงียบๆไงวะเราจะไปเศร้าทำไมกันความรักทำให้หัวใจเรากระชุ่มกระชวยนะเว้ยอย่าเครียดดิ่ฉันเชื่อว่าแก้วคือเนื้อคู่แกโทโมะถ้าไม่ใช่เนื้อคู่ทำไมทุกอย่างมันจะเหมือนอะไรกันขนาดนี้จริงมั้ยทั้งหน้าตาส่วนสูงโหแกเหมือนกันมากไอ้โทโมะ"

"เนื้อคู่อีกแล้ว...ฉันว่าไม่มีอยู่จริงหรอกว่ะไอ้เขื่อนฉํนเคยเชื่อนะเว้ยว่าแก้วจะเป็นเนื้อคู่ฉันแต่ในวันนี้ฉันไม่เชื่อแล้วว่ะ"

"เห้ยกว่าเราจะเจอคนที่รักเราจริงหรือจะเจอคนที่ใช่เราก็ต้องเจอคนที่ไม่รักเราจริงมาก่อนหรือเจอคนที่ไม่ใช่มาก่อนนะเว้ย"

"แล้วตอนนี้ล่ะฉันเจอคนที่ใช่แต่ไม่มีวันเป็นจริงใช่เปล่าวะ"

"แกเจอคนที่ใช่แต่แค่คนที่ใช่ของแกยังไม่เจอคนที่รักจริงก็เท่านั้นมั้ง"

"แต่ถ้าพี่เขาไม่ได้รักแก้วจริงพี่เขาจะมายุ่งกับแก้วเพื่อได้อะไรขึ้นมาวะ"

"แหมไอ้โทโมะของเล่นไงวะเล่นขำๆพอเบื่อก็ปล่อยมันทิ้งไปบางทีพี่เขาอาจจะมาในแนวนั้นก็ได้"

"ฉันเป็นห่วงแก้วว่ะแต่เขาก็ดูรักกันดีนิ่มีอะไรก็คุยกันตลอดไปดูหนังทานข้าวกันอย่างมีความสุขไม่ใช่หรอวะ"

"เออใช่รักกันดีมากเลยไม่เห็นมีแววว่าจะเลิกกันสักนิด"

"ฉันก็ได้แต่ขอให้รักกันนานๆว่ะฉันยังไม่อยากให้แก้วเสียใจ"

"เออฉันก็ขอให้เป็นอย่างนั้นเหมือนกันขอให้พี่เขารักแก้วจริงๆแต่ถ้าพี่เขารักจริงจะเป็นแกที่เจ็บนะเว้ย"

"คนเราควรจะเห็นคนที่เรารักมีความสุขไม่ใช่หรอวะ"

"เห้ย รักแท้คือการแย่งชิง รักไม่จริงคือการเสียสละแกไม่เคยได้ยินหรอวะ"เหล่าตาไปมองโทโมะก่อนจะยิ้มนิดๆ

"แล้วของฉันควรจะเป็น รักแท้คือการแย่งชิงว่ะ"

"ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ยัยตัวเล็กของแกคืนมาเหมือนเก่าแล้วกันไอ้โทโมะแต่ไม่ใช่ไปฉุดแก้วนะเว้ย"

"ฉันจะต้องทำให้แก้วรักฉันเหมือนที่ฉันรักแก้ว อย่างนี้มันดีมั้ยวะ"

"แกก็ใช้ความสนิทสนมของแกทำให้ความรักมันเพิ่มขึ้นดิ่วะไอ้โทโมะคอยดูแลแก้วคอยถามนู่นถามนี่แต่อย่ามากไปเดี๋ยวเขาจะหาว่าแกเป็นมือที่สาม"

"มือที่สาม...ถ้าฉันได้แก้วมาฉันก็จะเป็นมือที่สามของทั้งคู่อ่ะดิ่"

"เออว่ะ แต่การที่เราจะรักใครสักคนมันบังคับไม่ได้ว่ะเชื่อฉันไอ้โทโมะแก้วคือเนื้อคู่แกและเป็นของแกคนเดียวเท่านั้นเชื่อใจเขื่อนสิ่"

"คนอย่างแกเชื่อได้ที่ไหนหะไอ้เขื่อน"

"อ้าว จำพรที่ไอ้ป๊อปปี้มันให้ไม่ได้หรอหะว่ายังไงแก้วก็ต้องเป็นเนื้อคู่แกไอ้ป๊อปปี้พรมันแรงนะเว้ย"

"ถ้าสมหวังจริงนะฉันจะพาไอ้ป๊อปไปเที่ยวรอบโลกเลย"

"เว่อร์และไอ้โทโมะเออแต่วันนี้แกดีขึ้นกว่าวันอื่นๆนะไม่ค่อยเศร้าสักเท่าไหร่ดีแล้วล่ะไอ้โทโมะแกอย่าคิดมาก"

"ฉันจะพยายามไม่คิดมากแล้วกันนะแต่เมือ่ไหร่มันจะถึงที่ถ่ายรายการวะ"

"ถึงแล้วตึกนี้แหละเดี๋ยวเราถ่ายรายการกันเสร็จก็จะได้เจอสามสาวแล้วเว้ยฉันดีใจว่ะ"ตะโกนลั่นรถอย่างดีใจจนนอกหน้านอกตาทำให้ผีดิบคนเดิมกลับมาอีกครั้ง

"อย่ามาบ้าแถวนี้ฉันไม่ชอบ"เข้าโหมดเก๊กขรึมก่อนจะเงียบแล้วเอาโทรศัพท์ออกมาเล่น

"เห้ยแก้วกับพี่เขาทวิตหากันว่ะ"แอบมองหน้าจอโทรศัพท์ของโทโมะที่เปิด twitter เป็นระยะจนไปเจอข้อความเพื่อนสาวห้าวอย่างแก้วทวิตไปหาคนรู้ใจที่ปากบอกว่ายังไม่คบอย่างยังเอิญเลยบอกให้ผีดิบรู้ไว้ซะบ้าง

"ฉันเห็นแล้ว"จ้องไปที่ข้อความนั้นก่อนจะเลื่อนลงโดยไม่คิดแม้แต่จะอ่านเนื้อความแค่เห็นชื่อของคนที่แก้วคบด้วยก็ไม่อยากแม้แต่จะมองมันเลยด้วยซ้ำแต่พอเป็นของแก้วทีไรก็อดที่จะมองมันไม่ได้ทุกที

"อย่าร้องไห้นะเว้ย"แซวเผื่อผีดิบข้างๆจะดีขึ้นแต่ก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรดีขึ้นเลยโทโมะเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าก่อนจะนั่งหลังพิงกับเบาะและหลับตาลง

"ทำไมชีวิตฉันต้องเป็นแบบนี้วะไอ้เขื่อน"

"ฟ้ากำหนดมาเว้ยไหนแกบอกจะเลิกคิดมากวะพอเจอข้อความที่เขาทวิตหากันหน่อยแกก็หงอยเป็นหมาเหงาเลยหรอวะ"

"แล้วถ้าคนที่แกรักทวิตหาคนที่เขาคบด้วยเป็นแกแกจะรู้สึกยังไง"

"อึ้ง ทึ่ง เสียว ...เอ่อไม่ใช่ก็คงจะนั่งซึมแบบแกนั่นแหละว่ะโทโมะ"กะจะเล่นมุกให้โทโมะขำแต่พอเห็นสายตาดูของผีดิบก็ตอบอย่างมีสาระมากขึ้นกว่าเดิมทันที

"อืม"พยักหน้าแล้วนั่งเงียบจนบนรถทีแต่เสียงลมหายใจเขื่อนเลี้ยวรถเข้าตึกที่ต้องมาถ่ายรายการก่อนจะจอดรถแล้วเดินลงไปโทโมะนั่งเงียบๆก่อนจะเดินตามออกไป

"มาแล้วหรอไปแต่งหน้าเลยโทโมะเขื่อน"เสียงบอสสั่งแล้วหันไปคุยงานในวันนี้ต่อ

"เชิญทางนี้เลยค่ะ"ช่างแต่งหน้าผายมือเชิญทั้งคู่โทโมะพยักหน้าแล้วนั่งที่เก้าอี้ส่วนเขื่อนก็ฉีกยิ้มกว้างให้แล้วนั่งรอช่างแต่งหน้า

"โทโมะแกโอเคแล้วใช่มั้ยวะ"เดินมากระซิบเบาๆ

"อืม"ตอบกลับสั้นๆ

"เห้ยเมื่อคืนอ่ะได้ยินว่ามีหมามันเมาหรอวะเป็นไงบ้างล่ะ"เพื่อนชาวเกาหลีเดินเข้าใาใกล้แล้วนั่งคุยเบาๆถึงแม้ว่าจะพูดไทยไม่ชัดแต่คำพูดแต่ละคำก็เชือดใจไม่น้อย

"อะไรของแกไอ้ปากสว่างตัวไหนไปบอกล่ะ"ตอบกลับ

"ก็ไม่มีหมาตัวไหนหรอกฉันก็ไอ้พวกฉลาดเว้ยที่รู้ไปซะทุกเรื่อง"

"เขาเรียกว่ายุ่ง"กระแทกเสียงใส่ก่อนจะเดินไปแต่งตัวโดยทิ้งให้หนุ่มเกาหลีนั่งหน้าเหวอที่โดนน้ำเสียงเรียบๆนิ่งๆหักหน้าเข้าอย่างจัง

"จงเบโดนผีดิบด่าหรอวะน่าสงสัยเนาะ"เดินเข้ามาหาหนุามเกาหลีได้แต่มองเคนตะอย่างเคืองๆก็เล่นมาพูดกวนๆโดยที่เขาไม่ได้เล่นอย่างนี้น่าจะใช้ให้ขึ้นไปเก็บมะพร้าวเสียให้เข็ด

"เดี๋ยวเถอะไอ้ลิงเตี้ยเดี๋ยวแกจะเตี้ยกว่าเดิมไอ้ลิงไม่มีประโยชน์"

"ใครเตี้ยฉันแค่ไม่สูงเท่าแกเท่านั้นแหละวะจงเบอย่ามาพูดมั่วๆหน่อยเลยน่ะ"

"ฉันพูดถูกต่างหาก"

"ผิด"

"ถูก"และจากนั้นก็มีเสียงเถียงกันของหนุ่มเกาหลีและหนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นที่ดังไม่หยุด

"โอ๊ย พวกแกจะทะเลาะกันทำไมวะไอ้พวกบ้าไปเตรียมตัวถ่ายรายการดีกว่ามานั่งกัดกันเป็นหมาอย่างนี้ดีกว่านะ"เดินเข้ามาตรงกลางช่องว่างของทั้งคู่ก่อนจะตะโกนเสียงดังอย่างโมโหก็บอสใหญ่อย่างเขาจะทำงานที่อาจารย์สั่งเพราะเห็นว่าอีกนานจะได้ถ่ายก็ต้องมาหยุดชะงักเพราะเสียงทะเลาะกันของเคนตะและจงเบทำให้ไม่มีสมาธิแม้แต่การดูตารางงานเลยด้วยซ้ำ

"เออไปก็ได้"บอกพร้อมกันก่อนจะเดินแยกกันไปคนละทางบอสถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ดังเดิม