เมื่อโลกนี้ไม่มีเธอ (หยาบ)

"เฮ้ย...วันนี้ทำไรดีวะมึง ว่างชิบ" 
"ก็แล้วแต่มิงดิ ถามกูทำไม" 
บทสนทนาแบบนี้เกิดขึ้นหลังเลิกเรียนแทบทุกวัน จนไม่รู้ว่าจะถามกันทำไมทั้งเทอม เด็กมัธยมทั้งโรงเรียนที่หลั่งไหลออกมาตามตึกเรียนต่างๆทยอยเดินไปเก็บกระเป๋าที่ล็อคเกอร์เตรียมตัวกลับบ้าน ท่ามกลางฝูงชนทั้งนักเรียนและอาจารย์ จู่ๆเสียงผู้คนก็เบาลงอย่างรวดเร็วและชัดเจน ทางแคบๆถูกแหวกออกโดยไม่ได้มีใครต้องสั่ง 
...ตึก...ตึก... 
เสียงรองเท้าหนังก้าวเดินไปตามพื้นคอนกรีตตามด้วยบรรยากาศอันน่าสะพรึงกลัว แม้เป็นแค่เด็กกลุ่มหนึ่ง แต่ทุกคนก็รู้ซึ้งถึงวีรกรรมและนิสัยของเด็กกลุ่มนี้ แต่ละคนล้วนมีแผลทั้งสิ้น แค่ว่าของบางคนนั้นซ้อนอยู่ในเสื้อผ้า เด็กม.ปลายแปดคนเดินผ่านตึกเรียนออกผ่านประตูหน้าอย่างไม่รู้สึกรู้สากับคนที่จ้องมองเลยแม้แต่น้อย 
ทว่าในฝูงชนนั้นมีคู่แฝดคู่หนึ่งกำลังยืนวิจารย์เด็กกลุ่มนี้กันอยู่อย่างมันปาก 
"ขาก...ทุ้ย คิดว่ามึงเท่ห์นักรึไงวะ" 
"มีจรรยาบันจังเลยนะครับ...ไอ้ห่าเอ๊ย" 
"เหยียบส้นโชว์ว่ามึงมีตังซื้อใหม่เหรอ รองตีนมึงนี่ถูกสุดในตลาดแล้วล่ะ" 
"เมดอินไชน่าชิบหาย..." 
"กูได้ยินนะไอ้สัตว์!" เด็กที่เดินมาเป็นหางแถวในแปดคนหันมาตะโกนกราด
"อ้อเหรอ แล้วไง...อะ อุ่ย ชิบหายเลยกู" 
เมื่อทั้งสองรู้ตัวว่าอีกฝ่ายจับได้แล้ว จึงรีบติดเกียร์หมาหายไปในตึกเรียน 
"ปอดแหกแล้วทำเป็นเก๋า ฮ่าๆๆ" เด็กท้ายแถวหัวเราะกันเล็กน้อย ก่อนหุบปากทันทีเมื่อเห็นว่าคนข้างหน้าหันมาจ้องตำหนิ "โทดครับพี่..." 
 
...แฮ่กๆๆๆ... 
สองหนุ่มวิ่งมาก็ไปดื่มน้ำแก้เสียหน้า แล้วเตรียมกลับบ้าน 
"โรงเรียนเราเริ่มน่าเบื่อแล้วว่ะ" 
"อือ..." 
เขาไม่รู้ว่าจะแสดงความคิดเห็นอย่างไรดี เถียงก็ไม่ได้ จะคล้อยตามก็อือใส่ไปแล้ว บทสนทนาจึงจบลงเรียบๆ