ขอสืบใจคุณ ให้ผมรักหน่อยนะ [คะ ;) ] (TK)

10.0

เขียนโดย Mind

วันที่ 16 มีนาคม พ.ศ. 2555 เวลา 10.36 น.

5 ตอน

19 วิจารณ์

9,930 อ่าน

4) “บอกได้แค่…รัก มากมาย”

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

-----------------------------------------------------------------------------------

ตอนที่ 4

“บอกได้แค่…รัก มากมาย”

น้องแว่นคนนั้นจุ๊บแก้มนายโทโมะ ที่แก้วอยากกรี๊ดเพราะแก้วตกใจ ไม่ใช่แก้วอะไรทั้งนั้นหรอก

น้องแว่นเขิน นายโทโมะถึงกับจุกไม่ลง (จุ๊บแก้มจุกกว่า)

“น้อง ทำแบบนี้ได้ไงเนี่ยะ???” นายโทโมะถึงกับผงะยืนตามปกติเลยอ่ะ เหมือนไม่เจ็บไม่ป่วยใดๆทั้งสิ้น โห…สุดยอดดด

“พี่โทโมะ หนูเป็นน้องสาวพี่นะ” อ้าว!! พูดจาประจานตัวเองแบบนี้น่าเชื่อถือไหมล่ะนั่น???

“ใคร?? ใครน้งใครน้อง พี่เป็นน้องชายคนเล็กของบ้านนะ อย่ามาพูดสุ่มสี่สุ่มห้านะครับ” ใช่ๆ นายพูดถูก ดาราคงไม่เก็บญาติน้องสาวหรอกนะ

เอ๊ะ!!! แก้วเกือบลืม จดใส่โน้ตก่อน แก้วหาข่าวเจอแล้ว ว่านายโทโมะโดนเด็กเล่นโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว

คราวนี้ล่ะ ไม่หน้าหนึ่งก็หน้าสองแหละโว้ยยย!!!

“หนูจำพี่ได้ พี่น่ะ หน้าตาเหมือนพี่ชายหนูมาก หนูคิดถึงพี่ที่สุด” เย้ยยย!!! เพราะหน้าเหมือนนี่เอง ถึงกับพยายามจะบอกว่าเป็นน้องสาวนายนี่ แล้ว…มันจริงหรอ?? แก้วอยากรู้อ่ะๆ อยากรู้มากเลย

“ถึงน้องจะจำหน้าพี่ชายที่หน้าตาเหมือนพี่ได้ แต่ก็ใช่ว่าพี่ไม่ใช่พี่ของน้องนะครับ อย่าพูดมั่วเซ่” ดูเหมือนนายโทโมะจะขึ้น แล้วน้องเขาก็เริ่มจะล็อคไม่ให้ไปไหนซะด้วยสิ หรือที่น้องเขาทำ เพราะอยากพยายามมีส่วนอยากให้นายนี่ชอบก็ได้ หรือไง?? แก้วเองก็ไม่แน่ใจแฮะ (อย่าพูดสุ่มนะพี่สาว) โอเคๆ

“ไม่รู้แหละๆๆๆ พี่คือพี่ชายของหนู” น้องแว่นโวยวาย คนในห้องมีทถึงกับอึ้ง

“หมดเวลาแล้วน้อง” ฮู่ว์!!! หมดเวลากับการสูญเปล่า ไม่ได้ทำอะไรเพื่อนายโทโมะเลย น้องๆคนอื่นได้แต่หน้าตก หน้าหงอย เพราะ…น้องแว่นคนนั้น

“ออกไปได้แล้ว” พี่สตารฟ์ขู่เสียงโหด น้องๆในห้องถึงกับวิ่งเตลิดเปิดเปิงกันออกข้างนอก

แล้วน้องแว่นเองก็เช่นกัน พี่สตารฟ์ผลักออกไปใหญ่เลย พอน้องเขาพอจะออกจากห้องได้ไกลและ

แก้วก็หันกลับไปถามนายโทโมะ นายโทโมะมีสีหน้า เบื่อ สุดๆ

“นายคงชินแล้วสินะ ที่มีน้องๆมาอ้างกับนายแบบนี้อ่ะ”

“เยอะแยะตับแบละไป” เหอๆ แสดงว่ามัน เยอะ จริงๆแหละ

เวลาผ่านไป จนถึงเที่ยงคืน

แก้วเพิ่งกลับมาจากบริษัท กลับมาจากที่นายโทโมะไปแสดงอะไรนั่น?? แล้วตอนนี้แก้วชักอยากนอนแล้ว แต่ปัญหาคือ…

ปังๆๆๆ !!!

“ไอแก้ว เปิดประตู!!!” หยาบคายยย ลูกพี่ลูกน้องแก้วหยาบคายมาก แก้วจะนอน ยังจะมาพังประตูรบกวนความสุขตลอดราตรีแบบนี้ได้ไงกัน

“แก้วจะนอนนะ พี่ต่าย” แก้วตะโกนออกไป พี่ต่ายก็ทุบประตูอย่างกับซอมบี้ อึ๊ยยย อย่าพูดเชียวๆ

แก้วพูดแล้วนึกถึง เลสซิเดนท์ อีวิลฟ์ อ่ะ กรี๊ดดด แก้วกลัว & เกลียด ซอมบี้!!!!

“แต่แกไม่ยอมบอกแม่อ่ะ แม่ก็ไม่รู้ เป็นห่วงแกแทบตายแน่ะ” ห๊ะ!!! แม่ แม่ โอ้วว!!! แม่

มาม๊าของแก้วววววว ไม่รู้ป่านนี้ท่านหัวใจวายแล้วหรือยัง ?? (ตบปากสามครั้งด้วยพี่แก้ว) รู้แล้วน่า

พอหลังจากที่แก้วทราบว่าแม่แก้วเป็นห่วงแก้วขนาด แก้วก็กระโดดออกจากเตียง อย่างกับหนังบู๊เรื่อง

บางกอกพะยูน แน่ะ (เอ๊ะ! เรื่องนั้นชื่อ บางกอกโกงกาง ไม่ใช่หรอ???) บางกงบางกอก มะละกอละกึกอะไรสักอย่างนั้นแหละ แก้วไม่อยากรู้มาก รู้แค่ว่า นางเอกในเรื่องสวยโคดและกัน ^^!!! (แหวะ)

พอแก้ววิ่งมาถึงห้องนั่งเล่นของบ้าน ก็เห็นแม่แก้วหลับคาโซฟาอ่ะ โธ่…ม๊าของแก้ววว TT

“ม๊าค๋า…” แก้วรีบอ้อนม๊าแก้ว ไม่ใช่อะไร?? แก้วกลัวม๊าแก้วโมโหอย่างกับอาซิ่มอ่ะ

“เห้ย!!!” แล้วม๊าแก้วก็สะดุ้งร้องตกใจ หันขวับมามองแก้ว แก้วได้แต่ทำตาหวานใส่ม๊า

“ยัยแก้ว ทำไมแกมาเอาป่านนี้ รู้มั้ยแม่เป็นห่วงแทบแย่” ว่าแล้วเชียว ว่าอุปกรณ์อาวุธพร้อมที่จะทำร้ายแก้วอยู่รอบๆและข้างๆตัวแม่แก้วเสมอ กรี๊ดดดดด

“แก!!!!” ม๊าแก้วกัดฟันกรอก แก้วกลัวไปหมดแล้ววว

‘ชิ่งสิคะ ทางเดียวของแก้ว’ แก้วคิดในใจ

“ม๊าอย่าฆ่าแก้วนะ แก้วกลัววว” แล้วแก้วก็วิ่งขึ้นห้องแบบหนังเรื่อง บางกอกพะยูน (อีกแล้ว)

แล้วเสียงของก็กระทบกับพื้นแบบ กระจุย แอนด์ กระจาย

คลุกคลักๆๆๆๆๆๆ โครมๆ เคร้งๆ !!! (เว่อร์ขนาด)

(สังเกตภาพช้าครับทุกคน แก้ววิ่งขึ้นห้องพร้อมกับข้าวของที่ปาเข้าหาอย่างกับ เดอะ แมคทริค น้องแก้วของเรา เก่ง จริงๆ)

‘แก้ววิ่งถึงห้องแล้ววว’

ปัง!!!!!

แก้วปิดประตูอย่างจัง

“แก้วสวยที่สุดในสามโลก รับโทรศัพท์หน่อย ไม่รับระวังคนโทรมาหานอยด์นร้า…

น้องแก้วสวยที่สุดในสามโลก รับโทรศัพท์เร๊ววว” ริงโทนแก้วดัง โอ๊ะ!!!

“ตูน บอดี้สเลี่ยม”

“ฮัลโหล” แก้วรับแล้วพูดสาย

“ฮัลโหลวววว น้องแก้ววว พี่ตูนจะมาอัพข่าวนะจ๊ะ ไปถึงไหนแล้วกับเทพบุตรสุดหล่อชื่อ โทโมะ อ่ะ”

“แก้วเจอแล้วพี่ตูน แก้วมีภาพด้วยแหละ รับรอง! นายนั่นหน้าแตก ชัวร์ป๊าบ!!!” แก้วแน่ใจและมั่นใจเลย นายนั่นต้องขายหน้าแน่

“พี่ตูน แก้วมีสายซ้อนอ่ะ” แก้วพูดจบก็รับอีกสาย พักสายพี่ตูนก่อน

“ฮัลโหล ใครอ่ะ??”

“ตู๊ดๆ ตู๊ดๆ”

“ตุ๊ด เป็นตุ๊ดหรือไง??” แก้วตวาดไปอย่างอารมณ์เสีย

“เห้ย!!! ว่าใครๆ ใครตุ๊ด เดี๋ยวเถอะ ยัยตัวแสบ” แน่ะ เสียงมาขนาดนี้แหละ แก้วเชื่อแน่นอน นายโทโมะชัวร์!!! ชัวร์ป๊าบ!!!

“ก็จะให้เป็นใครล่ะ?? นอกจากคนที่โทรมากวนเวลาขัดสนของแก้วอ่ะ”

“ใครกวนเวลาขัดสนมิทราบ ฉันแค่โทรมาในฐานะเพื่อน แค่นั้น”

“แน่ใจหรอ?? ไม่ได้โทรมาในฐานะเพื่อนที่กวนที่สุด น่ะ”

“จะอะไรของเธอนักหนาฮะ!!! เดี๋ยวปั๊ดจับกดเสียเลย” จับกด??? ยังไงอ่ะ?? แก้วไม่เกท

“กดเกิดอะไรนายห๊ะ!!! อย่ามาพล่ามมากนะ”

“ฮ่าๆๆๆ ไม่มีอะไรหรอก แค่โทรมาหยอกน่ะ คนมันเก่ง มีเซ้นในการขโมยเบอร์ชาวบ้าน ฮ่าๆๆ” แน่ะ นายโทโมะ ยังจะกวนแก้วอีกนะ มันน่าเตะให้ขี้แมลงวัน 7 จุดบนหน้านายหายไปนะ ชิชะๆ

(โหยยย…ขี้แมลงวันเยอะขนาดนั้นเชียว)

“เส้นเอ็นที่ฝ่าเท้านายดิ อย่ามากวนมากนะ เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวหัวโล้นเลย” แก้วตวาดกลับ

นายนั่นถึงกับตัดสายทิ้งแน่ะ นี่ไง กวนชะมัด กวนจนแก้วเหลวไปหมดแล้วเนี่ยะ?? (ก็ กวน ไง)

เย้ย!!! พี่ตูนวางสายไปแล้วอ่ะ สงสัยคิดว่ามีงานเข้าอ่ะ ตายๆๆๆ

พรุ่งนี้แก้วต้องคัดข่าวออกมาแล้วสินะ เพื่อให้พี่ตูนตีพิมพ์เป็นเล่ม ดารากระจุย นั่นอ่ะ