lesson of angel 365วันเดิมพันหัวใจยัยจอมป่วน

Lesson three
 
 
 

 
ชีวิตใหม่ ? (1)
 
วันที่1
ญี่ปุ่น
 
            กลิ่นไอของแสงแดดสลับกับสายลมที่พัดมาแผ่วเบา ทำให้เกิดเป็นเสียงของใบไม้ที่พลิ้วไหวสลับกับเสียงของผู้คนที่เดินผ่านไปมา แสงแดดอ่อนๆกระทบลงบนผิวของฉันจนสามารถสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น
 
            นี่ฉันยังรู้สึกได้ถึงลมที่ผัดผ่านมาถูกตัวและยังรู้สึกถึงไอแดดได้ หรือว่า....ฉันยังไม่ตาย !! O_O
 
                ฉันรีบลืมตาตื่นขึ้นเมื่อรู้สึกตัว ฉันสำรวจร่างกายตัวเอง ดูมือและเท้า เมื่อวานมันดูโปร่งใส มองทะลุสิ่งของต่างๆได้ แต่วันนี้ไม่ใช่ หรือเมื่อวานฉันแค่ฝันไปจริงๆ  แค่ฝันร้ายไปเท่านั้น T ^ T
 
                “ฉันยังไม่ตาย เย้ๆ ยังไม่ตายยยยยยย T O T”
ฉันตะโกนร้องด้วยความดีใจ จนคนที่กำลังเดินผ่านต้องหันมามอง
 
                “นี่ๆๆๆ ลุงลุงเห็นฉันไหม ? *O*”
ฉันเดินเข้าไปถามลุงคนนึง แล้วชี้ที่ตัวเองเพื่อความแน่ใจว่าฉันยังไม่ตายจริงๆ
 
                “ก็เห็นน่ะสิ หนูนี่แปลกจริงๆ - -”
ลุงคนนั้นตอบก่อนที่จะเดินจากฉันไปแบบงงๆ เห้ย ลุงอย่ามองแบบนั้นดิ ฉันไม่ใช่คนบ้านะ = 3 =
 
                “จริงที่ฉันยังไม่ตายแต่ ว่า... ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย ??”
 ภาพที่ฉันเห็นข้างหน้า ดูเหมือนจะเป็นสวยสาธารณะของที่ไหนสักแห่ง ไม่คุ้นตาเอาเสียเลย =_____=
 
                “อ่าว แล้วฉันมานอนตรงนี้ได้ไง แปลกจริงๆ”
ฉันหันมองซ้ายขวาเผื่อจะเจออะไรที่น่าจะบอกได้ว่าที่นี่คือที่ไหน
 
                “อ๊ะ ป้ายอะไรหว่า ? “
ฉันเดินเข้าไปใกล้ป้ายนั้น เห้ยยยย!! บ้าน่านี่มันไม่ใช่ภาษาไทยนี่หว่า ภาษาแบบนี้มันญี่ปุ่นชัดๆ อ่าว แล้วทำไมฉันอ่านออกวะเนี่ย มึนจริงๆ (ปล.จากผู้แต่ง นิยายมันก็คือนิยายนะจ๊ะอะไรก็เกิดขึ้นได้ถ้ามีปาปิก้า - ..-)
 
                “เดี๋ยวก่อนดิ เมื่อคืน.. ใช่ฉันโดนรถชน แล้ววิญญาณฉันก็ออกมาเจอกับนางฟ้า นางฟ้ารนรินอะไรนี่แหละ แล้ว..เธอก็ให้พร บอกว่าฉันจะได้มาอยู่บนโลกอีกแค่ 1 ปี แต่จะมาอยู่ในพื้นที่ห่างจากบ้าน โอ๊ยยยย แล้วทำไมมันมาไกลจังวะเนี่ย คนละประเทศเลยไง ดีไม่ส่งไปอิรัก ยัยนางฟ้าบ้า!!!”

หลังจาที่รื้อฟื้นความจำจนหมดฉันก็ตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง คนแถวนี้ต้องหาว่าฉันบ้านแน่ๆ ก็ดูสภาพฉันตอนนี้สิ เนื้อตัวมอมแมม เสื้อสกปรก ผมรุงรังเหมือนแม่ลิงอุรังอุดัง แถมยังมาตะโกนโวยวายอีก เหอะๆๆ จะบ้าตายจริงๆ  =_______=
 
 
                “แล้วฉันจะทำยังไงต่อไปดีเนี่ย ? ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย โอยย เริ่มหิวแล้วนะนี่ T ^ T”

ฉันนั่งถอดใจบนเก้าอี้ไม้แล้วมองไปรอบๆอย่างหมดหวัง ฮึกกกก.. อยากจะร้องเป็นภาษาแมวจริงๆ เมี้ยววววววววว TwT
 
                ระหว่างที่ฉันกำลังนั่งสลดกับชีวิตตัวเองอยู่นั้น ฉันก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่ง สูงประมาณ185 ตัวขาวหน้าตาดี จมูกโด่ง คิ้วเข้ม แต่งตัวดีมีสกุลคนหนึ่ง กำลังวิ่งผ่านหน้าฉันไป  กรี๊ดดดดดดดด สเป๊คอ่ะคุณขา นี่แหละที่ตามหา อ๊ายยยยยยย - //////-
 
 
                “รอนานมั้ยมิกะ?”

หนุ่มรูปงามคนนั้นวิ่งไปหาหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังยืนรอเขาอยู่ ว้าววววว แม่สาวคนนั้นก็น่ารักเชียว หน้าตามจิ้มลิ้ม ตัวขาวกับแก้มสีชมพูของเธอชั่งเข้ากันเหลือเกิน มองสองคนนี้แล้วเหมือนมองภาพวาดเลยแฮะ อิจฉาอ๊าๆ >///////<
 
                “ไม่นานหรอกจ๊ะริวตะ มิกะเพิ่งมาเมื่อกี้เอง”
หญิงสาวตอบแล้วยิ้มให้ชายหนุ่มเล็กน้อย ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังนะแต่หูกับตาฉันมันหันไปเองอ่ะ 555555555 - .. –
 
                “ครับ งั้นดีเลยเราไปเที่ยวกันนะ”
เมื่อชายหนุ่มพูดจบเขาก็จับมือสาวน้อยหน้าหวานคนนั้นทันที
 
                “ไม่ล่ะริวตะ วันนี้มิกะไม่ได้จะไปเที่ยวกับริวตะนะ”
หญิงสาวยืนนิ่งและพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาเล็กน้อย มีหนุ่มหล่อแบบนี้พาไปเที่ยวยังไม่ไป ถ้าเป็นฉันนะ ไม่เหลือหรอกกกก  555555555 พูดไปงั้นแหละ ความจริงฉันออกจะเรียบร้อยขนาดนี้ (?) อิอิ - //-
 
                “อ่าว แล้วมิกะเรียกผมมาทำไมครับ?”
ชายหนุ่มหันไปถามแบบงงๆ  นั่นสินะ แล้วจะรีบมาทำไม? แล้วฉันไปยุ่งอะไรเรื่องสองคนนี้ด้วยวะ  ฉันต้องหาทางกลับบ้านไม่ใช่เหรอเนี่ยยยยย =3 = แต่ว่าชั่งเหอะ ตอนนี้เรื่องของสองคนนี้กำลังน่าสน โฮ๊ะๆๆๆๆ  >W <
 
                “คือ มิกะมีเรื่องอยากจะบอกกับริวตะค่ะ” สาวน้อยหน้าใสเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

                “เรื่องอะไรเหรอครับ ?” ชายหนุ่มถามอีก
 
                “เอ่อ.. คือว่า ... คือ.... มิกะ...” เธอก้มหน้า ตอบอย่างตะกุตะกะ
 
โอยยย จะบ้าตายแทนจริงๆ จะบอกก็รีบบอกดิเว่ยเห้ยยย ยืดยาดอยู่ได้ไม่ทันใจเลยไง (รู้สึกว่าจะไม่ใช่เรื่องของเราเลยนะนี่) = 3 =; 555555
 
                “เรื่องอะไรครับมิกะ ?” สุดหล่อเทพบุตรของฉัน(?)ถามอีกครั้ง
 
                “คือมิกะว่าเราเลิกกันเถอะคะ (._.)”

                “O_O” <<< สายตาของหมอนั่นเมื่อได้ยิน
                “O[]o”<<< ส่วนนี่สายตาฉันที่ได้ยินซึ่งไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย
 
เกิดมาเพิ่งเคยเห็นวันนี้แหละ คิดว่าจะได้ไปเที่ยวที่ไหนได้โดนสาวนัดมาบอกเลิก โอยฮาว่ะ อยากจะหัวเราะดังๆนะ แต่ยังมีความเกรงใจอยู่ หัวเราะในใจแล้วกัน 555555555555555 > <
 
                “ทำไมล่ะมิกะ ? ทำไมอยู่ๆถึง..”
ชายหนุ่มถามหญิงสาวด้วยเสียงที่เปลี่ยนไป หน้าเขาดูเศร้าแตกต่างกับตอนแรกก่อนที่จะได้ยินคำพูดของหล่อน
 
                “มิกะไม่มีเหตุผลค่ะ”
หญิงสาวเบือนหน้าหนี น้ำตาของหล่อนเริ่มไหลออกมาตาดวงตาโตใสของเธอเอง
 
                “เพราะไอ้ไดจิใช่มั้ย ? มิกะชอบมันใช่มั้ย!?” ชายคนนั้นถามแล้วดึงแขนหญิงสาวอีกคนเข้ามาด้วยความโมโหเล็กน้อย
 
                “ปล่อยนะมิกะเจ็บ ไม่ได้เพราะใครหรอกริวตะปล่อยสิ” หญิงสาวพยายามแกะมือหนาอีกคนออกพยายามสะบัดแต่ก็ไม่หลุดเสียที
 
                “โกหกที่ผ่านมามิกะหลอกผม พยายามเข้าใกล้ผมเพราะอยากจะสนิทกับมันใช่มั้ย !!?”
                “เพี้ยะ..!!!!” หญิงสาวตบหน้าชายหนุ่มคนนั้นทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเขา
 
                “O_O” <<< สีหน้าของเขาเมื่อโดนตบ
                “O[ ]O” <<< ส่วนนี่ใครไม่ต้องบอกคงรู้ ฉันเองล่ะ 555555555
 
                “มิกะจะรักใครชอบใครมันก็เรื่องของมิกะ ริวตะไม่มีสิทธิ์มาพูด!!” เมื่อพูดจบเธอก็เดินจากไปปล่อยให้ชายหนุ่มและฉัน(?) ยืนมึนและงงในเหตุการณ์ที่เกินขึ้น
 
นี่ถ้าฉันเป็นผู้ชายคนนี้นะ อายตายเลยไง เสียชาติเกิดหมดหล่อซะเปล่าดันโดนบอกเลิก 55555555 อยากจะหัวเราะจริงๆนะ ไม่ไหวแล้วววววว
 
                “5555555555555” อ่าวอีปากพาซวยอีกแล้วเจ้าค่ะ ดันหลุดหัวเราะซะงั้น ก็มันอั้นไม่ไหวนี่นา ก๊ากกกกกๆ
 
                “หัวเราะอะไรยังลิงกัง!!” นายนั่นหันมามองฉันตาขวาง แล้วตะโกนด่าฉันที่ไปหัวเราะเขา
 
                “อ่าวว ว่าใครลิงกังวะ!? ใครหัวเราะนายมิทราบ ฉันก็หัวเราะไปเรื่อยเถอะ ไอ้มั่ว” นายนี่ปากร้ายเหมือนกันนี่หว่า =  =;
 
                “ฉันก็ว่าคนที่มันเหมือนลิงแถวนี้นี่แหละ ไม่ได้ว่าเธอสักหน่อย - -”
หมอนั่นพูดด้วยเสียงเรียบ หน้าตาเฉยชาแต่มันทำให้ฉันยิ่งโมโหมากกว่าเดิมเลยไง =_________=
 
                “ไม่จริงเถอะนายว่าฉันชัดๆเลยไง  ไอ้คนไม่มีมารยาท !!=[]=”
                “ถ้าฉันไม่มี เธอไม่ยิ่งกว่ารึไง ? มาแอบฟังเรื่องของคนอื่นยังไม่พอ ยังมาหัวเราะอีก ทำตัวเป็นพวกไร้การศึกษา     - - ”

                “หนอยยย นายนี่ปากร้ายไม่สมกับหน้าตาดีๆเลย น่าเสียดายจริงๆ !! =[  ]= “
                “ฉันจะพูดดีกับคนที่คิดว่าควรจะดีด้วย - -“ หมอนี่ กวนโมโหชะมัดเลย ย๊ากกกกกก จะทนไม่ไหวแล้วนะ !!! = =;
 
                “พูดงี้มาต่อยกันเลยดีกว่าไง มัวพูดมากอยู่ได้เข้ามาเลยเด้ !!!! = O =”
                “ฉันไม่ใช่คนป่า ไม่ชอบใช้กำลัง -__-“
                “ทำเป็นพูดดี งั้นฉันนี่แหละคนป่าจะสอนให้นายรู้จักหมัดของอียูคนนี้เอง!!”

ฉันกระชากคอเสื้อของนายนั่นกำลังจะง้างมือกำหมัดที่จะต่อย แต่อยู่ๆฉันก็รู้สึก...มึนๆ..เหมือนโลกหมุน เออใช่เรายังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานนี่หว่า ไม่นะ ตอนนี้ฉัน ฉัน....
 
                วิงเวียนศีรษะ หน้ามืด คล้ายจะเป็นลม คร๊อกกกก ! @___________@;
                “โคร๊มม!!” แล้วร่างฉันก็ลงไปนอนกับพื้นโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง
                “เห้ย ตื่นๆ ยัยลิงบ้าตื่นดิ!!”
เอาอีกแล้วเสียงใครอีกเนี่ย ฉันไม่มีแรงที่จะลืมตาแล้วไง หรือฉันจะตายอีกเป็นรอบที่สอง ?
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป
 
 
ตอนนี้แหละพระเอกออกมาแล้วน๊า ช่วยติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ ขอบคุณค่า