Open mind. เปลี่ยนใจมารักพี่ชาย '

10:30 P.M.
 
                 วันนี้เป็นวันที่โคตรย่ำแย่สุด ๆ  เลยสำหรับฉัน Y_Y เป็นวันที่ฉันนึกย้อนอดีตไปเมื่อสมัยละอ่อนที่ฉันเคยกลั่นแกล้งโทโมะกับลูกสมุนทั้งหกเอาไว้อย่างมากมายมหาศาล (ตอนนั้นคนพวกนั้นเรียกฉันว่าปีศาจด้วยล่ะ แต่ตอนนี้พวกมันกลังเป็นปีศาจซะเอง!) ไม่ว่าจะเปป็นกรเอาแมลงสาปที่พวกกลัวหนักกลัวหนามาปล่อยให้เพ่นพ่านในห้องเรียนไปจนการขโมยของเล่นชิ้นโปรดของพวกเขาไปซ่อนจนร้องไห้ฟูมฟายบ้านแทบตาย สิ่งนั้นทำรู้สำนึกได้ว่าฉันไม่น่าเลยจริงๆ TOT ไม่งั้นผลกรรมมันคงไม่รุ่นแรงขนาดนี้หรอก!
 
ก๊อกๆๆ
 
                 เสียงเคาะประตูที่หน้าห้องพักของฉันดังขึ้นทำให้ฉันหันไปมองเล็กน้อย เอ๊ะ -_-; ไม่ใช่สิ ดังมาจากประตูที่เชื่อมกับห้องของโทโมะต่างหาก
 
 
ไอ้หมอนั้นอีกแล้ว!!
 
                 เฮอะ! ใครคิดเหมือนฉันบ้างว่าผู้ชายคนนี้มันโคตะระเกรียนเลยอ่ะเพราะหลังจากขโมยหอมแก้มฉันไปแล้ว เขาก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ราวกับไม่มีอะไรเกิดซะงั้น ซึ่งเป็นการกระทำที่หน้าหนาหน้าทนเอามากๆ สำหรับฉัน -_-++ กะแล้วเชียวว่าเพียงแค่ต้องการเล่นสนุกกับฉันเท่านั้น ดังนั้นฉันไม่ควรที่จะใจเต้นตูมตามฟีโรโมนอันพุ่งกระฉูดของเขาเลยแม้แต่น้อย!
 
แกรก
 
                 O_O ...ลูกตาแทบถลนออกมานอกเบ้าเมื่อฉันเดินไปเปปิดประตูอีตาโทโมะมาในเวอร์ชั่นผ้าขนหนูผืนเดียวที่ปกปิดส่วนล่างของเขาเอาไว้ส่วนท่อนบนมีผ้าขนหนูเล็กๆ อีกผืนพาดคออยู่ ออร่าความเจิดจ้าทำเอาฉันลมแทบใส่! =[ ]=! เขาไปเอาไอ้นิสัยชอบโชว์เนื้อหนังแบบนี้มาจากใครกัน เมื่อก่อนำม่ใช่คนแบบนี้สักหน่อย!
 
"นายไปแต่งตัวให้มันดีๆ กว่านี้ก่อนมาเคาะประตูห้องฉันได้มะ"
 
 
"เถอะน่า นิดๆหน่อยๆๆ ฉันไม่ถือหรอก"ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้สุดๆ -_-+
 
 
"แต่ฉันถือย่ะ!! :("
 
 
"น่า มาแค่แป๊ปเดียวเองอ่า ขอยืมไดร์เป่าผมหน่อยสิ"
 
 
"ไม่มี"
 
 
"ไม่มีได้ไง ฉันหยิบใส่กระเป๋ามาแล้วนะ!"
 
 
"นายหยิบที่ม้วนผมมา ไม่ใช่ไดร์!"
 
 
"จริงเร้ออออ" ไม่ทราบว่าจะทำเสียงกวนทีนทำไมคะ -_-^^ "งั้นเช็ดผมให้ทีสิ"
 
 
"ไม่มีมือเหรอยะ!"
 
 
"แต่...เมื่อก่อนเธอก็เคยเช็ดผมให้ฉันอยู่บ่อยๆ ไม่ใช่เหรอ" เขาบีบเสียงเล็กเสียงน้อยซะน่าสงสาร แต่ก็ใช่จริงๆ นั่นแหละแหละ เมื่อก่อนหมอนี่มักจะไม่สบายอยู่บ่อยๆ เพราะไอ้นิสัยที่ชอบสระผมแต่ไม่ยอมเช็ดผมให้แห้งแล้วก็เข้านอนเลยเนี่ยแหละ ฉันก็เลยต้องปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมาเช็ดผมให้อยู่บ่อยๆ เพราะกลัวเขาจะเป็นหวัด
 
พูดแล้วก็คิดถึงสมัยก่อนเหมือนกันเนอะ...
สมัยที่อีตานี่ยังน่าร้ากกกก อ่ะน่ะ... -*-''
 
"เฮ้ (-_-)/" โทโมะโบกมือไปมาตรงหน้าฉันเมื่อเห็นว่าฉันเงียบไป
 
 
"หะ...หา!"
 
 
"ฉันจะไปนอนแล้วนะ"
 
 
"อ่าว แล้ว..."
 
 
"เห็นเธอทำหน้าลำบากใจแล้วฉันไม่อยากรบกวร" เขาตีหน้าเศร้า(แบบแหลๆ)
 
 
                 อารมณืไหนของเขาอีกหล่ะ อยู่ดีๆ มาเกรงใจซะงั้น -_,-+แล้วไอ้ที่ลักพาตัวฉันมาเป็นตัวแทนบ้าๆ นี้หมายความว่าไง
 
 
"..."
 
 
"..."
 
 
"เข้ามาข้างในก่อนสิ เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก" ว่าแล้วฉันก็เปิดแทางให้โทโมะเข้ามาในห้อง ทำให้คนตัวสูงกระพริบตาปริบๆ อย่างงงๆ ใส่ฉันเล็กน้อยแล้วเดินเข้ามาแต่โดยดี ซึ่งฉันไม่ได้สนใจอะไรกับปฏิกิริยาขิงเขามากกมายนักแล้วเดินอาดๆ ไปหยิบผ้าขนหนูในตู้เสื้อผ้าเพื่อนำมาเช็ดผมให้เขาที่เดินไปนั่งรอรอยู่ที่บริเวณหน้าโต๊ะเครื่องแป้งอยู่ก่อนแล้ว
 
"..."
 
 
"..."
 
 
"นี่ ถามอย่างไรดิ" เมื่อเห็นว่าความเงียบปกคลุม ฉันก็เลยเอ่ยทำลายบรรยากาศขึ้นมา และรู้สึกแปลกใจนิดหน่อยที่เขาสามารถนิ่งๆ เหมือนคนปกติธรรมดาทั่วไปได้ด้วย
 
 
                   เฮ้อออ เดี๋ยวผีเข้าผีออก -_-; ดีบ้างเกรียนบ้างตามอารมณ์และทรงผมหรือไงน่ะ!!
 
"ได้ แต่อย่าถามเยอะนะ"
 
 
"ทำไม มีความลับงั้นเหรอ"
 
 
"ช่าย เค้าว่าผู้ที่มีความลับเยอะๆ น่ะมีเสน่ห์"
 
 
"-___-++"น่าหมั่นไส้ที่สุด!
 
 
"ว่ามาได้"
 
 
"ไม่ถามแล้ว ไม่อยากรู้แล้วเว้ย!"
 
 
"ฮ่าๆๆ" เสียงหัวเราะแบบว่าสะใจเอามากๆ จนฉันอดไม่ได้ที่จะแยกเขี้ยวใส่ "งั้นฉันถามบ้างนะ"
 
 
"ไม่อนุญาติ"
 
 
"มีแฟนยัง" เขาถามหน้าตาเฉย หมอนี่มันไม่เข้าใจภาษาคนงั้นเหรอเนี่ย!! :(
 
 
                    แต่เดี๋ยวนะ...จะกี้เขาถามว่า 'มีแฟนยัง' งั้นเหรอ
 
 
"บะ...บ้า! นายถามอะไรของนายน่ะ!"
 
 
"เอ้า! ก็น้องสาวฉันทั้งคน แถมไปอยู่ต่างประเทศตั้งนาน ฉันก้ต้องอยากรู้เป็นธรรมดาสิ!"
 
 
"อ๋อ...อ๊อ...อ้อ -O-"
 
 
"ทำเสียงแบบนี้หมายความว่าไง"
 
 
"ปะ...เปล่า" ฉันปฏิเสธ ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมาซะดื้อๆ "ถ้าอยากรู้จะบอกให้ก็ได้"
 
 
"จริงอ่ะ"
 
 
"เออ แต่นายก็ต้องบอกเหมือนกัน"
 
 
"หือ? อยากรู้เหมือนกันเหรอ" โทโมะหันมาเลิกคิ้วถามฉัน นัยน์ตาสีดำสนิทหรี่มองหน้าฉันด้วยแววตาจับผิดยังไงชอบกล เล้นเอาฉันหลบแทบไม่ทัน -_-/// รู้สึกเหมือนไข้จะขึ้นเลยอ่ะ
 
 
"=[ ]= กะ...ก็ไม่ได้อยากรู้อะไขนาดน้านนน แต่เพื่อความแฟร์ไง!"
 
 
"โสด" เป็นคำตอบที่สั้นๆ ง่ายๆ แล้วชัดเจนสุดๆ!
 
 
"ไม่เชื่ออออออ!!" ฉันถึงกับตะโกนเสียงสูงปริ๊ดพร้อมทั้งชี้หน้าประณามเขาสุดชีวิต!
 
 
                 ส่วนคนถูกประณามก็หน้ามามองหน้าฉันด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ พลางค่อยๆ ยื่นหน้าเข้ามาหาในระยะจนฉันต้องถอยหลังหนีเลยทีเดียว "แล้วทำไมถึงไม่เชื่อหล้ะครับ"
 
 
                 ก็เพราะเนียนเรียกพี่แบบนี้แล้วใครมันจะไปเชื่อลง! =_=+
 
 
"ไม่น่าถามนะยะ!"
 
 
"โสด"
 
 
"นายเนี้ยนะ..."
 
 
"โสดมาก" ย้ำสุดๆ
 
 
"-_-!!!"
 
 
"โสดที่สุดในโลก"
 
 
"แล้วพวกผู้หญิงที่นายหลีๆ พร้อมกับไอ้แก๊งหน้าหม้อของนายล่ะ
 
 
"เธอนี่..."
 
 
"อะไร -_-"
 
 
"โง้โง่"
 
 
"อีตาบ้า! ฉันถามนายดีๆนะ! :("
 
ทำไมหมอนี่ชอบหาเรื่องให้ฉันด่าอยู่เรื้อย
 
 
"แบบนั้นมันเรียกว่าแฟนได้ที่ไหน"
 
 
"ชิ!"
 
                 แล้วใครมันจะตรัสรูมิทราบ! -_-+ พวกนายเขี้ยวพิศงอกลากดินทะลุถึงแกนโลกกันขนาดนั้น เป็นใครก็ต้องคิดแบบฉันทั้งนั้นแหละย่ะ!
 
"แล้วเธอล่ะ ฉันบอกไปหมดแล้ว ตาเธอบ้างเลย"
 
 
"ไม่มีอ่ะ"
 
 
"โอ้ววววววว"
 
 
"-_- ทำไมทำเสียงเหมือนแท้งลูกด้วย"
 
 
"ก็ไม่แปลกใจอ่ะนะที่เธอยังไม่มี ฮ่าๆๆ"
 
 
"ไอ้บ้า!! :(" ฉันแว้ดๆ ก่อนจะผลักหัวคนตรงหน้าด้วยความหมั่นไส้แล้วปาผ้าขนหนูใส่หน้าเขา แต่เขาก็ยังไม่หยุดหัวเราะอย่างย้าคลั่งสักที ทั้งๆที่ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้ขำแท้ๆ T^T หมอนี่เห็นเรื่องที่ฉันหาแฟนไม่ได้เป็นเรื่องตลกหรือไง "ฮึ่ยยยยย ! เช็ดเองเลย แล้วไม่ต้องมาขอให้ ฉันเช็ดอีกแล้วนะ!!" ว่าจบฉันก็เดินกระแทกส้นไปนั่งปุลงบนเตียงด้วยใบหน้าง้ำราวกับนางตะเคียนก็ไม่ปาน
 
 
"น่าๆ ฉันไม่หัวเราะแล้วก็ได้"
 
 
"ถึงตอนนี้จะไม่มี แต่ฉันก็เคยมีเหมือนกันนะ แฟนนะ!!"
 
 
"-_-" เงียบกริบ
 
หึๆๆ -_-+ ได้เวลาเอาคืน
 
 
"อ้าปากค้างแบบนี้แปลว่านายยังำม่เคยมีสิน้าาา"
 
 
"=_=!!"
 
 
"โฮะๆๆ"
 
 
"เชอะ =^=" โทโมะสะบัดหน้าใส่ฉัน
 
 
"โถๆ หนูน้อย" ฉันก็ได้ทีเอาใหญ่เลย
 
 
"..."
 
 
"มาหาพี่สาว มามะ"
 
 
"(^_^)" อ้าว ไหงจู่ๆ มันยิ้มล่ะ
 
 
"...!!"
 
 
"(^___^)" แถมยังเป็นยิ้มที่ชั่วร้ายมากๆ อีกด้วย!
 
 
"ทะ...ทำอะไรน่ะ!" ฉันถอยหลังกรูดหนีคนตรงหน้า...
 
                 เมื่อกี้ยังคุยกันดีๆ อยู่เลยนะ(เหรอ ?-_-) ไหงจู่ๆ ยื่หน้าเข้ามาหาฉันซะงั้น OoO
 
 
"มองหน้าฉันสิ"โทโมะเลื่อนคอไปมาตามใบหน้าของฉันที่พยายามหลบสายตาเขาพัลวันไปหมด
 
 
"อะ...อะไร!!"
 
 
"หืมมม ปฏิเสธแบบนี้แปลว่ายังำม่เคยสินะ"
 
 
"...!!" ฉันหันไปถลึงตาใส่อีตาโทโมะทันทีที่ได้ยิน -_-++ เคยอะไรหมอนี่ต้องการจะสื่ออะไรกันแน่
 
 
"อย่างน้อยๆ คนที่เห็นหุ่นเธอแบบเต็ม ตาก็ไม่ใช่หมอนั่น..."
 
 
"...!!!"
 
 
"แต่เป็นฉัน... /(^.^)" ชี้หน้าตัวเอง
 
 
"=[ ]=!!"
 
 
"ใช่ม้าาา ♥"
 
 
"กริ๊ดดดดดด!! ไหนว่าลืมไปแล้วไงย่ะ!!"
 
 
"ไม่ได้ยินๆๆ -()-" ไอ้บ้าโทโมะอุดหูแน่นพลางทำหน้ากวนประสาทอย่างถึงที่สุด ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินอาดๆ กลับห้องตัวเองไปหน้าตาเฉย โดยทิ้งฉันนอนดิ้นเป็นบ้าเสียสติอย่บนเตียงนุ่มๆ คนเดียว ด้วยความอับอาบและคับแค้นใจอย่างรุนแรง
 
อ๊ากกกก เมื่อไหร่จะถึงคราวฉันได้เอาคืนไอ้บ้านั้นสักที!!
 



มาอัพแล้ว พอดีวันนี้ทางโรงเรียนปิด
เนื่องจากว่ามีคนมาสอบ เลยมาอัพตอนนี้ให้เยอะนิดนึงอ่ะน้า ^_^'
ยังไงก็อย่าลืมติดตามด้วย -3-