ยอดนักสืบเชคกี้

                 วันนี้่เป็นวันที่เชคกี้ดีใจที่สุดเนื่องจากเเม่ของเขากลับมาเมืองไทยหลังจากไม่ได้กลับมา5ปีเเล้วเเต่กลับกลายเป็นว่าคุณหญิงน้ำทิพย์<เเม่ของน้ำ>เเละคุณหญิงเเดเนี่ยล<เเม่ของเชคกี้>เป็นเพื่อนซี้ปึ้กกันทั้ง2ครอบครัวจึงต้องมากินอาหารฟูจิกับเพื่อนร่วมชั้นมหาวิทยาลัยคนอื่นๆไปโดยปริยาย
 
            "นี่ถามหน่อยเถอะคุณเเม่ของนายเนี่ยเป็นคนอังกฤษจริงหรือ"น้ำเอ่ยปากถามเชคกี้เบาๆ
 
             "อื้อ! เเต่เคยมาเเต่งงานกับคุณพ่อเเละอยู่กินกันที่เมืองไทย20ปีเเล้วพ่อ..ก็..เสียไป"เมื่อชายหนุ่มพูดถึงช่วงสุดท้ายก็เริ่มมีน้ำตาคลอหญิงสาวถึงกับตกใจไม่นึกว่าเชคกี้จะอ่อนไหวง่ายขนาดนี้
 
             "สรุปต้องจับเเต่งงานนะคะ"คุณหญิงน้ำทิพย์กล่าวเบาๆพอได้ยินกัน2คน
 
          "อื้อวางใจได้เลย"เเดเนี่ยลตอบกลับยิ้มๆ
 
           "เอ่อนี่คุณๆคุยกับเพื่อนฝูงบ้างสิ"สมพลกล่าวหัวเราะนิดๆ
 
<นอกจากครอบครัวทั้ง2เเล้วเพื่อนรวมชั้นที่มานั่งกินด้วยได้เเก่ คุณสมพล   คุณเมฆ เเละ คุณปุณผู้ชายล้วนอิอิ>
"เเหมผู้หญิงเค้าจะคุยกันน่าปล่อยเค้าไปเถอะ"ปุณพูดขึ้นก่อนจะหันไปคุยกับเมฆอีกที
 
      "เอ่อเดี๋ยวดิชั้นขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"คุณหญิงเเดเนี่ยลโพล่งขึ้น
 
                     
                          ผ่านไป10นาทีทุกคนก็ไปเข้าห้องน้ำกันหมดยกเว้นเชคกี้น้ำเเละคุณหญิงน้ำทิพย์
 
 
            "เเปลกเเฮะทำไมเเม่ยังไม่กลับมาอีกล่ะเนี่ย"ชายหนุ่มกล่าวขึ้น
 
            "งั้นเดี๋ยวฉันไปดูให้นะนายอยู่นี่เถอะ"น้ำกล่าวตัดบทก่อนจะเดินไปทางห้องน้ำหญิงของร้านอาหาร

                   เปรี้ยง!เสียงฟ้าผ่าดังลั่นฝนตกลงมาราวกับซาตานมาขอทวงวิญญาณ
 
          "เหราะ..หรือว่า"เชคกี้กล่าวเสียงสั่นรีบวิ่งไปทางห้องน้ำหญิงทันทีเเละเขาก็พบน้ำกำลังเคาะประตูอยู่
 
            "คุณป้าคะเป็นอะไรหรือเปล่าออกมาหน่อยสิคะ"
 
           "บัดซบ!"ชายหนุ่มสบถออกมา
 
          "น้ำหลีกไปฉันจะพังประตูเดี๋ยวนี้เเหละ"
 
       "ต..เเต่ว่า"หญิงสาวยังไม่เเน่ใจเท่าไหร่เเต่เชคกี้ไม่สนใจอะไรอีกเเล้วเขาพุ่งเข้าชนประตูสุดเเรงทันที
 
    "โครม"ประตูห้องน้ำสีเขียวอ่อนหักกระจายออกมา
 
      "เเม่!"ชายหนุ่มอุทานสุดเสียงพุ่งเข้าไปหาคุณหญิงเเดเนี่ยลที่นั่งอยู่บนชักโครกส่วนที่หัวมีบาดเเผลเหมือนถูกของเเข็งอะไรเข้าฟาดทันทีเเต่กลับถูกเจ้าหน้าที่รปภ2คนที่น้ำเรียกมาล็อคตัวเอาไว้
 
 "ปล่อยผมนะ"ชายหนุ่มตวาดออกมา
 
"ใจเย็นๆก่อนครับคุณลูกค้า"เจ้าหน้าที่1ใน2คนพยายามปลอบเเต่เชคกี้ไม่สนเขารีบใช้ยูโดที่ฝึกฝนมาจับเจ้าหน้าที่ทั้ง2คนทุ่มทันที
 
"อั้ก"  "โอ๊ยๆ" เจ้าหน้าที่รปภร้องลั่นพร้อมกันเมื่อเเผ่นหลังของพวกเขาฟาดลงกับพื้น
 
"เชคกี้สงบสติอารมณ์หน่อยนายเป็นนักสืบนะ"หญิงสาวเเผดเสียงออกมา
 
ชายหนุ่มไม่มีทางเลือกอื่นจึงจำต้องเดินคอตกออกไปข้างนอกร้านอาหารเวลานี้ภายนอกอาคารมีฝนตกหนักราวกับพายุจึงไม่มีผู้คนสัญจรตามทางเดิน
 
เชคกี้ทรุดเข่าลงกับพื้นคอนกรีตน้ำตาไหลอาบใบหน้าร่างกายของเขาเปียกปอนจนชุ่มเพราะน้ำฝน
 
"ปึ้กๆ!"เสียงหมัดของชายหนุ่มที่ต่อยพื้นปูนจนมือโชกเลือด
 
"อยู่นี่เองหรือ"เสียงของหญิงสาวดังขึ้นเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองจึงเห็นน้ำยืนกอดอกตัวเปียกปอนอยู่
 
"เป็นอะไรไปไปสืบคดีสินายทำทุกครั้งไม่ใช่หรือ"น้ำกล่าวเสียงเรียบนิ่ง
 
"ฉัน..ฉันสับสนไปหมดเเล้วอารมณ์ในการไขคดีก็ไม่.." เพียะ! เขายังกล่าวไม่ทันจบหญิงสาวก็ฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าของเขาอย่างเเรงจนชายหนุ่มลงไปกองกับพื้น
 
"อารมณ์ในการไขคดีนายพูดมาได้ยังไง!"น้ำกล่าวน้ำเสียงสะอึกสะอื้น
 
"นายไขคดีเพราะอารมณ์เหรอเชคกี้!นักสืบน่ะเขาไขคดีเพราะต้องการเปิดโปงความจริงเพื่อคนที่ตายไม่ใช่หรือ!"
หญิงสาวเเผดเสียงใส่
 
"คนที่คิดอย่างนายน่ะ..ไม่มีคุณสมบัติของนักสืบหรอกนะจะบอกให้"เธอตวาดใส่ทั้งน้ำตาก่อนจะสะบัดหน้าเดินหนีไปทางอื่น
ทิ้งให้เชคกี้นั่งเปียกฝนอยู่อย่างเดียวดาย...