Forent School ละลายหัวใจเจ้าชายเย็นชา (NC+)

   เมื่อกลับมาถึงโรงเรียนทั้งห้าคนก็แยกกันขึ้นไปพักบนห้องของตนเอง โดยที่แรมนภานั้นไปที่ห้องพักครูของอาจารย์ซูซี่ ไปทำไมน่ะเหรอก็เพราะเวลาที่นักเรียนนั้นจะออกไปนอกโรงเรียนก็ต้องขออนุญาติอาจารย์ที่ปรึกษาของตนก่อน ซึ่งในขณะเดียวกันนั้นเมื่อกลับเข้ามาในโรงเรียนแล้วก็ต้องบอกให้อาจารย์ทราบเช่นกัน
   “ขอบคุณมากค่ะอาจารย์”
   เมื่อรายงานอาจารย์เรียบร้อย เธอก็เดินออกมาจากห้องซึ่งขณะเดียวกันก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งเดินออกมาจากห้องข้างๆ เช่นกัน เมื่อเธอหันไปมองก็ต้องตกใจเมื่อคนที่เจอนั้นก็คือ ‘เอริค’ คนที่เธอเคยถูกจับคู่ให้นั่งข้างกันและทำงานร่วมกัน พอนึกถึงวันนั้นแล้วมันทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวชายหนุ่มตรงหน้าเสียจริงๆ เธอเลือกที่จะเดินเลี่ยงออกไป หากแต่ออกมาได้ไม่นานก็มีมือปริศนามาปิดปากและดึงเธอไปที่ซอกเล็กๆ ใต้บันได โดยที่แผ่นหลังบางของเธอนั้นแนบชิดกับแผ่นอกของคนคนนั้น
   “อื้อ!”
   “อย่าดิ้นไปสิ อาหารรสเลิศของฉัน”
   เสียงนี้เธอจำได้ดี บ้าที่สุด! ทำไมเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย!
“อื้อ! อื้อ!”
   “บอกว่าอย่าดิ้นไง! เงียบๆ ด้วย! ไม่อย่างนั้นเลือดเธอหมดตัวแน่”
   สิ้นเสียงนั้นเธอก็รู้สึกถึงความเจ็บที่ต้นคอ เจ็บจนจะบ้า คนคนนี้มัน...
   อึก...อึก...
   เสียงที่กำลังดื่มเลือดของเธอ ความเจ็บแปลบที่ต้นคอ แขนที่โอบกอดร่างของเธอ กับมือที่ปิดปากของเธอ เธอไม่สามารถที่จะต่อกรกับคนคนนี้ได้เลยจริงๆ มือที่ปิดปากเธอไว้ค่อยๆ คลายออก และเลื่อนมาจับที่คออีกข้างของเธอเพื่อปรับองศาให้ดื่มเลือดจากตัวเธอได้ง่ายขึ้น
   “พอ...แล้ว...”
   ไม่มีเสียงตอบรับมีแต่เพียงเสียงดื่มเลือดของเธอเท่านั้น เวลาผ่านไปแม้จะไม่นานมากแต่ก็นานพอที่จะทำให้ดวงตาของเธอเริ่มพร่ามัว ผิวเนียนจากที่เคยอมชมพูมีเลือดฝาดเริ่มซีดลงเรื่อยๆ จนสุดท้าย ทุกอย่างก็ดับมืดลง เธอหมดสติไป คนคนนั้นจึงยอมถอนเขี้ยวออกจากต้นคอของเธอ ปลายลิ้นเรียวเลียบริเวณที่ปรากฏรอยเขี้ยวจนมันเลือนหายไป เหลือเพียงต้นคอขาวเนียนหอมกรุ่นตรงหน้าเท่านั้น
   ร่างปริศนาช้อนตัวหญิงสาวขึ้นอุ้มแนบอกและอุ้มออกไปอย่างรวดเร็ว จุดมุ่งหมายก็คือห้องของหญิงสาวที่สลบไสลอยู่ในอ้อมกอด
   เมื่อมาถึงห้องของเธอ ร่างนั้นก็วางเธอลงบนเตียงอย่างเบามือ เบามากจนไม่คิดว่าชีวิตนี้จะสามารถทำอะไรทะนุถนอมใครแบบนี้ได้ แต่ก็นะเป็นถึงอาหารรสเลิศเลยนี่นา ต้องเก็บไว้กินนานๆ หน่อยสิ รสชาดถูกปากแบบนี้ไม่ใช่จะหาได้ง่ายๆ
   “ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้เลือดเธอมันรสชาดถูกปากฉันเองล่ะ”
   ร่างปริศนาเดินไปนั่งที่โซฟาและมองดูหญิงที่ยังคงหลับอยู่บนเตียง ไม่เกินชั่วโมงหรอกเดี๋ยวก็ฟื้น เป็นคนที่มีพลังพิเศษนี่ฟื้นตัวเร็วจะตาย ถ้ามนุษย์ธรรมดาโดนดูดเลือดไปปริมาณเท่ากันนี่ก็คงช็อกเพราะขาดเลือดตาย แต่กับคนที่มีพลังพิเศษแบบนี้มันเหมือนเกิดมาเพื่อเป็นอาหารให้พวกอมนุษย์อย่างเขาชัดๆ
   ...หนึ่งชั่วโมงผ่านไป...
   แพขนตาหนาค่อยๆ ขยับและเปิดขึ้นช้าๆ กระพริบตาสองสามครั้งเพื่อปรับโฟกัสสายตาก่อนจะไล่มองไปรอบๆ ก็พบว่านอนอยู่ในห้องของตนเอง แต่แล้วสายตาก็ไปปะทะเข้ากับร่างๆ หนึ่งที่นั่งอยู่บนโซฟา เป็นชายหนุ่มร่างสูงซึ่งเขากำลังมองมาที่เธอเช่นกัน
   “นาย! เข้ามาได้ยังไง!” เธอพูดพลางขยับตัวขึ้นนั่งและถอยกรูดไปติดกับหัวเตียง
   “นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันเข้ามาในห้องนี้สักหน่อย...เธอก็รู้” ชายหนุ่มพูดพลางยืนขึ้นและเดินมาหยุดอยู่ที่ปลายเตียงมองหญิงสาวที่ทำท่าทางหวาดกลัวเขาอย่างกับอะไรดี เหอะ! ก็แค่ถูกเขาดูดเลือดไปสองครั้งเอง
   “หุบปากนะ! ออกไปจากห้องฉัน! ออกไป!”
   “หึ! กล้ามากนะที่ไล่ฉันน่ะ”
   เขาพูดเสียงแผ่วก่อนจะขึ้นเตียงและค่อยๆ คลานเข้าไปหาหญิงสาวที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่ช้าๆ แรมนภาพยายามที่จะหนีออกห่าง หากแต่ตัวเธอก็ชนหัวเตียงก็ถูกมือหนาคว้าเข้าที่ข้อเท้าและลากเข้าไปหา
   “นี่! ปล่อยฉันนะ!”
   ร่างสูงที่ตอนนี้คร่อมร่างเธออยู่ด้านบนเริ่มโน้มใบหน้าลงมาหาเธอเรื่อยๆ จนเกือบชิด แรมนภาพยายามที่ควบคุมให้เขาออกไป แต่ไม่ได้ผล บ้าจริง! มันเกิดอะไรขึ้น! ทำไม! เพราะเสียเลือดมากไปอย่างนั้นเหรอ มือทั้งสองข้างถูกกดลงกับเตียง ขาเรียวทั้งสองข้างก็ขาของร่างสูงกดทับไว้จนไม่สามารถกระดิกตัวไปไหนได้ และดูเหมือนเขาจะรู้ว่าเธอกำลังคิดจะใช้พลังกับเขาอยู่ ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากนิดๆ ก่อนจะยิ่งโน้มใบหน้าลงไปอีกจนปลายจมูกของเขาชิดกับปลายจมูกของเธอ ทำเอาร่างบางไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเลยด้วยซ้ำ
   “เธอใช้พลังกับฉันไม่ได้หรอก” เสียงทุ้มเอ่ย
“ทำไม...”
   “หึ...นั่นสิ...ทำไม”
   “อย่าเล่นลิ้นนะเอริค! นายทำอะไรกับฉันกันแน่!” ร่างบางเริ่มดิ้นและสะบัดตัวไปมาจนริมฝีปากเฉียดกันไปมาอยู่หลายรอบ
   “อยู่เฉยๆ น่า ไม่อย่างนั้นโดน ‘ทำ’ จริงๆ แน่”
   “...” เธอหยุดดิ้นและมองหน้าเขาอย่างอึ้งๆ เมื่อกี้เขาพูดอะไรออกมาน่ะ
   “รู้มั้ยว่าตอนที่เธอดิ้นเมื่อกี้ปากเธอมันเฉียดมาโดนกับปากฉันกี่รอบ”
   “ไม่จริง...”
   “หึ! แล้วก็...ที่เธอถามน่ะบอกเลยว่าฉัน ‘สะกดพลัง’ เธอไว้ เธอจะไม่สามารถใช้พลังของตนเองได้ถ้าฉันยังไม่คลายสะกดนั่น”
   “นายมัน...”
   “ทำไม และก็จำเอาไว้เลยนะ เธอเป็นอาหารของฉันคนเดียว ฉันก็เหมือนเจ้านายของเธอ และคำสั่งของฉันที่มีต่อเธอคือที่สุด”
   สิ้นเสียงของเขานัยน์ตาของเขาก็สว่างวาบเป็นสีแดงขึ้นมาชั่วครู่ก่อนจะกลับมาเป็นปกติเช่นเดิม นั่นหมายถึงว่าพันธะของพวกเขาทั้งคู่เริ่มต้นขึ้นแล้ว พันธะระหว่าง ‘เจ้านายและอาหารผู้ซื่อสัตย์’ ยังไงล่ะ อาหารอย่างเธอจะต้องซื่อสัตย์กับเจ้านายอย่างเขาไปตลอดชีวิตจนกว่าจะสิ้นลมหายใจ ไม่เช่นนั้นแล้วเธอจะต้องทรมาณจนกว่าจะสิ้นใจ พันธะนี้คนที่เป็นเจ้านายเองก็จะไปดื่มเลือดจากคนอื่นไม่ได้เช่นกัน เขาเองก็ต้องดื่มเลือดจากอาหารของเขาเองเท่านั้นจนกว่าผู้ที่เป็นอาหารของเขาจะสิ้นลมหายใจไป เขาถึงจะสามารถสร้างพันธะกับคนอื่นได้อีก
   “ไม่! กรี๊ด!!!”
   เมื่อปฏิเสธเธอก็ต้องกรีดร้องออกมาเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวดในหัวราวกับมันจะระเบิดออกมาให้ได้ เอริคปล่อยข้อมือเธอข้างหนึ่งและยกมือของตนเองไปวางทาบบนหน้าผากของเธอ ความเจ็บปวดจึงบรรเทาลง
   “พันธะสัญญาของเหล่าปีศาจไม่ใช่ของล้อเล่นแรมนภา”
   “แต่ฉัน...”
   “ก็แค่เป็นอาหารของฉันคนเดียวมันยากนักหรือไง หรือเธอมีคนอื่นที่อยากจะไปเป็นอาหารให้มันอยู่แล้ว เสียใจด้วยนะมันสายไปแล้วพันธะนี้จะยกเลิกก็ต่อเมื่ออาหารอย่างเธอ ‘ตาย’ เท่านั้นแหละ”
   “นายมันบ้า! ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น! แต่ฉันก็แค่...”
   “อะไร!”
   “กลัว...ฉันเจ็บจริงๆ นะ ตอนที่นายกัดฉันน่ะ”
   เมื่อได้ยินเช่นนั้นใบหน้าคมก็ซุกที่ซอกคอของแรมนภาข้างที่เขาดูดเลือดของเธอ ริมฝีปากหยักลึกกดลงบริเวณที่เขากัดเบาๆ ทีหนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเธอตรงๆ
   “แล้วตอนนี้หายเจ็บหรือยัง”
   “อืม...หายแล้ว...”
   แรมนภาพูดพลางหันหน้าไปอีกทางหนึ่งเพื่อหลบสายตาอยู่ดีๆ ก็รู้สึกเขินขึ้นมาเสียดื้อๆ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นทั้งหวาดกลัว ทั้งรังเกียจแท้ๆ
   “เธอหน้าแดง”
   “อะไรเล่า! ปล่อยฉันได้แล้ว!”
   “อาหารไม่มีสิทธิ์สั่งเจ้านาย”
   “แต่...แต่อาหารก็มีสิทธิ์ที่จะห่วงความปลอดภัยของตัวเองนี่!”
   “ยังไง”
   “ไอ้บ้าเอ๊ย! นายมาคร่อมฉันอยู่บนเตียงแบบนี่เนี่ย เกิดนายหน้ามืดทำอะไรฉันขึ้นมาฉันจะทำยังไงเล่า!!!”
เมื่อได้ยินเหตุผลของร่างบาง เขาก็หลุดขำออกมาทันที ที่แท้ก็คิดถึงเรื่องนี้อยู่นี่เองสินะ สงสัยต้องแกล้งซะหน่อยแล้วล่ะมั้ง
   “ก็ไม่เห็นจะยากนี่ เธอก็แค่นอน ‘คราง’ อยู่ใต้ร่างฉันมันก็เท่านั้นเอง”
   “อะ...ไอ้บ้า! ใครจะไปยอมกันเล่า!”
   “หืม? เธออยากออนท็อปงั้นเหรอ”
   “จะบ้าเหรอ! หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ลงไปจากตัวฉัน! ลงไป!”
   “หึหึ โอเคๆ งั้นฉันกลับห้องดีกว่า หึ”
   ว่าจบเขาก็ปล่อยเธอเป็นอิสระเดินลงจากเตียงและออกจากห้องไป แรมนภาลุกขึ้นมาล็อกประตูไว้และเดินมานั่งบนเตียง มือเล็กกุมแก้มทั้งสองข้างของตนแน่นหวังจะให้ความร้อนมันช่วยหายไปสักที เธอปล่าวเขินไอ้เจ้าชายบ้านั่นนะ ไม่ได้เขินจริงๆ ก็บอกว่าไม่ได้เขินไงเล่า!!! ไม่ได้เขิน! ไม่ได้เขิน!!!

 
จัดให้หนึ่งตอนครึ่งติดต่อแทนคำขอโทษฮะ ตอนต่อไปจะจัด NC มาถวายชดเชยความผิดแน่นอนฮับป๋ม อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนน้าาาาาาาา