ยอดนักสืบคุกกี้

“หืม?......”
 
คุกกี้ร้องอุทานเล็กน้อยเมื่อเห็นจดหมายสอดอยู่ใต้ประตู
 
ถึงยอดนักสืบคนที่4
 
ทางเราปลาบปลื้มในฝีมือของคุณที่สามารถคลี่คลายคดีของยูเนสโกซึ่งค้างมาหลายสิบปีด้วยเวลาเพียง1ชั่วโมง
ดังนั้นทางเราขอเชิญท่านมาร่วมรับประทานอาหารที่ตึกใบหยก2จังหวัดกรุงเทพมหานครเวลาบ่าย3โมง
วันที่8มกราคมพศ2577
 
                                                                                                                         จากยูเนสโก
 
ชายหนุ่มถอนหายใจเล็กน้อยแน่นอนเขาจะไป…..
 
 
                                                       ผ่านไป2วัน
 
:โธ่!งานมันก็ดีอยู่หรอกแต่ไหงยัยนี่ต้องมาด้วยฟะ:
 
คุกกี้คิดในใจ
 
:โธ่!งานมันก็ดีอยู่หรอกแต่ไหงหมอนี่ต้องมาด้วยเนี่ย:
 
ตะวันคิดในใจ
 
“เอ่อดูท่าทั้ง2คนจะไม่ค่อยถูกกันนะครับ”
 
เจ้าหน้าที่ยูเนสโกคนหนึ่งกล่าวขึ้น
 
แต่ชายหนุ่มไม่สนใจเอื้อมมือไปเขกหัวหญิงสาวทันที
 
โป๊ก!
 
“โอ๊ยทุบหัวฉันทำไม?”
 
“อยากทุบ!”
 
“อยากตายรึ?”
 
“ใครตาย!”
 
“เอ่อ!โปรดสำรวมหน่อยนะครับทั้ง2คน”
 
เจ้าหน้าที่ตัวอ้วนกลมกล่าวเบาๆ
 
“หุบปากซะเจ้าหมูตอน!”
 
ทั้ง2คนตวาดออกมาพร้อมกันทำเอาเจ้าหน้าที่อ้วนสะดุ้งโหยงเลยทีเดียว
 
“ตุบ!”
 
“กรี๊ด!”
 
ตะวันและคุกกี้หันไปมองตามเสียงทันทีจึงพบประธานของงานล้มกองอยู่บนพื้น
 
ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบวิ่งไปทันทีโดยมีหญิงสาววิ่งตามไปติดๆ
 
“ร่างกายถูกพิษเสียชีวิตแล้ว…”
 
คุกกี้เปรยออกมาสร้างความแตกตื่นไปทั้งงาน
 
“นี่คุกกี้!ดูเหมือนเขาจะตายเพราะผัดผักที่กินเข้าไปนะ”
 
ตะวันพูดขึ้นอย่างใจเย็น
 
“จากรูปการน่าจะเป็นอย่างนั้น…แต่ไม่ใช่พิษยาฆ่าแมลงหรือโพแทศเซียมไซยาไนต์แถมยังไม่มีร่องรอยเข็มฉีดยาเลย…”
 
“ถ้าอย่างนั้นคงเป็นวิธีดมแก๊สสินะ”
 
“มีสิทธิ50ต่อ50……….”
 
“งั้นเรามาแข่งกันไหม”
 
หญิงสาวพูดอย่างทะนงในฝีมือของตัวเอง
 
“ยังไงล่ะ”
 
“แข่งกันว่าใครจะไขคดีได้ก่อนกันถ้าฉันชนะนายต้องยอมโดนหมัดของฉัน10หมัด!”
 
“งั้นถ้าฉันชนะเธอต้องยอมไปเที่ยวกับฉัน1วันเเละให้ฉันหอมแก้มโดยค้างนิ่งเป็นเวลา3นาที”
 
 
“หะ..หา!”