ฝากรักไปถึงเธอ....ยัยตุ๊กตาผี

8.0

เขียนโดย aregayha

วันที่ 13 มิถุนายน พ.ศ. 2556 เวลา 11.18 น.

12 ตอน

14 วิจารณ์

15.45K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 12 สิงหาคม พ.ศ. 2556 06.25 น. โดย เจ้าของนิยาย

1) ฝากรักไปถึงเธอ....ยัยตุ๊กตาผี ตอนที่1

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

แต่งโดย Aregayha (ห้ามนำไปเผยแพร่ที่อื่นโดยไม่ได้รับอนุญาติ)

          ใยตุ๊กตาผี น่ากลัว

          กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วเด็กสาวคนหนึ่งได้ถือกำเหนิดขึ้น ณ เมืองเล็กๆแห่งหนึ่งและเธอได้ใช้ชีวิตที่สดใสเหมือนเด็กคนอื่นจนเมื่อเธอ อายุเจ็ดขวบเด็กสาวได้แอบชอบเด็กชายที่ชื่อว่า ทาคาโอะ เขาเป็นเด็กชายน่ารัก หลังจากเด็กสาวได้แอบชอบเด็กชายอยู่นานหลายปีเธอจึงรวบรวมความกล้าเพื่อบอก ชอบเขาแต่กลับโดนเขาปฎิเสธมาด้วยประโยคดังนี้
          "ฉันไม่ชอบเธอหรอกเธอน่ะไม่น่ารักเหมือนตุ๊กตาสักนิดฉันชอบผู้หญิงน่ารักเหมือนตุ๊กตา"
          เย็นวันนั้นระหว่างทางกลับบ้านเด็กสาวเดินร้องให้อย่างเสียใจและตอนนั้นเอง ที่จู่ๆฝนก็ตกลงมาเด็กสาวจึงสังเกตุเห็นตรงที่ทิ้งขยะมีบางอย่างถูกทิ้งอยู่ เด็กสาวเดินเข้าไปดูก็พบกับตุกตาเด็กสาวสวมชุดโลลิต้าสีดำที่ดูคล้ายผีแต่ เด็กสาวกับพาตุกตาตัวนั้นกลับบ้านและตั้งชื่อให้ตุ๊กตาตัวนั้นว่า โรล เด็กสาวชอบตุ๊กตาตัวนั้นมากแต่สำหรับเด็กคนอื่นต่างพากันกลัวตุ๊กตาของเด็ก สาวเพราะมันดูคล้ายตุ๊กตาผีทำให้เพื่อนๆของเธอค่อยๆถอยห่างเด็กสาวเพราะความ กลัวจนในที่สุดเธอก็ไม่มีเพื่อนที่โรงเรียนเลยสักคนมีเพียง โรล ที่เป็นเพื่อนเธอ ลืมบอกไปว่าเด็กสาวคนนั้นมีชื่่อว่า อุเอนะ คานาริ เด็กคนนั้นก็คือฉันเอง
          "คานาริ ไปโรงเรียนได้แล้วน่ะจ้ะ"
          "ค่ะ คุณแม่"
          ฉันบอกแม่ด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆก่อนจะออกจากบ้านไปวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวัน แรกของการเป็นเด็ก มอ.ปลาย ของฉันจะเป็นยังไงบ้างน่ะ
โรงเรียนใหม่ไม่ชอบ เลยในขณะที่ฉันกำลังเดินก้มหน้าอยู่นั้นจู่ๆก็มีใครบางคนมาสะกิดไหล่ของฉัน พอฉันหันไปมองเขาก็พบกับเจ้าชายผู้ชายคนนี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันเขาเป็นเจ้า ชายใช่มั้ยฉันยืนตัวแข็งทื่อขณะมองเจ้าชายตรงหน้าฉัน
          "เป็นอะไรรึเปล่า?"
          นี่เขากำลังพูดกับฉันเหรอ??
          "เธอทำตุ๊กตาหล่นน่ะ"
          นี่ฉันทำ โรล หล่นเหรอแย่จังดีน่ะที่โรลจังไม่เป็นอะไรฉันรีบดึงโรลมาจากมือของเจ้าชาย
          "ขอบคุณ.."
          ฉันขอบคุณเขาด้วยน้ำเสียงเบาๆของฉัน
          "เธอเอาตุ๊กตาไปโรงเรียนด้วยเหรอ?"
          เจ้าชายเขาถามฉันอย่างสงสัยนี่มันนานแค่ไหนแล้วน่ะที่ไม่มีใครคุยกับฉันเลยมันทำไมฉันแปลกใจนิดๆ
          "อื่อ"
          "อย่าทำหล่นอีกล่ะ"
          เจ้าชายพูดก่อนจะมีเพื่อนเขาร้องเรียกมาแต่ไกล
          "ทาคาซากิ ชิโนะ มาเร็ว!!"
          และเขาก็วิ่งไปหาเพื่อนของเขาที่แท้เจ้าชายชื่อ ชิโนะ นี่เอง
          "เขาหล่อจังเลยน่ะโรลเราไปกันเถอะ"
          "...."
          ฉันพูดกับตุ๊กตาโรลก่งนจะเดินเข้าห้องเรียนของฉันและนั่งลงแถวริมหน้าต่าง ส่วนคนอื่นๆในห้องก็พากันมองฉันพลางซุบซิบกันเสียงดัง
          "ใครน่ะ"
          "ใยตุ๊กตาผีน่ากลัวน่ะสิไม่รู้จักเหรอ"
          "เธอดูน่ากลัวจังตุ๊กตาของเธอยิ่งน่ากลัว"
          ฉันไม่สนใจแล้วล่ะว่าใครจะว่ายังไงฉันแค่มีโรลจังอยู่เป็นเพื่อนฉันก็มีความ สุขแล้วในขณะนั้นเองเจ้าชายที่เก็บโรลให้ฉันก็เดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนของ เขาอีกสองคนซึ่งหน้าตาดีทั้งสองคนเลยในขณะที่เจ้าชายเหมือนจะมองมาที่ฉันๆ เลยรีบหันหน้าหนีไปทางอื่นทันทีเพื่อหลบสายตาของเขาทันทีเที่ยงวันนั้นขณะ ฉีนเดินกลับมาจากห้องเรียนเพื่อเข้าห้องน้ำฉันก็ได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงใน ห้องพูดกันเรื่องของฉัน
          "ตุ๊กตาของใยนั่นมีแต่คนว่าเป็นตุ๊กตาผีถ้าใครไปยุ่งกับมันจะโดนสิงค์"
          "จริงเหรอ"
          "ก็ใยอุเอนะไงโดนสิงไปแล้ว"
          ฉันเลยค่อยๆเดินเข้าไปในห้องก่อนจะเดินไปนั่งที่ของตัวเองและเอาโรลจังมา นั่งหวีผมจริงๆแล้วโรลจังไม่ใช่ตุ๊กตาผีสักหน่อยโรลจังน่ะเป็นเพื่อนเพียงคน เดียวของฉันแล้ว ทาคาซากิ ชิโนะเขาก็เดินมานั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้าฉันก่อนที่เขาจะมองฉันด้วยสายตา เชิงสงสัย
          "เธอชื่อ อุเอนะ คานาริ ใช่มั้ย?"
          เจ้าชายรู้ชื่อของฉันด้วยเหรอเนี่ยทำไม ทาคาซากิ เขาถึงเหมือนเจ้าชายได้ขนาดนี้น่ะหน้าของเขาเรียวสวยได้รูปใบหน้าของเขาก็ ขาวเนียนตาโตจมูกโด่งริมฝีปากแดงระเรื่อผมเจ้าชายจะเป็นสีน้ำตาลอ่อนเวลาแสง แดดส่องมาเขาหล่อจัง
          "เธอเป็นอะไรรึเปล่าน่ะ"
          "อะไรน่ะ"
          แย่จังฉันมวยแต่เหม่ออะไรอยู่เนี่ย
          "เธอชื่อ อุเอนะ คานาริ ใช่มั้ย"
          "อืม"
          "ฉันชื่อ ทาคาซากิ ชิโนะ น่ะ"
          "อื่อ"
          ทำไมฉันถึงได้แต่ตอบอื่อน่ะฉันรู้สึกอายและตื่นเต้นมากเวลาที่เจ้าชายคุยกับ ฉันฉันได้แต่พยายามก้มหน้าก้มตาเพื่อให้เจ้าชายไม่รู้ว่าฉันอายแค่ไหนและฉัน ก็ยังรู้สึกว่าผู้หญิงในห้องกำลังมองมาที่ฉันพลางซุบซิบบางอย่างอยู่
          "ยินดีที่ได้รู้จักน่ะ^_^"
          เจ้าชายพูดก่่อนจะเดินกลับไปนั่งที่ของเขาด้านหลังก่อนที่เพื่อนของเจ้าชาย จะเดินเข้ามาอีกสองคนคนหนึ่งหน้าหล่อดูเจ้าเล่ห์และเจ้าเสน่ห์พูดเก่งรู้สึก ว่าเขาจะชื่อ คาโดระ อาซุกิ ส่วนหนุ่มหล่ออีกคนคือ คุโรซาว่า ทามากิ คนนี้เขาตัวสูงหล่อไม่แพ้เจ้าชายเลยแต่เขาดูไม่น่ารักเหมือนเจ้าชายเลยฉัน ล่ะแอบสงสัยว่าสามหนุ่มหล่อขนาดนี้มาอยู่ด้วยกันได้ไงกันน่ะพวกเขาสามคนดูดี จัง
          "พวกเขาสามคนดูหล่อจังเลยน่ะ"
          "นั่นสิ"
          เหมือนที่ผู้หญิงในห้องฉันพูดนั่นแหละเขาดูดีจริงๆ
          พอเลิกเรียนแล้วฉันจึงเดินกลับบ้านกับโรลจัง
          "แม่จ๋าตุ๊กตาผีหน้ากลัวจัง!"
          "...."
          ทำไมแม้กระทั้งเด็กที่ผ่านมาเจอฉันกับโรลจังต้องคิดว่าฉันกับโรลจังเป็นผีด้วยน่ะโรลจังน่ะน่ารักจะตาย
          "คานาริจัง กลับมาแล้วเหรอลูก"
เสียงสดใสของคุณแม่ดังมาจากห้องครัวฉันจึงเดินเข้าไปหาแม่แม่กำลังยืนทำข้าวอยู่หอมจัง
          "กรี้ดด!!"
          แล้วจู่ๆแม่ก็ร้องกรี้ดขึ้นมาเมื่่อหันมามองฉัน
          "คานาริจังทำไมมาเงียบๆล่ะแม่ตกใจหมดนึกว่าผี"
          แม้แต่แม่ของฉันก็ยังตกใจนี่ฉันกับโรลจังน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?
          "วันนี้ที่โรงเรียนใหม่เป็นยังไงบ้างจ้ะ คานาริ จัง"
          "ก็ดีค่ะ"
          "ลูกมีเพื่อนบ้างหรือยังจ้ะ"
          "ไม่มีค่ะ"
          "ลูกไม่น่าจะเอาโรลจังไปโรงเรียนด้วยเลยลูกก็โตแล้วน่ะคานาริจัง"
          ถ้าไม่เอาโรลจังไปฉันคงเหงาแย่ก็ฉันมีแค่โรลจังนี่นาที่ยอมเป็นเพื่อนกับฉัน พอกินข้าวเสร็จฉันก็มักจะเข้ามานั่งดูทีวีปิดไฟมืดอยู่ภายในห้องกับโรลจัง สองคนฉันมักจะชอบปิดไฟดูหนังผีหรือหนังฆาตกรรมสยองขวัญก่อนนอนเสมอ
          "โรลจังคิดเหมือนกันมั้ยว่าเดร็กคูลล่าหนุ่มคนนี้หล่อๆ"
          "...."
          "โรลจังก็คิดเหมือนกันสิน่ะ"
          "...."
          "ว่าแล้วว่าโรลจังต้องคิดเหมือนกัน"