Beauty and cold นายเย็นชากับยัยจอมตื้อ

                  
             วันที่ 10 พฤษภาคม 2013                                                 
             ฉันกำลังเดินทางไปโรงเรียนPattaya City School ซึ่งฉันย้ายบ้านมาอยู่ที่นี้ได้สักพักแล้ว ฉันเดินไปเรื่อยๆจนถึงโรงเรียน เมื่อฉันไปถึงก็ทำอะไรไม่ถูกฉันขึ้นไปบนอาคารเรียนเจอนักเรียนมากมายนั่งอยู่เต็มอาคาร ฉันเดินเข้าห้องไปก็ต้องตกใจเพราะห้องเรียนสุดแสนจะสรกปก ก็อย่างนี้แหละโรงเรียนพึ่งเปิดเทอม แต่เมื่อกวาดสายตาไปเรื่อยๆก็เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยมากๆๆ"ชื่อ ตังเมย์" แต่ทุกคนที่อยู่ในห้องต่างมองมาที่ฉันเป็นตาเดียวกัน ฉันไม่รู้จักใครเลยและไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อดีจึงหยิบไม้กวาดมาทำความสะอาดห้องเรียน แต่ทุกคนก็ยังไม่เลิกที่จะจองมองมาที่ฉันแล้วฉันก็สะดุ้งขึ้นมา!!
              "เธอๆชื่อไรอ่ะ??
              " เอ่อ..ชื่อ กีร์ต้า"
แล้วฉันก็ก้มหน้าก้มตาทำความสะอาดห้องต่อ แล้วจู่ๆเพื่อนทั้งหมดก็เดินตรงมาหาฉัน แล้วจับไม่กวาดโยนไว้หลังห้องแล้วบอกว่า
              "ไม่ต้องทำหรอกเดี๋ยวค่อยมาทำเราลงไปเล่นข้างล่างกันเถอะนะๆๆๆ"
แล้วเพื่อนก็ลากฉันลงไปข้างล่างจนได้ ขณะนั้นเองเองก็มีคนเดินมาชนอย่างจังที่ตัวของฉันแล้วถามว่า"เด็กใหม่หรอเรา"ฉันอึ้งกับความหล่อของเขาอยู่นานสองนานดวงตาสีน้ำตาล คิวเข้มและคมร่างกายอันสูงโปร่งขาวกลิ่นตัวของเขาหอมน่าลูบคลำหน้าอันเรียวใสผมยาวประบ่าสีน้ำตาลอ่อน เมื่อฉันรู้สึกตัวอีกที
              "อ่าวไปไหนแล้วอ่ะ?
              "เขาไปตั้งนานละทำไมชอบหรอ กิ้วๆ"
              "บ้าๆๆ ตังเมย์ก็เราไม่ได้ชอบซะหน่อย-//-"  "
              "ไม่ได้ชอบทำไมต้องหน้าแดงล่ะ นี้ไม่ได้นะคนนี้เราจอง555"
เมื่อถึงเวลารับประทานอาหารกลางวันฉันลงไปรับประทานอาหารพร้อมกับเพื่อนฉันก็มองหาแต่คนๆนั้นไม่รู้ทำไมแล้วเรากินข้าวเสร็จก็ขึ้นไปบนอาคารเรียนแล้วก็ถึงเวลาตอนกลางวันฉันรู้สึกเบื่อมากๆๆที่ต้องมาเรียนทั้งวันอาจารย์ก็พูดให้ง่วงทั้งคาบแล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึงถึงเวลาต้องกลับบ้านฉันก็ดีใจที่เลิกเรียนสักทีแต่พอได้กลับบ้านก็รู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูกฉันเดินก้มหน้าไปเรื่อยๆจนไปเดินชนหลังของคนๆหนึ่งเข้าเต็มๆอย่างแรงจนฉันล้มกองลงที่พื้นเมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบกับเขาคนนั้นที่เดินมาชนฉันเมื่อเช้าฉันนั่งอึ้งสักพักหนึ่ง
             "วันหลังเดินระวังๆหน่อยเส่เธอ"
ฉันสะดุ้งแล้วก็ลุกขึ้นยืนแล้วคิดว่านี้ไม่คิดจะช่วยกันหน่อยหรอใจร้ายจริงเลยหล่อซะเปล่าชิแล้วเขาก็เดินไปความคิดฉันตอนนี้ฉันหลงเขาเข้าแล้วฉันไม่เคยเจอใครที่รักขนาดนี้มาก่อนฉันจึงตัดสินใจวิ่งตามเขาไปและขอร้องให้เขาไปส่งที่บ้านเราเดินกลับบ้านด้วยกันด้วยความเงียบสงบไม่มีใครชวนใครพูดเขาดูเย็นชามากฉันเดินเข้าไปใกล้เข้าและเราทั้งคู่ก็กำลังจะข้ามถนนจู่ๆฉันก็กระโดนเกาะแขนเขาอย่างเร็วเขาหันมามองไม่ถามอะไรสักอย่างฉันเดินเกาะแขนเขามาเรื่อยๆจนถึงบ้านฉันใช้เวลาเดินเกาะแขนเขานานมากๆๆ-///-อร๊ายย!! เขินๆ แล้วฉันก็หน้าแดงขึ้นมา
             "เธอเป็นไรเดินเกาะแขนมาตลอดทางแถมตอนนี้ยังหน้าแดงอีกไม่สบายหรือเปล่า?"
             "เอ่อ...เปล่าๆคือว่าฉันข้ามถนนไม่เป็นนะก็เลยกลัวนิดหน่อย"(คนบ้าอะไรข้ามถนนไม่เป็น55น่าอายช้ะมัด)"ยัยนักเขียนบ้าก็ฉันไม่รู้ว่าต้องบอกเขายังไงดีจะบอกเขาว่าอยากกอดเขาอย่างนั้นเรอะฉันผู้หญิงนะ-///-"(ขนาดนี้ไม่ต้องอายแล้วม่างงง555)"เขียนต่อเส่-0-' แล้วนิยายฉันจะเสดไหมเนี่ย- -' 
             "โอเคเธอข้ามถนนไม่เป็นจริงๆหรอแล้วจะรอดไหมเนี่ยยัยเฉิ่มเบอะ"
             "นี่ นายว่าใครห้ะ!! "
แล้วก็มาถึงบ้านฉันพอดีเราก็จากลากัน ณ ตรงนั้น ฉันเข้าบ้านอย่างเหน็ดเหนื่อยและมีความสุขฉันเหนื่อยและหลับไปใน ขณะนั้น