Queen Girl รักร้ายๆของยัยจอมหยิ่ง (ชื่อเรื่องตั้งโดย-popoppa)

9.5

เขียนโดย 1nyp

วันที่ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 16.56 น.

16 ตอน

11 วิจารณ์

19.55K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 10.41 น. โดย เจ้าของนิยาย

3) 2

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“นั่นเธอ! นักเรียนใหม่ใช่มั้ย??” คุณครูใช้ชอล์กที่เขียนกระดานอยู่ชี้หน้าฉัน แล้วถามขึ้น

“ค่ะ”

“เธอคิดจะโดดเรียนหรือไง!!” คุณครูชักมือที่จับชอล์กชี้หน้าของฉันลง ก่อนจะถามขึ้น

“ไม่ใช่ ค่ะ”

“แล้วทำไม มาเอาป่านนี้..ฉันสอนไปครึ่ง คาบแล้ว”

“พอดี ....”

“รีบหาที่นั้ง แล้วตั้งใจฟัง!!” เธอตัดบท ขณะที่ฉันกำลังหาข้อแก้ตัว

;เหอะ ไม่ว่าจะ นักเรียนหรือครู ก็กวนประสาท ทุกคนเลย ==*

ฉันจำใจเดินไปนั่งที่เดิม ที่ โดนไล่ไม่ให้นั่งเมื่อเช้า ก่อนจะนั่งมองหลัง คุณครูที่เดินไป เดินมา เขียนอะไรก็ไม่รู้บนกระดาน

ป๊อก!!

“โอ๊ย!!” ฉันสะดุ้งตื่นแล้ว โวยวายเสียงดังก่อนจะรีบมองหาต้นตอของวัตถุ ที่กระทบหัวของฉัน

“ตื่นได้แล้ว ยัยเสร่อ!” ภาพของยัย หัวหน้าห้อง(ผู้มีอำนาจ)ยืนถือไม่บรรทัดปรากฏขึ้น

“เที่ยงแล้วนะ ยัยเซ่อ!!” ยัยแว่น เว็นนี่ ที่นั้งข้างๆฉัน ยืนเท้าสะเอว มองฉันแล้วกล่าวอย่างไม่เป็นมิตร

ฉันค่อยๆลุกขึ้น แต่รู้สึกว่าผมของฉัน ติดอยู่กับโต๊ะ

---หมากฝรั่ง!!!!~ O___O

;เวรและ! ผมของฉัน !!!!

“เอ้า ผมเธอเป็นอะไรหรอ ^^ รีบแกะออกหละไม่งั้น เธอได้หั่นผมทิ้งแน่ !!”

“ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ~~” และแล้ว ยัยสามตัวนั่นก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับเสียงหัวเราะอันมีความสุข

“เวรเอ้ย!!” ฉันสบทออกมาก่อนจะรีบแกะหมากฝรั่งนั่นออกอย่าง โมโห แต่ไม่ว่าฉันจะพยายามแกะมันออกแค่ไหน มันก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลุดออกเลยแม้แต่นิด

“เธอ” เสียงหวานๆของหญิงคนหนึ่งดังขึ้น “มันแกะไม่ออกหรอก ให้ฉันช่วยนะ^^-” พูดจบแม่นั่น ก็เดินมาจับผมของฉันก่อนจะควักกรรไกรออกมา

“เห้ย!! ออกไปนะ อย่ามายุ่ง” ฉันคว้ากรรไกรในมือแม่นั่นออกมาก่อนที่เธอจะตัดผมของฉัน แล้ววิ่งออกไปจากห้องน้ำ

ภาพในกระจก บ่งบอกถึงคราบหมากฝรั่งที่ยังคงติดผมของฉันอยู่และไม่มีทีท่าว่าจะออก

“แสบนักนะ คอยดูฉันจะเอาคืนให้มากกว่านี้เป็น 2เท่าเลย!!”

พูดจบ ฉันก็ต้องบรรจงตัดผมของตัวเองออก ด้วยกรรไกรของยัยประสาทหลอนคนเมื่อกี้

ฉันกลับมาในห้องเรียนตามเดิมเพื่อเข้าเรียนในคาบบ่าย

ครืด ๆๆ ~

โต๊ะตัวน่าสุดที่ฉันนั่งถูกฉันลากลงมานั่งข้างหลังห้องและนั่งเพียงผู้เดียวในแถวสุดท้าย

“ทำอะไรของเธอยะ? นั่นมันโต๊ะของฉันนะ!!” ยัยเว็นนี่หนึ่งในบัญชีแค้นของฉันรีบเดินมาโวยวายอย่างรวดเร็ว

“เธอนั่งโต๊ะเดียว ยังไม่พออีกหรอ??”ฉันถามเว็นนี่อย่าง เรียบๆ

“ในห้องนี้มีเพียง 5 แถวเท่านั้น จะไม่มีแถวที่ 6” มีลีน อีกคนในบัญชีแค้นของฉันรีบกล่าว และเดินมาสมทบ กับเว็นนี่ทันที

“ในฐานะ ที่ฉันเป็นหัวหน้าห้อง ฉันขอสั่งให้เธอลากโต๊ะของเธอกลับไปนั่งที่เดิมเดี๋ยวนี้” และแล้ว ยัยหัวหน้าห้องคนสุดท้ายในบัญชีแค้นของฉันก็เดินมาสมทบกับเพื่อนอีกสองคนและออกคำสั่งใส่ฉันทันที

“…” ฉันยืนมองหน้า ยัยหัวหน้าห้อง อย่างไม่ละสายตา จนแม่นั่นต้องกระพริบตา ก่อนฉัน

“ไม่ได้ยิน ออร์แกนพูดหรือไง กลับไปนั่งที่เดิม!!” มีลีนกล่าว ก่อนจะผลักหัวของฉันอย่างรุนแรง

“โว้ย!!!!!” ฉันโวยวายอย่างฉุนเฉียว ก่อนจะลุกขึ้นแล้วหันไปจ้องหน้า มีลีน จนเธอเผลอถอยตัวเองออกห่างจากฉันไปก้าวหนึ่งทันที

- ห้ามก่อเรื่องที่โรงเรียนใหม่เด็ดขาด!..ไม่ว่าจะเหลืออดแค่ไหนก็ตาม..เข้าใจมั้ย!!!

คำพูดของแม่เมื่อวานนี้ ปลุกฉันให้ตื่นจาก ภวังค์ ความแค้น และฉันจึงละสายตาจาก มีลีน ก่อนจะค่อยๆหายใจ เข้า-ออก ลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์

“ได้แค่เนี้ยแหละ...คิดว่าจะแน่ ” เว็นนี่กล่าวด้วยเสียงกระแนะกระแหน เมื่อตัวอิจฉาในละครไม่มีผิด --*

“ลากโต๊ะและตัวเธอกลับไปนั่งที่เดิม!” ยัยออร์แกนกล่าวย้ำอีกครั้ง

ฉันค่อยๆลากโต๊ะและเก้าอี้ของตัวเองกลับมายังหน้าห้องที่เดิม

17:00

ในที่สุดก็ถึงเวลาเลิกเรียน หลังจากเสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น ฉันก็ค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้และเก็บสัมภาระใส่กระเป๋านักเรียนก่อนจะเอากระเป๋าพาดบ่าแล้วเดินออกไปจากห้อง

“เฮ้!...จะไปไหน?” ยัยออร์แกนเดินมาคว้าแขนของฉันก่อนจะถามขึ้น

“กลับบ้าน” ฉันหันไปตอบเธออย่างเรียบๆ

“เอ้า.. นี้เธอลงทุนตัดผมออกเลยหรอ^^” มีลีนกล่าวเมื่อเธอเห็นรอยแหว่งบนเส้นผมของฉัน

“อยากตัดบ้างมั้ยล่ะ?!!”ฉันหันไปถามมีลีนอย่างหงุดหงิด

“ว่าไงนะ!” มีลีนถามขึ้น

“ป่าวหรอก...แล้วทำไมฉันถึงกลับบ้านไม่ได้ ” ฉันตอบมีลีน แล้วหันไปถามยัยออร์แกน

“เพราะเธอ..ต้องทำความสะอาดห้องนี้แทนพวกฉันสามคน!”เว็นนี่กล่าว

“มันไม่ใช่หน้าที่ของฉัน..ทำไมฉันต้องทำ??”ฉันหันไปถามเว็นนี่

“ก็เพราะ ฉันสั่งหนะสิ” ออร์แกนตอบ

“จะบอกอะไรให้นะ...อำนาจของเธอ ไม่สามารถสั่งฉันได้หรอก!!” พูดจบฉันก็เดินออกจากห้องเรียนทันที

“เอะ!!...นี่แกกล้าหือกับพวกฉันงั้นหรอ!!” ร่างของฉันถูกกระตุกเข้ามาภายในห้องอีกครั้งด้วยแรงของมีลีน

“...” ฉันหันไปมองหน้ามีลีนอย่างหงุดหงิด