Queen Girl รักร้ายๆของยัยจอมหยิ่ง (ชื่อเรื่องตั้งโดย-popoppa)

2
 
“นั่นเธอ! นักเรียนใหม่ใช่มั้ย??” คุณครูใช้ชอล์กที่เขียนกระดานอยู่ชี้หน้าฉัน แล้วถามขึ้น
“ค่ะ”
“เธอคิดจะโดดเรียนหรือไง!!” คุณครูชักมือที่จับชอล์กชี้หน้าของฉันลง ก่อนจะถามขึ้น
“ไม่ใช่ ค่ะ”
“แล้วทำไม มาเอาป่านนี้..ฉันสอนไปครึ่ง คาบแล้ว”
“พอดี ....”
“รีบหาที่นั้ง แล้วตั้งใจฟัง!!” เธอตัดบท ขณะที่ฉันกำลังหาข้อแก้ตัว
;เหอะ ไม่ว่าจะ นักเรียนหรือครู ก็กวนประสาท ทุกคนเลย ==*
ฉันจำใจเดินไปนั่งที่เดิม ที่ โดนไล่ไม่ให้นั่งเมื่อเช้า ก่อนจะนั่งมองหลัง คุณครูที่เดินไป เดินมา เขียนอะไรก็ไม่รู้บนกระดาน
 
ป๊อก!!
“โอ๊ย!!” ฉันสะดุ้งตื่นแล้ว โวยวายเสียงดังก่อนจะรีบมองหาต้นตอของวัตถุ ที่กระทบหัวของฉัน
“ตื่นได้แล้ว ยัยเสร่อ!” ภาพของยัย หัวหน้าห้อง(ผู้มีอำนาจ)ยืนถือไม่บรรทัดปรากฏขึ้น
“เที่ยงแล้วนะ ยัยเซ่อ!!” ยัยแว่น เว็นนี่ ที่นั้งข้างๆฉัน ยืนเท้าสะเอว มองฉันแล้วกล่าวอย่างไม่เป็นมิตร
ฉันค่อยๆลุกขึ้น แต่รู้สึกว่าผมของฉัน ติดอยู่กับโต๊ะ
---หมากฝรั่ง!!!!~ O___O
;เวรและ! ผมของฉัน !!!!
“เอ้า ผมเธอเป็นอะไรหรอ ^^ รีบแกะออกหละไม่งั้น เธอได้หั่นผมทิ้งแน่ !!”
“ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ~~” และแล้ว ยัยสามตัวนั่นก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับเสียงหัวเราะอันมีความสุข
“เวรเอ้ย!!” ฉันสบทออกมาก่อนจะรีบแกะหมากฝรั่งนั่นออกอย่าง โมโห แต่ไม่ว่าฉันจะพยายามแกะมันออกแค่ไหน มันก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลุดออกเลยแม้แต่นิด
“เธอ” เสียงหวานๆของหญิงคนหนึ่งดังขึ้น “มันแกะไม่ออกหรอก ให้ฉันช่วยนะ^^-” พูดจบแม่นั่น ก็เดินมาจับผมของฉันก่อนจะควักกรรไกรออกมา
“เห้ย!! ออกไปนะ อย่ามายุ่ง” ฉันคว้ากรรไกรในมือแม่นั่นออกมาก่อนที่เธอจะตัดผมของฉัน แล้ววิ่งออกไปจากห้องน้ำ
  
       ภาพในกระจก บ่งบอกถึงคราบหมากฝรั่งที่ยังคงติดผมของฉันอยู่และไม่มีทีท่าว่าจะออก
“แสบนักนะ คอยดูฉันจะเอาคืนให้มากกว่านี้เป็น 2เท่าเลย!!”
พูดจบ ฉันก็ต้องบรรจงตัดผมของตัวเองออก ด้วยกรรไกรของยัยประสาทหลอนคนเมื่อกี้
 
 
ฉันกลับมาในห้องเรียนตามเดิมเพื่อเข้าเรียนในคาบบ่าย
ครืด ๆๆ ~
โต๊ะตัวน่าสุดที่ฉันนั่งถูกฉันลากลงมานั่งข้างหลังห้องและนั่งเพียงผู้เดียวในแถวสุดท้าย
“ทำอะไรของเธอยะ? นั่นมันโต๊ะของฉันนะ!!” ยัยเว็นนี่หนึ่งในบัญชีแค้นของฉันรีบเดินมาโวยวายอย่างรวดเร็ว
“เธอนั่งโต๊ะเดียว ยังไม่พออีกหรอ??”ฉันถามเว็นนี่อย่าง เรียบๆ
“ในห้องนี้มีเพียง 5 แถวเท่านั้น จะไม่มีแถวที่ 6” มีลีน อีกคนในบัญชีแค้นของฉันรีบกล่าว และเดินมาสมทบ กับเว็นนี่ทันที
“ในฐานะ ที่ฉันเป็นหัวหน้าห้อง ฉันขอสั่งให้เธอลากโต๊ะของเธอกลับไปนั่งที่เดิมเดี๋ยวนี้” และแล้ว ยัยหัวหน้าห้องคนสุดท้ายในบัญชีแค้นของฉันก็เดินมาสมทบกับเพื่อนอีกสองคนและออกคำสั่งใส่ฉันทันที
“…” ฉันยืนมองหน้า ยัยหัวหน้าห้อง อย่างไม่ละสายตา จนแม่นั่นต้องกระพริบตา ก่อนฉัน
“ไม่ได้ยิน ออร์แกนพูดหรือไง กลับไปนั่งที่เดิม!!” มีลีนกล่าว ก่อนจะผลักหัวของฉันอย่างรุนแรง
“โว้ย!!!!!” ฉันโวยวายอย่างฉุนเฉียว ก่อนจะลุกขึ้นแล้วหันไปจ้องหน้า มีลีน จนเธอเผลอถอยตัวเองออกห่างจากฉันไปก้าวหนึ่งทันที
-         ห้ามก่อเรื่องที่โรงเรียนใหม่เด็ดขาด!..ไม่ว่าจะเหลืออดแค่ไหนก็ตาม..เข้าใจมั้ย!!!
คำพูดของแม่เมื่อวานนี้ ปลุกฉันให้ตื่นจาก ภวังค์ ความแค้น และฉันจึงละสายตาจาก มีลีน ก่อนจะค่อยๆหายใจ เข้า-ออก ลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์
“ได้แค่เนี้ยแหละ...คิดว่าจะแน่ ” เว็นนี่กล่าวด้วยเสียงกระแนะกระแหน เมื่อตัวอิจฉาในละครไม่มีผิด --*
“ลากโต๊ะและตัวเธอกลับไปนั่งที่เดิม!” ยัยออร์แกนกล่าวย้ำอีกครั้ง
  ฉันค่อยๆลากโต๊ะและเก้าอี้ของตัวเองกลับมายังหน้าห้องที่เดิม
17:00
ในที่สุดก็ถึงเวลาเลิกเรียน หลังจากเสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น ฉันก็ค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้และเก็บสัมภาระใส่กระเป๋านักเรียนก่อนจะเอากระเป๋าพาดบ่าแล้วเดินออกไปจากห้อง
“เฮ้!...จะไปไหน?” ยัยออร์แกนเดินมาคว้าแขนของฉันก่อนจะถามขึ้น
“กลับบ้าน” ฉันหันไปตอบเธออย่างเรียบๆ
“เอ้า.. นี้เธอลงทุนตัดผมออกเลยหรอ^^” มีลีนกล่าวเมื่อเธอเห็นรอยแหว่งบนเส้นผมของฉัน
“อยากตัดบ้างมั้ยล่ะ?!!”ฉันหันไปถามมีลีนอย่างหงุดหงิด
“ว่าไงนะ!” มีลีนถามขึ้น
“ป่าวหรอก...แล้วทำไมฉันถึงกลับบ้านไม่ได้ ” ฉันตอบมีลีน แล้วหันไปถามยัยออร์แกน
“เพราะเธอ..ต้องทำความสะอาดห้องนี้แทนพวกฉันสามคน!”เว็นนี่กล่าว
“มันไม่ใช่หน้าที่ของฉัน..ทำไมฉันต้องทำ??”ฉันหันไปถามเว็นนี่
“ก็เพราะ ฉันสั่งหนะสิ” ออร์แกนตอบ
“จะบอกอะไรให้นะ...อำนาจของเธอ ไม่สามารถสั่งฉันได้หรอก!!” พูดจบฉันก็เดินออกจากห้องเรียนทันที
“เอะ!!...นี่แกกล้าหือกับพวกฉันงั้นหรอ!!” ร่างของฉันถูกกระตุกเข้ามาภายในห้องอีกครั้งด้วยแรงของมีลีน
“...” ฉันหันไปมองหน้ามีลีนอย่างหงุดหงิด
“จัดโต๊ะ และเก็บกวาดห้องเดี๋ยวนี้!!!!!!” ยัยออร์แกนออกคำสั่งอีกครั้ง
โครม!!.....~
ฉันสะบัดแขนที่ถูกมีลีนจับไว้จนหลุดออก ก่อนจะใช้เท้าของตัวเอง ถีบโต๊ะเรียนข้างหน้าจนโต๊ะล้มไป
“ทำอะไรของเธอ ห่ะ!!”ยัยเว็นนี่โวยวาย
“ถ้าพวกเธอยังไม่เลิกยุ่งกับฉันอีกหละก็...คราวหน้าฉันไม่ถีบแค่โต๊ะหรอกนะ!!” พูดจบฉันก็เดินออกมาจากห้องอีกครั้ง และก็ไร้ทีท่าว่ายัยสามคนนั่นจะตามมา
           ครืด~ครืด~…
ฉันควักโทรศัพท์ในกระเป๋ากระโปรงออกมาเพื่อดูข้อความที่เพิ่งได้รับ
:: ฟีน ฉันเจอตัว แอ็กคอร์ด แล้ว ::