Queen Girl รักร้ายๆของยัยจอมหยิ่ง (ชื่อเรื่องตั้งโดย-popoppa)

7
       
   ฉันไม่รู้สึกสะเทือนใจเลยแม้แต่น้อยที่ทำให้ยัยสามตัวนั่น ต้องมีบาดแผลและเจ็บปวด หลังจากที่ฉันเดินออกมาจากห้อง สังเกตได้ทันทีว่านักเรียนที่ดูเหตุการณ์อยู่เมื่อครู่ หลบและหลีกทางให้ฉัน บางคนถึงกับวิ่งหนีฉันเลยด้วยซ้ำ
“มอร์ฟีน” ใครบางคนที่เดินตามฉันมา เรียกชื่อของฉันและรีบวิ่งมาเดินเทียบข้างกับฉัน
“...” ฉันหันไปมองคนคนนั้น ก่อนจะพบว่าเป็นผู้หญิงที่เคยช่วยฉันเช็ดโต๊ะเรียน
“เธอนี่ สมคำล่ำลือจริงๆ^^” แม่นั่นกล่าวขึ้น
“คำล่ำลือ อะไรของเธอ - -*”ฉันหันไปถามอย่าง งงๆ
“แล้วนี่เธอจะไม่เอาเสื้อ ของพวกนั้นหรอ” แม่นั่นถามฉันอีกครั้ง
“คนที่ฉันจะชิงเสื้อ จะต้องเก่งมากว่านี้ -0-”
“เอ๋ 0__0” ยัยนั้นทำหน้าตกใจก่อนจะเอามือป้องปากตัวเอง
“ตกใจอะไรของเธอ”
“แต่...สามคนนั่น..เค้าคุม ม.4 เลยนะ”
“งั้นหรอ” ฉันกล่าวทิ้งท้ายก่อนจะเดินเร็วขึ้นจนพ้นร่างของยัยนั่น
“เดี๋ยวสิ..มอร์ฟีน”
“อะไรของเธออีก..ไม่เห็นหรือไงว่าฉันรีบ”ฉันหันไปตะคอกใส่ยัยนั่น อย่างรำคาญ แล้วรีบเดินหนีออกมา
“ก่อเรื่องแล้วก็หนีความผิดเลยหรอ!!” เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้น พร้อมๆกับร่างของเค้าที่ยืนขวางทางฉันอยู่
== ให้ตายเหอะ ทำไมฉันถึงใด้เจอไอ้บ้านี้บ่อยนักนะ!!
“ไม่เสือกสักเรื่องจะได้มั้ย!!” ฉันตะคอกใส่เค้าทันที
“อย่าหาเรื่องเลยว่ะเด็น..ฟีนเค้ารีบ” ฟ๊อนกล่าวขึ้น
“ทำไมวะ..หวงแม่นี่หรือไง” เด็นหันไปถามฟ๊อนอย่างไม่สบอารมณ์
“ไม่ใช่เว้ย!!” ฟ๊อนตวาดชึ้น
“เอแคร์..รู้จักกับยัยเถื่อนนี่ด้วยหรอ!!” เด็นหันมาถามผู้หญิงที่ยืนข้างๆฉัน
“ก็..รู้จักแค่ชื่อได้เห็นตัวจริงก็ไม่นานนี้แหละ^^” เอแคร์ตอบอย่างร่าเริง
“เลิกทำใสซื่อไร้เดียงสาสักที!..ไม่รู้หรือไงว่า พี่เธอ เกลียดยัยนี่!!”เด็นตวาดขึ้น
“มอร์ฟีน ไม่เห็นจะร้ายกาจอย่างที่พวกพี่ๆพูดเลยสักนิด>0<” ยัยเอแคร์ อธิบาย
“หึ..ถ้างั้นเธอก็เลือกเองแล้วกันระหว่างพี่ชายที่รักเธอซะยิ่งกว่าแฟนของมันกับแม่นี่ เธอจะเลือกใคร”
“..”เอแคร์เงียบไปก่อนจะหันมามองฉัน
“เลือกฉันสินะ..เอแคร์ งั้นวันนี้เดี๋ยวฉันไปส่งเธอกลับบ้านเอง^^” ฉันกล่าวก่อนจะจูงมือเอแคร์เดินหนีเด็นและฟ๊อนมาทันที
“คิดดีแล้วหรอเอแคร์!!” เด็น ตะโกนตามหลังมาอย่างติดๆ
“หุบปากไปเลย..เอแคร์เธอเลือกฉัน” ฉันตะโกนกลับไปแทนเอแคร์ ก่อนจะหันไปแลบลิ้นให้เด็นอย่างยั่วโมโห
“เวรเอ้ย!!!” เด็นสบถขึ้นด้วยเสียงที่ดังลั่น
“เฮ้..พี่เธอ ใครหรอ” ฉันหันไปถามเอแคร์ที่นั้นเบาะข้างคนขับคู่กับฉันพร้อมขับรถไปด้วย
“เค้าชื่อ..แอ็กคอร์ด^^”
 
“ขอบคุณที่มาส่งนะ มอร์ฟีน^^” เอแคร์โบกมือลาฉัน ก่อนจะลงจากรถฉันไป
“ใครมาส่งเธอหนะ เอแคร์!!” เสียงชายคนหนึ่งดังลอดเข้ามาในรถของฉันก่อนที่เอแคร์จะปิดประตูลง
    ฉันมองตามร่างของเธอที่เดินไปทางประตูรั้วของบ้าน ก่อนจะเห็นร่างของ แอ็กคอร์ด ยืนถือขวดลีโออยู่ภายในบ้าน
ครืด~
ฉันเลื่อนกระจกรถลงก่อนจะมองแอ็กคอร์ดอย่างนิ่งๆ
“มอร์ฟีน!!” แอ็กคอร์ดสบถขึ้นเมื่อเค้าเห็นฉัน
“พี่แอ็ดคอร์ด!!” เอแคร์คว้ามือของแอ็กคอร์ดที่ชูขวดเบียร์พร้อมจะปามาทางรถของฉันในทันทีที่เห็นฉัน
“น้องสาวนายน่ารักดีนะ^^” ฉันกล่าวพร้อมส่งยิ้มให้แอ็กคอร์ดเล็กน้อย ก่อนจะปิดกระจกรถลงแล้วขับออกไปจากหน้าบ้านของแอ็กคอร์ด
           ฉันขับรถมาถึงบ้านของตังเองในเวลา ประมาณ 6 โมงกว่าๆและไม่นานโทรศัพท์ของฉันก็สั่นขึ้น  ฉันมองไปยังเบอร์ที่โชว์อยู่ หน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะรีบรับมันทันที
“ว่าไงแม่?”
(ทำอะไรอยู่หนะฟีน!) แม่ถามด้วยน้ำเสียงหวาดระแวง
“อะไรของแม่...โทรมาก็หาเรื่องกันเลยนะ!”ฉันกล่าว
(แล้วลูกอยู่ไหนล่ะ)
“ก็อยู่บ้านหนะสิ..จะให้ไปไหน!??”
(อยู่บ้านหรอ..แม่นึกว่าแกจะไปชุมนุมวันเกิดกลุ่มซะอีก!)
“O____O” วันเกิดกลุ่มงั้นหรอ!!...จริงสินะวันนี้เป็นเกิดกลุ่ม..ตายหละ นี่ฉันลืมวันเกิดกลุ่มได้ยังไงกัน
(ฟีน..เป็นไรไปหนะ) แม่ถามขึ้นเมื่อเห็นฉันเงียบไป
“แค่นี้นะแม่” ฉันรีบบอกกับแม่และตั้งใจฟังคำตอบจากแม่อีกครั้ง
(นี่อย่าบอกนะว่าแกจะไป ชุมนุมวันเกิดกลุ่มหนะ!!)
“ก็ใช่หนะสิแม่...แค่นี้นะ ไว้ว่างๆหนูจะโทรหา” พูดจบฉันก็ตัดสายแม่ทันที ก่อนจะหยิบกุญแจรถที่เพิ่งจะโยนไว้บนโต๊ะขึ้นมาอีกครั้ง
 
         ฉันขับรถด้วยความเร็วสูงพุ่งมายังโกดังเก็บของหลังโรงเรียนเก่าของฉัน ที่ที่ฉันและพ้องเพื่อนมักจะมาชุมนุมกันเป็นประจำ
เอี๊ยด!!
เสียงล้อรถของฉันเสียดสีกับถนนจนเกิดเป็นรอยดำ ก่อนที่รถของฉันจะจอดเทียบท่ากับประตูโกดัง
“พี่มอร์ฟีน..สวัสดีค่ะ พวกหนูนึกว่าพวกพี่จะไม่มาซะอีก” รุ่นน้อง 7-8 คนที่นั่งอยู่หน้าโกดัง กล่าวทักทายฉันอย่างนอบน้อม
“พวกพี่งั้นหรอ?..นี่แปลว่าพวกสปี้นยังไม่มา หรือไง?” ฉันกล่าวถามรุ่นน้องกลุ่มนั้น
“ใช่ค่ะ..ยังไม่มีใครมาเลย” น้องคนหนึ่งตอบ
“แปปนะ” ฉันกล่าวก่อนจะรีบโทรหายัยสปิ้นทันที
(มอร์ฟีน!!) ยัยสปิ้นรับสายฉันด้วยน้ำเสียงที่ตื่นตระหนก
“พวกเธออยู่ไหนหนะ!!?”
(ฉันอยู่โรงพัก..เฮ้! ‘ที่นี่ผู้ต้องหาห้ามใช้โทรศัพท์นะ’...เอาโทรศัพท์คืนมานะ!!!)
“สปิ้น!” ฉันตะโกนเรียนสปิ้นอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าเธอยังอยู่ในสาย
(คุณคือผู้ปกครองของเด็กคนนี้หรอครับ) ปลายสายกล่าวขึ้น
“นั่นใครหนะ!”
(ทางเราได้ควบคุมตัวเด็ก 4 คนนี้ไว้ในข้อหา ทะเลาะวิวาทจนก่อให้เกิดเหตุนองเลือด)
“เห้ย!!..ปล่อยเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้นะ”
(อ้าว..เพื่อนหรอกหรอ) ไม่ทันที่ชายคนนั่นจะพูดจบ ฉันก็ตัดสายก่อนจะวิ่งไปที่ประตูรถของฉันทันที
“เดี๋ยวพี่มา!!” ฉันหันไปบอกกับรุ่นน้องกลุ่มนั้น ก่อนจะขึ้นรถแล้วพุ่งมายัง โรงพักทันที