เพอร์เฟกต์school2 ฉันรักนายน่ะนักเลงของฉัน

มิกเดินตรงเข้ามาหาฉันเรื่อยๆฉันยังรู้สึกเศร้าใจเเต่ก็ต้องทำเป็นไม่รู้อะไร
"มิก สวัสดี"ฉันเเกล้งทำว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"อืม"มิกยังคงเย็นชา ถึงจะยอมคุยกับฉันบ้าง
"เอ่อ"ฉันพยายามจะพํดกับมิกเเต่ก็โดนมิกพูดตัดหน้าไป
"นี่ อย่าพูดอะไรก่อนสิฉันอยากอยู่เงียบๆ"มิกใจร้ายจัง ถึงว่าทุกๆคนจึง....
"อะอืม"ฉันเงียบ ตอนนี้พวกเราอยู่ในความเงียบไม่มีใครพูดจาหรือถามไถ่เลยมีเพียงเสียงหายใจเท่านั้น ยิ่งมองหน้ามิกฉันก็ยิ่งเจ็บปวดทำไมมิกถึงเย็นชากับเราเขาเกลียดเราเเล้วงั้นเหรอฉันเจ็บปวดทำไมถึงได้ เราชอบมิกงั้นเหรอทำไมกันน่ะความรู้สึกเเบบนี้เหมือนจะร้องพอรู้ว่ามิกเกลียดฉันทำไมๆ
"ฮึกๆฮือ"ฉันทนไม่ไหวจึงร้องออกมา
"เมส เธอเป็นอะไรไปเธอไม่เคยร้องง่ายๆนินา"มิกตกใจที่ฉันร้องไห้
"ฉันเจ็บปวดๆฮือๆ"มันเจ็บมากๆถ้ามิกเกลียดฉันเเล้วมิกจะมาทำดีกับฉันเพื่ออะไร
"เมสทำไมเธอถึงร้องกันล่ะ"มิกยังคงถามฉัน
"ฮือๆไม่รู้สิ"ฉันพยายามั้นน้ำตาเเต่มันไม่ยอมหยุด
"เมส บอกมาเถอะใครทำอะไรเธอ"มิกนายน่ะรักหรือเกลียดฉัน
"มะมิกนายนั่นเเหะฮือๆ"ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย
"เมสทำไมเธอฉันผิด"มิกดูสับสน
"นายไม่รักฉันเเล้วใช่ไหมฮือๆ"ฉันพูดบ้าอะไรไปเนี่ยใจมันสั่งให้พูดเเบบนี้"ฮึกๆนายเกลียดฉันเเล้วใช่ไหมฮือๆ"ฉันหบุดมันไม่ได้เเล้วไม่ได้เเล้วจริงๆมิกยังคงอึ้งกับคำพูดของฉัน
"ฉันไม่ได้เกลียดเธอน่ะเมส"มิกพูดขึ้น
"ถ้าไม่เเล้วทำไมต้องห่างจากฉันทำไมกันทำไมฮือๆๆ"ฉันเหมือนคนบ้าควบคุมสติไม่อยุ่
"เพราะฉันรักเธอไง"มิกกอดฉัน
"ฮือๆนายโกหกใช่ไหมถ้ารักก็ต้องดีกว่านี้สิไม่ใช่ทำตัวเเบบนี้"ฉันพูดบ้าอะไรไม่รู้
"ไม่ใช่น่ะ เพราะว่า....."
"เพราะอะไรล่ะ นายต้องตอบให้ได้สิฮือๆถ้านายรักฉันจริงๆ"ฉันยังคงร้องในอ้อมกอดของเขา
"เพราะว่า ฉันกลัวว่าถ้าฉันชอบเธอเราอาจจะไม่ใช่เพื่อนกันฉันกลัวเธอคิดมากยังไงล่ะ"
"เเล้วทำไมนายต้องเป็นนักเลงด้วย"ฉันเสียใจสุดๆ
"ถ้าเป็นนักเลงเธออาจจะไม่สนใจฉันไม่กลุ้มใจถ้าฉันเป็นนักเรียนธรรมดาๆคนหนึ่งเเล้วห่างจากเธอๆจะไม่คิดมากเหรอถ้าเป็นนักเลงเธออาจจะคิดเเค่ว่าฉันเปลี่ยนไปเเละไม่สนใจฉัน"มิกพูดพร้อมก้มหน้าก้มตา
"ฮือๆมิกคนบ้า"ฉันโผเข้ากอดมิก ตึก ตึกเสียงฝีเท้าของใครสักคนเดินมาซึ่งเมสเเละมิกไม่รู้ว่ามีคนมาพวกเขายังคงกอดกันอยู่มันมาจากบันไดเเล้วเสียงฝีเท้านั้นต้องหยุดลงเเละเเอบอยู่ที่เสา
"เมสจังกับมิก"คนๆนั้นคือใบเตย
"เมส ไอยะรังก้ะ"เเละต่อมาคือเเตงกวาส่วนเเท็กน่ะเหรอช็อกไปนานเเล้วไม่คิดว่าเมสจะชอบมิกเเละไม่คิดว่ามิกจะชอบเมสเฮอะๆ"เมส น่ากลัวอ่ะขนาดความจำเสื่อม"เเตงกวาพูด
"ก็ยังจำความทรงจำในวัยเด็กได้นี่นา"ใบเตยมองทั้งสองคนกอดกันเเล้วเเอบยิ้มกรุ่มกริ่ม
"เมส น่ากลัว"วิญญานเเท็กหลุดออกจากร่าง
"เฮ้ยเเท็ก"เเตงกวาตกใจดึงวิญญาณกลับมา"อยากตายนักเหรอ"
"ไม่"เเล้ววิญญาณเเท็กก็กลับเข้าร่าง
"มิก"ฉันเรียกมิก"นายจะไม่ทำเเบบนี้อีกน่ะ"
"อืมฉันสัญญา"มิกเเละฉันเกี่ยวก้อยสัญญากัน
"คิขุ ไอยะรังก้ะ"อันนี้เสีบงของใบเตยเเละเมสส่วนเเท็กกลายเปงหินเเล้วจ้า