Queen Superstar! ตกหลุมรักแล้วละซิ?

ใช่จริงๆด้วยเขาคือนิก

"นายจริงๆเหรอทำไม...นายถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ตอนนั้นนายยังอ้วนดำเหยินอยู่เลยไม่ใช่เหรอ=O="

ฉันตกใจกับสภาพตัวของเขาก็ดูสิตอนนั้นอ้วนดำเหยินตอนนี้หล่ออย่างกับเทพบุตรสาวๆจะต้องชอบเขาเยอะแน่ๆ

"หึ" สีหน้าที่หน้าสยดสยอง "ไปอยู่กับฉันเถอะมูน"

"เอ่อคงไม่ได้หรอกนะนิก..คือ"

ผั๊ว! ปั๊ก!

จู่ๆเสียงชกต่อยก็เกิดขึ้นเมื่อซันมา

"มูนไม่เป็นอะไรนะ"เขาเอามือประคองหน้าฉันไว้และดูตามลำตัวว่ามีบาดแผลอะไรไหม

"ฉันไม่เป็นอะไรหรอกแต่นายไปเตะนิกทำไมเขายังไม่ได้ทำอะไรฉันเลยนะ"

"เพราะไอ่นี่ใช่มั้ยเธอถึงไปกับฉันไม่ได้หน่ะ ฮะมูน!!!!!"

ผู้ชายตรงหน้าที่เคยโดนฉันล้อสมัยเด็กๆหน้าแดงขึ้นเพราะความโกรธจัด เขาหยิบมีดสั้นออกมาเตรียมจะพุ่งเข้ามาหาฉันแต่ซันดันชิงถามคำถามขึ้นมาก่อนที่เขาจะใช้มีดนั่นทำอะไรได้ทัน

"แกใช่มั้ยที่ไปบุกรุกห้องของมูนและตั้งของขวัญประหลาดๆไว้หน่ะ"

เสียงหัวเราะในลำคอที่ทำให้เขาดูหน้ากลัวขึ้นว่าเก่า

"ใช่"สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเหมือนคนโรคจิตเมื่อซันทายบางซิ่งบางอย่างเกี่ยวกับตัวเขาถูก "ฝีมือฉันเองล่ะทำไมล่ะแกหน่ะไม่มีปัญญาทำให้มูนอย่างนั้นสินะ...มูนบอกมันไปสิว่าเราหน่ะสนิทกันขนาดไหนและฉันก็แอบชอบเธอจนเปลี่ยนจากชอบเป็นรักตั้งแต่เด็กๆแล้วบอกมันไปสิว่าความรักของฉันที่มีต่อเธอหน่ะมันมากมากขนาดไหน!!!ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ!!" เสียงหัวเราะที่หน้าสยดสยองออกมาจากลำคอของคนที่ขึ้นชื่อเป็นเพื่อนสมัยเด็กของฉัน

"พูดซิมูนพูด!!!"เมื่อฉันไม่ตอบแต่กลับทำหน้าตกใจแทนนิกจึงตะคอกใส่ฉัน 

"นิก...แต่ฉันไม่ได้รักนายนะ...ฉันขอโทษ"

"ทำไม!!!!!! เพราะไอบ้านี่ใช่ไหม"

ฉันรีบเอามือไปเกาะแขนเสื้อของซัน

"รักมันมากใช่มั้ย! ฉันจะสงเคราะให้!"

นิกไม่รอช้ารีบพุ่งเข้ามาหาฉันแต่ซันรีบมาขวางหน้าฉันเอาไว้และ

ฉึก!

เสียงมีดเล็กแทงเข้าไปในหน้าท้องของใครบางคน

คนตรงหน้าฉันล้มตัวลง ฉันอึ้งและตกใจจนต้องเอามือทั้งสองข้างมาปิดปากตัวเองและรีบไปประคองร่างของซันเอาไว้ เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลรินออกมาจ้างหน้าท้องของเขา หน้าท้องของคนที่เคยให้ฉันซุกเวลาที่ฉันกลัว...

"ซัน..ซัน! นายอย่าเป็นอะไรนะ!" ฉันตกใจมากจนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ นี่ไม่ใช่บทละครแต่มันเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับคนตรงหน้าฉันจริงๆ...มันไม่ใช่เลือดปลอมเหมือนตอนถ่ายละครที่ฉันจะต้องเจอเป็นประจำแต่นี่มันคือเลือดจริงๆ! ฉันรีบสวมกอดเขา ฉันเข้าใจแล้วล่ะที่ทำไมบทละครในบทแบบนี้แล้วตัวเอกมักจะต้องล่ำลาจนคนตรงหน้าตายและไม่ทันโทรเรียกรถพยาบาล

มันอึ้ง มันตกใจ จนทำให้คนที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างต่อหน้าต่อตาทำอะไรไม่ถูกหน่ะสิ

"ซัน! ฮึก..นายจะต้องไม่เป็นไรนะตื่นสิ! ตื่นมาคุยกับฉันก่อน! ฮึก"

ฉันลนลานเมื่อคนตรงหน้าไม่ตอบจึงรีบเอาหูไปจ่อตรงจมูกของเขา เขายังหายใจอยู่ ฉันจึงรีบตั้งสติและโทรเรียกรถพยาบาลให้ด่วนที่สุด 

เจ้าของมีดเล็กที่ปักเข้าไปที่ท้องของซันตกใจกับเหตุการณ์ที่เขาเป็นต้นเหตุจึงกรีดร้องทำหน้าเหมือนคนที่เห็นผีหรือวิญญาณเข้าไปในโสตประสาทของเขา ชายหนุ่มกรีดร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนคนไร้สติ 

"ฉันไม่ได้ทำ!! ฉันไม่ได้ทำ!"  

เมื่อรถพยาบาลมาถึงนางพยาบาลจึงทำการพยาบาลเบื้องต้นให้ซันและใส่หน้ากากอ็อกซิเจนให้

ฉันที่นั่งอยู่ข้างๆเตียงของเขาด้านหลังรถพยาบาลได้แต่ร้องเสียงสะอื้นแล้วกุมมือของเขาไว้ตลอดทาง

เมื่อถึงโรงพยาบาลทั้งบุรุษพยาบาลและนางพยาบาลต่างรีบวิ่งลากเตียงของซันไปที่ห้องไอซียูอย่างด่วนที่สุด

"ขอโทษนะคะญาติผู้ป่วยเชิญรอด้านนอกค่ะ" นางพยาบาลคนสุดท้ายที่มีหน้าที่ปิดประตูบอกกับฉันไม่ให้เขาไปและเมื่อประตูปิดลงแสงไฟสีแดงก็สว่างขึ้นเพื่อเป็นสัญญาณบ่งบอกว่า ห้องนี้กำลังมีผู้ป่วยที่ต้องการการดูแลแบบฉุกเฉินที่สุด

"ฉันขอโทษ ... ฉันขอโทษ ฮึก นายต้องรอดนะถ้าไม่รอดฉันจะอยู่ยังไง ฮึก" ฉันพูดกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า

และตอนนั้นเองมันก็ทำให้ฉันได้เข้าใจหัวใจตัวเอง ว่าเขา...คือคนสำคัญของฉัน