รัตติกาลแห่งความรัก

ตอนที่ 1 [ความเสียใจ]
 
 
“กรี๊ด!! ฮึก ฮือ ทำไม ทำไมคาซึยะต้องไปด้วย ฮือๆ กรี๊ด!!” เสียงโวยวายของผู้หญิงที่เคยมีใบหน้ายิ้ม
 
แย้มบัดนี้มีตาน้ำตาที่ไหลออกมาเหมือนเขื่อนแตกก็ไม่ปาน
 
“ฮารุกะ...” ชุนพี่ชายของฮารุกะผู้ที่อยู่หน้าห้องของฮารุกะคิดจะช่วยน้องสาวผู้เป็นที่รักแต่ก็คิดไม่
 
ออกได้แต่ถอนหายใจออกมา
 
“คุณหนูน่าสงสารนะค่ะ...ความรักของคุณหนูกำลังจะไปได้ดีแล้วแท้ๆแต่เขากับไปเรียนต่อที่อเมริกาซะ
 
ได้” เสียงป้าพินโกะแม้บ้านที่อยู่ดูแลคฤหาสน์นี้มานาน
 
“เฮ้อ” ชุนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความเป็นห่วงน้องสาว เขากลัวว่าอาการเธอจะกำเริบ
 
เพราะแค่นี้มันก็รุนแรงจนจะเอาน้องสาวของเขาไปอยู่บนสวรรค์อยู่แล้ว
 
“ฮือๆ ฮึก ฮือๆ กรี๊ด!!! ฮือๆ เพล้งๆๆ!!” เสียงของตกแตกดังขึ้นทำเอาชุนตาเบิกกว้างแต่ก็ทำอะไรไม่
 
ได้นอกจากยืนฟังเสียงอยู่นิ่งๆ
 
จู่ๆเสียงก็เงียบหายไปเป็นเวลาเนิ่นนานจนผิดสังเกตุชุนเห็นท่าไม่ดีจึงบอกให้ป้าพินโกะไปเอากุญแจ
 
สำรองมาไม่นานป้าพินโกะก็กลับมาพร้อมพวงกุญจากที่มีกุญแจหลายสิบอันแต่เพราะชุนรู้ว่าอันไหน
 
ของห้องฮารุกะจึงไม่รอช้ารีบไขเข้าไปทันที ภาพที่เห็นต้องทำให้ชุนและป้าพินโกะตาโตยิ่งกว่าไข่ห่าน
 
ห้องเละเทะข้าวของอยู่คนละทิศคนละทางจนดูสกปรกไม่เหมือนห้องผู้หญิง
 
ทุกคนกวาดสายตามองรอบห้องก็ต้องหยุดชะงักเมื่อสายตาของชุนและป้าพินโกะเห็นฮารุกะในสภาพที่
 
ดูไม่ได้มันโทรมดับเบิ้ลโทรม >O< ชุนรีบวิ่งไปประคองฮารุกะที่ตอนนี้หน้าแดงก่ำหายใจแรงผิดปกติ
 
มือทั้งสองข้างกุมที่หัวใจ
 
“ยะ...แย่แล้วป้าพินรีบบอกให้ลุงริวเตรียมรถออกที่ครับ”
 
“ดะ...ได้ค่ะ” ป้าพินโกะรีบวิ่งออกจากห้องที่เสมือนรังหนู ชุนไม่รอช้ารีบช้อนตัวฮารุกะขึ้นมาแล้ววิ่งไป
 
หน้าคฤหาสน์ที่มีรถจอดรออยู่แล้ว ฮารุกะไม่หายใจแล้วเหงื่อของฮารุกะผุดออกมาหลายเม็ดนั้นคือสัน
 
ญาณว่าถ้าช้ากว่านี้เธออาจไม่รอด
 
กรี๊ดๆ!! เรื่องแรกของไรเตอร์เค้ามีนามว่าบุ๋งกี้(นามแฝง) เป็นนิยายเรื่องแรกในชีวิตเลยละค่า >O<  
 
ตื่นเต้นเป็นบ้าเล้ย!!! อิอิ ... ติดตามตอนต่อไป ฮารุกะจะเป็นยังไงนะ ขอบอกเรื่องนี้ดราม่าถ้าไม่
 
ชอบก็ X ออกไปเล้ยนะค่ะ!! (^_^) ติชมกันตามสบายน๊า ##
 
ขอขอบคุณเว็บขีดเขียนดอทคอมจากใจจริง