บทเพลงนี้ขอมอบให้เธอ

0_oฉันกำลังไม่เชื่อสายตาตนเองคนที่ถูกเรียกว่า'สุภาพบุรุษ'มาพูดอะไรเห่ยๆเเบบนี้-_-*
"นายเนี่ยน่ะคนที่ถูกเรียกว่า'สุภาพบุรุษ'"ฉันถามเขาด้วยสายตาที่ไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่
"ใช่เเ้ล้วล่ะฉันออกจะสุภาพบุรุษ"กล้าพูดคำนี้ออกมาจากปากเนาะ
"ยังจะกล้าพูดคำนี้ออกมาอีก"ฉันพึมพัมกับตัวเองเบาๆ
"ฮ่ะ!เธอว่าไงน่ะ"
"เปล่า"
"เหรอ"....ชิ!ผู้ชายบ้าอะไรเนี่ย"อีกสักพักก็ออกไปได้เเ้ล้วล่ะ"
"อืม"
"ไปอะไรเหรองอนเหรอ"
"เปล่าย่ะ-_-*"
"อ้าวๆถ้างอนก็บอกมาตามความจริงก็ได้น่ะ"
"ไม่ย่ะ"ฉันกอดอก
"เหรอ^^"
"อืม"เเ้ล้วอยู่ๆตานั่นก็ดึงฉันเข้าไปกอด"กรี๊ดๆนายทำอะไรน่ะ"
"^^"ตานั่นไม่ตอบอะไรได้เเต่ยิ้ม
"ปล่อยน่ะTTOTT"ตอนนี้ฉันไม่สามารถขัดขืนอะไรหมอนั่นได้เลยเเม้เเต่นิดเดียวเพราะเขาเเข็งเเรงมากๆ"นี่ฉันบอกให้ปล่อยยังไงล่ะ"ตอนนี้ใจฉันเต้นเร็วมากๆ"นายฉันบอกให้ปล่อยไง!!"
"ไม่"TTOTTฮือๆปล่อยฉันไปเถอะ
ผลัวะ
"โอ๊ย"เสียงของตานั่นร้อง ว้ายอยู่ๆใครก็ไม่รู้เปิดประตูทำให้ตอนนี้ตานั่นนอนทับฉันอยู่TTOTTมันหนักเข้าไปอีกฮือๆเเ้ล้วจะมีใครมาเห็นเรา2คนไหมนี่
"มิคุ!!"ฮือๆว่าเเล้วไม่ผิดคิดไม่ทันขาดคำ เอ้ย!!เเต่นี่มันเสียงคุ้นๆนี่นา
"ริน"เยสๆโชคดีที่เป็นรินหวังว่าคงไม่มีใครมาเห็นเ้ข้าอีกน่ะ
"เฮ้ย ไอไคโตะ"เฮ้ย!!ใครอ่ะ
"โอ๋ยๆเจ็บๆใครเปิดประตูมาฟะ"อ้าวเพิ่งตื่นเหรอ??"เฮ้ยไอเลน"
"ไอบ้านี่นายทำอะไรมิคุน่ะ"
"เฮ้ยฉันไม่ได้ทำอะไรเลยน่ะ"
"เหรอ"คราวนี้ฉันพูดเเทรก"เเ้ลวไอที่นายนอนทับฉันนี่มันคืออะไร!!"ฉันระเบิดความโกรธออกมาทันที"ออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้น่ะ!!"
"เฮ้ยๆ!!ขอโทษที"ตานั่นรีบลุกออกไปทันที
"นายอย่ามาขอโทษฉันเเบบนี้น้ะ!!คนบ้าฉวยโอกาสTTOTT"คนบ้าาาาา!!!!!ฉันเกลียดนาย
"เอ่อ.."พูดไม่ออกล่ะสิ
"คนนิสัยไม่ดี"ฉันด่าเขาทันที
"ขอโทษ"
"ไม่"คราวนี้ฉันโกรธจริงๆเเละโกรธมากจริงๆด้วยฉันกอดอกทำหน้าบึ้ง
"มิคุๆอย่าสิไคโตะเขาคงไม่ได้ฉวยโอกาสหรอกน่ะ"รินรีบมาห้ามฉัน
"ไม่ถ้าไม่ฉวยโอกาสเเล้วมันจะเรียกว่าอะไรล่ะ"
"มิคุอย่าสิ"
"จำไว้น่ะนายห้ามทำเเบบนี้อีกครั้งเด็ดขาดครั้งนี้ฉันจะยกโทษให้!!!"ฉันชี้หน้าสั่งสอนเขา
"อืม"ฮึคนไรไม่รู้เเย่จริงๆเลย
"ไปรินเรากลับกันเถอะ!!หมดอารมณ์ซื้อของเเ้ล้วล่ะ"
"อ้าว!!เเ้ล้วโดโมะล่ะ"
"ไม่ซื้อโทษฐานที่เธอทำให้ความลับของพวกเ้ราเเตกเเล้วยังต้องมาเจอกับผู้ชายเฮงซวยๆเเบบนี้อีก"ฉันบ่นฉันอารมณ์เสียจริงๆน่ะคิดดูสิอยู่ดีไม่ว่าดีมากอดฉันเเล้วยังมานอนทับฉันอีก
"โธ่มิคุ เรื่องเเค่นี้เธอไม่น่าจะโกรธเลยนินา"
"งั้นเธอก็ไปซื้อเองซะสิ-_-*ฉันรอได้เเต่ฉันไม่ออกเงินให้เธอหรอกน่ัะ"
"มิคุ"
"ไม่"ฉันเดินออกไปทันทีโดยมีรินเดินตามหลังด้วยฉันหันหลังไปมองไคโตะสายตาของเขาเป็นสายตาสำนึกผิดเเต่ยังไงๆฉันก็ไม่มีวันให้อภัยกับเรื่องนี้หรอกถึงจะบอกไปว่ายกโทษให้เเต่ฉันก็ยังคงโกรธเขาอยู่ดี
"มิคุเธอไม่น่าโกรธกับเรื่องเเค่นี้เลยน่ะ"พวกเราเดินมาถึงรถสปอต
"ริน!!เธอเป็นคนทำให้เเผนเเตกน่ะให้สำนึกผิดซะบ้างสิ"
"มิคุเเย่ที่สุดTTOTT"อยู่ๆรินก็วิ่งไปในทันที
"เฮ้!!รินนนนนนนน"
โครมมมมม รินวิ่งไปที่ถนนเเ้ลวอยู่ๆก็มีรถเก๋งขับมาด้วยความเร็วสูงชนกับรินพอดีี
"ริน!!!!!!0_o"ไม่น่ะ
"รินๆ"
"ริน"ฉันได้เอาเเต่เรียกรินเเต่รินก็ไม่ตอบสนองเลยเเม้เเต่น้อยTTOTTรินนนนนนฉันขอโทษ
"ฮือๆรินฟื้นขึ้นมาเถอะTTOTT"ฉันได้เเต่ก้มหน้าก้มตาร้องใกล้ๆกับรินทุกๆคนหันมามองดู
"รินฟื้นสิ"ฉันพยายามเรียกริน
"รินๆๆๆๆๆTTOTT"ฉันพยายามเรียกรินหลายๆครั้งเเต่รินก็ไม่ยอมฟื้นไม่มีใครมีน้ำใจช่วยรินเลยหรือไง??
"ขอโทษครับเกิดอะไรขึ้นครับ!!"อยู่ๆก็มีเสียงนึงเเทรกเ้ขามาฉันหันไปในทันที
"ไคโตะTTOTT"ฉันพยายามจะเช็ดน้ำตา"รินเขา..รินฮือTTOTT"ฉันเอาเเต่ก้มหน้าก้มตาร้อง
"โทรหารถพยาบาลกับ191สิ"
"อะอืม"ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรเเ้ล้วเรียกรถพยาบาลกับตำรวจให้มาที่นี่
.....................................................................................................................................เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไปติดตามกันได้ในตอนหน้าน่ะจ้ะ^^