บทเพลงนี้ขอมอบให้เธอ

ในที่สุดรถพยาบาลกับตำรวจก็มาถึงฉันอธิบายทุกอย่างให้ตำรวจฟังเเละตอนนี้ฉันก็พารินไปส่งที่โรงพยาบาลตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในรถพยาบาลกับไคโตะเเละเลน
"ฮือๆTTOTTรินอย่าเป็นอะไรไปน่ะ"ฉันได้เพียงเเต่นั่งร้องไห้
"อย่าร้องสิมิคุ"ไคโตะเริ่มปลอบฉัน
"ฮือๆTTOTTฉันเป็นสาเหตุที่ทำให้รินถูกรถชนน่ะรู้งี้ฉันยอมซื้อตุ๊กตาให้เธอเเล้ว"
"เอ่อ..มันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอกเป็นเพราะฉันต่างหาก"
"ฮือๆTTOTT"รินฟื้นขึ้นมาเถอะ
"อย่าร้องไปเลยมิคุ"คราวนี้เลนเริ่มปลอบฉัน
"ฮือๆTTOTT"
"มันไม่ใช่ความผิดของเธอไปหรอกน่ะ"เลนลูบหลังฉันเบาๆ
"ฮือๆเลนเเต่ว่าเป็นเพราะฉันน่ะเป็นเพราะฉัน"
"ปล่อยเธอไปก่อนเถอะให้เธอทำใจให้ได้ก่อน"ไคโตะเข้ามาจับมือเลน
"อะอืม"เเล้วเลนก็ปล่อยให้ฉันนั่งร้องไห้
รถพยาบาลมาถึงโรงพยาบาล
"เร็วๆรีบพาผู้ป่วยไปที่ห้องi.c.uเร็วเข้า"บุรุษพยาบาลสั่ง
"รินๆ"ฉันวิ่งตามรถที่เข็นรินอยู่"เธอต้องฟื้นน่ะเธอต้องยังไม่ตาย"ฉันจีบมือรินเเล้ววิ่งตามรถเข็นไป
"ขอโทษด้วยน่ะค่ะคนนอกห้ามเข้า"พยาบาลเข้ามาห้ามฉันเอาไว้
"เเต่ว่าTTOTTรินเธอต้องรอดน่ะเธอต้องรอดฮือๆ"ฉันนั่งลงบนเบาะหน้าห้องi.c.u.
5 ชั่วโมงผ่านไป
คุณหมอเปิดประตูออกมา
"คุณหมอรินเป็นอย่างไรมั้งครับ"เลนเป็นคนเ้ขาไปถามเป็นคนเเรก
"อาการยังน่าเป็นห่วงอยู่ครับมีโอกาสรอดชีวิตเพียงเเค่1%เองครับ"ฉันที่กึ่งหลับกึ่งตื่นต้องลุกพรวดเข้าไปถามหมอในทันที
"หมอค่ะไม่จริงใช่ไหมค่ะ"
"จริงครับปอดเสียหายหนักมากครับตอนนี้ยังไม่สามารถให้ใครเ้ขาไปเยี่ยมได้ครับ"อะไรกันน่ะ??รินเราเป็นเพื่อนกันมาตลอดน่ะเธอจะมาตายง่ายๆเเบบนี้ไม่ได้น่ะTTOTT
'สวัสดีจ้ะเราชื่อรินน่ะยินดีที่ได้รู้จัก'
'สวัสดีจ้ะเรามิคุน่ะ'
'ต่อไปนี้พวกเราจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไปน่ะมิคุ'
'จ้า'
ความทรงจำที่มีต่อรินไหลเ้ขามาในสมองของฉันเรื่อยๆเพื่อนรักเพียงคนเดียวของฉันTTOTTรินเธอต้องรอดน่ะเธอต้องรอดฉันขอบริจาคปอดให้เธอได้ไหม??เธอต้องรอดน่ะรินเธอห้ามทิ้งฉันห้ามทิ้งน่ะไหนล่ะคำสัญญษของเราเธอห้ามลืมมันน่ะTTOTT
"หมอค่ะมีทางไหนบ้างที่เราจะช่วยรักษารินค่ะ"
"เอิ่ม..คงต้องรอคนมาบริจาคปอดอ่ะน่ะครับหมอขอเเสดงความเสียใจด้วยน่ะครับหากใครไม่สามารถบริจาคปอดให้กับคุณรินได้จนถึงวันพรุ่งนี้ตอนหนึ่งทุ่มล่ะก็เธออาจจะเสียชีวิตได้คุณต้องทำใจเอาไว้น่ะครับหมอจะพยายามรักษาสุดความสามารถครับ"
"เเ้ล้วๆเราไม่สามารถสร้างปอดเทียมได้เหอค่ะ"
"ไม่ครับปอดเทียมต้องใช้เวลาถึง3-4วันกรณีของคุณรินต่อให้รีบเเค่ไหนก็ไม่สามารถทำได้หรอกครับ"
"เเต่ถ้าไม่ลองดูก็ไม่รู้ไม่ใช่เหรอค่ะTTOTT"ฉันจับมือหมอทันที
"ขอโทษน่ะครับถ้าเกิดทำไม่ทันจริงๆมันก็เสียเปล่าเพราะปอดเทียมหากไม่นำไปใส่ในตัวคนไข้ก่อนสักประมาณ1ชั่่วโมงก็จะเสียครับเพราะฉะนั้นมันไม่เป็นผลดีเลยต้องเสียค่ารักษาพยาบาลเพิ่มขึ้นปอดเทียมก็ไม่สามารถเอาไปใช้ประโยชน์ได้"
"ฮือๆหมอค่ะเเพงเเค่ไหนก็ยอมทำเถอะน่ะค่ะขอร้องล่ะค่ะTTOTT"
"เสียใจครับไม่ได้จริงๆ"
"ฮือๆTTOTT ยัยบ้ารินเธอไมน่าเป็นเลย"
'มิคุเราไปเล่นชิงช้าสวรรค์กัน'
'มิคุอย่าร้องสิ'
'มิคุสู้ๆ'
'มิคุอย่าเลย'
'บายมิคุ'
"ฮือๆรินTTOTT"คำพูดที่รินพูดกับฉันมันไหลเ้ขามาในสมองฉันหมดเลย
"มิคุกลับก่อนเถอะอยู่ที่นี่ไปก็ไม่มีประโยชน์"ไคโตะพูด
"ไม่ๆTTOTTฉันจะอยู่กับรินจะอยู่กับริน"
"มิคุอย่าสิ"เลนรีบมาจับตัวฉัน"กลับบ้านเถอะ"ม่ายยยยย
"ม่ายน่ะฉันจะอยู่กับรินTTOTT"
"มิคุกลับ"ไคโตะตะคอกใส่ฉัน
"ไม่นายกลับเองสิฉันจะอยูากับริน"
"มิคุเธอบ้าไปเเ้ลว"ไคโตะตะคอก
"ฮือๆรินนนนนTTOTT"
"เฮ้อช่วยกันพามิคุกลับกันเถอะ"
"ม่ายยยยยยยยTTOTT"ไม่น่ะรินฉันจะอยู่กับเธอฉันจะตายไปพร้อมเธอฮือๆๆๆๆTTOTT
.....................................................................................................................................มาลุ้นกันเถอะว่ารินจะรอดไหม>o<