บทเพลงนี้ขอมอบให้เธอ

วันต่อมา^^~
ฉันไม่รู้ว่าฉันเผลอหลับไปเมื่อไหร่เเต่ที่รู้เเน่ๆคือตอนนี้ฉันนอนอยู่ที่ห้องตัวเอง
"จริงสิ ไปเยี่ยมรินดีกว่า"จะมีใครบริจาคปอดให้รินมั้งน่ะTTOTTวันนี้ฉันสบายใจขึ้นเยอะเมื่อวานทั้งไคโตะิิเเละเลนปลอบฉันทั้งคืนเ้ลยล่ะ ฉันรีบอาบน้ำเเต่งตัวเพื่อที่จะไปเยี่ยมรินลืมบอกไปวันนี้วันหยุดไม่ต้องไปทำงานจริงสิระหว่างทางซื้อตุ๊กตาโดโมะให้รินดีกว่าูู^^~ฉันเเวะที่ห้างmddเเ้ล้วเข้าไปซื้อตุ๊กตาโดโมะที่เเสนจะโคตรเเพง-_-*เเพงไปไหนเเ้ล้วฉันก็ขับรถไปที่โรงพยาบาล
ณ โรงพยาบาล
"ไงทุกๆคน"ฉันทักไคโตะเเละเลนด้วยสีหน้าที่สดใส
"อืม"ทั้ง2ตอบมาพร้อมกันเเต่ว่าดูเหมือนทั้ง2คนจะเหนื่อยๆน่ะ
"ทำไมหน้าซีดจังไม่สบายรึเปล่า"
"เปล่า"
"อืมดูเเลตััวเองให้ดีๆด้วยล่ะ^^~เพราะเดี๋ยวเราก็จะต้องดูเเลรินด้วยน่ะ"ฉันยิ้มเเต่ดูเหมือนว่าทั้ง2คนจะหน้าซีดขึ้นไปก่าเดิมเกิดอะไรขึ้นกับรินงั้นเหรอ"รินเป็นอะไรเหรอ"
"มะไม่ได้เป็นอะไรนี่"ไคโตะตอบเสียงสั่น
"เหรงงงง-_-*"
"ค้าบบบบ"มีพิรุธเเหะ
ควับ หมอเปิดประตูออกมา
"สวัสดีครับทุกๆคน"
"สวัสดีค่ะคุณหมอ"
"คุณทำใจได้เเ้ลวเหรอครับคุณมิคุ"
"ก็นิดหน่อยน่ะค่ะ^^~"ฉันยิ้ม
"ครับก็ดีเเ้ล้ว"
"เอ่อเเล้วหมอออกมาจะพูดเรื่องอะไรเหรอค่ะ^^~"ฉันยิ้มต่อ
"คือหมอมีข่าวร้ายมาบอกน่ะครับ"=[]=อะไรอ่ะอย่าบอกน่ะว่ารินจะ"คือคุณรินเสียเเล้วครับ"
'คุณรินเสียเเล้วครับ'
'คุณรินเสียเเ้ล้วครับ'
เสียงของหมอวนเวียนอยู่ในหัวของฉันตุ๊กตาโดโมะหล่นลงไปกองกับพื้นในทันตา
"มะหมอล้อเล่นใช่ไหมค่ะ"
"จริงครับหมอไม่เอาความรู้สึกมาล้อเล่นหรอกครับ"ไม่น่ะ
"ไม่จริงน่ะค่ะหมอก็หมอบอกว่าอยู่ได้จนถึงหนึ่งทุ่มไม่ใช่เหรอค่ะ=[]="
"เอ่อ..คงเพราะสภาพร่างกายอ่อนเเอเกินไปน่ะครับ"
"หมอค่ะTTOTT ไม่ใช่เวลามาล้อเล่นน่ะค่ะ"
"หมอไม่ได้ล้อเล่นครับ"
"หมอTTOTTฮือๆ"รินๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆฉันล้มลงลงไปนั่งกับพื้นในทันที
"รินๆ"ฉันทวนชื่อของรินซ้ำไปซ้ำมาฉันร้องจะเป็นจะตายจนในที่สุดฉันก็เป็นลมไป
"งืมมม"ฉันลืมตาขึ้นมาพบว่าตนเองนอนอยู่ที่บ้านเเล้วฉันก็จำเรื่องของรินได้"ฮึกๆฮือๆ"ฉันร้องต่ออะไรกันเนี่ยฉันจะร้องไปไหนกันน่ะหยุดร้องสักทีสิTTOTTฉันตัดสินใจเดินลงไปข้างล่างข้างล่างนั้นมืดมากๆฉันพยายามหาปลั๊กไฟเเต่ก็หาไม่เจอ
"รินช่วยฉันหาปลั๊กไฟทีสิ.."ฉันเรียกริน..อ่ะลืมไปเเ้ลวรินน่ะเสียชีวิตไปเเ้ล้วนี่นาTTOTT
'เจอปลั๊กไฟเเ้ล้วล่ะ'
ฉันนึกถึงคำพูดของริน"รินฮือๆ"ฉันล้มลงไปนอนกับพื้นในทันที
"เฮ้ๆยัยมิคุอย่าลงไปนอนตรงนั้นสิ"เสียงนี่รินนี่นา
"รินๆเธออยู่ไหน"รินๆรินต่อให้เธอเป็นผีฉันก็ยังคงเป็นเพื่อนกับเธอตลอดไปน่ะ
"รินนนนนน"ฉันตะโกนเรียกหารินเเต่ตะโกนเท่าไหร่ก็ไม่ได้ยินเสียงของริน
"รินกลับมาเถอะฮือๆTTOTT"ฉันพยายามเดินหารินท่ามกลางความมืดในบ้านทั้งกลัวทั้งเสียใจเเต่ยังไงๆก็ต้องเจอรินให้ได้
"รินนนนนน"เหมือนคนบ้าฉันพูดคนเดียวไม่มีเสียงจากฝั่งตรงกันข้ามเลยสักนิดเดียว
"รินขอร้องล่ะออกมาหาฉันเถอะริน"ฉันล้มลงไปนั่งบนพื้นอีกครั้งฉันได้เพียงปิดปากตัวเองเบาๆ
"123"อยู่ๆก็มีเสียงนับเลขขึ้นมา
"เสียงใครน่ะ"ฉันพูด
"Happyๆน่ะมิคุสุขสันต์วันเกิดดดดดดดดดดดด^^"อยู่ๆก็มีเทียนไขพร้อมกับเค้กลอยมาหาฉัน
"ใครกันน่ะ"ฉันเรียก
"รินๆรินใชไ่หม"
"ใช่เเ้ล้วล่ะ"
"ริน"ฉันดีใจโผเ้ขากอดรินในทันทีทันใด
"ฉันอยู่นี่เเ้ล้วมิคุอย่าเสียใจไปเลย"อยู่ๆไฟทุกดวงก็เปิดขึ้น
"สุขสันต์วันเกิดน่ะมิคุ"เสียงของเลนเเละไคโตะพูดพร้อมกัน
"เลน ไคโตะ"ฉันโผเ้ขากอดทั้ง2คนฉันจำไม่ใช่ได้ว่าวันนี้วันเกิดของฉัน
"ขอบใจน่ะขอบใจ"ฉันพูดน้ำตาของฉันหยดย้อย
"มิคุอย่าร้องไปเลย"เลนเช็ดน้ำตาให้ฉัน
"^^~อืม"ฉันยิ้ม
"เเต่ว่าทำไมทุกๆคนต้องเเกล้งฉันด้วยฉันตกใจน่ะเสียใจมากด้วย"
"เอิ่ม......."ทุกคนอ่ำๆอึงๆ
"เอาเหอะจะยกโทษให้ก็ได้"ฉันเป่าเทียน
เเปะๆทุกๆคนปรบมือให้ฉัน
"ขอบใจน่ะ^^~"
"จ้า"
"เเต่วันหลังอย่าเเกล้งฉันเเบบนี้อีกน่ะ"
"ค่าาาา,ครับบบ"ฉันมองไปทางไคโตะถึงตอนเเรกๆฉันจะเกลียดตานั่นขึ้นใจเเต่ตอนนี้ก็น้อยลงไปมั้งเเต่ยังไงๆก็ยังเกลียดอยู่ดีนั่นเเหละ-_-*
"ขอบใจน่ะไคโตะ"ฉันพึมพัมเบาๆ
"123สุขสันต์วันเกิดน่ะมิคุ^^"