Class Room ห้องเรียนอลวนกับรักอลเวง

บทที่3

โรงเรียนMakeme Trouble

 

             "เดี๋ยวๆๆ เมื่อกี้คุณบอกว่าที่นี่คือที่ไหนนะ!"

 

     ทันทีที่สติของฉันกลับมาฉันก็เริ่มยิงคำถาม (ที่ฉันคิดว่าวันนี้ฉันใช้คำถามนี้ไปแล้วไม่ต่ำกว่า2-3รอบ) กระดาษที่พูดได้ทำเสียงจิ๊จ๊ะเล็กน้อยเหมือนขัดใจที่ฉันพูดขัดมัน

 

             "ฉันบอกว่า....."

             "เดี๋ยนะพราว โอฮาน่า ไอกระดาษนั่นมันบอกว่านี่เป็นโรงเรียนใช่ไหม"

             "ใช่แล้ว...."

             "ฉันว่าน่าจะใช่นะกริฟฟริน แต่ฉันว่าอย่าไปพูดขัดเขาดีกว่านะ"

             "นั่นสิจ๊ะ กริฟฟริน"

 

       ฉันและพราวพูดขึ้นเมื่อกริฟฟรินกำลังขัดตอนสำคัญแต่แล้ว

 

              "โว้ย!!!! คนที่ขัดข้าจริงก็คือพวกเจ้าสามคนนั่นแหละ เงียบสักทีสิโว้ยยยย!!!"

              "โหย ตะโกนซะเสียงดังไปได้ เป็นดระดาษยังพูดมากอีก

=3=++"

 

        ฉัน และ พราวต้องรีบเข้าไปห้ามทับของเจ้ากระดาษ และกริฟฟรินทันที เพราะดูเหมือนว่าทั้งสองพร้อมจะกระโจนเข้าใส่กันได้ทุกเมื่อ ฉันแอบเห็นในตาของกริฟฟรินมีกองไปอยู่ด้วยอะ = =;

 

              "เอาน่าๆ ทั้งสองคนใจเย็นๆก่อนนะจ๊ะ"

 

         พราวพยายามใช้คำพูดหว่านล้อมอย่างเต็มเปี่ยมเมื่อเห็นทั้งสองคนยังไม่มีท่าทีว่า จะหยุดกับจิกกัดทางสายตาเลยสักนิด

 

               "เฮอะ! เอาเถอะ ข้าจะไม่ถือสาพวกเจ้าก็ได้ เอาละเรามากลับเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า อย่างที่ฉับอกไปเมื่อครู่ว่าที่นี่คือโรงเรียนสอนการต่อสู้แบบครบครัน ไม่ว่าจะเป็นด้านไหนก็ตาม และแน่นอนว่า โรงเรียนของเรานั้นมีแค่พวกเจ้า6คนเท่านั้น"

               "แล้วพวกผู้ชายหายไปไหนละ"

 

         ฉันถามอย่างสงสัยเมื่อนึกขึ้นได้ว่าที่ห้องนี้มีแค่พวกเราสามคน แต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของพวกผู้ชายเลยแม้แต่น้อย

 

                "บ๊ะ เจ้านี่ถามเยอะจริงพวกผู้ชายก็ต้องแยกห้องกับพวกผู้หญิงสิ หรือเจ้าอยากให้พวผู้ชายมนอนหอเดียวกับพวกเจ้ากัน"

                "อ้าว หมายความว่าไง นอนหออไรกัน โอฮาน่า กริฟฟรินฉันว่าเจ้ากระดาษนี่พูดไม่เห็นจะรู้เรื่องแล...."

                "โว้ยยย แล้วพวกเจ้าจะรู้เรื่องได้อย่างไรเล่า ในเมื่อพอข้าพูดไม่ถึง5นาทีพวกเจ้าก็ขัดข้าไปหมดทุกเรื่องแบบนี้ =[]=++++"

                 "จ...ใจเย็นๆก่อนนะ พวกเราจะไม่ขัดแล้วค่า ^^;"

 

          พวกเราช่วยกันเกลี้ยมกล่อมไอกระดาษพูดได้สุดฤทธิ์ กว่าจะหายโกรธเล่นเอาเหนื่อยเลยทีเดียว

 

                 "เห้อ คุยกับพวกเจ้านี่เหนื่อนจริงๆ เอาละเรามาต่อกันก่อเลยแล้วกัน อย่างทีข้าบอก ว่าโรงเรยนนี้มีแค่พวกเจ้าหกคน แต่ใช่ว่าที่นี่จะมีแค่ม.6อย่างเดียวหรอกนั ระดับชั้นอื่นก็มี"

                 "แต่พวกเจ้าคงจะไม่ได้มาเีรียนด้วยกันหรอก โรงเรียนของเราจะทำการคัดเลือกนักเรียนใหม่ทุกปี และทุกปีจะมีเด็กเข้ามาไม่ต่ำกว่า10คน แต่ปีนี้เป็นปีแรกที่มีแค่6คน ชางน่าวิตกจริงๆที่มีคนอย่างพวกเจ้าเข้ามาเรียน เอาเถอะๆข้าก็ไม่ใช่ผู้คุมกฏซะด้วยเอาละมาต่อกันดีกว่าโรงเรียนเราจะส่งบัตร  เิชิญให้ผู้ที่มีพลังแอบแฝงอยู่ในนั้น"

 

        ...................

 

        เมื่อเห็นพวกเรายังคงเงียบ กระดาษนั้นก็เริ่มพูดต่อ

 

 

                  "แต่ที่พวกเจ้าซึ่งตอนนี้อยู่ม.6แต่เพึ่งได้รับเชิญ นั่นย่อมแสดงว่า พลังของพวกเจ้านั้นรุนแรง และพวกเจ้าสามารถควบคุมได้ในระยะเวลาอันสั้น แต่ที่เรายังคงเชิญพวกเจ้ามานั้น เพราะพลังที่ยิ่งใหญ่หรือยิ่งแข็งแกร่ง พอเวลาผ่านไป เกราะที่ใช้ป้องกันพลังรั่วไหลนั้นย่อมเสื่อมได้โดยง่าย ทำให้พวกเจ้าถึงต้องถูกเชิญมาเพื่อมาฝึกการควบคุมพลัง และเมื่อพวกเจ้าควบคุมได้ ก็จะถือว่าพวกเจ้าได้จบจากหลักสูตรของโรงเรียนนี้อย่างสมบูรณ์ พวกเจ้าสามารถที่จะเลือกได้ว่าพวกเจ้าต้องการจะมาเป็นกำลังให้อาณาจักรแห่งนี้ หรือว่าพวกเจ้าต้องการจะกลับไปยังโลกของพวกเจ้า"

                  "แล้วที่ว่านอนหอนี่หมายความว่า..."

         พราวถามอย่างสงสัย

                  "ใช่ เพื่อการเรียน พวกเจ้าจึงต้องมานอนที่นี่ อยู่กินที่นี่ เพื่อฝึกปรือวิชา"

                  "แล้ว พ่อแม่ของพวกเราละ"

 

          กริฟฟรินที่ถามอย่างเสียงอ่อย นัยตาเริ่มมีความกังวล

 

                  "อ้อ พ่อแม่ของพวกเจ้านะเหรอ อย่าตกใจไปเลย พ่อแม่ของพวกเจ้าก็คือพวกผู้มีพลังวิเศษ ที่หลบมาอาศัยอยู่บนโลกนั่นแหละ บนโลกเราน่ะมีผู้มีพลังวิเศษกระจัดกระจายอยู่ทั่งนั่นแหละ ข้าลืมบอกไปว่า แต่ละปีจะคัดเลือกตัวแทนแต่ละประเทศด้วยนะ เที่ยวนี้เป็นรอบของประเทศไทยพอดี  แต่พวกเจ้าโชคดีนะ เพราะปีนี้มีแต่เด็กที่มากจาก เขตกรุงเทพมหานครทั้งนั้นเลย ไม่ต้องห่วงเรื่องภาษาหรอก"

                  "แล้วอยู่ที่นี่พวกเราต้องเรียนอะไรบ้างเหรอ"

 

          ฉันถามออกไปอย่างสงสัย โรงเรียนแบบนี้ เท่าที่เห็นในหนัง กับที่อ่านในหนังสือนิยาย มันก็คงจะเรียนพวกเวทประหลาดๆแหงมๆ

 

                  "อ้อ พวกเจ้าไม่จำ้เป็นต้องเรียนหรอก"

                  "ห๊ะ! หมายความว่ายังไง ที่ไม่ต้องเรียนเลยเนี่ยนะ"

 

          พวกเราทั้งสามอุทานออกมาอย่างตกตะลึง

 

                  "บ้าน่า ถ้าไม่ต้องเรียน แล้วจะส่งพวกเรามาที่นี่ทำพระดอยอะไรกันห๊ะ!!"

 

          กริฟฟรินเอ่ยออกมาอย่างมีน้ำโห

 

                  "ไว้ถึงเวลาเรียนพวกเจ้าก็จะเข้าใจเอง แต่อย่างที่พวกเจ้ารู้กฏระเบียบของโรงเรียน ว่าห้ามหนีออกจากโรงเรียนเด็จขาด ถ้าคิดจะหนีพวกเจ้าก็คงจะหนีไม่พ้นด้วยละมั้ง เพราะมีผู้คุมอยู่รอบๆโรงเรียน อย่างแน่นหนาเชียวละ พวกเจ้าไม่มีสิทที่จะติดต่อกับผู้ปกครองของพวกเจ้า นอกเสียจากผู้ปกครองจะติดต่อมาเอง"

                  "แล้วพวกเราต้องอยู่ที่นี่ไปถึงเมื่อไหร่เหรอคะ"

 

            พราวถามอย่างจนใจ 

 

                   "ไม่มีกำหนด จนกว่าพวกเจ้าจะเข้าใจอะไรบางอย่าง ถ้าพวกเจ้าไม่เข้าใจมัน พวกเจ้าก็จะไม่ถือว่าจบจากหลักสูตร"

                   "แล้วไอ อะไรบางอย่างที่ว่า นี่มันคืออะไรกันละแว๊ะ        =[]=+++"

                   "กิฟฟริน ใจเย็นๆก่อน"

                   "โอฮาน่า อย่ามาห้ามฉันนะ ก็ไอกระดาษนี่มันพูดไม่เห็นรู้เรื่องเลย เห้ยนี่ แกจะบินหนีไปไหน กลับมาคุยกันให้รู้เรื่อวนะโว้ย!!!!!!"

 

             หลังจากพูดจบกระดาษนั่นก็บินหายไปนอกหน้าต่างทันที(ทำไมมันชอบทำลุหน้าต่างกันจังหว่า = =)

 

                    "แล้วแบบนี้พวกเราจะเอายังไกันต่อละ เสื้อผ้าพวกเราก็ไม่มี แล้วจะอยู่ที่นี่ได้ยังไง"

 

            พราวถามออกมาอย่างกังวล

 

                     "เฮ้ พราว กิฟฟริน ฉันว่าพวกเราไม่ต้องกังวลเร่องเสื้อผ้ากันแล้วละ"

 

 

             ฉันพูดขณะที่มือชี้ไปที่เตียงของแต่ละคน ซึ่งบัดนี้มันมีกระเป๋าใบใหญ่อยู่เตียงละสอง-สามใบ บนเตียงของฉันมีกระเป๋าใบใหญ่อยู่หนึ่งใบ กระเป๋าเล็กๆอีกหนึ่งใบ บนกระเป๋ามีข้อความเขียนอยู่ด้วยลายมืออันคุ้นเคยที่ฉันรู้จักมันดี

 

         

             ถึง โอฮาน่า ลูกรัก

     

        ตอนนี้ลูกคงจะอยู่ที่โรงเรียน Meakme Trouble สาขาการต่อสู้ทุกรูปแบบแล้วสินะ แม่เชื่อว่าหนูคงต้องได้อยู่สาขานี้แน่นอนเลยจร๊ะ แม่หวังว่าลูกคงจะได้เพื่อนที่ดีนะจ๊ะ อ้อ แม่ต้องขอโทษลูกด้วยนะ ที่ไม่ได้บอกอะไรไว้ล่วงหน้า ก็แหม...ทางโรงเรียนเข้าไม่ให้พบอกซะด้วย แม่เลยต้องจำใจที่จะปล่อยลูกไป แม่หวังว่าลูกคงจะเข้าใจแม่นะจ๊ะ ที่แม่ทำไปทั้งหมดก๊เพื่อลูกคนเดียวเลย สี่ผูั้คุมกฏของที่นี่นั้นเป็นคนชอบวางแผน ดังนั้นแม่ขอให้ลูกระวังตัวด้วยนะจ๊ะ

 

 

 แม่หวังว่าลูกจะไม่ทำให้แม่เสียชื่อนะจ๊ะ เพราะนี่คือโรงเรียนเก่าของแม่ และแน่นอน ว่าผลการเรียนของแม่นั้นไม่ต่ำจากคำว่า ที่2 เพราะฉะนั้นแม่ขอให้ลูกพยายาม เพื่อแม่หน่อยนะ ในกระเป๋าใบนี้แม่ได้เอาตำราเรียนเพิ่มเติมมาให้ลูกด้วย หวังว่ามันจะเป็นประโยชน์ต่อลูกไม่มากก็น้อย 

 

                        รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ

 

                                        จากแม่ บุคคลที่สวยที่สุดในโลกจ๊ะ ^^

       

                        "นะ....นี่มันอะไรกัน!! ?"

 

          ฉันอุทานอกมากอย่างตกใจ แม่นะแม่ ทำกับลูกคนนี้ได้ ที่2เหรอ! แม่ก็รู้ว่าฉันเกลียดการเรียน แล้วไอประโยคนี่มันหมายความว่ายังไงกัน!!! ฉันตายแน่เลยงานนี้  โฮๆๆๆ

 

                         "อะ...โอฮาน่าเธอเป็นอะไรไปน่ะ =o=;"

 

          กิฟฟรินถามฉันอย่างตื่นตระหนกที่จู่ก็เห็นฉันกำกระดาษจนแน่น พร้อมกับมีไฟลุกโชนขึ้นมาบนมืออีกด้วย

 

                          "ว๊าย! โอฮานา มื่อเธอ มะ...มันติดไฟ =[]=!!!"

                          "อ้อ ไม่ต้องตกใจหรอก รอแป๊ปนะ"

 

           เวลาผ่านไปสักพักไฟในมือฉันก็ดับลง หลังจากที่อารมณ์ เย็นขึ้นแล้ว พวกเราทั้งสามคนต่างแลกเปลี่ยนความคิดเห็นด้านโรงเรียนนี้อย่างสนุกสนาน -__- ดูเหมือนว่าทั้ง พราว และกิฟฟริน ก็จะไม่รู้เรื่องพวกนี้มาก่อนแน่นอน พวกเธอก็มีท่าทีโกรธแค้นผู้ปกครองขอตัวเองไม่ต่างจากฉันเท่าไหร่ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ พวกเราเลยได้แต่นั่งจมอยู่ความคิดของตัวเอง เวลาผ่านไปสักพัก พราวก็เอ่ยสิ่งที่ทำให้พวกเราสืมไปเสียสนิท

 

                        "นี่ โอฮาน่า กฟฟริน พวกเราลองไปถามพวกผู้ชายดูมั้ย"

                          "อืม.....แต่ว่าเรื่องเรียนละ"

                         "ไม่ต้องห่วงหรอกโอฮาน่า ในจดหมายของแม่ฉัน ท่านบกว่าวันนี้ยังไม่มีการเรียนการสอน อีกอย่างหอพักของพวกเรา อยู่อยู่ไกลจากหอชาย แม่ฉันบอกถ้าอยากเจอพวกผู้ชายให้คิดในใจ ว่า เลเฟียน่าโคสโอมคูตาเลท จองพาพวกเราไปที่ หอชายเดี๋ยวนี้...."

 

            พูดไม่ทันขาดคำ ร่างของกิฟฟรินก็หายไปทันทีสงสัยเจ้าตัวคงจะลืมว่า ถ้าท่องหมดมันก็ต้องไปจริงๆ -_-;

 

                         "ตายแล้ว พราวรีบตามไปเร็ว!!"

                         "ว๊าย"

 

             และแล้วร่างของพวกเราทั้งสามก็หายไปอย่าง งงๆ

 

 

 #และแล้วบทที่3 ก็จบไปอย่าง งงๆ เช่นกันนะค๊า

>}<!! ไม่รู้ว่ามันสนุกมั้ยนา ยังไงก็ช่วยติๆ ชมๆ กันหน่อยนะค๊า T^T;;;