Class Room ห้องเรียนอลวนกับรักอลเวง

บทที่4

สภาวะทิ้งตัว (จนเกือบตาย!)

    ว๊าบ!!!

 

        แสงสว่างที่เกิดขึ้นรอบๆบริเวรหน้าหอพักชาย สร้างความตกใจให้กับ บุคคลทั้งสามที่เดินผ่านมาเป็นอย่างมาก ทันที ที่แสงสว่างหมดลง ก็ปรากฏร่างของหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏขึ้น

 

                "เห้ย! เธอเป็นอะไรรึเปล่า บาดเจ็บตรงไหนไหม!"

                "ว้าว จู่ๆก็มีนางฟ้ามาโผล่ตรงหน้าหอเราเฉยเลย นี่ๆ เธอชื่อะไรเหรอ??"

                "ฮึ่ย! นายอย่าพึ่งทำตัวให้คนอื่นเขากลัวได้ไหม นี่เธอน่ะ มาจาก..."

 

     ว๊าบ!!!!! ?

 

          ยังไม่ทันพูดจบ ก็เกิดแสงสว่างขึ้นมาอีกระลอกหนึ่ง คราวนี้กลับปรากฏร่างของหญิงสาวทั้งสองคน หล่นลงมาทับ อย่างไม่ทันตั้งตัว!?

 

                 "ว๊าย อะไรเนี่ย!"

                 "โอฮาน่า พราว! พวกเธอเป็นอะไรรึเปล่า"

                 "อ้าวกริฟฟริน พวกเราไม่เป็นไรหรอก ดีนะ ที่มีเบาะมารองพอดีเลย เนอะ พราว"

 

           ทันทีที่ฉันหันไปมองพราว ก็เห็นพราวมองฉันด้วยหน้าตาตกใจสุดขีด ปนจะค่อยๆซีดลงเสียด้วยซ้ำ ใบหน้าของกริฟฟรินก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่ แต่อาจมีความตกใจปนตกตะลึงอยู่มากโข

 

                 "พวกเธอเป็นอะไรไปน่ะ ทำไมทำหน้าแบบนั้น แล้วพวกนาย เป็นใครกัน มามองอยู่ได้ ไม่เคยเห็นคนรึไง"

 

            พวกผู้ชายสองคนที่อยู่รอบๆฉันนั้น เอาแต่มองฉันด้วยใบหน้าแบบเดียวกับ พราว และกริฟฟริน นั่นคือ ตกใจ ตกใจ และตกใจ นี่มันอะไรกัน ทำไมต้องมองฉันอย่างอึ้งๆ ช็อกๆ ขนาดนั้นด้วย

 

                 "เอ่อ สาวน้อย คือว่านะ ที่พวกเรามองกันน่ะ เพราะว่า เอิ่ม....คือ เธอ กำลังนั่งทับเพื่อนของเราอยู่น่ะ ^^;;"

                 "....................."

 

            ผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งหันมาบอกฉันอย่างเกรงๆ และผู้ชายที่ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนของเขา ก็ยังคงความเงียบประดุจไม่เอาปากมาด้วย แต่ก็แสดงปฏิกริยายคือการพยักหน้าให้เห็น เมื่อฉันหันหน้าไปหาเพื่อน ก็ได้รับการยืนยันด้วยการพยักหน้าและประกอบด้วยรอยยิ้มแหยๆเช่นกัน

 

                  "โอฮาน่า ฉันว่าเธอรีบลุกไปก่อนดีกว่านะ"

                  "อะ....อื้ม"

 

             ฉันพยักหน้าพลางรีลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และเมื่อหันไปมอง ก็เห็นรูปร่างของชายหนุ่มใบหน้าคมสัน ผมสีดำยาวระต้นคอ สันจมูกโด่งเข้ารับกับเรียวปากเรียว ดวงตาที่บัดนี้มัน.....ปิดสนิท =o=!!

 

                   "พราว กริฟฟริน ขะ.....เขา ยะ....ยังไม่...ตายใช่ไหม"

                   "คิดว่าไม่นะ แต่ฉันว่าตอนนี้เรารีบพาเขาไปห้องพยายามบาลก่อนดีกว่านะ"

 

              ฉันรีบทำตามที่กริฟฟรินบอกทันที และรีบยกร่างของชายหนุ่มปริศนา ที่โดนเอ่อ ฉันล้มทับ...จนเป็นลม พาไปห้องพยาบาลทันที (แงๆๆๆ น้ำหนักของฉันมันไม่ได้เยอะขนาดนั้นนะ T^T)ฉันเดินมาเรื่อยๆ ก็มาค้นพบว่ามีเสียงๆหนึ่งแทรกเข้ามาในหู

 

                   "เห้ เธอรู้รึเปล่าเนี่ย ว่าห้องพยาบาลอยู่ไหนน่ะ สาวน้อย"

 

               เออวะ !! ลืมไปเลยว่าที่นี่มันไม่ใช่โรงเรียนตัวเอง ฉันกับเพื่อนๆค่อยๆหันหน้ากลับไป พบว่าชายหนุ่มสองคนกำลังวิ่งตามมา คนแรกดูเป็นคนขี้เล่นหรือเจ้าชู้ (ฉันรู้สึกว่าคุ้นหน้าพวกเขายังไงไม่รู้สินะ)ตอนนี้ใบหน้าประดับรอยยิ้มขำๆ ส่วนอีกคน ดูเป็นคนเงียบ เหมือนปากหาย กำลังวิ่งตามด้วยสีหน้านิ่งๆเป็นเอกลักษ์ของเขาเช่นเดิม ทั้งสองมาหยุดตรงหน้า ฉัน พราว และกริฟฟริน แต่ทว่า ใบหน้าของคนหนึ่งกลับประดับรอยยิ้มขำๆ อย่างไม่คิดปิดบัง

 

                    "เอาละๆ พวกนายก็รู้ว่าพวกฉันไม่รู้ทาง ทำไมเพึ่งมาบอกตอนนี้มิทราบยะ =*="

                    "เอ้าๆ สาวน้อย ไหงมาว่ากันอย่างนั้นละ ก็พวกเธอเล่นเดินลิ่วๆมาไม่หือไม่อือแบบนี้ ใครมันจะไปบอกทัน.......อีกอย่างพวกเรามัวแต่ตะลึงเพื่อนของเธอต่างหาก ใครจะคิดว่าผู้ๆหญิงตัวเล็กๆหหล่นมาทับ จะทำให้ผู้ชายสลบไปได้อย่างนั้น"

                     "ทั้งสองคน พอเถอะนะ กริฟฟริน ทางเราต่างหากที่ผิด เธอไม่ควรไปโทษเขาแบบนั้นนะ"

 

              พราวซึ่งเป็นห้ามทับ หันไปมองเพื่อนสาวด้วยความไม่พอใจ ซึ่งฉันก็พอเข้าใจอะนะ แต่ไอประโยคหลัง ที่มันเบาหวิวอย่างนั้นน่ะ.......

 

                     "นี่ นาย ที่นายพูดเมื่อกี้น่ะ ฉันมีอะไรอยากจะบอกนิดๆหน่อยๆอะนะ^^"

 

              ฉันเดินเข้าไปด้วยใบหน้ายิ้มหวาน(จนมดไต่ =3=) พร้มกับไปกระชากเนกไท บนคอของชายหนุ่ม พร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนจมูกของพวกเราชนกัน ใบหน้าที่ห่างกันแค่คืบ ทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าฉันยิ้มหวานมาไม่แพ้กัน พร้อกับค่อยๆเลื่อนมือมาวางอยู่บนเอวฉัน ฉันค่อยๆเลื่อนมือเข้าไปสัมผัสใบหน้าเกลี้ยงเกลาอย่างหลงไหล.....ซะเมื่อไหร่

 

                      "ขอโทษนะ แต่...บังเอิญว่าไอประโยคที่เบาหวิวเมื่อกี้นี้น่ะ.....ฉันได้ยินโว้ย=[]=+++"

 

              ฉันพูดพลางกระชากเนกไทอีกรอบ พร้อมกับปล่อยหมัดเล็กๆไปให้อีกหนึ่งดอก เล่นเอาชายหนุ่มคนนั้นหน้ามืดกระทันหันจนเป็นลมไปอีกคนเลยดีเดียว=o=!  และแน่นอนว่าเพื่อนคนสุดท้ายของเขามองฉันด้วยใบหน้าอึ้งๆ...........สุดท้าย

 

                       "คิก....ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"

 

              ก็ระเบิดเสียงหัวเราะอย่างกับคนเป็นบ้าก็มิปาน ส่วนเพื่อนของฉัน

 

                        "โอฮาน่า! เธอทำเกินไปแล้วนะ ทำไมถึงไปต่อยเขาอย่างนั้นละ ที่เขาพูดอาจจะผิดอยู่บ้าง...แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ควรไปทำเขานะ เดี๋ยวถ้ามีใครมาเห็นพวกเราได้ถูกลงโทษกันพอดี"

 

               และก็เป็นพราวเช่นเคยที่มาบ่นฉัน ส่วนกริฟฟรินน่ะเหรอ ยัยนั่นก็จัดการหิ้วชายหนุ่มที่ฉันพึ่งต่อยไปเมื้อตะกี้ขึ้นมาด้วยใบหน้าบ่งบอกได้ชัดเจนว่า "พราวเธอเยี่ยมมาก!!"

 

                        "ฮ่าๆๆ พวกเธอนี่สุดๆไปเลย ตอนหล่นลงมาก็ทับ

โคซาคุซะแบน แถมเมื่อกี้ยังต่อยไอควินกูวซะสลบเหมือดอีก ฮ่าๆๆ"

                        "นี่ นายน่ะช่วยหยุดขำและรีบบอกทางไปหเช้องพยาบาลมาเร็วสิ เดี๋ยวเพื่อนนายได้ม่องเท่งไปหรอก"

 

                ฉันพูดดพลางหันหน้าไปมองนายหน้าคมที่หัวเราะเพื่อนๆอย่างหงุดหงิด ให้ตายสิ แล้วไอใบหน้านิ่งๆกับปากที่ไม่มีเมื่อกี้มันหายไปไหนกันละ  เชอะ!!!

 

                         "โอเคๆ งั้นตามฉันมาแล้วกัน อ้อเปลี่ยนใจและ...ตอนนี้พวกเธอหลับตาแป๊ปนะ"

 

                 หลังจากพวกฉันหลับตา ก็ได้ยินเสียงท่องอะไรบางอย่าง ที่ฟังแทบไม่ได้ศัพท์ และแล้วก็มีเสียงในโสทประสาทดังแทรเข้ามา....หลังจากนั้นเสียงๆนั้น ก็หายไป

 

                           "เอ้า ลืมตาได้แล้ว"

 

                   เมื่อพวกฉันลืมตา สิ่งแรกที่เห็นคือ ห้องๆหนึ่งวึ่งมาป้ายตัวเท่าบ้านเขียนว่า  ห้องพยาบาล รอบๆห้องนั้นมีเตียงอยู่เจ็ดเตียง มีตู้ยาอยู่ข้างๆกับประตู ในห้องนี้ไม่มีแอร์ และแน่นอน ว่ามันไม่มีพัดลม แต่กลับมาอากาศเย็นสบายขนาดนี้ ช่างสมกับเป็นโรงเรียนเวทมนต์จริงๆ (แต่ฉันว่า มันเป็นโรงเรียนต่อสู้มิใช่หรือ : นักเขียน ขอแทรก) ฉันวางนายหน้ามนที่ฉันนั่งทับจนสงบลงบนเตียง ส่วนกริฟฟรินก็วางนายหน้าหล่อวางลงบนเตียงข้างๆเพื่อนของเขา

 

                   ส่วนพราวก็รีบไปที่ตู้ยาหยิบยาดม กับยาแก้อักเสบ และสุดท้าย เป็นขวดสีม่วงๆเขียนว่า ยาแก้ฝกช้ำ (ไม่รู้ว่ามันเทรนของห้องพยาบาลรึเปล่า ที่พอถึงเวลาสำคัญแล้วพวกอาจารย์ห้องพยาบาลก็ไม่เคยอยู่เลยสักครั้ง =*=) พราวจัดการนั่งลงข้างเตียงของชายหน้าหล่อ ที่พึ่งจะโดนฉันต่อยไปสดๆร้อนๆพร้อมกับค่อยๆเอามือทาที่คางของเขาอย่างเบามือ ยังไม่พอ ยังยื่นยาดมมาให้ฉันอีกต่างหาก

 

                          "ไม่ต้องมาทำหน้างงเลย เพราะโอฮาน่านั่นแหละถึงทำให้สองคนนี้เป็นแบบนี้ เพราะฉะนั้นฉันจะดูและคุณคนนี้ให้ ส่วนเธอ ไปดูคนที่เธอลงมานั่งทับ กริฟฟริน เธอรีบไปเอาน้ำใส่อ่างมาเดี๋ยวนี้เลย ส่วนนาย ไปช่วยกริฟฟริน ทางนี้พวกฉันสองคนจัดการเอง"

 

                     พวกเราทั้งสาม ทำหน้า งงๆ แต่ก็ทำตามที่พราวสั่งแต่โดยดี นี่ตกลง พราวเป็นเพื่อนหรือเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองแก่ๆที่ชอบบ่นฉันกันเนี่ย = =; ฉันค่อยๆ เอายาดม ไปอยู่ใกล้ๆสันจมูกโด่งนั้นอย่างช้าๆ พร้อมส่ายไปมาเล็กน้อย ระหว่างนั้น ฉันก็ลอบสังเกตุใบหน้าของชายคนนี้ ไม่ว่าจะมองกี่ที ก็ก็หล่อเหลือเกิน อยากรู้จริงๆว่าพ่อแม่ของเขาทำยังไง ลูกถึงได้ออกมาหน้าตาดีขนาดนนี้

 

                     ผ่านไปสักพัก กริฟฟรินและนายหน้านิ่งก็เข้ามาพร้อมกับน้ำและผ่าเช็ดตัวผืนๆเล็กๆสองผืน ฉันยื่นมือไปหยิบ และนำมาเช็ดหน้าของชายคนนั้นตามคำสั่งของพราว เมื่อชายทั้งสองทำท่าจะฟื้น ทั้งฉันและกริฟฟริน ก็รีบลากพราวออกไปทันที

 

                           "ทำไมพวกเราต้องหนีด้วยละ ไหนพวกเธอบอกว่าจะมาสอบถามเรื่องเกี่ยวกับโรงเรียนนี้ไง"

                           "ตอนแรก พวกเราก็ว่าจะถามนะ แต่โอฮาน่าดันไปทำซะขนาดนั้น พราว ฉันว่าพวกเราไม่มีหน้าไปพูดอะไรกับพวกเขาด้วยซ้ำ เพราะงั้น ตอนนี้รีบเผ่นก่อนเหอะ!"

                           "ใช่ๆ พราว ถือว่าสงสารฉันเหอะนะ กริฟฟริน เธอรีบร่ายเวทพาพวกเรากลับหอหญิงเดี๋ยวนี้เลย"

                           "รับทราบ!"

 

    ว๊าบ!!

 

                     และแล้วก้เกิดประหายแสงอีกครั้ง พร้อมกับร่างของหญิงสาาวทั้งสามที่หายตัวไป 

      

     ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง

 

                            "อะ..โอย นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย"

                            "อ้าว โคซาคุ ฟื้นแล้วเหรอ"

                            "อาซูล่า ที่นี่ที่ไหน พวกเรามาทำอะไรที่นี่ แล้วไอควินเป็นอะไรไป ทำไมถึงสลบเหมือดแบบนั้นละ"

 

                     เมื่อจบคำถามของเพื่อน ชายหนุ่มเจ้าของชื่ออาซูล่า ก็เผยยิ้มออกมานิดๆ เมื่อนึกถึงวีรกรรมของสาวน้อยทั้งสาม พลางตอบเพื่อนอย่างขำๆว่า

 

                             "ไม่มีอะไร แค่พวกแกเจอของแรงน่ะ"

                             "ห๋า  ????"

 

 

    #และแล้วบทที่4 ก็จบไปแล้วนะค๊า นางเอกของเรานี่แสบจริงๆเลยเนอะ เล่นเอาสองหนุ่มสลบเหมือดไปเลย แถมยังทำให้หนุ่มผู้นิ่งขรึม ขำอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนอีกด้วย เป็นอะไรที่น่าตกใจจริงๆเนอะว่าไหมคะ ฮ่าๆๆๆ บุคคลิกของนางเอกที่ซ่า แก่นขนาดนนี้ ใครกันหนอที่จะปราบพยศได้ เรามาคอยลุ้นๆกันดีกว่านะคะ ขอบคุณที่ทุกคนช่วยกันติดตามมา ดีใจมากๆเลยค่า T^T ตอนแรกที่แต่ง นึกว่าจะมีคนอ่านแค่สิบกว่าคน แต่ตอนนี้มีตั้ง70คนแหนะ ดีใจจนบอกไม่ถูกเลยละค่า ><!!!  ยังไงก็ขอขอบคุณจริงๆนะคะ บทที่5 รับรองว่าคู่พระนางสุกฮาได้มาปะทะคารมกันอย่างแน่นอนเลย 

     ปล.ตั้งแต่วันที่ 8-12 อาจจะมาลงต่อไม่ได้ เนื่องจาก คนเขียน โดนแม่ผู้บังเกิดเกล้าบังคับให้ไปปฏิบัติธรรมที่ค่ายยุวพุทธ จะเอาบุญมาฝากเพื่อนๆที่น่ารักนะคะ ^3^