ปริศนาพฤษา13 โรงเรียนหลอน

ตอนนี้พวกเรากำลังยืนดูการตบกันของรุ่นพี่ในคอมพ์ อาจารย์คนหนึ่งวิ่งมาด้วยท่าทีตื่นตกใจที่นักเรียนตบกัน ฉันคิดว่าอาจารย์คนนั้นน่าจะเป็นอาจารย์พรณภา ถ้าคิดไม่ผิดต้องใช่แน่ๆ ผมยาวสีดำท่าทีสูงโปร่ง ต้องใช่อาจารย์แน่ๆ
"ฉันว่าอาจารย์คนนี้แหละ ต้องใช้อาจารย์พรณภาแน่ๆ" ฉันมองพร้อมกับจับจ้องไปที่อาจารย์ผมยาวสีดำคนนั้น
"แกแน่ใจหรอว่ะ" วิ้งถาม
"มั้งน่ะ หน้าอาจารย์คล้ายๆกับอาจารย์พรณภา แถมอาจารย์ก็เป็นอาจารย์ประจำห้องนาฏศิลป์ "
"พวกรุ่นพี่ตบกันโหดมาก" ขนมปังพูดขึ้นมา 
"การบันทึกการซ้อมนี่ก็ไม่เห็นมีอะไรเลย" เบอร์ลินพูดขึ้นมา สองมือโอบกอดเท็ดดี้แบร์ของฉันไม่ปล่อย
"มีสิทำไมจะไม่มี เราก็ได้รู้ไงว่าอาจารย์พรณภาคือคนนี้จริงๆ " ฉันพูด
"อืมใช่ แถมอาจารย์ก็เป็นคนที่สวยมากด้วย"
จริงของชาหอม อาจารย์พรณภาสวยมาก ตัวสูงโปร่งเหมือนนางสาวไทย ใบหน้าเรียวรูปไข่ ผมสลวยสีดำยาวถึงกลางหลัง อาจารย์สวยๆแบบนี้ก็ต้องมีคนมาจีบแน่ๆ
แต่ว่า...
ตอนนี้อาจารย์พรณภาอยู่ไหน ?
นั่นสิน่ะ อาจารย์อยู่ไหน ยังมีชีวิตอยู่รึเปล่าแน่ ไม่น่าจะเสียชีวิตเพราะเวลาไม่นานมากนัก แล้วตอนนี้อาจารย์อยู่ไหน
"พวกแกตอนนี้อาจารย์พรณภาอยู่ไหนว่ะ" ฉันโพล่งขึ้นมาพวกเพื่อนๆหันมามองหน้ากัน
"เออนั่นดิลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย อาจารย์อยู่ไหนว่ะ" ลินพูดพร้อมกับหันมาถามฉัน ก็ฉันพึ่งถามพวกแกไปเมื่อกี๊
"แต่ที่รู้ๆ อาจารย์ไม่ได้สอนที่นี่แล้ว" วิ้งพูด
"แล้วอาจารย์อยู่แห่งหนใดกัน" เบอร์ลินโอดครวญขึ้นมาก่อนจะเดินเซๆ กอดเท็ดดี้แบร์ไปล้มตัวลงนอนบนที่นอน
"เราลองไปถามอาจารย์แก่ๆดูป่ะเพื่อบางทีท่านอาจจะรู้จักอาจารย์พรณภา หรือไม่ก็อาจจะรู้จักที่อยู่ของอาจารย์เราจะได้ไปหาอาจารย์แล้วก็จะได้ถามเรื่องพวกนี้ว่าอาจารย์รู้เรื่องรึเปล่า"
ฉันพูด พวกเพื่อนมองหน้ากัน ก่อนที่วิ้งจะหันมาถามฉัน 
"อาจารย์แก่ๆ ? ใครบ้างว่ะ" 
"เออนั่นดิใครบ้างว่ะที่อยู่นานๆอ่ะ" เชอร์ลินเสริม 
นั่นสิ ใครบ้างน่ะ แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าใครยังอยู่ ใครไม่อยู่ อยู่นานแค่ไหน หายากน่ะเนี่ยมันผ่านมานานแล้ว อย่างนี้เราจะตามหาตัวอาจารย์พรณภาได้ยังไง โอ๊ยให้ตายเถอะ คิดสิคิด 
ใช่แล้ว หนังสือประวัติโรงเรียน ก็แค่เปิดดูบุคลากรในสมัยนั้นได้ ถึงแม้รูปบางคนอาจจะดูไม่ออก ก็เถอะ แต่ก็น่าจะพอช่วยได้บ้างแหละน่า 
"หนังสือประวัติโรงเรียนไง ! มันน่าจะมีน่ะ " ฉันโพลงพูดออกมา 
"เออว่ะ แต่เราจะหาหนังสือประวัติโรงเรียนจากไหน" ชาหอมพูดขัดขึ้นมาอีกทำให้ฉันต้องทำหน้าหงอยลง แล้วเดินไปทิ้งตัวนอนลงบนที่นอนอย่างหมดแรง 
"ตามห้องสมุดน่าจะมีน่ะ" ขนมปังเอ่ยความเห็น 
"โห แกจะบ้าหรอ ! ห้องสมุดมีหนังสือเป็นพันๆเล่ม แกคิดดูดิ ตู้หนึ่งมีกี่ชั้น ชั้นหนึ่งมีกี่เล่ม หากันตายพอดี" เชอร์ลินบ่นขึ้นมาทั้งๆที่ยังไม่ลงมือหาจริงๆ 
เรื่องนี้ต้องพยายาม ต้องหาให้เจอเราะจะได้เบาะแสอะไรมาบ้าง 
"อย่าบ่นน่าลิน แกนี่มันตัวขึ้เกียจจริงๆ" 
วิ้งไม่พูดเปล่าแต่ยังเดินไปเอาหมอนที่เตียงฉันมาปาใส่เชอร์ลินที่ยังไม่ได้เริ่มต้นค้นหาก็บ่นออกมาแล้ว 
"โหวๆ แค่ฉันคิดถึงตู้ในห้องสมุดๆ ก็เป็นลมล่ะแกเอ๊ย" เชอร์ลินเอาหมอนที่วิ้งปาใส่ออกก่อนจะเดินมาทิ้งตัวนอนลงข้างๆฉัน 
ฉันเหลือบไปมองหน้ามันก่อนจะหันกลับมา มองเพดานห้องตัวเองอย่างเหม่อลอย 
แล้วพวกสามตัวที่เหลือก็เริ่มเดินมาทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนฉันจนครบมุมกลายเป็นวงกลมหัวชนกันบนที่นอนโชคดีที่เตียงใหญ่ พกวเราห้าคนเลยนอนกันได้แบบเบียดๆ 
ว่าแต่จะมานอนตามกันทำไม ? 
"พวกแกจะมานอนตามๆกันทำไมเนี่ย" ฉันพูดขึ้นมา 
"ไม่รู้ว่ะ ฉันเห็นยัยลินมันนอนเลยนอนตาม" วิ้งพูด
"ฉันก็เหมือนกันว่ะ" ชาหอมพูด
"ฉันก็ด้วย" ขนมปังพูดเป็นคนสุดท้าย 
"ทำไมเราต้องทำตัวเป็นโคนันด้วยว่ะ" 
วิ้งถามขึ้นมา 
เออนั่นดิ ทำไมน่ะ  อยู่ดีๆเราก็มาสนใจเรื่องนี้มาสืบหาความจริงที่ค้างคาเด็กนักเรียนอย่างเรา ? 
ทำไมกันน่ะ ? คิดๆแล้วเมื่อคืนที่เราบุกไปโรงเรียนตอนเที่ยงคืนเพราะเชื่อเรื่องศุกร์13อะไรนั่นฉันเป็นคนเดียวที่เจอเรื่องแบบนั้น ฉันเห็นในสิ่งที่พวกเพื่อนๆไม่เห็น มันทำให้ฉันกลัว มันทำให้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะมองกระจก แต่ในความกลัวนั้นมันกลับมีความอยากรู้ซ่อนอยู่ ตอนแรกมันก็ไม่เท่าไหร่ แต่พอพวกเรามานั่งกันหน้าตึกเรียนและมองไปยังตึกพฤษาจู่ๆ ความอยากรู้มากมายก็ปะทุออกมา เหมือนกับว่าปริศนามากมายเหล่าเบื่อที่จะเก็บความลับนี้ไว้ และต้องการอยากจะให้ทุกคนรู้ และมันคืออะไร ? 
"เราต้องหาอาจารย์พรณภาให้เจอ" ฉันพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจังและแววตาแน่วแน่ ฉันจะต้องหาปริศนานี้ให้เจอ ทุกคำถามต้องมีคำตอบถ้าไม่มีคำตอบมันก็ไม่ใช่คำถาม 
"อืมจริงของแก เพื่อเราจะรู้อะไรมากขึ้น" เชอร์ลินพูดเสียงอ่อยๆ 
"คิดซะว่าการที่เรามาทำเรื่องแบบนี้เป็นงานอดิเรกคลายเครียดก็แล้วกัน" ขนมปังพูดออกมาอย่างใส่ซื่อเพื่อนๆ หันไปมองมันด้วยสายตาเอือมๆ ? ... มันคลายเครียดตรงไหนค่ะ ? มันเครียดกว่าเดิมต่างหาก 
"แล้วเราจะเริ่มจากไหนดี" ชาหอมพูดขึ้นมา 
"ถามอาจารย์แก่ๆไง" วิ้งพูด 
"เริ่มถามจากใครก่อนดี" เชอร์ลินพูดพลางเหลือบมองยัยวิ้ง 
"อาจารย์สอนพุทธศาสนาเป็นไง แก่ดีน่ะได้ข่าวว่าแกอยู่มานานนี่ก็ใกล้จะเกษียณแล้วฉันว่าเราไปถามแกกันดีกว่า" วิ้งพูดขึ้นมา 
"ข้อมูลเยอะน่ะแก" เชอร์ลินพูดเหน็บ 
"อ่ะแน่นอนระดับยัวิ้งซ่ะอย่าง" เพื่อนๆหัวเราะออกมาก่อนที่เราจะพักจากเรื่องเครียดๆแล้วเปลี่ยนไปเป็นการออกไปหาอะไรกินแล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน