Sulfur Love (RE-Write)

บทที่ 9
℃คบมั้ยล่ะⓈ
 
[Sulfur]
                                ผมลากสังขารกลับมาถึงบ้านจนได้  วันนี้ให้โชว์พราวกระโดดข้ามรั้วคงไม่ไหวหรอกนะ   ตอนนี้ผมเจ็บระบมไปทั้งตัวจนไม่อยากจะเดินแล้วใครก็ได้เอารถเข็นมารับผมทีTT 
                “เป็นไรวะซัล เดินเป็นปูเสฉวนเลย ฮ่าๆ^^”
                ไอ้พี่พีคครับ มันพาปากหมาๆมารับผมถึงหน้าประตูเลย
                “พีคก็ อย่าไปล้อซัลจังสิ^^”
                แม่ผมครับ  ยิ้มแบบมีเลศนัยแปลกๆนะ ต้องการจะสื่ออะรายยยย-O-!
                “พอดีลื่นแล้วขามันก็เลยฉีกน่ะ-_-;”
                ผมโดนฉีกขาจริงๆนะ  แถมนานเกือบ3ชม.เต็มด้วยTOT
                “เหรอ//หรอ”
                พี่พีคกับแม่พูดพร้อมกันครับ  อะไรกันผมเล่นละครไม่เนียนหรอ--;  ผมปล่อยให้พวกเขายืนยิ้มเป็นคนบ้าต่อไป  ตอนนี้ผมไม่ไหวละอยากนอนมากๆเลย
                “ยินดีด้วยนะครับคุณน้า  ในที่สุดลูกชายคุณน้าก็เป็นสาวเต็มตัวแล้ว”
                ผมหันไปมองควับไอ้คุณพี่ปากมอม  มึงอยากตายใช่มั้ย-_-++
                “แม่ไปเล่าอะไรให้พี่พีคมันฟังอ่ะ-o-;”
                ผมถาม
                “ป่าว พีคเขาเล่าให้แม่ฟังว่าแม่จะได้สะใภ้แล้ว^^”
                แม่บอก
                “แต่คุณน้าบอกว่า ........ ลูกเขยต่างหาก^^”
                พี่มันเสริม  เอาเข้าไปๆ-_-;
                “เดินกลับมาท่านี้  ไม่ต้องทายเลยว่าเกิดไรขึ้น-.,-”
                “ผมขอตัวไปพักผ่อนหน่อยนะครับ-////-”
                “พีคก็น้องเขินแย่แล้วนะ ไปพักผ่อนเถอะจ้ากลับมาเหนื่อยๆ^^”
                ผมเดินก้มหน้าขึ้นบันไดไป  พวกข้างล่างยังคุยกันอย่างสนุกสนานรื่นเริงเชียว  เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยยิ่งกว่าผมที่เป็นลูกแท้ๆอีก-_-;  ผมทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มๆ  วันนี้ไม่อยากอาบน้ำเลย  แสบแน่ๆTT  ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูข้อความอีกรอบไม่คิดว่าพี่เซลเขาจะทำตัวเลียนได้ขนาดนี้เลยนะเนี่ย-////-  สัมผัสของเขายังหลงเหลืออยู่ในตัวผม  มันอบอุ่น  อ่อนโยนและร้อนแรง   ผมอดนึกถึงริมฝีปากเรียวสวยที่คอยจูบปลอบผม  มืออุ่นๆที่คอยซับน้ำตาให้ผม  ลูบไล้ร่างกายผมอย่าแผ่วเบา และ........-.,- ว้ากกกกกกก  ผมจะมาหื่นอะไรตอนนี้เนี่ยOoO!! ผมดีใจนะที่แม่กับพี่พีคเข้าใจไม่รังเกียจผม(ออกจะเชียร์ด้วยซ้ำนะ-o-;)  แต่ว่า.....วันนี้พี่มันจะ
ส่งให้ผมแค่ข้อความเดียวเองหรอ-3-
 
                               
 
                พรึ่บ! พรึ่บ!
                               
                ผมกระพือชุดนอนสีสันแสบทรวงสุดเซ็กซี่ของแม่ไปมาท่ามกลางรังสี
อัลตราไวโอเลตที่แผดเผาตัวผมจนเหงื่อโชกไปหมด  แม่ใส่ไอ้แบบนี้นอนไปได้ยังไงกันนะหนาวตายเลย  ผมเกี่ยวเสื้อนอนตัวบางไว้บนไม้แขวนเสื้อ  แล้วก็ตากมันซะ  ก่อนหยิบตัวต่อไปขึ้นมาแล้วก็ทำเหมือนเดิม
 
พรึ่บ! พรึ่บ!
 
                ฟิ้ว~
 
                อะไรเอ่ยเหมือนเบ้าขนมครก  มีสายเหมือนว่าว  ลอยอยู่เหนือกิ่งไม้-..-   ผมมองตามไอ้สิ่งนั้นที่ลอยไปค้างอยู่บนกิ่งไม้เหนือหัวผม  มันไม่ใช่เสื้อครับเพราะเสื้อมันอยู่ที่มือผม  เวรกรรมติดอยู่สูงมากซะด้วย  จะเอามันลงมายังไง เรียกกู้ภัยดีมั้ย-_-?  ผมมองหาไม้กวาดหยากไย่หรือไม่ก็ก้านไม้ยาวๆมาสอยเจ้ายกทรงตัวน้อยที่ห้อยต่องแต่งอยู่บนกิ่งไม้   ซ้ายก็ไม่มี~  ขวาก็ไม่มี~  กูจะทำยังไงดี!!  ผมวิ่งหาอะไรยาวๆ(อย่าจิ้นนะครับ)ไปมารอบบ้าน   สายตาผมเหลือบไปเห็นตะกร้อสายมะม่วง
                “เอาอันนี้แล้วกันนะ  ฮึบ!”
                ผมยกมันขึ้นมาเล็งให้ยกทรงข้างหนึ่งอยู่ในตะกร้อ  ผมดึงๆทึ้งๆมันอยู่ไม่นานมันก็ยอมลงมาจากกิ่งไม้   ผมมองยกทรงตัวน้อยในปากตะกร้อ   แต่..... ยกทรงสมัยนี้แยกร่างได้ด้วยหรอ-o-;;
                “นรกมาเยือนแล้วไง-o-;;”
                ฟองน้ำข้างหนึ่งอยู่ในตะกร้อสอยมะม่วงของผมแล้วและอีกส่วนหนึ่งก็ค่อยๆลอยตกมายังพื้น   ยะ....ยะ...ยกทรงตัวใหม่ของแม่ด้วยซิ  แถมพ่อซื้อให้แม่ซะด้วย  แถมตอนนี้มันแบ่งเซลล์แยกร่างออกเป็น 2 ซีกแล้วด้วย-o-;;
                “ซัล  ตากผ้าเสร็จยังลูก  ไปซื้อของให้พ่อหน่อยสิ”
                เสียงพ่อดังออกมาจากในบ้านผมรีบหยิบเจ้าชั้นในจอมก่อเวรของผมซ่อนไว้ด้านหลังก่อนพ่อจะเดินมาถึง
                “เสร็จแล้วฮะ ให้ซัลไปซื้อไรหรอ^^;”
                ผมยิ้มแห้งๆให้พ่อ
                “ตามนี้ อ่ะ เงิน”
                พ่อพูดพร้อมยื่นรายการของที่ต้องซื้อกับแบงค์เทาๆมาให้ผมสองสามใบ*o*
                “ที่เหลือทิปซัลใช่ป่ะ*o*”
                ผมพูด
                “ซัลอยากได้ไรก็ซื้อมาแล้วกันนะ^^”
                “เย้!^O^”
                “เดี๋ยวพ่อจะมาเก็บตังค์ย้อนหลังบวกดอกร้อยละ 7 ต่อวัน^^”
                “ซัลว่าตอนเด็กๆคุณย่าต้องเลี้ยงพ่อด้วยเกลือแน่ๆเลย-o-!”
                “รู้ได้ไงเนี่ย กินเกลือเยอะๆดีนะลูก^^”
                คุณพ่อฮะ  จะเค็มเกินไปหรือป่าวฮะ  ไว้ผมต้องเอาเลือดพ่อไปให้เทมส์มันตรวจค่าความเค็มในกระแสเลือดหน่อยละ -o-;;  เอ๊ะ  แล้วมันสืบทอดทางพันธุ์กรรมป่าววะOoO!!
 
 
 
                ผมเดินตรงไปแผนกของคุณผู้หญิงทันที  ผมมองหาตัวที่มันเหมือนของแม่มากที่สุดผมจำได้ว่าพ่อซื้อมันมาจากแถวๆนี้นี่นา-.-
                “เจอแล้ว*o*”
                ผมเดินไปคว้ามันไว้ทันที
                “เอ๋  คนนั้นแต่งตัวเหมือนทอมเลยนะ”
                “เป็นผู้ชายหรือป่าว”
                “กระเทยแน่ๆเลย  ผู้ชายที่ไหนจะมาเดินแถวๆโซนนี้ละ”
                “ฉันว่าคนนี้เป็นผมหญิงนะ”
                “เหอะ อกแบนราบยังกับแท็บเล็ตแบบนั้น ริอาจจะใส่คัพบีหรอ ชิ!”
                พวกผู้หญิงที่ยืนอยู่ใกล้มองผมด้วยสายตาแปลกๆ แล้วเธอก็หันหลังไปซุบซิบกับเพื่อนเบาๆ  แต่ผมเสือกได้ยิน -o-;  ผมไม่ใช่กระเทยนะ!  ผมเป็นผมชายจะให้มีหน่มหน้มอะไรเยอะแยะละ T-T  
ผมวางมันลงที่เดิมแล้วเดินออกไปไม่น่าเข้ามาในสภาพนี้เลยกูTT  บางทีคงต้องใช้หน้าตาให้เป็นประโยชน์  ผมก้มลงเก็บหนังยางสองวงบนพื้น  ดูเลอะๆฝุ่นไปหน่อยนะ  สงสัยจะผ่านศึกมาหลายเท้า-_-;  ช่างมันเถอะๆ  ผมใช้มันรวบผมแกละสองข้าง ผมยืนมองกระจกที่เสามันสะท้อนภาพของสาวน้อยน่ารักตากลมโตบ๊องแบ๊ว  รับกับทรงผมสุดน่ารักของสาวน้อยแนวคนใช้มากๆ   มองยังไงก็เห็นแต่ผู้หญิง  เจ๋งไปเลย ฮ่าๆ  ^O^  ผมพับขากางเกงขึ้นให้เหนือเข่า  เท่านี้ก็สาวแตกแล้วละ^^;  เพิ่งรู้ว่าหน้าตาผมมันมีประโยชน์ก็วันนี้แหละ ฮ่าๆ   ผมเรียก
องค์กระเทยมาลงร่าง  แล้วเดินหน้าเชิด 45 องศากลับไปเอาชั้นในตัวนั้นอีกรอบ 
 
หมับ!
 
ผมคว้าชั้นในตัวน้อยมาไว้ในกำมือ  แต่อะไรบางอยากทำให้ผมหยุดชะงักไม่กล้าหยิบมันไปจ่ายที่เคาเตอร์TT
“พี่ว่าตัวนั้นไม่เข้ากับซัลเท่าไหร่นะ”
เสียงทุ้มๆของใครบางคนดังอยู่ข้างใบหู   ลมหายใจร้อนเป่ารดหูเบาๆทำเอาขนแขนลุกผมลุกขึ้นมาเต้น  วงแขนแข็งแกร่งโอบคอเล็กๆของผมเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ  ผมค่อยๆหันไปหาเจ้าของใบหน้าสุดหล่อราวกับเจ้าชายที่หลุดออกมาจากนวนิยาย  คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้นเล็กน้อยแล้วรอยยิ้มบางๆก็ปรากฏที่มุมปากประดับใบหน้านั่น  ไม่ใช่เวลามาบรรยายซะหน่อย!!  ที่สำคัญคือมันมาทำไม!?!  แล้วเดินมาหาผมเพื่อ!?! (ไม่ได้จุดธูปเชิญซะหน่อย!!)และอีกอย่าง.......... คิดว่าผมจะใส่ไปให้มันดูหรืองายยยย >O<!!
“มาที่นี่ได้ไงอ่ะ-o-;”
                ผมถาม
                “มาเดินเล่นอ่ะ แต่ไม่คิดว่าซัลจะ.....”
                พี่มันพูดแล้วมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า  แล้วก็กระตุกยิ้มที่มุมปากหน่อยๆ มันคงคิดว่าผมเป็นกระเทยอีกแน่เลยอ่ะTT
                “ซัลไม่ได้เป็น....นะTT”
                ผมค้าน พลางส่ายหัวไปมา
“คิดว่าวันนี้ น่ารักดี”
รู้สึกเหมือนใครเอาน้ำร้อนๆมาราดตัวผมเลย  มันชาวาบเล็กน้อยก่อนที่ผมจะรู้สึกว่าหน้าตัวเองกำลังเดือดเหมือนกระทะทอดปาท่องโก๋-////-
                “หรอ?”
                “กางเกงสั้นไปนะ  คอเสื้อก็กว้างไปด้วย  ใส่น้ำหอมด้วยหรอ”
                มืออุ่นๆแตะลงบนต้นที่โผล่พ้นกางเกง  อีกมือนึงก็เกี่ยวคอเสื้อผมลง  จมูกโด่งๆไล่ดมกลิ่นไปตามซอกคอผม  นี่มันเป็นการทำอนาจารกลางห้างชัดๆเลยนะ>////<
“ทำแบบนี้ไม่ได้นะ คนอยู่เยอะแยะ>///<”
                ผมร้อง พร้อมพลักตัวพี่เขาออก
                “งั้นที่ๆไม่มีคนก็ทำได้ใช่ป่ะ*o*”
                พี่มันถาม พลางทำตาลุกวาว  แต่ผมขนลุกครับ-o-;
                “ที่ไหนก็ไม่ได้ทั้งนั้นแหละ>.<~”
                “ซัลใจร้ายจังเลย~”
                พี่มันลากเสียงยาวๆ  เหมือนจะน่ารักอ่ะ  แถมมันยังโอบเอวผมไว้แน่นจนหลังผมไปชนกับตัวมัน  ฮึ่ย! เกาะแกะจริงๆเลย รำคาญแล้วนะเนี่ย>.<~
                “ปล่อย รำคาญ”
                ผมพูดเสียงเรียบ  ได้ผลครับพี่มันยอมปล่อย  แต่จะงอนไรผมอีกหรือป่าว-_-;
                “สวัสดีค่ะ  ให้ช่วยอะไรมั้ยคะ^^”
                พนักงานชุดแดงเหมือนแอร์เอเชียเดินเข้ามาถาม.....พี่มัน-o-?  อะเระ!  พี่มันหน้าตาสมควรใส่ยกทรงหรอ  ไอ้คนหน้าแบ๊วอย่างผมไม่เหมาะกว่าหรอ  หรือเดี๋ยวนี้พวกผู้ชายหน้าแมนนิยมใส่ยกทรงกัน-o-;
                “ก็ดีครับ งั้นช่วยเลือกให้แฟนผมหน่อยนะครับ^^”
                พี่มันพูดพลางส่งยิ้มหวานให้  แล้วผมไปเป็นแฟนมันตั้งแต่เมื่อไหร่-3-///
                “อะฮึๆ อ๋อได้ค่ะ^^+ ”
                พนักงานตอบ  เธอทำหน้าเหมือนจิ้งจกอดกินเหยื่อ ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือป่าวนะ  ว่าผมเห็นเงายมทูตมาถือง้าวรอจ่ออยู่ที่คอหอยผม
                “ไม่ต้องหรอกครับ เอ๊ย ค่ะ เดี๋ยวเลือกเองดีกว่าค่ะ^^;”
                ผมบอกเธอ
                “ไม่เป็นไรค่ะให้ฉันช่วยดีกว่า  แถบนี้มีแต่คัพเอ! ขึ้นไป แบนๆ! อย่างคุณลูกค้าคงใส่ไม่ได้หรอกค่ะ^^”
                ผมไม่ได้ฟังผิดใช่มั้ยว่าเธอเน้นคำว่า เอ!กับแบน! แบนแล้วทำไมเล่าไม่ใส่เองนี่><~  ผมเห็นพี่มันยืนหัวเราะเบาๆกับคำพูดของพนักงานนางนี้   เข้ากันได้ดีนี่คบกันไปเลยไป-*-
                “คือว่า มาซื้อให้แม่น่ะคะ  แม่ฉันคัพบีค่ะ^^”
                ผมบอกเธอ
                “แม่ซัลคัพบีแล้วทำไมซัลคัพเอล่ะ ฮ่าๆ”
                ผมจะฆ่ามันหมกกองชุดชั้นในซะ!  ผมมองจิกสายตาใส่พี่มัน  จะให้กูไปเสริมนมมั้ยละ! ผมหยิบชั้นในตัวที่เหมือนของแม่ไปจ่ายที่เคาเตอร์ทันทีไม่สนใจไอ้สองคนนั้นที่กำลังหัวเราะต่อกระแซะ! กันเรื่องหน้าอกแบนๆของผม-*-!!
                “ซัลมานี่หน่อย”
                พี่มันเดินมาลากผมไปกับมัน
                “อะไร”
                ผมถาม
                “ช่วยเลือกชุดพวกนี้ให้แฟนผมหน่อยได้มั้ยครับ^^”
                แต่พี่มันไม่ตอบผม  แต่หันไปคุยกับพนักงานสองคนอ่อ  ตอนนี้กลายเป็นเจ็ดแล้วล่ะ  แหม~ ขนาดยังไม่ได้เหวี่ยงเบ็ดปลาแรดก็วิ่ง เอ้ย!  ว่ายตามมาแทบหมดสระ  รอเสิร์ฟถึงปาก    แล้วจะให้พี่มันกินบนเตียงหรือบนเขียงดีล่ะ-_-**!!
                “ตัวนี้น่าจะพอได้นะคะ  แต่อกเล็ก!ไปหน่อย”
                “ตัวนี้น่ารักกว่านะคะ  เหมาะกับเด็ก!”
                พวกปลาๆทั้งหลายพูดพลางทำหน้าเย้ยหยันผมหน่อยๆ ผมไม่ใช่แฟนครับไม่ต้องจิกขนาดนั้นก็ได้  อยากจะงาบก็งาบไปเซ่
                “ตัวนี้ดีกว่า”
                พี่มันยื่นชุดนอนตัวบางๆมาให้ผม  มันคล้ายๆเสื้อสายเดี่ยวซีทรูสีขาวฟ้าที่ถูกผ่าตรงกลางออก  แต่มีเศษผ้าทึบๆสีฟ้าปิดช่วงอกไว้หน่อย   ผมมองกางเกงในตัวจิ๋วที่ติดมากับไม้แขวน  กางเกงตัวจิ๋วระบายขอบด้วยลูกไม้และที่สำคัญ  มันผ่ากลางครับ!!  ราคาออกจะแพงแต่กลับได้ชุดขาดๆมาใส่   สาวๆเขาใส่ของแบบนี้กันจริงๆหรอ-o-!
                “ใส่เองเหอะ!”
                ผมบอกแล้วปาชุดกลับไป
                “ชุดผู้ใหญ่แบบนั้นให้เด็กใส่คงอายน่ะคะ คิกๆ^^”
                ปลาเดี๋ยวนี้หัวเราะกันได้ด้วยหรอเนี่ย  แล้วทำไมต้องเข้าไปกระจุกตัวเบียดกับพี่มันด้วย  แล้วมึงไม่คิดจะเขยิบออกมาหน่อยหรอ!! จะรวมร่างกันอยู่แล้วนะ!!
                “ซัลไม่ชอบแบบนี้หรอ”
                พี่มันถาม
                “แหงสิ ก็ซัลน่ะ..”
                ผมชะงักคำพูดไว้หน่อย  เดี๋ยวจะตะลึงกันยกฝูงว่าผู้ชายที่พวกเธอตอดอยู่ชอบผู้ชายด้วยกันเอง 
                “ชุดออกจะสวยนะคะ เหมาะกับฉันมั้ยคะ”
                “เหมาะกับฉันต่างหาก”
                “ฉันต่างหาก”
พวกปลาเริ่มแตกคอกันเอง  พวกเธอดึงทึ้งชุดไปมาทำอย่างกับว่ามันมีตัวเดียวในร้านงั้นแหละ  ผมเลือกเดินออกมาปล่อยให้พี่มันอยู่ในวงล้อมสาวๆพวกนั้น
 
                ตึกๆๆ
 
                “ขาสั้นแท้ๆ แต่เดินไวชะมัดเลย”
 
          ฝีเท้าหนักๆมาพร้อมกับคำพูดบ่นๆที่อาจทำให้ใครบางคน(ผมคนนึงล่ะ-_-+) 
อยากเอาเท้าสะกิดปากพี่มัน หึ! ใครจะไปสูงชะลูดประหนึ่งต้นเสาในวิหารโรมันอย่างคุณพี่ละครับ  ผมไม่หันไปมองต้นเสาเดินได้ข้างหลังแต่จ้ำต่อไป  จะไปซื้อของให้พ่อแล้วก็กลับซะที
                “นี่ๆทำเป็นเมินกันแบบนี้ได้ไง”
                พี่มันเดินมาดักหน้าผม  แต่ผมเบี่ยงหลับให้พ้นมัน
                “งอนไรหรอ”
                พี่มันถาม
                “ป่าวนี่”
                ผมตอบแล้วรีบเดินต่อไปคว้าตะกร้ามาหนึ่งใบแล้วก็ไสหัวเข้าไปในโซนขายของ พี่มันก็มาคว้าตะกร้าจากมือผมไป 
                “พี่ช่วยถือนะ^^”
อยากถือนักใช่มั้ย?  ได้^^
ผมหยิบสบู่ ยาสีฟัน  ครีมขัดรองเท้า  เต้าหู  ข้าวสารยัดๆไปให้มันแบกแล้วก็เดินเอ้อระเหยไปแวะชิมโน่นชิมนี่นานๆให้มันถือของหนักๆ!นานๆ!
“กะจะกินทุกซุ้มเลยซินะ”
                พี่มันพูดขณะที่ผมกำลังเคี้ยวถั่วแระที่เขาแกะให้กินฟรี  ผมยักคิ้วให้พี่มันหน่อยๆแล้วก็เดินไปชิมน้ำผลไม้ทางโน่นต่อ  ของฟรีมีไว้เก็บเกี่ยว  ไปเที่ยวไหนก็อย่าลืมเก็บเกี่ยวให้ครบทุกร้านนะครับ^^//ยิ้มให้คนอ่าน
“พี่ไปจ่ายเงินให้ก่อนแล้วกัน”
พี่มันพูด
“เดี๋ยวซิ  ซัลยังกินไม่ครบทุกร้านเลยนะ”
“ก็ไปจ่ายให้ก่อนไงเดี๋ยวมา”
“ไม่เอาอยู่กับซัลก่อนซิ~”
ไม่เอาอ่ะ  ก็ท่าแบกข้าวสารพี่แกฮาได้ใจแบบนี้ยังอยากให้เดินโชว์รอบห้างอ่ะ  พี่มันทำหน้าหน่ายๆ  ผมเลยหยิบองุ่น(ชิมฟรี!)ป้อนให้พี่มัน  พี่มันมองหน้าผมอย่างลังเล  กูไม่ใส่ยาพิษให้มึงกินหรอก(ใส่ไม่ทันต่างหาก)  แล้วมันก็งับนิ้วผมเข้าไปด้วย เฮ้ย!!
“เจ็บนะ!” ผมร้อง
“อร่อยดี ฮ่าๆ” พี่มันตอบ
                “เมื่อเช้าเดินเหยียบขี้หมามา  แถวนั้นมันไม่มีน้ำ  กิ่งไม้ก็ไม่มี  ซัลเลยเอามือแงะมันออกมาแทน^^”
                “งั้นซัลก็กินไปเต็มๆแล้วล่ะ  กว่าจะมาถึงพี่ก็มีแต่น้ำลายซัลแหละ  ไม่รู้จะติดเชื้อบ้าจากซัลหรือป่าว-_-;”
 
                ป๊าบ!
 
                ผมฟาดมือหนักๆลงบนแขนพี่มัน  บังอาจมาหาว่าผมเป็นหมาได้ไง!
                “ไปจ่ายเงินเลยไป”
                ผมพูดพร้อมดันหลังพี่มันให้รีบๆเดิน
                “เลิกดันได้แล้วพี่จะรวมร่างกับร้านตุ๊กตาแล้วนะ-o-;”
                พี่มันร้องบอก  ผมเงยหน้ามองหน้าพี่มันที่แนบสนิทไปกับกระจกร้านตุ๊กตา  ผมเดินเข้าไปมองร้านใกล้ๆ  ตรงนี้เป็นหลังร้าน  เลยเห็นแต่แผ่นหลังของน้องหมีTT  แต่ผมจำหมีตัวนั้นได้  มันเป็นหนึ่งในคอลเลคชั่นฤดูหนาวของสามปีที่แล้วแถมขายหมดไปแล้วด้วย!  น้องโพลาร์*o*
                “ไปจ่ายตังค์เร็วๆ ซัลไปรอที่ร้านตุ๊กตานะ  เอ้า!ตังค์ -o-!”
                ผมยัดเงินใส่มือพี่มันอย่างรวดเร็วแล้วก็รีบวิ่งไปหน้าร้านตุ๊กตา  น้องโพลาร์รออยู่~  ผมเดินไล่มองไปตามหน้าร้านต่างๆ มองหาร้านตุ๊กตาที่ตกแต่งด้วยลายจุดสีฟ้าขาว  ผมเดินผ่านประตูร้านโค้งๆเหมือนประตูปราสาทเทพนิยายในดิสนี่ย์เข้าไป  ผมตกตะลึงยืนนิ่งราวกับถูกสะกด   ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่กำลังยิ้มต้อนรับผมอยู่  ผมเลยอดไม่ได้ที่จะส่งรอยยิ้มสดสให้มันบ้าง   ผมมองไปยังป้ายเหนือหัวอันใหญ่ที่เขียนว่า “Lawrence” ค่ายผลิตของเล่นชื่อดังบ้านเกิดน้องโพลาร์นี่เอง  ผมไล่มองไปเรื่อยๆร้านนี่เก็บน้องพาลาร์ไว้หลายตัวมากเลย  ผมมองหาโพลาร์คอลเลคชั่นฤดูหนาวนั่น
                “เจอแล้ว~”
                ผมวิ่งเข้าไปดูใกล้ๆชื่นชมความน่ารักของมัน  ขนสีขาวปุกปุยเหมือนปุยเมฆที่โผล่พ้นผ้าพันคอลายสก็อตสีฟ้าทำให้ผมแทบคลั่ง  จับได้มั้ยๆ>///<
                “ชอบตุ๊กตาของLawrenceหรอ”
                ผมหันไปมองพี่มันหน่อยๆแล้วก็พักหน้ายิ้มๆ ชอบมากกกก  แต่มีไม่ครบหรอกนะ  สั่งซื้อไม่ทันTT
                “แล้วตุ๊กตาของFée(ฟี)ล่ะ”
                พี่มันถาม
                “มันก็น่ารักนะ น่ารักมากด้วยแต่แพงไปซัลไม่มีปัญญาซื้อ-_-;”
                ผมบอก ถ้าเทียบกันของฟีดีกว่าเยอะอยู่แต่ราคาแพงเว่อร์   ออกเป็นLimitedแถมชอบให้ประมูลเวลาซื้อด้วย  คิดดูว่าราคาเริ่มต้นจากตัวละสี่หมื่นทะลุไปเกือบแสน  คนธรรมดาอย่างผมเล่นไม่ได้หรอกTT
                “อ่อ เข้าใจแล้ว^^”
                “เข้าใจอะไร”
                “ฟีควรเจาะกลุ่มลูกค้าบ้าตุ๊กตาแต่ฐานะปานกลางด้วย”
                “นั่นดิ  -3-”
                ผมลูบหัวเจ้าตุ๊กตานั่นเบาๆ  จะมีตังค์เหลือพอซื้อมั้ยเนี่ย>.<~
                “เออเกือบลืมตังค์ทอนอ่ะ  แล้วของซัลไปไหนหมดแล้ว”
                พี่มันไม่ได้ถืออะไรมาเลย  หรือมันเอาไปโยนทิ้งไหนแล้ววะOoO!
                “อ่ะ”
                พี่มันพูดพร้อมยื่นแบงค์เทาๆคืนผม  ผมนับๆดูแล้วก็เงยหน้ามองพี่มัน
                “ทำไมมันทอนมาเท่าเดิมละ  จ่ายเงินแทนซัลทำไม><~”
                “นิดหน่อยน่า”
                “ซัลไม่อยากเป็นหนี้พี่นี่-3-”
                “แต่พี่อยากให้ซัลเป็นหนี้พี่นี่^^”
                พี่มันพูดแล้วยิ้มให้ผม  ผมเบือนหน้าหนี  รอยยิ้มพี่มันทำให้ผมแสบตามาก  นี่สินะที่เรียกว่าสิ่งมีชีวิตที่เจิ้ดจ้า-///-
                “แล้วของซัลอยู่ไหนอ่ะ”
                “อยู่ที่รถพี่น่ะ”
                “มีรถด้วยหรอ-.-”
                “พอดีไปบ้านใหญ่มา  ก็เลยขับออกมาเที่ยวเล่นน่ะ”
                ไม่ใช่ว่าขับมาตกสาวหรอกหรอ-3-
                “สวัสดีครับคุณหนู สนใจตุ๊กตาตัวไหนครับ^^”
                พนักงานชายวัยกลางคนเดินมาถามผม  ความจริงก็สนทุกตัวครับแต่งบไม่มีTOT
                “ตัวนี้เท่าไหร่ฮะ” ผมถาม
“ขอโทษนะครับคุณหนู  ตัวนี้ทางร้านจัดแสดงไว้เฉยๆไม่ขายครับ^^”
เขาบอก  ผมคอตกหน่อยๆซัลจะเอาตัวนี้อ่าTOT
“ผมอยากซื้อน่ะครับ  ราคาผมไม่เกี่ยงเรียกได้เต็มที่ครับ^^”
ผมมองทางต้นเสียงที่เปล่งออกมาจากผู้ชายข้างๆผม  จะใจดีเกินไปแล้วมั้งครับเนี่ยไม่ต้องเอาจมขนาดนั้นก็ได้  ผมไม่อยากก่อหนี้เพิ่ม
“ไม่เป็นไรหรอก ซัลไม่เอาแล้ว”
ผมพูด
“ขอโทษด้วยจริงๆนะครับ  แต่ทางเราขายไม่ได้ครับ  แต่ตอนนี้กำลังจะมีคอลเลคชั่นของฤดูฝนออกมาครับ  ผมแนะนำให้สั่งจองล่วงหน้าในเว็บของLawrenceเลยครับ^^”
พนักงานบอก 
“ขอบคุณฮะที่บอก^^”
“ยินดีครับ^^”
กลับบ้านไปจะรีบไปจิ้มจองเลยฮ่าๆ  คราวนี้ต้องไม่พลาดTT  ผมมองตุ๊กตาในร้านต่อ  อย่างน้อยก็อยากซื้อกลับไปซักตัวละนะ   สายตาไปสะดุดกับกับป้ายตุ๊กตาปักชื่อ
“พี่น่ะ  กลับไปที่รถก่อนไป-3-”ผมบอก
                “ทำไมล่ะ” พี่มันถาม
                “เหอะน่า-///-”
                “ก็ได้ รีบตามมาล่ะ”
                “ไปเร็วๆ>///<”
                ผมดันหลังพี่มันให้ออกไปให้พ้นร้าน  แล้วก็เดินไปตรงจุดที่รับปักชื่อบนตุ๊กตา  ผมมองหาตุ๊กตาหมีซักตัวที่ใส่ชุดบาส   ผมหยิบมันขึ้นมาแล้วยื่นให้พนักงาน
                “เขียนชื่อตรงนี้เลยจ้า^^”
                พนักงานยื่นแผ่นกระดาษมาให้ผม  ผมรับมาแล้วเขียนชื่อลงไปก่อนยื่นกลับไป  ผมอยากให้มันเป็นตัวแทนของเขานี่นา  เผื่อเวลาเครียดๆจะได้ระบายกับตุ๊กตานี่ได้  ผมยื่นรอสักพักพนักงานก็ยื่นถุงกระดาษที่มีเจ้าหมีน้อยอยู่ข้างในมาให้ผม  ผมจ่ายเงินแล้วก็หยิบตุ๊กตาขึ้นมาดู  ผมอมยิ้มหน่อยๆก่อนเก็บมันลงถุงตามเดิม
 
 
 
                ผมเดินมาที่ลานจอดรถ  มันจอดอยู่ไหนล่ะเนี่ย  ผมหยิบมือถือขึ้นมาจะโทรหา เอ่อ.....  ไม่เคยโทรเลยนะเนี่ยเบอร์นี่อ่ะ-////- ไม่กล้าอ่ะ
                “ยืนเขินมือถือ  บ้าหรือป่าวเนี่ย”
                ผมสะดุ้งเฮือก  หันไปหาเจ้าของใบหน้าหล่อแต่ชอบทำตัวหลอนๆให้ผมตกใจ  แต่พี่มันดูออกด้วยหรอว่าผมเขินอยู่  น่าอายชะมัด-///-
                “ป่าวเขินซะหน่อย  รถอยู่ไหนเนี่ย”
                ผมพูดหนีบๆเพราะเวลาเขินผมมักจะเผลอหลุดยิ้ม
                “กลบเกลื่อนหรอ หึๆ ตามมาซิ”
                พี่มันพูดแล้วก็เดินนำไป  ผมวิ่งตามมันไป  พี่มันขับรถสามก้านซะด้วยบ่งบอกว่าบ้านมีอันจะกิน  -o-!  พี่มันเปิดประตูให้ผม  ไม่ต้องทำอะไรขนาดนี้ก็ได้มั้ง
                “ซื้อไรมาหรอ”
พี่มันพูดพลางเสียบกุญแจ
                “ก็ตุ๊กตาน่ะ-o-///”
                ผมตอบ
                “ดูหน่อยได้มั้ย”
                มือใหญ่ๆเอื้อมมาคว้าถุงไปจากผมแล้วก็เปิดดู  ผมรีบโถมตัวไปดึงตุ๊กตากลับมาก่อนที่มันจะเห็นชื่อตัวใหญ่ๆบนเสื้อตุ๊กตา  แต่ผมกลับถูกรวบตัวไว้ซะก่อน   วงแขนแข็งแกร่งโอบเอวผมให้แนบชิดกับตัวพี่มันมากขึ้น
                “ซัลขี้โกง”
                พี่มันพูด
                “อะไร”
                ผมถามพลางเบือนหน้าหนี  แต่พี่มันก็จับหน้าผมกลับมาให้มองหน้ามันอีก
                “ตุ๊กตาตัวแทน มันดีกว่าคนจริงๆหรอ”
                พี่มันเห็นแล้วแน่ๆเลยว่าผมปักชื่อเป็นชื่อของมัน  น่าอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว>///<
                “ซัลน่ะ ตอนนั้นหึงพี่ใช่มั้ย”
                พี่มันถามพลางรัดเอวผมห้แน่นขึ้นอีก  จนตัวผมต้องโน้มเข้าไปหามัน
                “ตอนไหน”
                ผมพูดแล้วทำหน้าประมาณว่า หนูไม่รู้ใส่
                “จริงๆแล้วซัลไม่มีสิทธิ์หึงพี่ไม่ใช่หรอ”
                 ทำไมพี่มันชอบพูดให้ผมอารมณ์เสียนะ  ใช่สิ ผมมันไม่มีสิทธิ์อะไรอยู่แล้ว  ผมดันตัวออกจากมัน  แต่พี่มันกดหัวผมให้ซบบนไหล่
                “ถ้าอยากจะใช้สิทธิ์ก็คบกับพี่สิ”
                มืออ่อนโยนค่อยๆลูบเส้นผม  พี่มันแนบใบหน้ามาบนไหล่เล็กๆของผม  น้ำเสียงแผ่วเบาเป็นห้วงๆคล้ายต้องการจะเว้าวอนให้ผมใจอ่อนตอบตกลง  มันทำให้จิตใจของผมปั่นป่วน  หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ  มืออุ่นๆประคองใบหน้าผมให้สบนัยน์ตาสีนิลชวนหลงใหลนั่น   เหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างทำให้เราสองคนประกบริมฝีปากแนบสนิทชิดกัน  ลมหายใจร้อนๆรดรินอยู่ข้างแก้มผม  ผมเปิดปากออกให้ลิ้นร้อนๆรุกเร้าเข้ามาดูดกลืนความหวานของผมไอเย็นจากตัวปรับอากาศในรถทำให้ผมกอดคอแกร่งนั่นมากยิ่งขึ้น  ริมฝีปากร้อนๆถอนออกไปอย่างอ้อยอิ่ง  นิ้วมือเรียวยาวสอดประสานกับมือผม
                “พี่อยากอยู่ข้างๆซัลนะ”
                น้ำเสียงทุ้มๆกับสายตาอ้อนวอนทำให้ผมรู้สึกใจอ่อน  ถ้าเราคบกันมันจะดีจริงๆหรอ  ถ้าเราคบกันแล้วต้องหลบๆซ่อนๆหรือป่าว  ก็ความรักของเราน่ะ.........มันไม่เหมือนคนอื่นนี่นา   
                “เราต้องคบกันแบบหลบๆซ่อนๆหรือป่าว”
                ผมตัดสินใจถามออกไป  ผมมองใบหน้าหล่อนั่นที่ก้มต่ำลงเล็กน้อย  ถ้าต้องคบแบบหลบๆซ่อนๆล่ะก็  ให้มันเป็นอย่างที่เป็นตอนนี้ไม่ดีกว่าหรอ  ผมกลัวคำตอบที่กำลังจะออกมาจากริมฝีปากคู่นั้น
                “ใครจะมองยังไง  รู้ไว้ว่าพี่รักซัล...”
                ผมคลี่ยิ้มพอใจในคำตอบ  ใบหน้าก้มลงมองมือเราที่กำลังประสานกันอยู่  มืออุ่นยกมือเล็กๆของผมขึ้นมาจุมพิตอย่างแผ่วเบา  สายน้ำอุ่นๆไหลลงมาไม่ใช่เพราะว่าผมเสียใจแต่ผมดีใจมากต่างหาก  ผมกอดคอคนตรงหน้าไว้แล้วบอกกลับความรู้สึกที่ผมมีให้อีกครั้ง  จากนี้และตลอดไปถ้าพี่เขาอยากจะฟังล่ะก็ผมจะบอกให้ฟัง ว่า...... 
“...ซัลรักพี่นะ...”