Sulfur Love (RE-Write)

บทที่ 14

℃คำถามที่อยากรู้กับคำถามที่ไม่อาจบอก(1)Ⓢ

 

                “ไอ้ซาลลลลลลลลลล>o<!!”

                “มึงจะตะโกนทำมายยยยยย>O<”

                “ถ้ากูไม่แล้วมึงจะได้ยินหรอ>O<!”

                “ห๊ะ! ว่าไรนะ>O<”

                ผมกับไอ้ไอซ์ยืนว้ากคุยกันอยู่กลางคอนเสิร์ตของ “ฟาเรนไฮต์” คนไทยที่ไปเป็นนักร้องอยู่ที่ญี่ปุ่น   ไอ้ไอซ์มันหาบัตรมาให้  แต่มันไกลจากหน้าเวทีโคตรๆเลยอ่ะ  ทำไมฟาเรนต์จังตัวเท่ามดเลยอ๊า!!

                “กูปวดฉี่ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยยยยยยยย>O<”

                “ออกไปแล้วกูจะเข้ามาใหม่ยังงายยยย>O<!!”

                “ไว้ค่อยมาวันอื่นก็ด้ายยย”

                “วันนี้มันรอบสุดท้ายเว้ยยยย  กลั้นไว้ก่อนนนน”

                “ไอ้ซาลลลลลTOT”

                ผมทนมองภาพไอ้ไอซ์ดิ้นไปมาพลางกุมช้างน้อย  เฮ้อ~  ทำตัวน่าเกลียดได้อีกนะมึงเนี่ย   ตอนนี้เป็นช่วงฟาเรนต์เข้าไปพักพอดีเลยมีโชว์อื่นขึ้นมาแทน  ไปก็ไปวะ

                “เดินเร็วๆดิ๊”  ผมบอกมัน

                “ให้กูขี่คอมึงไปดีกว่า  กูจะราดแล้วววว”

                มันพูด  ถ้ากูให้มึงขี่คอแล้วเสื อกปล่อยราดบนคอกู  กูจะทำไงละ  ไอ้เวรนี่-_-**

ผมพามันเดินออกมาเรื่อยๆก็เจอกับ ผู้ชายตัวเล็กๆ  ใบหน้าหวานใส  ผิวขาวอมชมพูในชุดหนังสีดำมันวาว    นั่นมัน!!  ฟาเรนต์จัง*O*  พระเจ้าต้องขอบคุณที่ไอ้ไอซ์เกิดปวดฉี่ขึ้นมา!!

                “นั่น! ฟาเรนต์นี่นาไปขอลายเซ็นต์กัน >//<”

                ไอ้ไอซ์ชี้พลางกระโดดเกาะผม 

“ได้ข่าวว่ามึงปวดฉี่นะ  รีบๆไปเลยเดี๋ยวกูขอแทนให้”

ผมบอกพร้อมโบกมือไล่มัน

“กูจะถ่ายรูปด้วยยย>3<”

“กูจะไปยืนถ่ายแทนมึงเอง  ไปได้แล้วววว”

ผมตะโกนแล้วพลักมันให้เดิน ฟาเรนต์จังหันหน้าควับมองมาทางพวกผมพอดี เขาฉีกยิ้มกว้างให้พวกผมและก้าวเท้าเข้ามาหา อยากจะกรี๊ดจังโว้ยยย>///<!!

“พี่เซลลลลลล^O^”

 

อะเระ!  รู้ชื่อแฟนผมได้ไงเนี่ย  ผมกับไอ้ไอซ์มองตามฟาเรนต์ที่เดินผ่านเราไปราวกับธาตุอากาศ   เขาเดินตรงเข้าไปกอด  ไอ้พี่เซลOoO!!!

“พี่หายใจไม่ออก ฟา-_-;”

พี่มันดันฟาเรนต์ออกจากเอว  ฟาเรนต์ทำแก้มป่องๆอย่างไม่สบอารมณ์  รู้จักกันได้ยังไงหะเนี่ย   แล้วทำไมฟาเรนต์ต้องเข้าไปกอดด้วยล่ะ>.<!

“ก็ผมคิดถึงพี่นี่นา  มาจูบทีสิ>3<”

ปลายเท้าเล็กๆเขย่งสูงขึ้นพร้อมกับใบหน้าหวานสวยที่ลอยเข้าไปใกล้จนริมฝีปากจะประทับกัน   ไอ้ฟาเรนต์!! นั่นมันแฟนกูนะเว้ยยย!  ไอ้บ้าเซลมึงก็ไม่หลบเขานะ!!

“เลิกเล่นได้แล้วน่า   มีคนอยู่แถวนี้ไม่เห็นหรอ”

                พี่มันพูดก่อนที่พี่มันจะหันมาเจอพวกผม  ผมก็ลากไอ้ไอซ์มาเก็บหลังกำแพงแล้ว   รู้จักกันไม่พอ  กอดกันด้วย  แถมจะจูบกันด้วย  นี่มึงยังเป็นแฟนกูอยู่หรือป่าววววว

“ไหนอ่ะดอกไม้O.o” ฟาเรนต์ถาม

“เปลืองตังค์ช่วงนี้ชอต-_-” พี่มันตอบ

“พี่เซลอ่ะ-3-”

                ฟาเรนต์พูดพลางเข้าไปกอดแขนแล้วเอาหน้าถูๆไถๆกับแขนไอ้พี่เซล   จะมากไปแล้วนะ   เดี๋ยวองค์ลงแล้วจะวงแตก!!

“ไอซ์  กูไม่ดูคอนต่อแล้วนะ” ผมพูด

“ตามใจมึงเหอะ  ว่าแต่แฟนมึงไปรู้จักกับคนดังระดับเอเชียแบบนั้นได้ไงว้า>//<” มันพูด

“กูจะไปรู้หรอ  กิ๊กหมายเลขหนึ่งมั้ง-*-”

“กูว่ามึงอ่ะกิ๊ก  ใครจะบ้าเอาคนดังมาทำกิ๊กวะ!”

“ไปตายในห้องน้ำเลยไป-_-++”

ผมพูดแล้วเดินลงบันไดหนีไฟไป ไม่อยากยืนดูฉากสวีทชวนคลื่นไส้   แต่ผมได้ยินเสียงลงส้นเท้าหนักๆวิ่งไล่หลังผมมา  ไอ้ไอซ์หรอ-o-?

“ซัลจริงๆด้วย^^”

มือแกร่งกระตุกคอเสื้อผมจากด้านหลังจนผมเซเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนพี่มัน  มาหากูทำไมกูมันก็แค่กิ๊กไม่ใช่หรอ>O<!!

“อะไร-_-+”

ผมถามมันแล้วพยายามดันตัวออกจากอ้อมแขน

“เป็นไรเนี่ยดูอารมณ์ไม่ดี  เดี๋ยวมันจะไม่ดีต่อลูกเรานะ^^”

มันพูดพลางเอามือลูบๆท้องผม  มึงบ้าปะเนี่ย  ลูกแบบนั้นกูไม่มีหรอก>O<! 

“ลูกตรงนั้นไม่มีหรอก  มีแต่ตรงนี้อ่ะ-o-”

ผมพูดแล้วชี้ลงไปที่ลูกชายตัวเอง   พี่มันเลื่อนมือลงไปเรื่อยๆเพื่อจะสัมผัสหยอกล้อกับลูกชายผม    ผมก็อาจจะไม่ว่ามันถ้าจะอะไรๆแบบนี้ในห้อง-///-  แต่นี่ที่จัดงานคอนเสิร์ตของกิ๊กมัน!!

 

เพี๊ยะ!

 

ผมปัดมือมันอย่างแรง  มันทำหน้าเหวอไปนิดนึงที่เห็นผมเป็นแบบนี้   แต่คนผิดอ่ะก็มึงอ่ะแหละ!

“เป็นไร?”

มันถามผมด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“ไม่มีไร” ผมบอก

“หรือว่าเห็นพี่ยืนกอดกับฟา  แล้วเกิดหึงO.o”

ฟา!  เรียกชื่อกันแบบสนิทสนมกันด้วย>O<!!   แล้วยังมีหน้ามาถามอีกนะ  นี่ไม่เห็นจริงๆหรอว่ากูยืนอยู่ตรงนั้นอ่ะ  อย่าทำเหมือนโลกนี้มีพวกมึงแค่สองตัวนะ!!

“กลับไปหาฟาอะไรนั่นของพี่เถอะ  ผมจะกลับบ้านแล้ว-_-!”

“ฟาก็ไปโชว์ต่อแล้วอ่ะ  พี่มาเป็นกำลังใจให้เฉยๆ”

เหอะ!   ให้กำลังใจ  ถ้าจูบๆกันไปซะกำลังใจคงเต็มเปี่ยมเลยซินะ  -_-**

“พี่กับฟาน่ะเป็น...”

“ไม่ต้องพูด!!”

“ฟังก่อนดิ”

“เข้าใจแล้ว  เงียบไปเลย-_-”

“เข้าใจแล้วจริงอ่ะ”

“อย่าเซ้าซี้มากได้ป่ะ-_-+”

“ครับๆ-o-;”

ผมสะบัดหน้าหนีแล้วจ้ำอ้าวออกไปจากจุดๆนั้นอย่างรวดเร็ว   แต่ไอ้เสาไฟฟ้าเคลื่อนที่มันก็เดินตามผมมาอยู่ดี   กลับไปหาน้องฟามึงโน่นนนนนนน>O<

“ไปกินสุกี้กันป่ะ  จะได้ใจเย็นๆ”

จะให้กูใจเย็นแต่ชวนกูไปแด กของร้อนเนี่ยนะ  ใช้สมองส่วนไหนคิดเนี่ยไอ้บ้านี่!!

“เลี้ยงด้วยละกัน -3-”

 

 

 

                ผมยอมนั่งร่วมโต๊ะให้มันเลี้ยงสุกี้ที่ MJ ชั้นล่างของฮอลล์  แต่ผมสงสัยว่ามันจะเลี้ยงผักผมอย่างเดียวหรือป่าว  เพราะผมหย่อนหมูลงไปมันก็ฉกไปกินหมดเลย  ผมงี้ได้กินแต่ผักจนตัวจะเขียวเป็นผักบุ้งอยู่ละ-*-

“พี่สนิทกับฟาเรนไฮต์หรอ  เห็นเรียกฟา-.-”

                ผมลองเปิดประเด็นถาม  จริงๆอยากจะตะโกนถามเลยว่า  พวกมึงเป็นอะไรกันนนน>O<

                “เคยอยู่บ้านเดียวกันก็ต้องสนิทดิ^^”

 

                                ตึง!

 

                ผมทุบโต๊ะอย่างแรงจนน้ำจิ้มสุกี้แทบกระจาย   เคย! อยู่บ้านเดียวกันหรอ-o-!

“เป็นอะไรหรอซัลO.o”

                มันถาม  ผมสายหน้าเบาๆแล้วหยิบเยือกน้ำมารินใส่แก้วน้ำข้างกายที่ว่างเปล่า  ตอนนี้สมองผมขาวโพลนไปหมด  คิดอะไรไม่ออกเลย  เหมือนมีใครเอาหินมาทุ่มใส่หัวเลย=o=

 

                อึกๆ

 

                “ซะ...ซัล  นั่นมันน้ำซุปนะ-o-;”

                พี่มันบอก  อ่อ มิน่าละรสชาติมันเค็มๆแปลกๆ-_-;;

                “อร่อยดี” ผมบอก

                “บอกไว้เลยว่าพี่กับฟาไม่ได้เป็นอย่างที่ซัลคิดนะ^^”

                “ซัลคิดอะไรหรอ  ป่าวนี่-.-”

                “ซึน!”

                “ป่าวซะหน่อย-o-!”

                “หึ! อย่ามานั่งร้องไห้ที่หลังแล้วกัน^^”

                “ผมไม่ร้องหรอก  ผมไม่ได้คิดว่าฟาเรนต์จะเป็นเด็กในฮาเร็มพี่ซะหน่อย”

                “จะถามเรื่องนี้สินะ^^”

                “ไม่ได้ถามซะหน่อย>O<”

                “โอเคครับๆ พี่กับฟาไม่ได้กิ๊กกัน^^”

                “แล้วทำไมต้องกอดกันอ่ะ  จะจูบกันด้วย-*-”

                “หึงหรออออออ^O^”

                “จะกินหมู-////-”

                                ผมมองตะเกียบผมที่คีบเนื้อหมูไว้เศษ 1 ส่วน 4 อีก 3 ส่วนที่เหลือไอ้คนตรงข้ามผมมันคีบไว้   ปล่อยๆให้กูเขมือบบ้างดิ  มึงแด กไปหลายจานแล้วนะ ชิ้นสุดท้ายแล้วนะเฟ้ย-_-*

                “คนท้องผูกต้องกินผักเยอะๆสิ” มันบอก 

                “ใครท้องผูก-o-!”

                “ซัลไง  ทำหน้าเหมือนคนปวด..”

                “อย่ามาพูดXXXตอนกำลังกินข้าวนะเว้ย>O<!”

                ผมยกตะเกียบชี้หน้าว่ามัน   ถ้าหลุดคำนั้นออกผมคงกินไม่ลง  ภาพมันจะลอยไปลอยมาอยู่ในจานอาหาร  ไอ้ข้าวโพดอ่อนที่อยู่ในชามผมนี่มันยิ่งสีใกล้เคียงอยู่ด้วย

                “เสร็จ!”

                สิ้นเสียงพี่มันชิ้นเนื้อชิ้นสุดท้ายในหม้อก็ลอยละลิ่วลงลำคอไป   แถมมันยักคิ้วให้ผมหนึ่งทีอีกต่างหาก   ผมพลาดซะแล้ว.... เวรกรรม-O-!!

                “รู้ไว้ซะว่าไอ้ชิ้นเมื่อกี้คือเนื้อหมูชิ้นสุดท้ายที่พี่จะได้กินในชาตินี้-__-++”

                ผมเอ่ยเสียงเรียบ  มันขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยอย่างงงๆ

                “คือ?”

                “บังอาจมาแย่งกิน  ตายซะเถออออออออะ>O<!!”

                ผมลูกขึ้นบีบคอโยกหัวให้มันคายชิ้นเนื้อออกมา  ในเมื่อผมไม่ได้กินมันก็ต้องไม่ได้กินซิ  แบบนี้ถึงจะเรียกว่าเท่าเทียมมมม>O<!!

                “แค่กๆ แค่ก”

                “อย่ามาสำออยคายออกมาซะ!!”

                เศษชิ้นเนื้อค่อยๆกระเด็นออกจากปากมัน  ทำไมชิ้นมันเล็กจังวะ  อย่าบอกนะว่ามึงให้กระเพาะย่อยไปแล้ว  กร๊าซซซซซ !!  กินถึงขั้น Digestion!!  ไอ้เลววววววว>O<~

                “เหวอ!  คุณลูกค้าครับใจเย็นๆก่อนครับOoO!”

 

                พนักงานผ้าเขียววิ่งมาลากผมออกจากเจ้าสัตว์กินเนื้อ(เอามาจากท่านฮิบาริ-o-)  ผมดันตัวออกจากพนักงานอย่ามาเกาะแกะแถวเอวกูได้มั้ยกูยิ่งบ้าจี้อยู่ด้วย-o-!

                “แค่กๆ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเช็คบิลเลยดีกว่า^^;;”

                ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงเถือกเพราะอาการสำลัก  เหอะๆ  ไม่สงสารหรอกนะจะบอกให้   ผมยืนกอดอกรอมันอยู่หน้าร้าน  สายตาคมกริบปราดมองมาทางผมอย่างไม่สบอารมณ์  

                “ซัลไม่ผิดนะ  พี่สำลักเองอ่ะ-3-”

                “ถ้าไม่มีปลวกที่ไหนมาบีบคอ  พี่ก็คงไม่สำลักหรอก-_-+”

                “ปลวกที่เก้าอี้มั้ง?”

                “อืม  เตี้ยๆ  สั้นๆ  ป้อมๆเหมือนไส้เดือนอ่ะ”

                “-_-++”

                “เป็นไรทำหน้า....แค่กๆ”

                “เสียดายหมูไม่เข้าหลอดลม”

                “เหอะ! ถ้าพี่ตายนะจะมาหลอกซัลคนแรกเลย^^”

                “งั้นจงมีชีวิตอยู่ต่อไปเถอะ-o-;;”

                ผมยิ่งกลัวๆอยู่ด้วยดิ(Writer:ไม่อยากพูดถึงเลยแต่งนิยายตอนดึกๆซะด้วย-o-;;) ขนาดเวลาอาบน้ำตอนดึกๆผมยังตั้งเปิดประตูห้องน้ำทิ้งไว้เลย (นายเอกเราเปิดโอกาสให้พวกโรคจิตสอดส่องเต็มที่^^;)

                                 

                ฮวบ!

 

                อยู่ๆร่างสูงก็ทรุดฮวบลงไปนั่งชันเข่าอยู่กับพื้น   มีกี้ยังทำหน้ากวนteenอยู่เลยแท้ๆ   ผมรีบย่อตัวนั่งข้างๆมันเพื่อถามอาการ

 

                “เป็นไรน่ะ”

                “อ่า  สงสัยจะกินของที่แพ้เข้าไปแน่ๆเลย”

                “แพ้ไรอ่ะ”

                “แพ้ความน่ารักของซัล^^”

                “ไปตายซะ-o-!”

                ผมสปิงตัวขึ้นทันทีเล่นมุกไม่ดูเวล่ำเวลาเล๊ยยยย    น่าส่งไปเกิดใหม่ซะ  ผมมองไอ้คนที่เก๊กชันเข่าไม่เลิก  ตะคริวกินหรือไง  ลุกไม่ได้เนี่ย-_-*

                “ลุกขึ้นมาได้ละๆ”  ผมบอก

                “....................”

                “ไปแล้วนะเว้ย!”

                “จะ....จะ..อ้วก”

                ผมรีบกระชากตัวมันขึ้นมาทันทีแล้วลากมันวิ่งไปหาห้องน้ำอย่างด่วนๆ   เสือกแด กหมูไปเยอะไง  แย่งของผมไปด้วยกรรมตามสนองเลย(ใช่เวลามาสมน้ำหน้ามั้ยเนี่ย)

 

 

 

                ร่างสูงนั่งนิ่งสนิทอยู่บนม้านั่งตัวยาว  ผมนั่งลงข้างๆมัน   หน้าพี่แกซีดมากอ่ะ  ก็เลยปล่อยออกมาซะหมดไส้หมดพุงเลยนี่นา   พี่มันยกมือขึ้นบีบขมับตัวเองเบาๆ   ผมเลยเอามือมันออกแล้วนวดด้วยมือผมแทน

                “ปวดหัวหรอ”        ผมถาม

                “นิดหน่อย”

                “กลับบ้านเลยมั้ย”

                “ขับรถไม่ไหวอ่ะ”

                “แท็กซี่ไง”

                “พี่เอารถมาอ่ะ ใครจะขับกลับอ่ะ-o-”

                “ไว้ใจซัลปะละ  เดี๋ยวซัลขับไปส่งเอง”

                “ส่งบ้านหรอ”

                “เหอะ! วัด^^”

                “-o-;;”

“อ่า  งั้นซัลไปซื้อยามาให้นะ รอแปป”

ผมรีบวิ่งไปร้านยาป้ายเขียวๆที่อยู่ชั้นใต้ดินใกล้ลานจอดรถของฮอลล์   เหนื่อยไม่กลัวแล้วตอนนี้   มันมีคนกำลังจะตายรอยาอยู่>O<

                “แฮ่กๆ เออ ขอยาแก้ปวดหัวหน่อยครับ”

ป้าแก่ๆที่หลังเคาเตอร์ขยับหนังสือพิมพ์ลงแล้วหรี่ตามองผม   เห็นแบบนี้ก็มีปัญญาจ่ายค่ายานะครับรับรอง  ชูแปดนิ้วเลยเอ้า!

“ลื้อจาเอายาอารายละ”

เธอลุกจากเก้าอี้แล้วเกาะเคาเตอร์ถามผม

                “พาราก็ได้ครับๆ”

                “ห๊ะ!  ลื้อว่าไรนะจะพาคนป่วยไปศาลาหรอ  วัดอยู่ทางโน่นแน่ะ”

                “ไม่ช่ายยยย  ผมไม่ได้พาไปศาลาครับ  ผมจะเอาพารา>O<”

                “คาระโอเกะหรอ  มันอยู่ชั้นสอง-o-”

                “พาราครับยายยยยย>O<”

                “ลื้อไปใครห๊ะ  กล้ามาเรียกอั้วว่ายาย  อั้วไปเป็นญาติลื้อตอนไหน-o-!”

                พอเรียกยายหน่อยดันหูดีขึ้นมาเชียว  เมื่อไหร่กูจะได้พาราวะเนี่ยยย   กล้าจะไปถึงอีกไอ้พี่เซลมันคงได้สมองแตกตายกันพอดี  ได้ไปศาลาจริงๆแน่-o-!

 

                “ยายครับพาราคับ-_-*”

                “ลื้อ!”

                “ครับ!  รื้อออกมาซะทีเหอะรอนานแล้วแค่พาราแผงนึงเนี่ย-o-!!”

                “บอกว่าจะเอาพาราก็จบไปนานเลี้ยว โฮ่ๆ”

                ยายแกเดินส่ายก้นไปหยิบพารามาให้ผมแผงนึง   แล้วไอ้ที่เริ่มๆร่ายมานี่ผมบอกยายแกว่าผมจะเอาพาราไม่ใช่หรอ!

                “สาบสิบ ค่าเสียเวลาอั้ว!”

                ใครมันเป็นคนเสียกันแน่ฟะ-*-

                “อะไรนะ สามบาทหรอO.o” ผมบอก

                “สามสิบ สามสิบ-o-!”

                “สามบาทๆ อ่ะ นี่ครับ^^”

                ผมยิ้มให้แกแล้วก็ควักเหรียญบาทสามเหรียญวางที่เคาเตอร์แล้วก็เดินออกมาจากร้าน

                “กลับมาเดี๋ยวนี่นะ  ไอ้โจงงงงง  แกยังจ่ายอั้วไม่ครบเลย>O<”

                เสียงแกตะโกนลั่นไล่หลังผมมา   สงสัยผมจะติดเชื้อหูหนวกมาซะแล้วล่ะ   ยายแกพูดอะไรไม่ได้ยินเล๊ยยยยยยยย^O^

                “อะไรนะครับให้ฟรีหรอ  ขอคุณนะครับ  สามบาทถือเป็นค่าเสียเวลาของยายแล้วกันนะ^^”

                “ไอ้เด็กเลวววววววววววว”

                “พ่อแม่ผมสอนมาดีครับๆ^^”

                “กลับมาเดี๋ยวนี้นะ  ไอ้เด็กเลวววว”

                “ว่าผมเป็นเด็กเลวอ่ะ  งอนแล้วไม่จ่ายที่เหลือด้วย-3-”

                “จ่ายอีกเจ็ดบาทก็ยังดีน่อTT”

“ฮะๆ ติดไว้ก่อนไว้ชาติหน้าผมจะมาจ่ายยายนะ ไปละ บายๆ^^”

                ผมเห็นรองเท้านันยงยวนลอยข้ามหัวผมไปสองข้าง  ปาแม่นเหลือเกิ๊น  ขนาดยืนเป็นเป้าให้แล้วยังปาไม่โดนผมอีก  ช่างเหอะ!  ผมว่าผมรีบๆไปดีกว่า  เดี๋ยวคนรอยามันจะเดี้ยงไปซะก่อน

 

                หมับ!

 

                ผมเซล้มไปนั่งกองอยู่บนพื้นจากแรงดึงทางด้านหลัง  ผมเงยหน้าขึ้นมองบุรุษแปลกหน้า   ใครน่ะ  หรือว่ายากูซ่าร้านยา-o-!

                “นายชื่อซัลเฟอร์ใช่มั้ย”

                ไอ้คนใส่แว่นกันแดดถามผม  พวกมันมีกันสามถึงสี่คน  แถมสวมเสื้อแจ็คเก็ตหนังซะด้วย  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามึงเป็นผู้ร้ายแน่นอน  เรื่องอะไรกูต้องบอกว่านั่นชื่อกูอ่ะ-o-

                “ไม่ตอบ...”

                คนผมเกรียนๆพูด  แล้วมันก็เอามือมาบีบคางผมให้อ้าปากตอบมัน  ผมปัดมือมันออกแล้วลุกเดินหนี

 

                หมับ!

 

                “จะไปไหนคุยกันก่อนซิ”

 

                ไอ้หัวทองเหลืองดึงเอวผมไปกอดไว้  มากไปแล้วนะมึง!!

 

                ตึ๊บ!

                ผมกระแทกส้นเท้าลงไปบนเท้ามัน  มันตกใจปล่อยตัวผมออก  ผมพยายามวิ่งหนีอีกแต่โดนพวกมันที่เหลือดักหน้าไว้

                “จะคุยอะไรว่ามา!”

                ผมตะคอก

                “ไม่เชิงคุยหรอก  แค่เล่นกันนิดๆหน่อยๆเอง”

                ไอ้แว่นดำพูด

                “ไม่ว่าง  กลับไปเล่นกับพ่อมึงโน่น!”

                “ปากดีจริงๆนะ  จัดการแม่ งเลย!”

                “จะทำไรอ่ะ!?!”

                ชายสองคนเข้ามาล็อกลากตัวผมไปยังมุมมืดในลานจอดรถ   ผมออกแรงยกเท้าถีบมันเป็นเหตุให้ผมโดนซัดหมัดเข้าท้องเต็มๆ  เล่นซะผมลงไปนอนตัวนอนเป็นกุ้งในหม้อสุกี้เลย  บ้าจริงจุกชะมัดเลย

                “เฮ้ยมึงตั้งกล้อง  มึงรีบๆถอดเสื้อผ้ามัน”

                ไอ้แว่นดำสั่งการลูกน้อง  แล้วไอ้หัวท้องกับคนใส่เสื้อลายเสือก็จับผมถอดเสื้อผ้า  ผมใช้มือปัดป้องร่างกายจากมือสกปรกนั่น 

 

                                เพี๊ยะ!

 

                “มึงกล้าตบกูหรอ!!!”

                ไอ้หัวทองตะโกน  มันบีบคางผมแรงๆแล้วสะบัดทิ้ง  ผมหันไปถมน้ำลายใส่ใส่หน้าเหียกๆของมันแล้วยิ้มอย่างสะใจ    แล้วมันเงื้อมือสูงเตรียมตบหน้าผมทันที  เอาสิกูไม่กลัวมึงหรอก!!  แอ่นหน้าให้ตบด้วยเอ้า!!

                “ตบสิ  กูกลัวมึงตายหา(+l)อ่ะ!!”

                ผมกระแทกเสียงใส่

                “อย่า!  เดี๋ยวหน้าตาน่ารักๆจะเสียโฉมเอา”

                ไอ้คนเสื้อลายเสือที่ล็อกตัวผมพูดขึ้น  มันลูบไล้ไปบนผิวบริเวณหน้าอกผมที่โผล่พ้นเสื้อออกมา   ผมควรขอบใจมันดีมั้ยที่ไม่ได้แก้ผ้าผมจนหมด  แค่ถอดเสื้อกับปลดซิปกางเกง!

                “ไอ้สัส!!  มึงไปตะ...อุ๊บ!”

                ผมตะโกนด่ามันแต่ถูกปิดปากไว้   เวรกรรม!  ผมพยายามกัดมือมันแต่มันปิดปากผมซะแน่นเลย   ผมรู้สึกถึงรสเค็มๆในช่องปากไม่รู้ว่ารสของเลือดผมหรือมือโสโครกนี่กันแน่   บ้าแม่ งคงจนถึงขั้นไม่มีสบู่ล้างมือเลยสินะ!!

                “มึงตั้งกล้อง  มึงถ่าย”

                ไอ้แว่นดำสั่งการลูกน้องเสร็จก็หันมายิ้มกริมใส่ผม  ก่อนจะเอื้อมมือล้วงเข้ามาในเขตความเป็นชายของผม   ผมทำหน้าตื่นตกใจ  ร้องเสียงอู้อี้ด่าทอมัน  ดิ้นรนขยับตัวหนีออกให้ได้   แต่ผมก็โดนพวกมันซัดเข้ากลางท้องอีก

                “ไม่ต้องกลัวก็แค่ถ่ายรูปเล่นเฉยๆ  อ่อ  แล้วคนจ้างฉันเขาก็ฝากมาบอกแกว่า..”

                ไอ้แว่นดำเว้นวรรคครู่หนึ่งก่อนพูดต่อว่า

                “เลิกยุ่งกับคนชื่อเซลซะ  ถ้าไม่เลิกจะโดนหนักกว่านี้”

                ผมร้องถามมันว่าเจ้านายมันคือใครแต่เสียงที่ลอดออกไปกลับฟังไม่ได้ศัพท์เลย  เลิกปิดปากกูทีเหอะ สัส!!  มือหยาบกร้านที่รุกล้ำเข้ามาเริ่มขยับส่วนสำคัญของผมไปมา  ก่อนเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ   พร้อมกับแสงชัตเตอร์ที่สว่างวาบ   แล้วน้ำสีขาวขุ่นก็ถูกบีบให้ออกมา   พวกมันหัวเราะอย่างพอใจ    ผมสะกดกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เลยต้องปล่อยให้มันไหลออกมา   ผมนี่มันเลวจริงๆ  ทั้งที่เป็นคนอื่นที่ไม่ใช่พี่เซลมาทำกับผมแบบนี้แต่ผมกลับถึงจุดที่ปล่อยน้ำโสมมนี่ออกมาได้   ผมรู้สึกขยะแขยงร่างกายตัวเองจัง  แค่ถูกเร้านิดหน่อยก็ถึง...ที่สุดซะแล้ว   ผมมันเลวที่สุด!!  เลวมากๆเลย!!!

                “ไม่ต้องร้องไห้หรอกน่า  แค่เล่นด้วยนิดหน่อยเองนะ^^”

                สัส!  ยิ้มหาพ่อมึงหรอ!!  ผมจ้องหน้าพวกมันแบบอาฆาตแค้น   อยากจะลุกเอาพวกแม่ งไปเผานั่งยางจริงๆ   มือสกปรกของไอ้หัวทองจิกหัวผมให้เงยหน้ามองเลนต์กล้องที่จับจ้องใบหน้าผมอยู่

                “เฮ้ย!!  ตรงนั้นทำอะไรกันอยู่น่ะ!!!”

                ผู้ชายในเครื่องแบบสีฟ้าตะโกนลั่นลานจอดรถ   เขาวิ่งถือไม่กระบองคู่ใจเข้ามาหาพวกมัน   พวกมันเลยแตกกระเจิงรีบวิ่งหนี  

                “เฮ้ย! หนีเร็ว!!”

“หยุดเดี๋ยวนี้นะเว้ย!!”

รปภ.วิ่งเข้ามาสำรวจผมที่อยู่ในสภาพไม่ต่างอะไรกันขอทานข้างถนน   ทรงผมยุ่งเหยิงเหมือนคนบ้า   เสื้อผ้าหลุดลุ่ยไม่มีชิ้นดีเลย   สภาพแบบนี้ไม่อยากให้ใครเห็นเลย!

“นายๆ เป็นอะไรมากหรือป่าว  ไปโรงพักมั้ยเดี๋ยวฉันพาไป”

เขาถามผม  ผมส่ายหน้าหน่อยๆ  ไปโรงพักแจ้งความว่าผมโดนกลุ่มผู้ชายรุมทำอนาจารหรอ   ถ้าไปแจ้งละก็พี่มันต้องรู้แน่ๆเลย  ผมไม่อยากให้พี่มันรู้เลย   ไม่อยากให้พ่อกับแม่รู้ด้วย   ทั้งที่ผมเป็นผู้ชายแท้ๆแต่กำลังจะโดนข่มขืนนี่มันเรื่องบ้าชัดๆ  ใครจะกล้าบากหน้าไปแจ้งความกันเล่า!

“ไปพักในห้องรปภ.ก่อนมั้ย”

เขาถามผมอีก  ผมส่ายหัวพลางแต่งตัวใหม่ให้เรียบร้อย   ผมหยิบแผงยาแก้ปวดหัวในกระเป๋ากางเกงที่ยับยู่ยี่ออกมาดู  แล้วยื่นไปให้รปภ.ข้างหน้าผม 

“ฝากเอาไปให้ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามร้านโดนัทชั้น 2 หน่อยนะครับ”

เขารับไปแล้วก้มลงมองผมเหมือนอยากจะถามว่าผมเป็นอะไรมากมั้ยอีกรอบนึง  ผมได้แต่ยิ้มเจื่อนๆให้เขาหน่อยๆ

 

“แค่เกือบโดนปล้ำมันไม่เป็นไรหรอกครับ  แต่คนที่รอยาจากผมอาจจะเป็นอะไรไปก็ได้  ถ้าคุณไม่รีบเอายาไปให้เขา”

“นายไม่เป็นอะไรจริงๆหรอ  กลับบ้านมั้ย  ฉันจะเรียกแท็กซี่ให้”

“ขอบคุณครับ  เดี๋ยวผมจัดการเอง”

“เอ่อ....”

“ฝากด้วยนะครับ^^”

ผมยิ้มให้เขาอีก   เขาทำหน้าเป็นห่วงผมมาก   ซึ้งในน้ำใจของเขาจริงๆ  แล้วเขาก็รีบวิ่งเอายาไปส่งให้พี่เซล    ผมถอยหลังนั่งพิงกำแพงแล้วปล่อยให้หยาดน้ำตาหล่นล่วงลงมาอีกครั้ง   การที่ผมคบกับพี่เซลมันทำให้ชีวิตผมวุ่นวายขนาดมีคนจ้องทำร้ายเลยหรอ   ทำไมล่ะ?  เขาเป็นใครกัน?  แล้วผมไปทำอะไรให้เขาหรอ?  เขาถึงต้องมาทำร้ายผมแบบนี้!  ตอนนี้ผมทั้งรู้สึกผิดที่ร่างกายดันมีปฏิกิริยาไปตามการกระทำทรามๆของพวกมัน   ทั้งที่มันควรจะซื่อสัตย์กับคนที่ผมรักแค่คนเดียวแท้ๆ   ผมรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาหน่อยๆแล้วละกับการคบกันโดยมีคนคอยปองร้าย   ผมควรจะยอมแพ้แล้วเลิกยุ่งกับพี่มันดีมั้ย   แต่ผมรักพี่มัน!  รักมากที่สุด!!   ผมชันเข่าขึ้นมากอดไว้  เล็กคมๆก็จิกต้นแขนตัวเองให้มีกำลังใจเข้มแข็งขึ้น  เพื่อยืนสู้ต่อเพื่อความรักของผม   ผมตัดสิ้นใจแล้วว่าจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด!!!  ไม่ว่าไอ้คนๆนั้นมันจะเป็นใคร  อยากจะกลั่นแกล้งผมยังไงก็เชิญ   จะทำหนักกว่านี้ก็ได้   ผมจะแบกรับไว้โดยไม่ปริปากบอกให้พี่มันไม่สบายใจเด็ดขาด  ถนนทุกเส้นไม่ได้โรยไว้ด้วยกลีบกุหลาบ   แต่ถูกโรยไว้ด้วยอุปสรรคที่ต้องฝ่าฟันไป   และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้  ผมจะฝ่ามันไปให้ได้!!!