Sulfur Love (RE-Write)

บทส่งท้าย

 

            “ยะ...อย่าทำแบบนี้สิ”

                ผมบอกพลางเม้มปากแน่นมือก็ตะกายจิกเสื้อคนตัวใหญ่ไว้แน่น   ใบหน้าหล่อใต้ขอบแว่นยิ้มกริ่ม      ถ้ามึงได้แกล้งกูมึงคงมีความสุขมากใช่มั้ย!

                “ไหนลองพูดขอฉันดีๆซิ”

                เสียงทุ้มแหบกระซิบเบาๆข้างหูผม    ริมฝีปากสวยเป่าลมร้อนๆเข้ามาภายในหูผมทำให้ร่างกายผมยิ่งปั่นป่วนหนักกว่าเดิม    ผมเม้มปากจิกเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่หนา  

                “อื้อ...ไอ้เทมส์...”

                ผมเรียกมันน้ำเสียงเบาหวิวแล้วกระเถิบตัวเข้าไปใกล้มันอีก

                “พูดต่อสิ”

                คนข้างหน้ายังไม่เลิกแกล้งผม    ทำไม...ทำไมชอบให้กูทำแต่เรื่องน่าอาย    เห็นกูเป็นตัวตลกหรือไง!    มือใหญ่รั้งตัวผมเข้าไปแนบชิด   ผมก้มหน้าหลบสายตาเจ้าเล่ห์ของมันแต่มือใหญ่ก็เชยใบหน้าของผมให้เงยขึ้นสบสายตาคมอีก

                “..พูดสิ..”

                พะ...พูดหรอ    มันน่าอายนะ   แต่ตอนนี้ร่างของผมมันเรียกร้อง   ถึงผมจะไม่อยากทำแบบนี้...     ผมเขยิบตัวแนบชิดเข้าไปอีกนิด

                “...ไม่ไหวแล้ว...ขะ..ขออีกนะ...เทมส์”

                คำพูดน่าอายหลุดออกจากปากผม   พะ...พูดไปแล้ว>/////<

                “ไม่ได้ยิน^^”

                ไอ้ปีศาจจจจจ!!

                “คุณพ่อเลิกแกล้งคุณแม่ได้แล้วนะครับ-o-”

                ผมกับไอ้เทมส์หยุดชะงักหันไปมองเด็กตัวเล็กในชุดนักเรียนเรียบร้อย   ดวงตากลมโตมองไอ้เทมส์ดุๆ    ไอ้เทมส์ยืนสตั้นค้างอยู่ท่าเดิมเมื่อเห็นว่ามีแขกใหม่เข้ามาร่วมวง    ผมฉวยโอกาสกระโดดแขนไอ้เทมส์ที่ถือช็อคโกแลตอยู่ยัดเข้าปากแล้วเคี้ยวไปพร้อมๆกันด้วยความโมโหหิว   ย้ากกกกก!!

               

                ผลั๊วะ!

 

                “เจ็บ”

                ไอ้เทมส์พูดเบาๆแต่แม่ งตบหัวผมพุ่งเลย-*-  

                “คุณพ่อเลิกแกล้งคุณแม่ได้แล้วครับ   ผมไปนั่งรอที่รถนะ-o-”

                เด็กน้อยเดินสะบัดก้นออกไปจากห้อง   ผมหันไปฟาดมือลงบนแขนใหญ่แรงๆ  เป็นผลให้ไอ้แว่นจับหัวผมยัดร่องนมมัน-o-!!

                “อย่า! เชี่ยนมก็แบนก็ไม่อยากไซ้>O<”  ผมแหกปาก

                “ไม่ได้ให้ไซ้-_-”

                ผมว่ามันคงพูดไม่จบว่า ไม่ได้ให้ไซ้....แต่กูจะไซ้มึง   มึงต้องพูดต่อก่อนไซ้คอกูสิฟะ  อ๊ากกกก>////<    ผมดิ้นไปหนีบคอตัวเองไปแต่ไอ้แว่นหื่นก็พยายามเอาแท่งจมูกมันมาจิ้มคอผม   มึงก็รู้ว่ากูบ้าจี้>////<

                “ฮะๆ...อ๊ากกก  ฮ่าๆๆ  ลูกรออยู่>O<~”

                ไอ้แว่นหยุดชะงักครู่หนึ่ง

                “งั้นจูบก่อน....หรือจะให้จูบโชว์ต่อหน้าลูก”

                เลือกยากนะเนี่ย-o-;   จูบกันสองต่อสองมันก็เล่นซะผมแทบเดินไม่ได้   จูบต่อหน้าลูกแค่จุ๊บนิดเดียว   แต่ผมก็ไม่อยากให้ลูกเห็นอ่ะ   ผมเขิน>///<    ผมยกมือโอบรอบคอคนตัวสูงอย่างสั่นๆ   ไม่ใช่ว่าไม่เคย  ถึงจะชินแต่ผมก็เขินอยู่ดี

                “อย่าจูบบ่อยนักสิ-////-”

                “ก็แกอยากน่ารักเองนี่^^”

                คนตัวใหญ่กดปากช่วงชิงความหวานของช็อคโกแลตในปากผมไป     ผมหลับตาพยายามไม่ขืนตัวเองต่อต้านมัน  เดี๋ยวจะยาว-o-   ลูกรออยู่ด้วย   

                ...ฟังไม่ผิดหรอก  ลูกของผม...กับเทมส์>///<...

                ออกมาเหมือนผมกับไอ้เทมส์มากๆเลยละน่ารักมากๆเลยด้วย>///<   ตอนออกมาลูกผมผิวขาวจั๊วะอย่างกับหิมะ   ริมฝีปากสีแดงสดเหมือนเลือด   ที่ห้องแล็ปเลยตั้งชื่อให้ว่า “สโนว์ไวท์”   แต่ผมกลัวลูกโตมาจะแต๋วกินเลยชิงเปลี่ยนชื่อเป็น “ไอติม”  ลูกผมไม่ได้เกิดตามธรรมชาติแต่เกิดจากการเอายีนพวกผมไปตัดๆแล้วยัดเข้าไปในมดลูกเทียม   หลังจากนั้นก็เอามาต้มน้ำร้อน 5 นาทีแล้วนั่งรอแปบนึงงง  ก็แกะเปลือกออกมากินได้เลย  เว้ย!!  ไม่ใช่แว้ววว>O<   แต่กรรมวิธีก็ประมาณนี้แหละครับ(Writer: เป็นเทคโนโลยีที่ใช้เฉพาะในนิยายของเดี๊ยนเท่านั้น  โฮะๆ ^O^//ประทับตีนแมว!)

                “อีกนานมั้ยครับ  ประชุมผู้ปกครองเก้าโมงครึ่งนะ-_-;”

                ไอติมโผล่หัวเข้ามาอีกรอบผมเลยรีบผลักไอ้เทมส์แล้วลากลูกไปขึ้นรถ   อายเว้ยยยย>////<

                “ติมนั่งเบาะข้างๆพ่อได้มั้ยครับ><”  ไอติมถาม

                “งั้นแม่ต้องมานั่งตักพ่อละสิ^^”

                ไอ้แว่นกระตุกยิ้ม   ไอ้เวรนี่-*-

                “ไม่อ้าววว  ติมจะนั่งตักพ่อให้แม่ไปนั่งบนหลังคารถ>O<”

                “ซะงั้น-o-” 

                ผมบ่น  ทำไมทำแบบนี้ละคุณลูก  กูอุส่าห์เลี้ยงมึงมาตั้งแต่ฝักออกจากไข่    อยู่กับมันตลอดเลยด้วยเพราะไอ้เทมส์มันทำงานอยู่ที่แคลิฟอร์เนียที่ศูนย์วิจัยและรักษาอะไรซักอย่างชื่อมันยาวผมแต่รู้ว่าตั้งมาเพื่อล้มองค์กรพ่อมันน่ะแหละ    ศึกพ่อลูกคู่นี้มันยังคงดำเนินต่อไปอีกยาว-o-…

                “นั่งหลังทั้งคู่จบ-*-”  ผมบอก

                “ไม่  ติมจะนั่งกับพ่ออออ>O<”

                เลี้ยงมากับมือไหงมันรักพ่อมันมากกว่าวะT^T

                “นั่งกับแม่นะครับ   ถ้าเป็นเด็กดีพ่อจะพาไปฮ่องกงดิสนี่ย์แลนด์นะ^^”

                เจ้าตัวยุ่งพยักหน้าแบบฮาร์ดคอก่อนจะรีบมุดเข้าไปนั่งเบาะหลังอย่างรวดเร็ว    เออ!!  กูไม่รวยเหมือนมึงนี่  ไม่มีอะไรมาล่อ  ลูกเลยดื้อกับกูT^T   ผมไว้อาลัยกับตัวเองแล้วเดินไปนั่งเบาะหลัง    ผมเอนตัวนอนยาวพลางเหลือบมองคนขับ    ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะมีวันนี้

                ...มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ....

                ขอบใจนะเทมส์ที่อยู่ข้างกันเสมอมา    ขอบใจที่คอยดูแลกันและก็ขอบใจ....ที่ยอมสร้างครอบครัวร่วมกับกู

 

 

 

 

                ผมมองดูใบเกรดในมือแล้วอยากจะแทรกแผ่นดินหนี    อายครับ.....ลูกสอบได้ 4 หมดแต่ผมดิสอบมาได้ 4 ไม่ถึงห้าตัวตลอดชีวิตมานี้  โฮกกกก   นับว่าโชคดีที่ลูกไม่ได้เหมือนผมไปซะหมด   ถ้าเหมือนหมดผมกลัวว่าลูกจะโง่เหมือนผมแต่ดีที่มันได้เชื้ออัจฉริยะพ่อมันมาT^T

                “ต๊ายยย  นั่นผู้ปกครองใครน่ะหล่อจัง>////<”

                “สูงอย่างกับนายแบบแน่ะ  อ๊ายยยย>////<”

                เวลากูเดินกับมึงทีไรกูเหมือนไร้ตัวตน-o-;;   ทำไมชีวิตช่างมืดมนแบบนี้นะไอ้ไอซ์T^T

                “ลูกได้เกรด 4  จะให้อะไร”หล่อถาม

                “ก็ซื้อแผ่นเกมให้ไง-.-”  คิดไรมากละ

                “หมายถึงให้อะไรฉัน”

                “เกี่ยวไรกับมึงอ่ะ   มึงมาเรียนแทนลูกหรอจะเอารางวัลน่ะ-o-!!”

                “ฉันเป็นคนสอนลูกนี่ถึงเรียนเก่ง  เพราะงั้น....รางวัล^^”

                “ไม่ให้ไม่เกี่ยวกูก็สอน-3-”

                ให้ไม่ให้เดี๋ยวก็รู้^^”

                พูดถึงรางวัลของมันแล้วผมถึงกลับขนลุกซู่เหมือนโดนน้ำเย็นราด!    คืนนี้ต้องหาที่อยู่ใหม่ซะแล้ว  ไม่งั้นไม่ได้นอนแน่-o-;;;

                “ครอบครัวนายมันแปลกประหลาด!!   บ้าหรือป่าวแม่จะเป็นผู้ชายได้ยังไง!!”

                “แล้วมายุ่งอะไรกับครอบครัวฉัน  ก็แม่ฉันเป็นผู้ชายแล้วจะทำไม!!  ไม่แปลกซะหน่อย!!”

                “แปลก!!”

                “ฮือๆๆ  ไม่แปลกนะ...”

                ผมเบิกตากว้างมองเด็กผู้ชายสองคนทะเลาะกันอย่างหนัก    ผมวิ่งเข้าไปหาไอติมที่ยืนร้องไห้เพราะถูกตะคอกใส่

                “เป็นไรลูกๆ”

                ผมถามรัวๆอย่างร้อนรนมือก็ลูบใบหน้าหวานที่แดงก่ำ    มือเล็กๆจับเสื้อผมไว้แน่น   ดวงตาใสจ้องมองผมแล้วถามย้ำบางอย่าง

                “..คะ..ครอบครัวเราแปลกหรอ..ครับ  ฮือๆ”

                เหมือนสายฟ้าฟาดใส่หัวผมอย่างจัง    ผมหน้าชาไปชั่วครู่  ถามว่าแปลกมั้ยที่มีทั้งพ่อและแม่เป็นผู้ชาย 

                ...มันก็คงแปลก...

                ผมลืมนึกไปเลยว่ามันอาจจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น    ผมน่าจะนึกให้ดีก่อนจะมีเขา...    แต่มันสายไปซะแล้วนี่ผมกำลังทำให้เขาเป็นตัวแปลกประหลาด   ทำให้เขามีปมด้อยหรือป่าว.... 

                “บางครอบครัวมีแค่พ่อหรือแม่คนเดียวก็เรียกว่าครอบครัว   บางคนก็ต้องทำหน้าที่เป็นทั้งพ่อและแม่ในเวลาเดียวกัน   ฉันว่าสิ่งที่สำคัญของคำว่าครอบครัวก็คือ...ความรักความผูกพัน...    จำเป็นหรอว่าผู้ชายต้องรับบทแม่เท่านั้น”

                ผมแหงนหน้ามองคนตัวสูงที่ยืนกล่าวยาว     มือใหญ่วางลงบนหัวผมเบาๆ

                “ไม่เป็นไรใช่มั้ย”

                ผมพยักหน้าขานรับน้ำเสียงห่วงใยของคนข้างหน้า    มันรู้สินะว่าผมกำลังกังวล    มึงนี่เข้าใจกูยิ่งกว่าตัวกูเองซะอีกนะ

                “ขะ..ขอโทษด้วยนะคะที่ลูกผมพูดจาไม่ดี^^;;”

                “ไม่เป็นไรครับ^^”

                ผมยิ้มตามมารยาทให้พ่อของไอ้เด็กเปรตนั่น   ไอติมเกาะเสื้อผมพลางส่งสายตาจิกกัดไอ้เด็กนั่นที่ถูกลากตัวออกไป    ผมลูบหัวไอติมเบาๆ   ถึงมันจะเป็นเรื่องที่น่าโมโหก็เถอะ  ทำไมไม่เดินไปต่อยมันละร้องไห้ทำไม-o-

                “ไอ้ติมมมมมมม>O<”

                เด็กตัวเล็กวิ่งกระด๊องกระแด๊งเข้ามาหาลูกผม

                “ไอ้ติมเป็นไรหรอO.o”

                ใบหน้าน่ารักราวกับตุ๊กตาเอียงคอถาม   นิ้วเล็กๆจิ้มไหล่บอบบางของลูกผมประหนึ่งเป็นก้อนอุนจิ    ไอติมไม่เลิกเกาะติดผมทั้งที่มีเพื่อนมาคุยด้วยแล้วก็เถอะ    ผมมองผู้ชายสองคนที่เดินเคียงข้างมาด้วยกัน    ร่างสูงโปร่งในชุดลำลองสบายๆรับกับหุ่นสูงใหญ่   ใบหน้าหล่อก้มมองใบคะแนนพลางพรึมพรำกับผู้ชายตัวเล็กข้างๆ   ถ้าไม่สังเกตดีๆหลายๆคนคงดูไม่ออกว่ามันเป็นผู้ชาย   เพราะใบหน้าที่หวานน่ารักเหมือนผู้หญิงทำให้ใครๆก็หลงเข้าไปจีบ

                “ไอ้ไอซ์-o-”

                ทำหน้าให้เหมือนอยากเจอกูหน่อยเหอะ><   แม่ งพูดแบบเรียบมากเลย

                “หวัดดีครับน้องไอซ์^^”

                พี่เซลเอ่ยทักทายผมด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม   อ๊ากกกก  ผมขอสลายร่างหน่อยได้มั้ยครับ>////<

                “ม๊ะม๊าฮะ  ไอ้ติมเป็นไรก็ไม่รู้อ่ะ-o-”

                เด็กน้อยตัวเล็กหันไปถามไอ้ซัล

                “เป็นอะไรหรอน้องไอO.o”

                เด็กผู้ชายอีกคนเดินเข้ามาถาม    ใบหน้าหล่อสุขุมฉายแววเป็นห่วงเป็นใยลูกลิงตัวน้อยที่เกาะผมอยู่    มือเล็กๆยื่นออกไปหาเด็กผู้ชายตัวสูงก่อนจะกระโดดโผเขากอดเต็มแรง

                “ฮืออออ  พี่โซลลลลTOT”

                “ว้ากกก!!  อย่ามากอดพี่เค้านะ>O<!!”

                โซลกอดไอติมแล้วลูบหลังเบาๆโดยที่มีมือเล็กๆของน้องชายคอยฉุดกระชากให้ออกจากกันอยู่

                “ไม่เอาน่าซิล   เพื่อนร้องไห้ต้องปลอบสิ”  ไอ้ซัลสั่งสอนลูก

                “แต่มันกอดพี่โซลง่าT^T”

                “ซิล....”  ไอ้ซัลกดเสียงต่ำ

                “ก็ได้  ปลอบก็ได้-3-”

                เจ้าตัวเล็กเดินไปจิกหัวลูกผมออกแล้วกอดร่างเล็กๆของลูกผมไว้แทน   โห้ยยย!  ไอ้เด็กติดพี่-o-!! 

                “ต้องสั่งสอนซิลใหม่แล้วละ-.-”  พี่เซลบอก

                “ซัลก็สอนแล้วนะ  แต่มันไม่ฟังอ่า-3-”

                “ซัลสอนไม่ดีอ่ะสิ”

                “มาเลี้ยงเองสิวะ>O<!!”

                “ขึ้นเสียงหรอ  เดี๋ยวคืนนี้ชุดใหญ่^^”

                “หื่น-*-”

                พี่เซลล็อกคอไอ้ซัลไว้แล้วก้มกระซิบอะไรบางอย่างข้างหู   ไม่รู้ว่ากระซิบอะไรแต่ไอ้ซัลหน้าแดงมากอ่ะ    ลูกของไอ้ซัลเรียนโรงเรียนเดียวกับลูกผมครับ   แต่ผมไม่ได้สอนที่นี่นะ     สองคนนี้ถือเป็นหนูทดลองคู่แรกของแลปทีมไอ้เทมส์เลย    เรื่องทำลูกแบบใหม่เหมือนที่ผมทำให้ไอติมถือกำเนิดออกมา      ไอ้ซัลกับพี่เซลมีลูกสองคนห่างกันคนละปี    พี่ใหญ่สุดออกมาหล่อลากเหมือนพี่เซลไม่มีผิดอีกคนรุ่นราวคราวเดียวกับไอติมครับ   สัน...  เอ้ย! นิสัยเหมือนแม่มันเป๊ะเลย  ปีนวอนตาก!  เหมือนกันแถมน่าตาบ๊องแบ๊วเหมือนตุ๊กตามากเลย   คนพี่ชื่อโซลาร์เซล  เรียกย่อๆว่าโซล  ส่วนคนน้องชื่อซิลเวอร์  เรียกย่อๆว่าซิล

                “ไอ้หมูตอนนั่นมันว่ามึงหรอ  เดี๋ยวกูจะไปจัดการมัน>O<!!”ซิลตะโกน

                “..อยะ..เลยช่างมันเถอะ”  ลูกผม

                “ไม่ด้ายยย  มาทำกับบัดดี้แบบนี้  มันต้องโดนนนน   เรียกประชุมองค์รักษ์!!!”

                ซิลตะโกนเสียงดัง  ซักพักเด็กผู้ชายก็วิ่งกรูเข้ามายืนข้างหน้าผมเป็นกองทัพ   นี่มันอะไรกันฟะOoO!!

                “มีอะไรให้รับใช้หรือครับองค์หญิง!!”

                เด็กที่ยืนเรียงแถวตะโกนขึ้นพร้อมกัยพร้อมกับโค้งงามๆให้เจ้าเด็กตัวเล็กที่ยืนสยายผมเบาๆ

                “คือว่านะ...แบบว่า  ไอ้อ้วนห้อง2มันแกล้งบัดดี้เค้า  อะฮึก!  เค้ายอมไม่ด้ายยยย”

                ร่างเล็กๆทุรดเข่าลงกระแทกพื้นมือก็กุมหน้าอกเหมือนเจ็บปวดที่หัวใจ   

                “..ช่วยจัดการ..ให้เค้าหน่อยนะT^T”

                ใบหน้าหวานเงยหน้าสบตาพวกเด็กผู้ชายด้วยน้ำตาอาบหน้า   เอารางวัลออสก้ารุ่นจิ๋วไปเลย   บีบน้ำตาได้ภายใน5วินาที-o-!

                “เราจะจัดการให้ครับองค์หญิง>O<!!”

                “ฝากด้วยนะ^^”

                พวกเบี้ยล่างเดินกระทืบเท้าเหมือนทหารออกไปอย่างเป็นระเบียบ   ผมมองเด็กตัวกระเปี๊ยกข้างหน้าที่ปาดน้ำตาออกแล้วตีหน้ายิ้มตามเดิม    ช่างเป็นเด็กที่...น่ากลัวชิบหาย-o-;;

                “เก่งมากเลยลูก><”  ไอ้ซัลชม

                “ไว้ซิลไปเนโรเมื่อไหร่    ซิลจะเป็นเจ้าหญิงเหมือนม๊ะม๊าครับ>///<”

                “เป็นเจ้าหญิงมันดีตรงไหน-.-”  พี่เซลถาม

                “ถามแปลกๆนะ   เจ้าหญิงน่ะควบคุมนักเรียนได้ด้วยคำสั่งเดียวไงละ^O^”

                “ม๊ะม๊าบอกว่าเป็นเจ้าหญิงแล้วจะมีคนมาจีบเยอะ   ให้อ่อยๆหลอกกินฟรีไป   ม๊ะม๊าก็เคยทำด้วยใช่มั้ยครับ  หลอกกินฟรีชาวบ้านเนี่ย>.<”

                “ซัล...-_-+”

                “อย่าพูดต่อหน้าป๊ะป๋าสิลูก^^;;”

                กูเชื่อว่าลูกมึงสามารถเจริญตามรอยเท้าปีศาจหลอกแด กของมึงได้แน่ๆ   ไอ้ซัลไม่ต้องอ่อยก็มีคนประเคนของให้กินอยู่ละ   ผมก็ได้รับของเซ่นแลกกับเมล์ไอ้ซัลอยู่เหมือนกัน    ช็อคโกแลต 1 กล่องต่อ 1 ตัวอักษร   คุ้มสุดๆ  หึๆ-..-

                “หวังว่าคงไม่ทำถึงขั้นให้เด็กคนนั้นลาออกหรอกนะ-.-”  โซลเอ่ย

                “ไม่รู้สิครับ  ฮะๆ^^”  ซิลหัวเราะ

                “แต่เราสงสารเขา...อย่าทำรุนแรงนะ”  ไอติมบอก

                “...น้องไอติม...”

                “ว่ามึงก็เหมือนว่ากู   ว่าแม่ไอซ์ก็เหมือนว่าม๊ะม๊ากูเหมือนกัน!!   ซิลรักแม่ไอซ์นะ>3<”

                เป็นคำที่เรียกกันในกลุ่มเราน่ะครับ  จะได้ไม่ต้องมีลุงป้าน้าอาบอกอายุให้มันดูแก่-o-;   ตุ๊กตาตัวน้อยวิ่งเข้ามากอดขา....ไอ้เทมส์-o-   ไหนบอกรักกูแล้วไหงไปกอดไอ้เทมส์ฟะ-o-!!

                “คิดถึงพ่อเทมส์จังเลยคร้าบบบ>.<” 

                “ครับ  ขอบใจที่ดูแลไอติมให้นะ^^”  ไอ้เทมส์บอก

                “จ้า  แล้วมีไรให้ซิลบ้างอ่ะ   ซิลได้ที่3ของห้องด้วยนะ>///<”

                “ขนมมั้ย^^”

                “ไม่เอาๆ  พ่อเทมส์อุ้มซิลแบบเจ้าหญิงหน่อยสิ>///<”

                แขนใหญ่ช้อนร่างเล็กๆขึ้นมาด้วยมือเดียว   ไอ้ตุ๊กตาตัวน้อยเอนตัวซบแผงอกกว้างพลางยิ้มแก้มปริ

                “ซัลลูกมึงแรดอ่ะ-.-”  ผมบอก

                “มึงว่าลูกกูหรอ-o-”  ไอ้ซัล

                “กูชมละมั้ง-.-”

                “ก็ช่วยไม่ได้ละนะ   ไอ้เทมส์มันหล่อ^^”

                “มึงส่งลูกมึงมาแย่งแฟนกูหรอ-*-”

                “มึงนี่ก็หึงแม้กระทั่งเด็กหรอวะ-_-”

                “ปะ...ป่าวเว้ย>O<!”

                “ถ้าป่าวงั้นคืนนี้กูจะให้ซิลไปนอนกับเทมส์หน่อยนะ  ขี้เกรียจเลี้ยง”

                “ไม่ได้>O<!”

                “ทำไมไม่ได้ละ  ไอ้เทมส์มันชอบแบบโชตะๆไม่ใช่หรอ^^”

                “ไม่ใช่ๆ>.<”

                “เคยได้ยินมันบ่นว่าอยากนอนกับสาวพยาบาล  ลองให้ซิลคอสพยาบาลดีกว่า^^”

                “เดี๋ยวกูคอสเองงงง>O<!!”

                “คิกๆ^^//ฮ่าๆ^o^”

                ...อะไร-o-…

                จู่ๆไอ้ตุ๊กตาผีกับแม่มันก็หัวเราะ     ผมมองคนตัวสูงที่ขยับยิ้มที่มุมปากปลายนิ้วยาวดันขอบแว่นเล็กน้อย(แต่อย่างเท่>///<)ก่อนวางเจ้าตัวเล็กลงพื้น

                “ขอบใจนะ^^”

                “ไม่เป็นไรฮับ>///<”

                เจ้าปีศาจน้อยยิ้มไปหัวเราะไป

                “บอกเองนะว่าจะคอส...^^”

                โอ้ววว  ไม่นะ-o-!!   เสร็จไอ้สองแม่ลูกนี่ซะแล้ว   งานเข้าเลยไง   ง่า!  ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ละ>////<

                “ไม่คอสเว้ย>////<”  ผมบอก

                “เอ๋~  แม่ไอซ์บอกจะคอสนี่ครับ   เอ๊ะๆ  หรือเมื่อกี้ไม่ใช่เสียงแม่ไอซ์  เสียงควายออกลูกหรอครับ^^”

                อยากจะเปิดกะโหลกเอาเซลล์เชื้อไอ้ซัลออกจากไอ้เด็กนี่จัง   มันน่ารักนะแต่ปากคอเราะร้ายเหมือนแม่มันม๊ากกก...มากกก>O<

                “ซิล  พูดจาไม่มีมารยาทเลยนะ  คุณพ่อครับจะไปกันได้หรือยังเพื่อนคุณพ่อรออยู่ไม่ใช่หรอครับ”

                โซลดุน้องชายตัวเอง   เจ้าตุ๊กตาเบะปากสะบัดหน้าค้อนๆพี่ชายก่อนจะเดินลากผม-.-  เอ๋!  ออกไปกับมัน   อย่า!!  อย่าทำไรกูเลย>O<!!

                “ซิลครับT^T”  ผม

                “แม่ไอซ์ทำให้ซิลโดนพี่โซลดุ....”

                บรรยากาศรอบตัวมันช่างน่ากลัวเหลือเกิน-o-;;

                “ก็ซิลพูดไม่ดีจริงๆนี่”  ผมต่อ

                “โกรธแล้วนะ>O<!”

                “อะไรฟะ-o-!”

                “โกรธแล้วด้วย-3-”

                “อ่า  ง้อจ้าๆ^^;”

                “ย่อตัวลงสิ!”

                “อะไร  ย่อทำไมO.o!”

                “ก็จะขี่หลังน่ะสิ  เร็วๆๆๆ>O<”

                ไอ้เด็กเปรต-*-    ผมย่อตัวลงให้ไอ้ตัวเล็กกระโดดเกาะหลัง   ใบหน้าเล็กเกยอยู่ที่ไหล่ผม   ผมก็ไม่ได้แค้นถึงขั้นจะฆ่าจะฟันมันหรอกนะ   เด็กอ่ะโน๊ะ  แม่มัน!!เลี้ยงยังไงลูกก็ออกมาอย่างงั้นแหละ-*-

                “อย่าโกรธซิลเลยนะ  ซิลแค่อยากให้พ่อเทมส์มีความสุข”

                เสียงเล็กๆกระซิบเบาๆข้างหูผม

                “อือ  ไม่โกรธหรอก  คราวหน้าขอเอาคืนมันบ้างนะ”

                “จะเอาคืนพ่อเทมส์หรอฮะO.o”

                “ใช่แล้ว  จะให้มันใส่ทรูพรีท  หึๆ  ซิลก็ช่วยด้วยนะ^^”

                “ได้เลยครับ^^”

                “^^”

                “อัตราค่าบริการเริ่มต้น 299บาท  ไม่รวมภาษีมูลค่าเพิ่ม   ค่าพล็อตเรื่อง1,200บาท  ค่าแสดง 3,000 บาท ค่า...”

                “พอ>O<!!”

                หัวการค้าแต่เด็กเลยนะเฮ้ย!  ค่าบริการเริ่มต้น299แล้วไหงมันกระโดดไปพันสองละนั่น-o-!!   ผมเดินไปลานจอดรถอย่างเอือมๆ  ถึงตัวผมจะรายล้อมไปด้วยเด็กๆแต่ไอ้เด็กนี่แสบที่สุดตั้งแต่ผมเคยเจอมาเลย   แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรเพราะลูกของเพื่อนผมก็เหมือนลูกผมเหมือนกัน   ผมคงไม่กล้าโกรธมันหรอกครับ

 

 

 

 

                ผมเดินจูงมือขาวเล็กของไอติมเดินไปตามทางเดินที่โปรยด้วยหินเป็นลวดลายสวยงาม     ร่างสูงโปร่งในเสื้อผ้าสบายๆขยับแขนถกแขนเสื้อขึ้นไปจนถึงศอก    ชายผมแดงที่ยืนอยู่ไม่ไกลยกมือขึ้นเกลี่ยเส้นผมสีทองสลวยออกจากใบหน้าสวย   ร้อยยิ้มเอียงอายผุดขึ้นบนใบหน้าหวานยิ่งทำให้คนตัวหญ่ฉีกยิ้มกว้างตามไปด้วย

                “แม่ต้าพ่อซอสสวัดดีครับ-/\-”

                ไอติมยกมือไหว้พี่ต้ากับไอ้ซอสที่ยืนปิ้งบาร์บีคิวอยู่  

                “ดีจ้า^^”

                พี่ต้าเอ่ยตอบพร้อมย่อตัวลงลูบหัวไอติมเบาๆ   แต่ผมงงว่าลูกผมหน้าแดงทำไม   อย่าบอกนะว่าชอบแบบนี้  เย้!!  ลูกผมเป็นเมะสินะ><

                “ไอซ์  เค้กช็อคโกแลต^^”

                ซอสยื่นจานที่มีเค้กสีน้ำตาลเข้มประดับตุ๊กตาน้ำตาลตัวเล็กๆข้างบนมาให้ผม   ผมแทบจะกระโดดงับมือไอ้ซอสเลยทีเดียว   รู้ใจกูจังเลยนะ><~

                “มึงย่างนานไปมั้ยกูหิว-*-”

                ผมมองไอ้หน้ามุ่ยที่เดินมาเท้าเอวยืนมองเตาย่าง   มือสวยเสยเส้นผมที่ยาวปกหน้าออกคลายร้อนอีกมือก็จับคอเสื้อสะบัดแรงๆ   ผมลอบมองทะลุคอเสื้อกว้างลงไปที่ไหลปลาร้าสวยที่มีรอยจุดแดงๆบางอย่าง   ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครทำอะนะ -..-

                “พี่ซี...ไม่มาด้วยหรอO.o”  ผมถาม

                “-*-”

                ไอ้วิวย่นคิ้วหนักกว่าเดิม

                “โทษๆ  กูลืมไป-o-”

                ตอนนี้พี่ซีไปเป็นดาราดังแล้วครับ   เล่นหนังฮอลลีวูดด้วยก็เลยไม่ค่อยได้เจอกัน   ขนาดไอ้วิวอยู่บ้านเดียวกันแท้ๆมันยังแทบไม่ได้เจอเลย    ผมเข้าใจความรู้สึกมันเลยว่าการที่แม้แต่โทรศัพท์คุยกันยังไม่ได้   มันอึดอัดแค่ไหน...

                “อย่าไปสนใจเลย  ไม่มีอะไรหรอก-*-”

                ไม่มีอะไร!  แต่หน้ามึงเหมือนอยากจะเอากูไปถ่วงหม้อT^T  

                “อย่างอนกูดิT^T” ผมบอก

                “ไม่มีไรเว้ยมึงนี่  กูรำคาญละนะ-*-”

                “ขอโทษT^T”

                ผมเดินเต๊าะแตะจูงลูกไปนั่งที่เก้าอี้    ผมหยุดมองเจ้าตุ๊กตาตัวน้อยที่ยืนจ้องหนุ่มน้อยหน้าใส   นัยน์ตาสีฟ้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ  ใบหน้าสะสวยไม่ต่างกับหนุ่มผมทองเป็นแม่เลยแม้แต่นิดเดียว   ผมสีดำยาวระต้นคอเล็กน้อยขับผิวขาวเนียนแบบพวกลูกครึ่งได้เป็นอย่างดี

                “เธอ...เธอชื่อไรหรอO////O~”

                ซิลเอ่ยถามหนุ่มน้อยสายตาเย็นชา   เจ้าตุ๊กตาตัวน้อยยืนบิดไปบิดมาเท้าเล็กๆพยายามก้าวเข้าไปใกล้ๆทีละน้อยๆ   แต่หนุ่มน้อยตาสีทะเลกลับเดินหนีเฉยเลย!!

                “-o-!!”

                ผมมองเจ้าตัวน้อยที่ยืนสตั้นหน้าเหวอ   ทำไมทำกับตุ๊กตาน้อยของผมแบบนี้อ่ะ><

                “หยิ่งชะมัดเลย>O<!!”  ไอ้ตัวเล็กตะโกน

                “สวยจังเลยนะO.O” ไอติมพรึมพรำ

                “เจ้าสาวกู!”

                “หวงก้าง  เขายอมแล้วหรอ-o-”

                “หือ....มึงจะแย่งกูหรอ-*-”

                “ไรมึงเนี่ยยยย -_-”

                “กูจอง  คนนี้เจ้าสาวกู  กูจะไปขอแม่ต้าแล้ว>O<”

                เจ้าตุ๊กตาตัวน้อยวิ่งโร่เข้าไปกอดขาพี่ต้า   พี่ต้าย่อตัวนั่งลงพลางส่งยิ้มหวานอย่างเอ็นดูให้เด็กน้อยตรงหน้า

                “แม่ต้า   ซิลจะเอาลูกแม่มาทำเมียได้มั้ยอ่า>///<”

                “เมีย-o-?” พี่ต้าถึงกับแอบเงิบเลยทีเดียว

                “ซิลขอลูกสาวคุณแม่นะครับ  ซิลสัญญาจะเลี้ยงดูอย่างดีให้กินเพ็ดดีกีทุกวันเลยครับ>///<”

                “ลีไม่ใช่ผู้..-o-”

                “ตกลงแล้วนะครับ   ขอบคุณครับ>////<”

                เจ้าตุ๊กตาตัวน้อยไม่ฟังอะไร  วิ่งโร่ท่าบิ๊นนนน  แบบอาลาเล่ตามหนุ่มน้อยตาสีสวยไป    ผมรู้สึกเริ่มเห็นอนาคตของเจ้าตุ๊กตาตัวน้อยในภายภาคหน้าแล้วละ-o-;

                “อ้าปากสิ^^”

                “เอ๊ะ...ครับ>////<”

                ผมหันมามองลูกชายผมที่นั่งกินขนมแบบหวานฉ่ำกับน้องโซลอยู่   ใบหน้าหล่อคลายยิ้มอ่อนโยนมือเรียวสวยตักไอติมรสหวานให้คนหน้าแดงที่นั่งอ้าปากรออยู่   นิ้วเรียวยาวเชยปลายคางมนก่อนจะปาดคราบน้ำครีมสีขาวที่ไหลลงมาข้างมุมปากของคนตัวเล็ก

                ...ไม่นะ!  ลูกกูด้วยหรอเนี่ย-o-!!!....

 

 

 

                ผมมองทุกคนโดยรอบ   สีหน้าทุกคนดูมีความสุขเมื่อได้เจอกัน(เว้นแต่ไอ้วิว  มันหน้านิ่ว-*-)  ผมอมยิ้มมองหนุ่มหน้าสวยที่นั่งเคียงข้างกับเจ้าชายผมแดง   มือใหญ่กุมมือสวยไว้แนบข้างกาย    ดวงตาสีท้องฟ้าสบดวงตาสีเข้มที่เปี่ยมไปด้วยความรักแล้วทั้งสองก็นั่งจับมือันอย่างเงียบๆภายใต้ต้นไม้ใหญ่

                “ซิลอยากขี่คอป๊ะป๋า>.<”

                “มาเลย^^”

                “เย้~ ”

                ร่างสูงใหญ่ย่อตัวลงก่อนยกเจ้าตุ๊กตาตัวน้อยขึ้นไว้บนคอ   เสียงหัวเราะใสๆดังระงมมาจากครอบครัวแสนสุข

                “ฮ่าๆ อ๊ากกก ระวังลูกหล่น><”

                ไอ้ซัลวิ่งเข้าไปดันก้นเจ้าตัวเล็กด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าลูกจะหงายหลังตกลงมา   ไอ้ซัลพยายามเขย่งปลายเท้าให้ดูสูงขึ้น   มันคงรู้ว่าความเตี้ยของมันทำให้มันประคองลูกมันไม่ได้   พอพี่เซลขำมัน  มันเลยพลอยขำตาม

                “ขำทำไมห๊ะ><!”

                ไอ้ซัลถามแล้วฟาดมือลงบนไหล่หนา   พี่เซลเบ้หน้าเจ็บเล็กน้อยก่อนจะยกเข่าแทงสีข้างไอ้ซัล

                “เจ็บนะ>O<!”

                “พี่ก็เจ็บ^^”

                “ซัลเจ็บกว่า...แม่ ง แทงมาได้ยิ่งปวดเอวอยู่-*-”

                “พูดจาไม่เพราะเลยนะ  เดี๋ยวปั๊ดอ้าขาแทง  ฮ่าๆ”

                “บ้า!  พูดแบบนี้ต่อหน้าลูกได้ไง>////<”

                แต่ละคนพอมีครอบครัวแล้วก็ดูมีความสุขกันดีจังเลย   ก็ได้อยู่กับคนที่เรารักนี่เนาะ  ยิ่งไอ้ซัลกับพี่เซลนะมีเวลาอยู่ด้วยกันทั้งที่บ้านที่ทำงานเลย    ตอนนี้พี่เซลรับหน้าที่เป็นรองประธานบริษัทส่วนไอ้ซัลก็อยู่ฝ่ายทำสื่อโฆษณาประมาณเนี่ย     ส่วนพี่ต้าบริหารร้านอาหารในเครือที่ฝรั่งเศสวันนี้บินมาสังสรรค์กันเป็นกรณีพิเศษเดี๋ยวก็กลับไปพร้อมกับไอ้ซอสพรุ่งนี้แหละครับ    ไอ้ซอสมันเป็นติ่งบ้านพี่ต้าทำงานเป็นคนรับใช้!  เอ้ย ผู้จัดการร้านอาหาร  ว่างๆมันก็ไปเดินแบบหาเงินมาเลี้ยงเมีย  

                “เอานี่ไปให้วิวมันหน่อย  อย่าแอบกินละ-_-”

                ไอ้เทมส์บอกพลางส่งจานไก่ย่างหอมฉุยให้ผม   โอ้ววว-..-

                “ไอ้วิวมันชอบกินสดๆแบบลากลงคลองอ่ะ  อันนี้กูกินแทนมันเองนะ><”

                “อย่าตะกละ-_-”

                “มึงอ่ะ!”

                ผมเดินสะบัดผมประหนึ่งว่ากำลังโฆษณาแพนทีนใส่หน้าไอ้แว่น    ผมเดินตรงไปยังผู้ชายที่นั่งกอดอกทอดมองสระน้ำกว้าง     ดวงตาเหม่อลอยเหมือนรอคอยใครบ้างคนนั่นทำให้ผมรู้สึกวูบในใจแปลกๆ   แบบเพื่อนเจ็บผมก็เจ็บ   เพื่อนเหงาผมก็เหงาตามอ่ะ  

                “นั่งถ่ายMVหรอมึง-o-!”  ผมถาม

                “ไรมึง-*-” ไอ้วิวตอบ

                “มึงเป็นไรอ่ะ  มีไรบอกกูได้นะกูเป็นห่วงมึงนะ(ป่าวหรอก กูแค่อยากเสือก จบป่ะ-o-!)”

                “กูเห็นในวงเล็บมึงนะไอ้วอก-*-”

                “กูอุส่าห์วงเล็บปิดแล้วนะเว้ย><”

                “มึงจะเล่นมุกใช่มั้ย-.-”

                “เล่นรัตนชาติได้ป่ะ><”

                “พอๆกูตบมุกให้ละ-*-”

                “ตบเชี่ยไรหักมุกชัดๆ-.-“

                “ตบ...ให้หัก”

                “แม่ งงงงงเอ้ย>O<!!”

                กรนตีนชิบอ่ะ   ยังสงสัยเลยว่ามันมีชีวิตอยู่รอดมาถึงวันนี้ได้ยังไง   มันน่าจะโดนกระทืบตายไปซะก่อนนะ-*-

                “ทำไมมึงไม่มีลูกอ่ะ”  ผมถาม

                “กูเป็นผู้ชายนะ-*-”

                “ทำแบบกูไง><”

                “..ไม่ละ  ไม่อยากมี..”

                ไอ้วิวเบือนหน้ามองผิวน้ำสงบนิ่งอีกครั้ง    มันชันขาขึ้นกอดรัดเอาไว้คางก็ซบลงเหนือเข่า    ผมอดกังวลไม่ได้กับท่าทางของมัน  ผมอุส่าห์พยายามทำให้มันหายเหงาหันมาเศร้าแทนซะงั้น   ด่ากูตอบก็ได้นะอย่าทำตัวเป็นหมาหงอยแบบนี้ดิวะT^T

                “..แค่เวลาจะอยู่พร้อมกันยังไม่มีเลย  กูไม่อยากให้ลูกขาดความอบอุ่น..”

                แค่อยู่บ้านไม่พร้อมกันบ้างมันคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง  ไอ้เทมส์ก็นานๆกลับมาทีเหมือนกัน   แต่ผมก็ยังอยู่ได้อ่ะเพราะโทรคุยกันทุกวันแถมเปิดเว็บแคม...ไม่อยากบอกเลย   มันน่าอายอ่ะ-/////-

                “กูเลี้ยงให้ก็ได้นะ”  ผมบอก

                “กูไม่อยากมี  แบบนี้แหละดีแล้ว”

                แบบนี้ที่มึงว่านี่หมายถึงไม่มีลูกก็ชิวดีสินะ   แต่หน้ามึงเหมือนไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลยหว่ะ   แบบนี้ขอมึงอ่ะหมายถึงแยกกันอยู่กับพี่ซีหรือป่าว   กูก็เข้าใจอยู่นะว่ามึงกับพี่ซีอยู่ไกลกัน   มันอยู่ไทยพี่ซีอยู่ฝรั่งเศส   พี่ซีก็งานรัดตัวมาจะกลับกลับมาไทยก็ยากแค่เวลาโทรศัพท์ยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ

                “นั่งซึมเชียว”

                ซอสเดินมานิ่งลงที่เก้าอี้ข้างไอ้วิว    มือใหญ่โยกหัวคนหน้านิ่วไปมาเบาๆก่อนจะเร่งระดับขึ้นจนหัวไอ้วิวแทบจะพุ่งลงพื้น   มึงก็นะไปแกล้งมัน-o-

                “เชี่ย!”

                ไอ้วิวด่าแล้วปัดมือซอสออกจากหัวมัน

                “มีคนมาหา”

                “กูไม่อยากเจอ”  ไอ้วิวตอบซอสกลับ

                “เออ  งั้นกูไปบอกให้เขากลับละนะ”

                ไอ้วิวยังนั่งนิ่งทำท่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น    แต่ผมกำลังสนใจว่าใครที่มาหาไอ้วิวหน้านิ่วนี่กันนะ    ผมหันหลังกลับไปมองทางเดินยาว    ร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีเข้มก้าวเท้าเดินมายังจุดที่ผมยืนอยู่     มือใหญ่เสยผมสีชาที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อออกให้พ้นใบหน้าหล่อใส    ผมยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะถอยตัวหลบฉากของพระ-นายคู่นี้

                “หัดรับโทรศัพท์ซะบ้างสิโทรมาหลายรอบแล้วนะ”

                เสียงทุ้มเอ่ยแนวงอนๆ   ไอ้วิวชักสีหน้ามองใบหน้าหล่อชั่วครู่ก่อนจะลุกเดินหนี

                “พอดีมีมือถือไว้ตำน้ำพริก-*-”

                ไอ้วิวตอบอย่างกวน..ตีนกลับไป   คนตัวใหญ่ทำหน้าเซ็งๆก่อนยิ้มเก้อๆมองคนหน้าบึ้งที่เดินออกไป     เท้าใหญ่วิ่งไล่ตามคนข้างหน้าไป

 

                วืด~

 

                ไอ้วิวถูกคว้าตัวเข้ามาไว้ในอ้อมแขน    ใบหน้างอนเบี่ยงหน้าพร้อมดันตัวออกจากอ้อมกอดแกร่ง   

                “งานนี้เป็นงานสุดท้าย...พี่อยากอยู่กับวิวนะ”

                แรงดื้อดึงเมื่อครู่หยุดลง    มือสวยกำคอเสื้อกว้างไว้แน่น   ดวงตาสีเข้มจ้องมองคนตัวใหญ่อย่างตกใจ

                “บ้าน่า!  จะเลิกเป็นดาราหรอห๊ะ!!”

                “ถ้ามันทำให้วิวมีความสุขละก็...”

                “ที่พี่เรียนมาทั้งหมด...มันก็สูญเปล่าสิ!  พี่อยากเป็นดาราไม่ใช่หรอ!!”

                “แต่พี่ก็อยากอยู่กับวิวเหมือนกัน!”

                ผมแอบตกใจที่ได้ยินแบบนั้น    พี่ซีจะเลิกเป็นดาราหรอ....แค่เพราะไอ้วิวเนี่ยนะ

                “ไม่ต้องหรอก   ขอโทษทีผมแค่..รู้สึกเบื่อๆที่ต้องอยู่คนเดียว   อย่าเลิกเป็นเลย..”

                มึงจะบอกไปว่ามึงเหงาเหาบนหัวมึงจะตายใช่มะ   พี่ซีปล่อยไอ้วิวออก   มือใหญ่จับไหล่วิวเอาไว้แน่น  

                “พี่ไม่อยากให้วิวอยู่คนเดียว..”

                “ผมก็ไม่อยากทำลายความฝันของพี่!”

                “ความฝันของพี่มันเป็นจริงแล้ว  แค่นี้พอแล้วละ”

                “อย่าพูดบ้าๆน่า....แค่ผมเปิดทีวีแล้วเจอพี่ผมก็พอใจแล้ว   ไม่ได้...เหงาอะไรหรอก   เพราะงั้นเป็นดาราต่อไปเถอะ...”

                “..มะ”

                “ผมไม่ได้ขอร้องในฐานะ วิว  แต่ผมขอร้องในฐานะแฟนคลับคนนึง!”

                ดวงตาสีเปลือกไม้เบิกกว้างขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ออกมาจากปากของคนข้างหน้า     ไอ้วิวยกมือปิดหน้าซ่อนความเขินอายไว้   ใบหน้าหล่อคลายยิ้มละมุนก่อนจะดึงคนหน้าแดงเข้ามากอดแนบอก

                “ก็ได้  พี่รักวิวนะ..”

                “..นานๆทีค่อยกลับมา..บ้างก็ได้นะ  ผมไม่เป็นไรหรอก”

                “โอ๋ๆอย่างอนนะครับคนดี^^”

                “ไม่ใช่เด็กนะ  ปล่อยเลยๆๆ-*-”

                “ฮะๆ^^”

                เสียงหัวเราะเล็กๆเริ่มหัวเราะตาม   ไม่รู้ว่าการหัวเราะมันเป็นโรคติดต่อหรือป่าวจึงทำให้ผมต้องหัวเราะและอมยิ้มตามทุกๆคนไปด้วย

                “เรื่องของกูแต่ไหงปิดด้วยคู่มึงฟะ>O<!!”  ไอ้ซัลโวย

                “เอาน่าๆแบ่งๆกันเกิดนะ”  ผมบอก

                “มึงก็ด้วยตอนสุดท้ายแท้ๆมึงดันแย่งหน้าทีพากย์กูไป-*-”

                “กรรม  เขาส่งบทมาให้กูพากย์อ่ะ-o-”

                “มึงสองตัวนี่มันน่าฆ่าทิ้งจริงๆเลยยยยย>O<!!”

                “ฮ่าๆ”

                ผมวิ่งหนีฝ่ามือพิฆาตของไอ้ซัลพลางหัวเราะอย่างสะใจ     จะจบที่ใครหรือใครเป็นคนพากย์มันก็เหมือนกันละน่า   ถ้าไม่มีมึงก็ไม่มีนายเอกของเรื่อง  ถ้าไม่มีพี่เซลแล้วใครจะเป็นพระเอกคู่มึง   ถ้าไม่มีเพื่อนๆทุกคน  ใครจะเป็นตัวชงให้มึงละ   จะอะไรก็ไม่สำคัญขอแค่มีกันและกันแบบนี้ตลอดไปก็พอแล้ว    ร่วมฝ่าฟันกันมาก็ตั้งมากมายหวังว่าก่อนตายคงไม่ลืมกันหรอกนะ  ฮ่าๆ 

                ...ก็พวกมึงเป็นเพื่อนคนสำคัญ....

                ไม่มีวันที่จะลืมกันได้หรอกจริงมั้ย

                ปล. หวังว่าคนอ่านคงจะไม่ลืมพวกผมนะ   เพราะพวกผม..เข้าไปอยู่ในใจพวกคุณแล้วไง  (Writer:เกรียนนนนนนนนนหว่ะ!)

               

                  

 

 

                “ดีมากครับ!  ขอบคุณมากๆเลยนะครับทุกคน!”

                เสียงประกาศออกมาจากโทรโข่งอันใหญ่ในมือ   ผู้คนในชุดดำที่สกีนลายว่า “Staff” ต่างช่วยกันเก็บข้าวเก็บของกันอย่างวุ่นวาย   แต่ถึงอย่างนั้นก็ละสายตาไปจากนายแบบหนุ่มที่ยืนโดดเด่นอยู่กลางสตูดิโอไม่ได้

                “ขอบคุณนะครับทุกคน  ผมกลับก่อนนะครับ^^”

                นายแบบหนุ่มฉีกยิ้มกว้างโชว์เขี้ยวที่มุมปาก   รอยยิ้มขี้เล่นน่ารักของเขาทำเอาสาวๆโดยรอบแทบละลายเป็นน้ำไปตามๆกัน   ร่างสูงโปร่งคว้ากระเป๋าเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องก่อนจะเดินออกมาตรงทางเดินลับที่เชื่อมต่อกับลานจอดรถ     ดวงตาสีดำสนิทเหลือบมองรถรับส่งคันงานสีดำมันวับที่จอดเทียบเคียงอยู่ริมเสาก่อนที่เขาจะเดินตรงไปขึ้นรถคันนั้น

 

                ปึ้ก!

 

                มือใหญ่เปิดประตูบานรถแล้วไถลตัวลงไปนั่งที่เบาะรับแอร์เย็นๆ    ชายรูปร่างดีที่นั่งตีหน้านิ่งเป็นหุ่นสลักเหลือบตามองหนุ่มเพลย์บอยที่พุ่งเข้ามานั่งเบียดเขา

                “โอ่ะ!  โทษทีหว่ะไอ้เวสกูมึงไม่เห็นว่ามึงนั่งอยู่^^”

                ใบหน้าหล่อใสขยับยิ้มกวนประสาทคนข้างๆ   เวสเตอร์นั่งเมินหน้าออกนอกหน้าต่างทำเป็นไม่เห็นเพื่อนร่วมสังกัดของเขาเช่นกัน

                “หวังว่าคงไม่ลืมว่าฉันก็นั่งอยู่นะ”

                เสียงทุ้มลอยมาจากเบาะคนขับ   ผู้จัดการหนุ่มลอบมองเด็กในสังกัดความดูแลของเขาที่นั่งอยู่ข้างหลัง    พลันเห็นรอยยิ้มแห้งๆของเคลวินใบหน้าหล่อก็ลอบถอนหายใจทันที

                “มารับตารางงานแล้วก็รีบๆลงไปได้แล้ว” ผู้จัดการว่า

                “อ่อคุณกวินเดี๋ยวนี้คุณไล่ผมหรอ><”  เคลวินตอบกลับ

                “ฉันรำคาญนายไง”

                “ใช่ดิ  ผมมันไม่เหมือนปลาตายแบบไอ้เวสใช่มั้ยละ><”

                คนถูกพาดพิงหันใบหน้าตายด้านกลับมามองชายผมสีอ่อนข้างๆ

                “ลงไปได้ละ”  เวสเตอร์เอ่ยเสียงเรียบ

                “มึงไล่กูหรอห๊ะ” เคลวินถาม

                “เออ”

                “แสรดดดด-*-”

                เคลวินเอื้อมมือไปหยิบกระดาษบึ้กหนาขึ้นมาเปิดไล่ดูตารางงานของตัวเอง   ใบหน้าหล่อแสดงอาการเหนื่อยออกมาอย่างโจ่งแจ้งแล้วยกกระดาษปึกหน้าตีใบหน้าตัวเอง

                “ต้องใช้ใบหน้าหากินไม่ใช่หรอเคลวิน”  คุณผู้จัดการเอ่ย

                “อ่า...รู้แล้วน่า  แต่ผมเหนื่อยอ่ะ  แค่เห็นตารางงานก็ท้อแล้ว-3-”

                “ตารางงานของเวสก็พอๆกับนายน่ะแหละ”

                “แล้ววันนี้ทำไมไม่ให้ผมติดรถไปด้วยอ่ะ  ผมขี้เกรียจขับรถนะ”

                “วันนี้ฉันต้องไปสตูดิโออัดรายการด้วย  มันคนละทางกับนาย”

                “ไปทำไม...-.-”

                เคลวินหยิบตารางงานสายคาดที่เขียวเข้มขึ้นมาเปิดดูตารางงานของเพื่อนร่วมสังกัด    ปลายนิ้วเรียวยาวไล่ดูรอบเวลาและช่องหมายกำหนดการก่อนจะขยับยิ้มเล็กน้อย

                “อ๋อ~  รู้แล้ว  ฮ่าๆ คุณจะไปเจอผู้จัดการดาราคนนั้นสินะ   ปิ๊งเขาแล้วดิ”

                เคลวินเอ่ยล้อเลียน

                “ฉันรู้จักกับผู้ใหญ่ของรายการนั้นเลยต้องไปขอบคุณที่ให้งานเวสเตอร์หน่อย”  คุณผู้จัดการตอบ

                “แถ..”

                “ลงไปได้แล้ว”

                “ฮ่าๆ  รู้แล้วน่า”

                เคลวินหัวเราะ   ดวงตาเข้มมองชายคนข้างๆ  ใบหน้าหล่อเข้มจ้องมองรูปถ่ายในมืออย่างใจจดใจจ่อ   รูปผู้ชายตัวเล็กผิวขาวอมชมพูในชุดนักเรียนเนคไทด์สีเขียว    รอยยิ้มสดใสฉาบอยู่บนใบหน้าอ่อนโยน   ถึงแม้แววตานั้นจะไม่ได้มองกล้องโดยตรงแต่ก็ทำให้คนมองใจเต้นได้ไม่น้อย

                “เก็บใส่กระเป๋าแล้วรอไปดูตัวจริงเลยดีกว่า^^”  เคลวินบอกพลางตบไหล่หนาของเวสเตอร์แรงๆ

                “อ่า....ไม่รู้ว่าเขาจะจำฉันได้มั้ย”

                เคลวินยักไหล่เล็กน้อย   ร่างสูงถอยตัวออกจากรถก่อนมุ่งหน้าไปที่รถสปอต์คันสวยของตัวเอง

                “ให้รอคนที่แอบชอบหรอ  หาคนมาคบเล่นๆแก้เซ็งก่อนดีกว่ามั้ง”

                เสียงทุ้มบ่นกับตัวเองก่อนจะสตาร์ทรถพุ่งทะยานออกไปที่ถนน    ถนนโล่งกว้างขนาดใหญ่     สองข้างทางที่ไร้ผู้คนสัญจร    ร่างสูงเหยียบคันเร่งให้รถวิ่งเร็วขึ้นอีก   เสียงเพลงดังระงมในรถกลบเสียงลมที่พัดผ่านคันรถอย่างรวดเร็ว

 

                บี๊บบบบบบบบบบบบบบ

 

                เสียงแตรรถที่ลากยาวมาแต่ไกล   ร่างสูงสะดุ้งตัวหักหลบรถบรรทุกคนใหญ่ที่โผล่ออกมาจากข้างถนน    รถคันงานพุ่งตกขอบถนนลงไปในโพรงหญ้า    แรงกระเทือนที่กระโปรงรถและแรงดึงรั้งของเข้มขัดข้างคนขับ    ทำให้ถุงลมนิรภัยกระเด้งออกมารองรับศีรษะคนขับ    ร่างสูงโปร่งหายใจอย่างขาดห้วงเพราะความตื่นตกใจ    

 

                ปึ๊ง!!!

 

                รถคันสวยที่บิดเบี้ยวจนจำเค้าเดิมไม่ได้จอดสนิทอยู่หน้าต้นไม้ใหญ่    ใบหน้าพยายามฝืนลมตาขึ้นมองแต่สุดท้ายเขาก็ต้องตกสู่ห้วงความมืด....

 

 

 

 

                “ทางโรงพยาบาลโทรไปแจ้งทางครอบครัวแล้วนะคะ   ส่วนเรื่องอาการบาดเจ็บของคุณเคลวินเราได้ปิดข่าวไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ”

                นางพยาบาลร่ายบอกยาวเหยียด   ใบหน้าหล่อยิ้มบางๆเล็กน้อยก่อนจะเหล่ตามองขาตัวเองที่ถูกพันผ้าไว้จนเหมือนมัมมี่

                “แล้วผมจะออกได้เมื่อไหร่ครับ^^”

                “น่าจะสัก4เดือนกว่าๆละมั้งคะ”

                “จริงอ่ะ-o-”

                “คิกๆ ล้อเล่นค่ะ   ขอโทษทีนะคะที่ห้องเดี่ยวเต็มเลยต้องจัดคุณมาไว้ห้องผู้ป่วยรวม   แต่ไม่เป็นไรหรอกนะคะ   คุณอยู่ห้องนี้ก็เหมือนอยู่คนเดียวแหละค่ะ..”

                “อย่าบอกนะว่า...”

                ...แบบ5แพร่งน่ะหรอ!!...

                ดวงตาคมเข้มหันควับมองม่านที่ปิดกั้นเตียงเขากับเตียงข้างๆ   พยาบาลชุดขาวขยับยิ้มพร้อมหัวเราะคิกคักก่อนจะเลื่อนมือเปิดผ้าม่านให้เห็นเพื่อนร่วมห้อง

ใบหน้าหวานทอดมองหนังสือในมือ    แผ่นหลังเล็กพิงแนบไปกับหมอน    ปอยผมสีน้ำตาลอ่อนตกลงข้างแก้มใส    มือเล็กๆจับจ้วงทัดข้างใบหูอย่างลวกๆ   สายลมอ่อนๆที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างทำให้เส้นผมสลวยเริ่มปลิวเต็มหน้าอีกรอบ   ใบหน้าหวานเอียงหลบลมเข้ามาภายในห้อง

                แล้วสายตาสีเข้มก็สบเข้ากับดวงตาหวาน

 

                ...นี่แหละคือจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้…

 

To be continued [Star’s Love วุ่นรักกิ๊กกั๊กกับนายซุป’ตาร์]

 

 

 

 

 

 

++++++++++++++

ถึงกระนั้นข้าน้อยก็แอบไปแต่งPet' Chainก่อนซะได้555

อย่าลืมหาอ่านนะคะ Pet' chain><